Του Γιώργη Γιαννακέλλη
«Ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός δεν μπορεί παρά να είναι έργο της κινητοποιημένης και οργανωμένης κοινωνίας. Η δράση του αντάρτικου πόλης δεν μπορεί να νοηθεί σε αντίθεση με τη λαϊκή κινητοποίηση, ανεξάρτητα και αποκομμένα από αυτήν. Αν δεν υπάρχει λαϊκή στήριξη στο αντάρτικο σχέδιο, αναπόφευκτα αυτό οδηγείται στην αποτυχία. Ο αγώνας δεν μπορεί να είναι καθαρά στρατιωτικός. Χρειάζεται να είναι πολιτικοστρατιωτικός».
Δημήτρης Κουφοντίνας.
Το μέλος της 17 Νοέμβρη δεν λέει κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που επισήμανε ο Λένιν: «Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη. Και οι μεμονωμένες τρομοκρατικές ενέργειες μπορούν και πρέπει να φέρουν όφελος μόνο όταν βρίσκονται σε στενή και άμεση σύνδεση με το μαζικό κίνημα». Β.Ι.Λένιν – (Απαντα, τ.40, σελ. 312).
Διαβάζοντας, λοιπόν το κείμενο του Γιώργου Καλαϊτζίδη μπήκα στην διαδικασία να επαναλάβω κάποιες πάγιες απόψεις μου.
Η ένοπλη πάλη –ισχυρίζονται κάποιοι σύντροφοι- όταν δεν υπάρχουν επαναστατικές καταστάσεις είναι ξένη και εχθρική με την αριστερά. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με έλλειψη μαρξιστικής – λενινιστικής κατάρτισης αλλά δηλώσεις υποταγής στην αστική νομιμότητα.
Πουθενά στην μαρξιστική – λενινιστική θεωρία δεν βλέπουμε ότι από θέση αρχής, πρέπει να καταδικάσουμε την ατομική τρομοκρατία.
Αυτή που ο Λένιν στο βιβλίο του «Ο Παρτιζάνικος Πόλεμος» περιγράφει σαν: «την ένοπλη πάλη που διεξάγουν μεμονωμένα άτομα και μικρές ομάδες αποβλέποντας πρώτο, στην εξόντωση ορισμένων ατόμων, διοικητών και ανδρών της στρατιωτικής –αστυνομικής υπηρεσίας και δεύτερον, στην κατάσχεση χρημάτων τόσο της κυβέρνησης όσο και ιδιωτών για τον εξοπλισμό και για την προετοιμασία της εξέγερσης ή για την συντήρηση των προσώπων που διεξάγουν την πάλη για την οποία μιλάμε».
Οπως μας δείχνει η διεθνής εμπειρία οι οργανώσεις μειοψηφικής επαναστατικής βίας, οι οργανώσεις “ατομικής τρομοκρατίας”, όπως τις αποκαλούσε ο Λένιν, είναι σάρκα απ’ την σάρκα του αντικαπιταλιστικού κινήματος της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Και στην τελική μπαίνει ένα βασικό ερώτημα. Είναι ή όχι η βία η μαμή της Ιστορίας;
Είναι ή όχι η επαναστατική βία η κόκκινη γραμμή που χωρίζει επαναστάτες και ρεφορμιστές;
Το πότε και πώς ασκείται η βία, μιλάμε για ένοπλη μειοψηφική βία, αν είναι επαναστατικά σκόπιμη στη μια ή την άλλη ιστορική συγκυρία, στο ένα ή το άλλο επεισόδιο της αέναης πάλης των τάξεων, είναι ζητήματα τακτικής.
Ζητήματα που μπορούμε και οφείλουμε να τα συζητάμε μέσα στο αντικαπιταλιστικό κίνημα χωρίς όμως ποτέ να σβήνουμε αυτή την κόκκινη διαχωριστική γραμμή.
Ολοι αυτοί που επιδίδονται σε μια άκρατη πρακτορολογία το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν τα διαπιστευτήρια τους στο κράτος και στην αστική νομιμότητα και απ’ την άλλη να σπείρουν σύγχυση σε μια μερίδα προβληματισμένου κόσμου αν το ένοπλο αποτελεί κομμάτι του κινήματος ή όχι.
Από κει και πέρα να επαναλάβουμε ότι θεωρούμε τις οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας μέρος του επαναστατικού κινήματος, τα άτομα που συμμετέχουν σ’ αυτές συντρόφους, άσχετα αν συμφωνούμε ή όχι με τον τρόπο δράσης τους.
Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ο ελληνικός λαός ποτέ δεν ένιωσε να κινδυνεύει από την δράση αυτών των οργανώσεων. Άλλη είναι η βία που απειλεί όλη την ελληνική κοινωνία και όχι τα επιλεγμένα χτυπήματα των οργανώσεων μειοψηφικής ένοπλης βίας. Και αυτή είναι η βία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Μιας βίας που δεν έχει ενόχους, δεν δικάζεται από κανένα δικαστήριο και οι δράστες της είναι οι εγκληματίες του λευκού κολάρου που υπηρετούν και στηρίζουν το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα.
Εμείς, απ’ την αρχή έχουμε προσπεράσει αντιλήψεις συνωμοσιολογικού χαρακτήρα που πάντα πίσω από τέτοιες οργανώσεις «ανακαλύπτουν», «προβοκάτορες», «μυστικές υπηρεσίες» κ.λ.π.
Αυτή την στιγμή έχουμε πολιτικούς κρατούμενους. Μπορεί κανένας να ισχυριστεί ότι η 17Ν, ο ΕΛΑ ή ο Επαναστατικός Αγώνας και η Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς ήταν δημιουργήματα ή είχαν διαβρωθεί από μυστικές υπηρεσίες;
Επειδή όλοι αυτοί οι δημοσιολόγοι, δεν θέλουν να δώσουν απάντηση στο ερώτημα ποιο είναι το κίνητρο που κάνει νέους ανθρώπους να ρισκάρουν την ίδια τους την ζωή ή στην καλύτερη περίπτωση γ’ αυτούς να σαπίσουν τα υπόλοιπα χρόνια τους στα κάτεργα μιας φυλακής, εντασσόμενοι σε μια οργάνωση μειοψηφικής βίας, αναμασούν τις παπαριές κάποιων καθεστωτικών κομμάτων, περί “προβοκατορολογίας”.
Και στην τελική ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή όχι κάποιος με τις μορφές πάλης που επιλέγουν κάποιες οργανώσεις για να αντισταθούν στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, δεν μπορεί να μην αγανακτεί βλέποντας κάποιους να φτύνουν πάνω σε τάφους ανταρτών πόλης επιδιδόμενοι σε μια ακατάσχετη προβοκατορολογία.
Και το αντάρτικο πόλης στην χώρα μας έχει ιστορία. Εχει νεκρούς, σακατεμένους, πολύχρονα φυλακισμένους. Ας θυμηθούμε μερικούς: Χρήστος Κασίμης, Τσουτσουβής, Πρέκας, Μαρίνος, Κυρίτσης, Μαζοκόπος, Ζηρίνης και η ομάδα του κ.α”.
«Βλέπετε, οι άνθρωποι που έχουν δύναμη, μόνο ένα πράγμα ξέρουν και καταλαβαίνουν: τη βία».
Νόαμ Τσόμσκι, από το βιβλίο του Understanding Power, του 2002.
Επειδή εσύ υπολείπεσαι ιστορικής σκέψης και δεν κατανοείς τι γράφω δεν σημαίνει ότι αυτά που γράφω είναι ασύνδετα. Ας γίνω πιο ξεκάθαρος: στο ιστολόγιο αυτό ή στο τσακ-γιώργης, έχεις αναφερθεί ΕΠΑΝΕΙΛΛΗΜΕΝΑ σε επιχείρηση της ευπ να διαβρώσει τον αναρχικό χώρο. Άρα τώρα τι γράφεις “Μπορεί κανένας να ισχυριστεί ότι η 17Ν, ο ΕΛΑ ή ο Επαναστατικός Αγώνας και η Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς ήταν δημιουργήματα ή είχαν διαβρωθεί από μυστικές υπηρεσίες;”; Γιατί δεν μπορεί κανείς να το ισχυριστεί αυτό, όταν εσύ ο ίδιος το έχεις ισχυριστεί για έναν πολιτικό χώρο; Όχι μόνο πέφτεις σε αντίφαση, αλλά απορρίπτεις και κάτι για το οποίο υπάρχουν ιστορικές αποδείξεις ότι έχει συμβεί, αλλού. Και μην μου πεις τώρα “άλλο μιά οργάνωση, άλλο ένας πολιτικός χώρος” γιατί το ένα χρησιμοποιείται ή προβάλλεται ως αντικατοπτρισμός του άλλου, κι από εκεί ξεκινάει η επιτήρηση. Δεν νομίζω να διαφωνείς: ένοπλη ΑΡΙΣΤΕΡΑ την χαρακτηρίζεις. Ένοπλους ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ τους χαρακτηρίζεις. Βάζεις λοιπόν ή δε βάζεις πλάτη στη “θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων”; Και ο σκοπός δεν ήταν μόνο να προβοκαριστούν οι εργατικές αμφισβητήσεις αλλά και να επιτηρηθούν οι εργατικές πολιτικές οργανώσεις και τα κινήματα αμφισβήτησης.
Έπειτα, πού βλέπεις εσύ να υπάρχει τέτοιος αναβρασμός στην κοινωνία ώστε να υπάρχει ένα κομμάτι της που επιλέγει την ένοπλη πάλη; Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, δεν θα χρειαζόταν να γίνουν τέτοιες εξηγήσεις καν, θα το αισθανόμασταν σαν κάτι οργανικό. Το ίδιο το γεγονός ότι χρειάζονται τέτοιες διευκρινίσεις και ότι είναι δυνατόν να διασπαρεί σύγχυση σχετικά με την αυθεντικότητα ή όχι τέτοιων οργανώσεων, αν μη τι άλλο αποδεικνύει ότι ζούμε σε μιά εικονική εποχή, στο Θέαμα, όπου ακόμα κι αν κάποιοι επιλέγουν αυτόν τον δρόμο, στην δικαιολόγηση αυτής της κοινωνίας συνεισφέρουν παρά στην αποδόμησή της. Εδώ για ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας είναι ταμπού να κατεβαίνει σε διαδηλώσεις και η πρώτη του έγνοια είναι να μην χαρακτηριστούν “κομμούνια”. Και για τα Τέμπη και το κίνημα των Αγανακτισμένων/πλατειών η αποκορύφωση της αμφισβήτησής τους ήταν το συλλαλητήριο. Για τα Τέμπη ευτυχώς έγινε και απεργία και ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά. Αλλά αυτό είναι που πρέπει να γίνει συνείδηση, η ΑΡΝΗΣΗ, το να κάνουμε απεργίες ξανά και ξανά. Εδώ είναι το στοίχημα, να προσπεραστεί η μεσολάβηση, η “άδεια” των ειδικών της επανάστασης, η καλλιεργημένη ανημπόρια και η προσμονή για αντανάκλαση των κοινωνικών αντιστάσεων στα ΜΜΕ και η αντιπροσώπευσή τους στη βουλή, με μιά λέξη η ενσωμάτωση στο Θέαμα.
Ενώ σωστά υποστηρίζεις ότι ανάλογα με την ιστορική συγκυρία, αλλάζει και η στάση του Λενιν (για τον σύνδεσμο που παρέθεσες στο σχόλιό σου λέω) και την λες στον Μπογιόπουλο, πιάνεσαι σε ένα ψευδοδίλλημα (“είναι θεμιτή ή όχι η ένοπλη πάλη;”) αντι να κρίνεις την εποχή σου πέρα από εκλογικά αποτελέσματα και γενικολογίες. Οπότε ξύπνα, εύθικτε.
Ενα κράμα ανοησιών και εγκεφαλικών κατασκευασμάτων είναι αυτά που γράφεις. Οπότε δεν υπάρχει βάση συζήτησης.
Απλοϊκός και μανιχαϊστικός ο τρόπος σκέψης σου, για να μην πω και ασυνεπής, αφού από τη μία εδώ ανεβαίνουν ασχολίαστα δημοσιεύματα του Βαξεβάνη που αφήνουν υπαινιγμούς για προβοκάτσιες στη διαδήλωση της 28ης και από την άλλη αναμασάς σχεδόν αυτούσιο το κείμενο του Καλαϊτζίδη.
Αφετέρου, και πολύ πιο σημαντικό, φαίνεται να μην έχεις επαφή με το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο αναδύονται και τα αντάρτικα πόλης στον δυτικό κόσμο -σε αντιδιαστολή με τα αντάρτικα πόλης π.χ. της Λ.Αμερικής- και η ίδια η σκέψη σου. Πού βρίσκεται εδώ το μαζικό κίνημα, πού είναι η κοινωνία; Ποιό το επίπεδο συνείδησης και πού βρίσκονται οι αγώνες, σε ποιό επίπεδο; Επαναστατική βία είναι η σύγκρουση των τάξεων στους αγώνες, είναι η Παλαιστινιακή αντίσταση, τα Ιουλιανά, ο ΔΣΕ και ο ΕΛΑΣ, οι Τουπαμάρος, το Φωτεινό Μονοπάτι, μαζικές δηλαδή αντιδράσεις, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΟΛΩΤΙΚΕΣ, σε κοινωνίες υλικά διαιρεμένες. Εδώ ακόμα προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε διαφορετικοί από τους μετανάστες και με νύχια και με δόντια γραπωνόμαστε στην ιδέα του οικονομικά αποκατεστημένου και ενσωματωμένου δυτικού, όσο μάλιστα περισσότερο αυτή γλυστράει μακριά μας. “Το πότε και πώς ασκείται η βία, μιλάμε για ένοπλη μειοψηφική βία, αν είναι επαναστατικά σκόπιμη στη μια ή την άλλη ιστορική συγκυρία, στο ένα ή το άλλο επεισόδιο της αέναης πάλης των τάξεων, είναι ζητήματα τακτικής”. Όχι δεν είναι καθόλου ζήτημα τακτικής, είναι ζήτημα στρατηγικής και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει η “ένοπλη μειοψηφική βία” να αποτελεί κατηγορία από μόνη της. Πού ήταν η μειοψηφία στους Τουπαμάρος; Οι άνθρωποι πηγαίνανε να καταλάβουν την εξουσία, υπήρχε πολιτική στόχευση. Οι “συνοδείες” και η “πλαισίωση” τι στόχο έχουν; Αποκομμένα τσιτάτα, εν είδει αντικατάστασης εδαφίων και τροπαρίων, είτε για να υποστηριχτεί μία άποψη είτε μία άλλη, δεν υποκαθιστούν την κριτική και την ιστορική σκέψη που βρίσκεται σε εχθρική απόσταση από την ιδεολογία. Ανάθεμα αν υπάρχει σε αυτόν τον ιστότοπο έστω μία δημοσίευση που να αφορά την επιτηρητική λειτουργία του κράτους γενικά και όχι την κυβέρνηση του μητσοτάκη ειδικά και το πώς εκδηλώνεται στο σήμερα (παρόλο που ΕΠΑΝΕΙΛΗΜΜΕΝΑ έχεις αναφερθεί σε κάποια επιχείρηση διάβρωσης του αναρχικού χώρου από την ευπ στο μπλόγκ τσακ-γιώργης…), μέσα από ποιές μηχανές και,κυρίως, μηχανισμούς. Τα κείμενα του Καλαϊτζίδη από το φου μπου τα έχεις ψωμοτύρι, κανένα κείμενο του Χατζηβασιλιάδη έχεις ανεβάσει;
Ένας αχταρμάς το μυαλό σου, ανεβάζεις “διαφορετικές απόψεις” τάχα να μας δείξεις τι πολύχρωμο που είναι το μποστάνι της Αριστεράς. Δεν υπάρχουν “διαφορετικές απόψεις”, υπάρχουν εργάτες και αφεντικά και η κοινωνία είναι διαιρεμένη να πολεμά για τα συμφέροντα του ενός ή του άλλου, ούτε για ιδεολογίες, ούτε για θρησκείες. Αν δεν παλεύεις για τον έναν, παλεύεις για τον άλλον. Τώρα, τα συμφέροντα του εργάτη δεν είναι ίδια με του αφεντικού, δεν παλεύουμε για το ίδιο κύπελλο. Αντιμαχόμαστε όμως για την εξουσία. Διαπραγματεύσεις και πισωγυρίσματα και ήττες και αφελείς υπολογισμοί/τακτικισμοί πάμπολλοι, αλλά η αλήθεια παραμένει αλήθεια.
Αρχικά δεν καταλαβαίνω το επιθετικό σου στυλ. Δεύτερον έχεις βάλει μια σειρά θέματα στο μίξερ και τα έχεις κάνει τουρλουμπούκι. Ενημερωτικά πάντως σου γράφω ότι για το θέμα των οργανώσεων ένοπλης μειοψηφικής βίας, έχω ασχοληθεί λεπτομερώς με μια σειρά αναρτήσεων στο μπλοκ μας https://tsak-giorgis.blogspot.com/2017/05/blog-post_653.html
Γ.Γ.