Κατάληψη, κοινωνικό κέντρο, “δημαρχείο Εξαρχείων”, έδρα του Ρουβίκωνα, όπως και να το λένε οι φίλοι και οι εχθροί, το ΒΟΞ έχει γράψει την δική του ιστορία που ξεκίνησε πριν 13 χρόνια, την 21 Απριλίου του 2012.
Και ναι η στατιστική του ΒΟΞ είναι πολύ κουλ.
13 χρόνια/156 μήνες/4.680 ημέρες ΑΝΟΙΚΤΟ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ σε εθελοντική βάση.
Ο μοναδικός χώρος του κινήματος που μπορεί να επισκεφθεί κάποιος καθημερινά χωρίς διακοπή.
Ο μοναδικός χώρος που μπορείς να πας και να ζητήσεις βοήθεια για οποιονδήποτε λόγο, γιατί ακριβώς ξέρεις πως κάποιος θα είναι εκεί και τουλάχιστον θα σε ακούσει.
Ο μόνος χώρος που έχει δεχθεί πυροβολισμούς 2 φορές από την μαφία των εμπόρων ναρκωτικών και δολοφονική επίθεση σε μέλη του ακριβώς γιατί βρέθηκε ΑΠΕΝΑΝΤΙ στους εμπόρους ναρκωτικών της περιοχής και δεν ήταν ΠΕΛΑΤΗΣ ΤΟΥΣ.
Και φυσικά τους πολέμησε με τεράστιο κόστος (δικαστήρια με απειλή ισόβιας κάθειρξης) και τους νίκησε με σιδερένια πυγμή (αντι-μαφια άνοιξη/καλοκαίρι 2016).
Ο χώρος που έχει δεχθεί εγκληματικές επιθέσεις με δακρυγόνα ΜΕΣΑ στο κτίριο από τις δυνάμεις των ΜΑΤ σε ένα χώρο χωρίς αυλή ή ταράτσα.
Ο μόνος χώρος που εκκενώθηκε από την αστυνομία τα ξημερώματα της ΠΡΩΤΗΣ ΜΕΡΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ.
Ο μόνος χώρος όπου έγινε κατάληψη ενώ λίγες βδομάδες πριν, ήταν λειτουργικός ως κατάστημα πολυτελείας, με χιλιάδες ευρώ ενοίκιο τον μήνα και όχι ένα κτίριο που ρήμαζε για χρόνια.
Ο μόνος χώρος που έχει στείλει ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΤΟΝΟΥΣ τροφίμων φαρμάκων και ειδών πρώτης ανάγκης σε πολλά μέρη της Ελλάδας.
Σεβασμός και εκτίμηση είναι δύο απλές λέξεις που μου έρχονται πρόχειρα στο στόμα, για μια μαχητική ταξική συλλογικότητα, από την οποία εμείς της υπόλοιπης κομμουνιστικής (και όχι μόνο ) Αριστεράς πρέπει να παίρνουμε ως παράδειγμα.