Τα πάντα έχουν ειπωθεί για το έγκλημα των Τεμπών.
Η ώρα των λόγων όμως τελειώνει.
Όλη η κοινωνική βάση έχει πια βρει το φως της για το ζήτημα, ακόμα και το μέρος της που μέχρι πρόσφατα εθελοτυφλούσε. Ξέρει ποιοι είναι υπεύθυνοι για το έγκλημα, ξέρει ποιοι φταίνε για την θανάσιμη παρακμή κάθε δημόσιας υποδομής όπως τα τρένα.
Έχει γνώση γιατί συμβαίνουν όλα αυτά.
Και γι’ αυτό η τρομοκρατία, η μιντιακή χειραγώγηση και το παιχνίδι φόβου δεν δούλεψαν. Οι συκοφαντίες, όλη η βρώμα που εξαπέλυσε το καθεστώς και οι μηχανισμοί του έπεσαν στο κενό.
Την Παρασκευή η γνώση μετατρέπεται σε δύναμη. Γιατί οι 57 δεν γυρίζουν πίσω. Μπορούν όμως να μη χαθούν οι επόμενοι 57, και οι μεθεπόμενοι. Μπορούμε να αφήσουμε μια παρακαταθήκη φόβου για κάθε κυβέρνηση και για κάθε εταιρεία που παρασιτεί στα δημόσια αγαθά. Την Παρασκευή η κοινωνία μπορεί να διδάξει το κράτος και το κεφάλαιο τι συμβαίνει όταν θυμώνει. Εκεί η κοινωνική βάση μπορεί να ταπεινώσει έμπρακτα την παρασιτική δήθεν αριστεία.
Να την κοντύνει. Να το σκέφτονται δυο φορές από δω και πέρα πριν αφήσουν έναν «σταθμάρχη» αποκλειστικά υπεύθυνο για την ζωή χιλιάδων ανθρώπων, είτε ο «σταθμάρχης» δουλεύει στα τρένα, είτε στα νοσοκομεία, είτε οπουδήποτε. Να διστάσουν την επόμενη φορά που θα θελήσουν να «μπαζώσουν» ή να «συγκαλύψουν».
Το πιο σημαντικό όμως είναι πως την Παρασκευή η κοινωνία μπορεί να διδάξει τον εαυτό της τι συμβαίνει όταν αρχίζει να θυμώνει. Ήδη βλέπουμε πως έχουν ζαρώσει εκεί στο κράτος. Έχουν πονέσει και με την ιδέα. Πανικοβάλλονται για τις καρέκλες τους…
Απέναντί τους όμως υπάρχει ο πόνος των συγγενών των θυμάτων και ο ενσωματωμένος φόβος όλων μας, χρόνια τώρα, για την ίδια την ασφάλειά μας παντού. Στη δουλειά, στις μεταφορές, στα ίδια μας τα σπίτια. Είμαστε φανερά πιο σκληραγωγημένοι…
Απέναντί τους επίσης υπάρχουν και οι αριθμοί, οι πλειοψηφίες. Αυτές που είδαν, μετρώντας νεκρούς, τις συνέπειες από τις ιστορικές ήττες της προηγούμενης δεκαετίας και της εθελοτυφλίας που την ακολούθησε.
Δεν μας ενδιαφέρουν οι συνέπειες της κοινωνικής αντίδρασης στους διαδρόμους και τις πολιτικές ισορροπίες της αστικής δημοκρατίας. Το κέντρο βάρους δεν είναι μέσα αλλά έξω από τη βουλή. Το να κοντύνουν κάποιοι «άριστοι» δεν σημαίνει πολλά αν δεν ψηλώσουμε εμείς.
Την Παρασκευή η γνώση γίνεται δύναμη, ψηλώνουμε. Η συλλογική αυτοπεποίθηση είναι η μεγαλύτερη τιμή για τους 57 νεκρούς του εγκλήματος των Τεμπών γιατί είναι η μεγαλύτερη εξασφάλιση ότι θα μάθουμε την αλήθεια και πως η πιθανότητα να αποδοθεί δικαιοσύνη θα παραμείνει ζωντανή.
Δεν μπορεί να λείψει κανείς την Παρασκευή.
Όλοι και όλες στο Σύνταγμα στις 28 Φλεβάρη στις 11.00 το πρωί.
Ρουβίκωνας
Αφήστε μια απάντηση