Ο ρεαλισμός της ανατροπής του συστήματος, απέναντι στους ουτοπικούς οραματισμούς για έναν πιο “δίκαιο” καπιταλισμό.

Για τον εργάτη που ξεζουμίζεται από τα αφεντικά του, για τον αγρότη που βλέπει μια εχθρική πολιτική απέναντί του, για τον άνεργο που παρακαλά να εργαστεί για ψίχουλα, για τον νέο που έχει σπουδάσει και βλέπει ως μόνη προοπτική την ξενιτιά, γι΄αυτόν που ζει την οικογένειά του χύνοντας ιδρώτα και αίμα καθημερινά, για τον συνταξιούχο που η πολιτική τους τον εμποδίζει να ζήσει με αξιοπρέπεια τα γηρατειά του. Για όλους αυτούς που κάθε μέρα, όλο και πιο ξεκάθαρα, νοιώθουν στο πετσί τους, ποια είναι τα αποτελέσματα της πολιτικής που τους επιβάλλεται, ένα πράγμα είναι αναγκαίο: η απόκτηση αντικαπιταλιστικής συνείδησης!

Στην Ελλάδα των κομμένων μισθών και συντάξεων, στην Ελλάδα της καταλήστευσης του λαού με χαράτσια και κεφαλικούς φόρους, στην Ελλάδα της καταβαράθρωσης των δικαιωμάτων των εργαζομένων, στην Ελλάδα της αυξανόμενης ανεργίας, στην Ελλάδα των λιποθυμιών στα σχολεία, στην Ελλάδα του κυοφορούμενου υποσιτισμού, στην Ελλάδα των χιλιάδων αστέγων, στην Ελλάδα των χιλιάδων συσσιτίων, στην Ελλάδα της κατάργησης των κατώτατων ορίων των μισθών, στην Ελλάδα των φοροεπιδρομών, στην Ελλάδα των “συγχωνεύσεων” των σχολείων, στην Ελλάδα που πλέον ένας στους πέντε είναι κάτω από το όριο της φτώχειας, στην Ελλάδα που το βάρος της κρίσης που δημιούργησαν οι καπιταλιστές, έχει φορτωθεί στην πλάτη του λαού, σε αυτήν την ίδια Ελλάδα, ο συνολικός πλούτος που έχουν βάλει στην τσέπη τους μόνο οι τράπεζες φτάνει τα 614,407 δις €, σε αυτήν την ίδια Ελλάδα, οι εταιρικοί όμιλοι (ΑΕ και ΕΠΕ) την τελευταία δεκαετία είχαν κέρδη πάνω από 100 δις €, ενώ σε συνθήκες κρίσης το 2009, 210 εταιρίες είχαν κέρδη που ξεπέρασαν τα 14 δις €, σε αυτήν την ίδια Ελλάδα, οι φοροελαφρύνσεις προς μεγαλοεπιχειρηματίες, βιομηχάνους, τραπεζίτες, εφοπλιστές, είναι κραυγαλέες.

Πρέπει λοιπόν, να γίνει ξεκάθαρο σε όλους, πως αυτό το σύστημα ξέρει να κάνει καλά ένα πράγμα: να δημιουργεί κέρδη για τους κεφαλαιοκράτες, και όταν αυτοί με την απληστία τους, δημιουργούν κρίσεις (καλή ώρα), να ρίχνει το φταίξιμο και το βάρος τους, στους εργαζόμενους, ώστε οι καπιταλιστές να συνεχίσουν απρόσκοπτα το “θεάρεστο” έργο τους, (τι άλλο;) την αύξηση των κερδών τους!

Το σύστημα αυτό, είναι σάπιο από τη ρίζα του. Δεν βελτιώνεται με καμία δήθεν “φιλολαϊκή” μεταρρύθμιση, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει πιο “δίκαιο” μέσα από προτάσεις για μια πιο “κοινωνική” διαχείριση του συστήματος. Όπως είχε πει και ο Λένιν: “Οι μεταρρυθμίσεις είναι παραχωρήσεις που αποσπώνται από την κυρίαρχη τάξη, ενώ διατηρείται η κυριαρχία της.”

Πρέπει να γίνει σαφές, πως λύση χωρίς την ανατροπή του συστήματος, και για να μιλήσουμε πιο χειροπιαστά, λύση χωρίς την καθολική κοινωνικοποίηση των βασικών μέσω παραγωγής, χωρίς την μετατροπή των μέσων παραγωγής της βιομηχανίας και του εμπορίου σε λαϊκή περιουσία, χωρίς τη δημιουργία λαϊκών-κοινωνικών φορέων σε σημαντικούς κλάδους, όπως η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, η εξόρυξη, οι κατασκευές, οι μεταφορές, χωρίς την κοινωνικοποίηση της γης των μεγάλων κεφαλαιοκρατικών επιχειρήσεων του αγροτικού τομέα, και τη δημιουργία παραγωγικών συνεταιρισμών, λύση χωρίς να συντριφτούν οι δομές του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, δεν μπορεί να υπάρξει.

Ακόμα κι αν κάποτε, ξεπεραστεί αυτή η κρίση του συστήματος (που κάποιοι βαφτίζουν “κρίση χρέους” ώστε να απενενοχοποιήσουν το σύστημα), με το ρίξιμο του κόστους της στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων, απλά θα περιμένουμε την επόμενη κρίση, για περισσότερη βαρβαρότητα!

Μπροστά στους ουτοπικούς οραματισμούς για έναν πιο “δίκαιο” καπιταλισμό, η μόνη ρεαλιστική λύση που μπορεί να υπάρξει, είναι η ανατροπή του συστήματος!

Πηγή: Υπερβολές

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *