Παρακολουθείς βίντεο και φωτογραφίες στο διαδίκτυο, από μιλιούνια του ξεριζωμένου μαρτυρικού Παλαιστινιακού λαού, να επιστρέφουν στα συντρίμμια των σπιτιών τους, και δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς στην δύναμη της θέλησης και αγωνιστικότητας αυτού του περήφανου κόσμου.
Η δήλωση που έκανε ο ηγέτης του Ιράν, Αλί Χαμενεΐ ότι «Η μικρή, με περιορισμένες δυνατότητες Γάζα, με την απόφαση για εκεχειρία, γονάτισε το σιωνιστικό καθεστώς, που είναι οπλισμένο μέχρι τα δόντια και υποστηρίζεται πλήρως από την Αμερική», δεν απέχει από την πραγματικότητα. Κι αυτό μας το είπε και Ισραηλινή τηλεοπτική παρουσιάστρια όταν την έπιασε υστερική κρίση καθώς παρουσίαζε το πρόγραμμα της.
Τα καθάρματα της κυβέρνησης του Τελ Αβίβ μπορεί να ισοπέδωσαν την Γάζα, οι Παλαιστίνιοι όμως επιστρέφουν με ψηλά το κεφάλι στα συντρίμμια των σπιτιών τους.
La impresionante imagen de la vuelta de los gazatíes al norte, a través de Al Rashid, la carretera de la costa. #Gaza 📽️Hassan Aslih pic.twitter.com/XgdLqRKo25
— Colmenares (@Laura_AlonsoC) January 27, 2025
Από χτες ένα τεράστιο ανθρώπινο ποτάμι 300.000 Παλαιστινίων επιστρέφει από το πρωί στην κυριολεκτικά ισοπεδωμένη βόρεια Γάζα μετά από 15 μήνες πολέμου ως αποτέλεσμα της συμφωνίας της τελευταίας στιγμής μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς που επέτρεψε την επιστροφή χιλιάδων εκτοπισμένων.
Οι κάτοικοι που έχουν ήδη επιστρέψει λένε στο Al Jazeera πως θα ξεκινήσουν από το μηδέν για να ξαναφτιάξουν ό,τι έχασαν. Πολλοί έχουν στήσει ξανά τα αυτοσχέδια καταφύγια και σκηνές κοντά στα συντρίμμια των κατεστραμμένων σπιτιών τους.
Τέτοιες ώρες μας έρχονται στην μνήμη οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου
Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ, δύσκολος δρόμος!
Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος.
Τον κρατάς όπως κρατάς το χέρι του φίλου σου
και μετράς το σφυγμό του πάνω σε τούτο το σημάδι
που άφησαν οι χειροπέδες!
Κανονικός σφυγμός, σίγουρο χέρι.
Κανονικός σφυγμός, σίγουρος δρόμος!
Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ! Πολύ μακρύς αδερφέ μου.
Οι χειροπέδες βάραιναν τα χέρια. Τα βράδια που ο μικρός γλόμπος
κουνούσε το κεφάλι του λέγοντας “πέρασε η ώρα”
εμείς διαβάζαμε την ιστορία του κόσμου σε μικρά ονόματα
σε κάποιες χρονολογίες σκαλισμένες με το νύχι στους τοίχους
των φυλακών, σε κάτι παιδιάστικα σχέδια των μελλοθάνατων.
Μια καρδιά, ένα τόξο, ένα καράβι που σκιζε σίγουρα το χρόνο, σε κάποιους στίχους που‘μειναν στη μέση για να τους τελειώσουμε,
σε κάποιους στίχους που τελειώσαν για να μην τελειώσουμε.
Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ, δύσκολος δρόμος.
Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος. Τον κρατάς
όπως κρατάς το χέρι του φίλου σου, και μετράς το σφυγμό του,
πάνω σε τούτο το σημάδι που άφησαν οι χειροπέδες.
Κανονικός σφυγμός. Σίγουρο χέρι.
Κανονικός σφυγμός. Σίγουρος δρόμος.
Αφήστε μια απάντηση