Στις 25 Οκτωβρίου 1881, στη Μάλαγα της Ισπανίας, γεννήθηκε ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα, ο Πάμπλο Πικάσο.
Αν και ο Πικάσο είναι παγκοσμίως γνωστός για την πρωτοποριακή του συμβολή στην τέχνη, ιδιαίτερα μέσω του κυβισμού, η ζωή του υπήρξε εξίσου σημαντική για τη στράτευσή του στον κομμουνισμό και τον αγώνα ενάντια στον φασισμό.
Ο Πικάσο έδειξε το ταλέντο του από μικρή ηλικία. Υπό την καθοδήγηση του πατέρα του, που ήταν δάσκαλος ζωγραφικής, ο νεαρός Πάμπλο ανέπτυξε εξαιρετικές δεξιότητες. Στα 19 του, μετακόμισε στο Παρίσι, την καρδιά της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας, όπου ήρθε σε επαφή με τις ανατρεπτικές ιδέες του μοντερνισμού. Εκεί, δημιούργησε έργα όπως οι Δεσποινίδες της Αβινιόν (1907), που έθεσαν τις βάσεις για τον κυβισμό, ένα ρεύμα που αποδόμησε την παραδοσιακή απεικόνιση και άλλαξε για πάντα την τέχνη.
Η πολιτική συνείδηση του Πικάσο διαμορφώθηκε στα ταραγμένα χρόνια του Μεσοπολέμου. Ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος (1936-1939) υπήρξε καθοριστικός για την ιδεολογική του στάση. Ο βομβαρδισμός της Γκουέρνικα από τα ναζιστικά αεροπλάνα, που υποστήριζαν τον Φράνκο, ενέπνευσε το εμβληματικό του έργο Γκουέρνικα (1937), έναν καμβά που αποτυπώνει τη φρίκη του πολέμου και την αγωνία των αμάχων. Το έργο αυτό δεν ήταν μόνο καλλιτεχνικό, αλλά και βαθιά πολιτικό, καταδεικνύοντας την αντίθεση του Πικάσο στον φασισμό.
Το 1944, ο Πικάσο εντάχθηκε επίσημα στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας, δηλώνοντας: «Η ένταξή μου στο Κομμουνιστικό Κόμμα είναι η λογική συνέπεια όλης της ζωής μου, όλου του έργου μου». Παρά τις επικρίσεις που δέχτηκε, παρέμεινε πιστός στις ιδέες του, χρησιμοποιώντας την τέχνη του ως όπλο για την κοινωνική δικαιοσύνη. Σχεδίασε το περίφημο περιστέρι της ειρήνης, σύμβολο του παγκόσμιου κινήματος για την ειρήνη, ενώ συμμετείχε ενεργά σε αντιπολεμικές και αντιιμπεριαλιστικές καμπάνιες.
Ο Πικάσο δεν ήταν μόνο ένας καλλιτέχνης που έσπασε τα όρια της τέχνης, αλλά και ένας άνθρωπος που στάθηκε στο πλευρό των καταπιεσμένων. Η δέσμευσή του στον κομμουνισμό και η αντίστασή του στον φασισμό τον καθιστούν σύμβολο της τέχνης που δεν μένει ουδέτερη, αλλά παίρνει θέση. Μέχρι τον θάνατό του, το 1973, παρέμεινε παραγωγικός, αφήνοντας πίσω του χιλιάδες έργα και μια κληρονομιά που συνεχίζει να εμπνέει.
Σήμερα, 144 χρόνια μετά τη γέννησή του, ο Πικάσο μας υπενθυμίζει ότι η τέχνη μπορεί να είναι επανάσταση, αντίσταση και φωνή για έναν καλύτερο κόσμο
Αφήστε μια απάντηση