Ηταν 7 Σεπτέμβρη του 1922 και στη φλεγόμενη Σμύρνη εξαθλιωμένοι Ελληνες προσπαθούσαν απεγνωσμένα να σωθούν. Κυνηγημένοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά κολυμπούσαν απελπισμένοι στη θάλασσα, με την ελπίδα πως κάποιος θα τους βοηθούσε – μέχρι που τελικά πνίγονταν. Τα ελληνικά πλοία είχαν λάβει αυστηρή διαταγή να μην παραλαμβάνουν τον άμαχο πληθυσμό και ο συμμαχικός στόλος αδιαφορούσε.
Η τραγωδία κορυφωνόταν, όταν συγκινημένος από όσα εκτυλίσσονταν μπροστά στα μάτια του ο καπετάνιος ενός ιαπωνικού εμπορικού πλοίου έδινε εντολή στο πλήρωμά του: ολόκληρο το φορτίο από μετάξι και δαντέλα έπρεπε να πεταχτεί στη θάλασσα και το καράβι να πλευρίσει στην προκυμαία ώστε να επιβιβαστούν σε αυτό Ελληνες και Αρμένιοι που θα μεταφέρονταν ασφαλείς σε ελληνικά λιμάνια. Και έτσι έγινε.
Ο θρύλος αναφέρει ότι μέσα στον πανικό, ο Ιάπωνας καπετάνιος του εμπορικού πλοίου Τόκεϊ-Μαρού και και το πλήρωμά του, συγκινήθηκαν από το δράμα των γυναικόπαιδων και πήραν μια γενναία απόφαση. Μετέφεραν στο κατάστρωμα όλο το φορτίο από μετάξι και δαντέλα που ήταν αποθηκευμένο στα αμπάρια και και το έριξαν στη θάλασσα! Αυτή είναι η θετική εκδοχή της ιστορίας που συμπληρώνεται από την εντολή του καπετάνιου Λου, το πλοίο να προσεγγίσει την προκυμαία και να επιβιβάσει σε αυτό Έλληνες και Αρμένιους κυνηγημένους….
Αυτό το περιστατικό καταγράφηκε μέσα και από τις πληροφορίες που έδωσε ο Τζορτζ Χόρτον, ο Αμερικανός πρόξενος τότε στη Σμύρνη. Ο Αμερικανός διπλωμάτης σε τηλεγράφημά του προς το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ 18 Σεπτεμβρίου 1922 έγραψε: “Ένα γιαπωνέζικο πλοίο πήρε μερικούς πρόσφυγες και άκουσα πως πέταξε το φορτίο του για τον σκοπό αυτό. “Επιβάτες του πλοίου μιλούν για τη συγκινητικά ευγενική συμπεριφορά του ιαπωνικού πληρώματος”.
Στις 15 Οκτωβρίου 1922 η «Atlanta Journal-Constitution» ανέφερε: “Αντίθετα με τις ενέργειες κάθε άλλου πλοίου στη Σμύρνη, αυτό (δηλαδή το γιαπωνέζικο πλοίο) πήρε κάθε πρόσφυγα για τον οποίο θα μπορούσε να βρει χώρο πάνω στο σκάφος.
Υπάρχει όμως και η άλλη εκδοχή των γεγονότων. Όπως αναφέρει ο Σπυρίδων Κλαυδιανός στο βιβλίο του, «Σκηνές φρίκης από την Μικρασιατική τραγωδία», πέντε μέρες πριν οι Τούρκοι μπουν στη Σμύρνη, το Τόκεϊ-Μαρού άνοιξε τις πόρτες του στους πρώτους κατατρεγμένους Μικρασιάτες. Η προκυμαία είχε γεμίσει από ανθρώπους με τις αποσκευές τους, απεγνωσμένους να προλάβουν να φύγουν.
Το αντίτιμο της σωτηρίας όμως ήταν ακριβό. Οι πρώτοι επιβάτες του Τόκεϊ-Μαρού ακριβοπλήρωσαν τα ναύλα τους και μέσα σε λίγες ώρες αποβιβάστηκαν στην κοντινή Μυτιλήνη.
Εκεί, ο Ιάπωνας καπετάνιος ξεφόρτωσε τα αμπάρια του, δηλ. δεν το πέταξε στη … όπως υποστηρίζει η επικρατούσα θεωρία. Δύο μέρες αργότερα, επέστρεψε και πάλι στη Σμύρνη. Καθώς τα αμπάρια του ήταν πλέον άδεια, μπορούσε να επιβιβάσει πολύ περισσότερους ανθρώπους.
Έτσι, ακολουθώντας την ίδια τακτική, γέμισε και πάλι το πλοίο του με κόσμο. Αυτή τη φορά κατευθύνθηκε προς τη Θεσσαλονίκη και τον Πειραιά. Επίσης στις 8 Σεπτεμβρίου αποβιβάστηκαν από το Τόκεϊ-Μαρού στο λιμάνι του Πειραιά 1.600 πρόσφυγες. …Ο Ιάπωνας έκανε πολλές διαδρομές, ήρθε σε αντιπαράθεση με τους κεμαλικούς και πράγματι, έσωσε χιλιάδες ανθρώπους από βέβαιο θάνατο. Με το αζημίωτο όμως. …
Αφήστε μια απάντηση