Του Γ. Γ.
Είχε απόλυτο δίκιο ο μεγάλος Μάνος Χατζιδάκις όταν έγραφε: ‘‘Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Ο πατριωτισμός των φασιστών, έχει τόση σχέση με την πατρίδα, όση σχέση μπορεί να έχουν με τον πατριωτισμό τα άλογα, επειδή συμμετέχουν σε παρελάσεις”.
Σε άλλο κείμενο του πρόσθετε: “Μεθύσαμε από δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας. Για μια ακόμα φορά νικήσανε οι Χίτες, οι κουτσαβάκηδες, οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές, και οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι και Κουρήδες. Αυτή είναι η 28η Οκτωβρίου“.
Με ερέθισμα αυτές τις τοποθετήσεις του μεγάλου μουσικοσυνθέτη, θα κάνω κάποιες ιστορικές αναφορές.
Συνήθως η πατριδοκαπηλία πηγαίνει αντάμα με την χριστοκαπηλία. Βλέποντας στην παραπάνω φωτογραφία τον παιδοβιαστή “πατριώτη” Μίχο και αναλογιζόμενος τις πόζες του που έχω δει με όλη την ιεραρχία της επικρατούσας θρησκείας -μη εξαιρουμένου και του αρχιεπισκόπου- ασυναίσθητα το μυαλό που πήγε σε έναν άλλο “πατριώτη” και πολύ “καλό χριστιανό”.
Ηταν μέσα του 1943 όταν ο διορισμένος από τις κατοχικές δυνάμεις δοσίλογος “πρωθυπουργός” Ιωάννης Ράλλης προχωράει στην ίδρυση της “Ειδικής Ασφάλειας”, της “Ελληνικής Γκεστάπο”, προκειμένου να “δώσουν εις την Ασφάλειαν νέον ρυθμόν συνεργασίας με τον κατακτητήν”. (Ουσιαστικά επρόκειτο για αναβάθμιση της ίδια υπηρεσίας που είχε κάνει ο Ελ. Βενιζέλο το 1929 για την “δίωξη του κομμουνισμού”, στα πλαίσια του περιβόητου Ιδιώνυμου)
Ορίζει διοικητή της εγκληματικής αυτής υπηρεσίας τον απότακτο υποστράτηγο Αλέξανδρο Λάμπου ένα τερατόμορφο κτήνος, και υποδιοικητή τον συνταγματάρχη Αναστάσιος Πάτερη. Ο Λάμπρου συγκεντρώνει κάτω από τις διαταγές του, ότι πιο αντικομμουνιστικό, εγκληματικό στοιχείο υπήρχε. Εκτός από “γνήσιος πατριώτης και εθνικόφρονας”, ο Λάμπρου είναι και “πιστός Χριστιανός”. Εχει μείνει μνημειώδης η φράση του: “Η Παναγία και ο Χριστός διατάζει και εγώ εκτελώ“, όταν μαζί με ταγματασφαλίτες και γερμανικά στρατεύματα, κρατώντας ο ίδιος μια εικόνα της Παναγίας, μακέλευαν Ελληνες αγωνιστές στο μπλόκο της Καλογρέζας.
Προσέξτε τώρα κάποιες “λεπτομέρειες”, για την συνέχεια της “εθνικοφροσύνης”.
Μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς στήνονται κάποιες δίκες-παρωδία για τους ένοπλους δωσίλογους οι οποίοι συνεργάστηκαν με τος κατακτητές και έκαναν ανήκουστα εγκλήματα σε βάρος του Ελληνικού λαού.
Αφού προηγουμένως το αστικό κράτος είχε φροντίσει να ενσωματώσει στον κρατικό μηχανισμό όλα τα καθάρματα που υπηρέτησαν τις στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής, φρόντισαν να ξελασπώσουν ακόμα και τέτοιες εγκληματικές φυσιογνωμίες σαν του Λάμπρου που αναφέραμε.
Απ’ αυτές τις δίκες – φιάσκο μάρτυρες υπεράσπισης του ένοπλου δωσιλογισμού ήταν όλος ο αστικός πολιτικός κόσμος της εποχής. Χαρακτηριστική ήταν η κατάθεση του Θεμιστοκλής Σοφούλης -χρημάτισε πρωθυπουργός την περίοδο του εμφυλίου πολέμου-: «Εις τα Τάγματα Ασφαλείας ανετέθη το έργον της αντιστάσεως κατά των ΕΑΜικών οργανώσεων. Ιδρύθησαν διά να παγιώσουν την τάξιν, έναντι του κομμουνιστικού κινδύνου».
Ακόμα και στην περίπτωση που λόγω του κλίματος της εποχής αναγκάστηκαν τα δικαστήρια των δωσιλόγων να επιβάλουν κάποιες σοβαρές ποινές, αυτές αποδείχτηκαν εντελώς προσχηματικές. Το παράδειγμα με τους δολοφόνους βασανιστές της “Ειδικής Ασφάλειας” είναι χαρακτηριστικό. Βρέθηκαν κατηγορούμενοι περισσότεροι από 60 απ’ αυτούς και ορισμένοι μάλιστα καταδικάστηκαν σε θάνατο ή ισόβια. Κανένας δεν εκτελέστηκε και τα περισσότερα απ’ αυτά τα τομάρια είχαν αποφυλακιστεί μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’50. Ο δε “εθνικόφρονας και χριστιανός” Α. Λάμπρου αν και είχε καταδικαστεί 7 φορές σε θάνατο, με απανωτές χάρες που του έδωσε ο βασιλιάς, βρέθηκε στο σπίτι του τον Φλεβάρη του 52.
Ο υποδιοικητής δε της “Ειδικής Ασφάλειας”, συνταγματάρχης Αναστάσιος Πάτερη, που είχε καταδικαστεί σε ισόβια, στα πλαίσια του εμφυλιακού κλίματος, αποφυλακίστηκε και συνέχισε τη σταδιοδρομία τους στη Χωροφυλακή. Εφτασε μάλιστα να γίνει αντιστράτηγος και τελικά αρχηγός της Χωροφυλακής από το 1954 έως 1957, επί κυβερνήσεων Παπάγου και Καραμανλή.
Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί. Μεταξύ των ετών 1945-1949 εκτελέστηκαν με απόφαση πολιτικών ή στρατιωτικών δικαστηρίων μόλις 25 δωσίλογοι, ενώ αντιθέτως ήταν πάνω από 3.000 οι εκτελεσθέντες μετά την καταδίκη τους επειδή υπήρξαν μέλη ή οπαδοί του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Αφήστε μια απάντηση