“Όσο υπάρχουν παιδιά που πεινούν, Θεός δεν υπάρχει!”, έγραφε ο Νίκος Καζαντζάκης στο υπέροχο βιβλίο του «Οι Αδερφοφάδες». Τι να έγραφε, άραγε, αν ζούσε σήμερα και παρακολουθούσε παιδάκια να μακελεύονται από τις ιμπεριαλιστικές βόμβες, το Αιγαίο να ξεβράζει πτώματα μικρών παιδιών, προσφυγόπουλα με τις οικογένειες τους να καίγονται ζωντανοί στον Εβρο;
Ηταν σαν σήμερα, 2 Σεπτέμβρη του 2015, όταν βλέπει την δημοσιότητα μια φωτογραφία που τράβηξε η 29χρονη Νιλουφέρ Ντεμίρ για το τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων DHA.
Η συγκλονιστική φωτογραφία που τότε έκανε τον γύρω του κόσμου, με την σωρό του τρίχρονου Αϊλάν Κουρντί που ξεβράστηκε πνιγμένο στην παραλία, κοντά στο τουρκικό θέρετρο Μπόντρουμ, ήταν η αφορμή για να υπάρξει μια “ευαισθησία-φωτοβολίδα” σε όλο τον κόσμο. (Ο μικρούλης πνίγηκε μαζί με τον αδελφό του Γκαλίπ, την μητέρα του Ρεχάνα και εννέα ακόμη πρόσφυγες, θύματα ναυαγίου στην ύστατη αγωνιώδη προσπάθεια τους να ξεφύγουν από τις βόμβες της εμπόλεμης Συρίας).
“Οι μικροί Αϊλάν αυτού του κόσμου, της Συρίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν ή της Λιβύης, συνιστούν «πρόβλημα» μόνο εάν τα άψυχα κορμιά τους θεαθούν να έχουν γίνει «μπαλάκια» ανάμεσα σε κύματα και βράχους. Εάν τους διαμελίζουν -αυτούς και τις οικογένειές τους – βόμβες στις πατρίδες τους, τότε το θέμα είναι μακρινό, «εξωτερικό», ίσως και «ακαδημαϊκό. Κάπως έτσι, η επικριτική διάθεση της «θεσμικής Ευρώπης», φθάνει μέχρι τους εμπόρους της ελπίδας, τους διακινητές. Για τους υποκινητές εμπόλεμων συρράξεων, τους διακινητές επεμβάσεων, μηχανισμών αποσάθρωσης ολόκληρων χωρών και επιμήκυνσης αιματοχυσιών, θα ήταν λίγο δύσκολο να περισσέψει θυμός στην «θεσμική Ευρώπη», όπως και στις ΗΠΑ: Δεν συνηθίζει ο «ορθολογικός» κόσμος να εξοργίζεται με ότι βλέπει, όταν κοιτάζει τον καθρέπτη.»…” ανέφερε ανάρτησή μας.
Αφήστε μια απάντηση