Στον πόλεµο όποιος έχει την πολυτέλεια να επιλέγει εκτός από την κατάλληλη τακτική και τον κατάλληλο εχθρό έχει κερδίσει κατά το ήµισυ. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται ανάµεσα σε δύο µέτωπα. Το ένα είναι ένα τεχνητό που επιχειρεί να δηµιουργήσει µε τον Αλέξη Τσίπρα και το άλλο είναι µέτωπο που υπάρχει και προσπαθεί να αποφύγει: αυτό του ανταρτοπολέµου µε τον Νίκο ∆ένδια.
Ο Μητσοτάκης φαίνεται να αναγορεύει, να χρίζει τον Τσίπρα αντίπαλο, πολύ προτού ο πρώην πρωθυπουργός δηλώσει τον τρόπο που θα πολιτευτεί. Κάνει απαξιωτικές δηλώσεις εναντίον του από το βήµα του κοινοβουλίου (τον αποκάλεσε δραπέτη της Βουλής), ενώ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σε απαντήσεις του στην ενηµέρωση των δηµοσιογράφων συχνά πυκνά βάζει στο πλάνο τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ως… ανάµνηση από το µέλλον.
Την ίδια ώρα ο Μητσοτάκης προσπαθεί να εξοµαλύνει τις εντυπώσεις από τις φήµες για αντάρτικο του ∆ένδια και φροντίζει να εξουδετερώσει κάθε αιχµή που αφήνει µε τις δηλώσεις του ο νυν υπουργός Εθνικής Αµυνας. Η απόφαση του Νίκου ∆ένδια να στηρίξει µε δηλώσεις του τα αιτήµατα του απεργού πείνας Πάνου Ρούτση προκάλεσε θόρυβο και πέραν του Μαξίµου. Στη Ν∆ σχολιάστηκαν οι θέσεις του ως επίδειξη δύναµης, ενώ στην ευρύτερη κοινωνία απέκτησε ξαφνικά ερείσµατα που δεν είχε.
Οταν ο Μητσοτάκης προχώρησε στην ψήφιση της τροπολογίας µε τις αντισυνταγµατικές απαγορεύσεις για τις διαµαρτυρίες στο Σύνταγµα µπροστά στο µνηµείο του Αγνωστου Στρατιώτη, ο ∆ένδιας έστειλε δεύτερο και πιο θορυβώδες µήνυµα. Με δήλωσή του ξεκαθάριζε (τουλάχιστον εκείνη τη στιγµή) ότι «το µνηµείο ενώνει τους Ελληνες νυν και αεί, το υπουργείο Εθνικής Αµυνας και οι Ενοπλες ∆υνάµεις δεν πρόκειται να το αντιµετωπίσουν σαν αντικείµενο άσκησης πολιτικής και διχασµού της κοινωνίας». Η δήλωση ήταν προσεκτική αλλά αρκετά ξεκάθαρη στο µήνυµα. ∆εν ήταν συνοδοιπόρος του Μητσοτάκη στην προσπάθεια διχασµού. Αν ο υπουργός Αµυνας δεν διαφωνούσε µε την τακτική του πρωθυπουργού, απλώς δεν θα έπαιρνε θέση.
Οι βολές κατά ριπάς σε διάρκεια λίγων ηµερών µεταφράστηκαν ως κίνηση που πιθανόν δηλώνει την επίσπευση διαδικασιών στο εσωτερικό της Ν∆ µε αντικείµενο την αλλαγή του προέδρου της Ν∆ εν πτήσει. Οσοι χάρηκαν χάρηκαν και πολύ γρήγορα άρχισαν να αναρωτιούνται πόσο Μητσοτάκης είναι ο Μητσοτάκης. Μέσω συνέντευξης, που κατά πληροφορίες προκάλεσε ο ίδιος, φρόντισε να εµφανίσει τον υπουργό του ως υποτακτικό που λέει και καµιά κουβέντα παραπάνω για να περνάει η ώρα. ∆ηµοσιοποίησε ότι µίλησε µε τον ∆ένδια τηλεφωνικά κι εκείνος τον διαβεβαίωσε ότι δεν έχει κανένα πρόβληµα µε την τροπολογία, την οποία µάλιστα και ψήφισε.
Φαίνεται ότι ο Μητσοτάκης έχει αποφασίσει να αντιµετωπίζει τον ανταρτοπόλεµο του Κερκυραίου δελφίνου µε συµπεριφορά πολιτικού ευνουχισµού του. Οσο αφήνει αιχµές πολυτελείας τόσο θα τις κόβει επιδεικτικά, παρουσιάζοντάς τες ως κακά σπυριά και όχι πραγµατική αρρώστια. ∆εν αµφισβητεί τον ανταρτοπόλεµο, αλλά τον υποβαθµίζει σε βολές µε άσφαιρα πυρά σαν αυτά που ρίχνονται στις στρατιωτικές επετείους. Με τον τρόπο αυτό υποβαθµίζει τον αντίπαλό του σε επιδειξία κάποιας άκαιρης φιλοδοξίας και τον δείχνει ως αναποτελεσµατικό στο κοµµατικό κοινό. Αν συνεχιστεί αυτή η διαδικασία (λέει ο ∆ένδιας, ακυρώνει ο Μητσοτάκης), θα καταφέρει να του αποδώσει την εικόνα του δειλού παρενοχλούντος την εξουσία του.
Η ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα σε βασικό εχθρό του Μητσοτάκη δεν είναι άσχετη µε τον ∆ένδια. Οι καλοθελητές στο Μαξίµου αλλά και αρκετοί επιχειρηµατίες έχουν πληροφορήσει τον πρωθυπουργό ότι υπάρχει σχέδιο ανατροπής και αποποµπής του από τον ∆ένδια, ο οποίος θα εµφανιστεί, µαζί µε τον Τσίπρα, ως εκκαθαριστής της µητσοτακικής δυστοπίας. Το εκλογικό σώµα δεν είναι ανάγκη να δραπετεύσει προς ριζοσπαστικές ή ευφάνταστες λύσεις. Οι δύο νέοι πόλοι θα κινούνται σε κοινή αντιµητσοτακική κατεύθυνση, οπότε µπορεί να εξυπηρετήσουν ευρύτερες προσµονές και φιλοδοξίες.
Αν ισχύουν τα σενάρια και πολύ περισσότερο αν τα πιστεύει ο Μητσοτάκης, τότε είναι λογικό να επιχειρεί να σπάσει το δίπολο. Εµφανίζει τον ∆ένδια ως συνεχώς µεταµεληµένο αντιφρονούντα και τον Τσίπρα ως αµετανόητα επικίνδυνο την εποχή που ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός παλεύει για να δείξει τη µεταµέλεια και την εχεφροσύνη του.
Μια γεύση για το τι ετοιµάζει το καθεστώς Μητσοτάκη το διάστηµα της επικοινωνιακής εφόδου που θα γίνει µε το βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού έδωσε ο Παύλος Μαρινάκης, ο οποίος δήλωσε σε ερώτηση που του έγινε για τον Ευκλείδη Τσακαλώτο: «Αν δεν ψήφιζαν οι τότε, κατά τους “συντρόφους της πλατείας”, “προδότες” και “γερµανοτσολιάδες” βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της Ν∆ να µείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη, η Ελλάδα δεν θα έµενε στην Ευρώπη. Αρα ο κ. Τσίπρας έφτασε τη χώρα σ’ ένα σηµείο όπου ήταν στο χέρι άλλων κοµµάτων, εκείνων που έβριζε και ο ίδιος και οι σύντροφοί του, να κρατήσουν τη χώρα µας στην Ευρώπη. Κι επειδή ο κόσµος πρέπει να ακούει τα πράγµατα απλά και κατανοητά, εάν οι τότε “κακοί”, δήθεν προδότες και δήθεν γερµανοτσολιάδες βουλευτές της Ν∆ και του ΠΑΣΟΚ δεν έβαζαν την πατρίδα πάνω από το κοµµατικό συµφέρον και δεν ψήφιζαν να µείνει η χώρα στην Ευρώπη, τότε, επί των ηµερών του κ. Τσίπρα, η Ελλάδα πιθανότατα θα ήταν εκτός Ευρώπης και για να το κάνουµε λίγο απλό στον κόσµο, όταν θα ερχόταν µετά από κάποια χρόνια µια πρωτοφανής υγειονοµική κρίση, δεν θα είχαµε τα 40 δισ. για να µην κλείσουν οι επιχειρήσεις».
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κάνει ένα άλµα λογικής. Αφού όλα όσα έπραξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν το καλό αποτέλεσµα της δικής τους στάσης, γιατί κατηγορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα που το εφάρµοσαν; Αλλά αυτό το απλό επιχείρηµα δεν θα βρεθεί κανένας να το θέσει. Το σύστηµα Μητσοτάκη θα χτυπάει τον Τσίπρα για πράγµατα που έχει αποφασίσει να µην απαντήσει για να υπερασπιστεί την κυβερνητική θητεία του, προσµένοντας ίσως καλή µεταχείριση από όσους πάλεψαν στο παρελθόν να τον εκτοπίσουν.
Ο Τσίπρας δεν θα απαντήσει για την ουσία της πολιτικής του. Η απόφαση να γράψει βιβλίο για το 2015 είναι µια χορηγία στον Μητσοτάκη. Επαναφέρει τη δηµόσια συζήτηση στο τερέν του αντιτσιπρικού µετώπου ενώ ο ίδιος δεν έχει τη διάθεση (έτσι δείχνει ως τώρα) να υπερασπιστεί κάτι άλλο από τη µεταµέλειά του. Το ίδιο ισχύει και για τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που εµφανίζουν πλέον χαρακτηριστικά πολιτικής σχιζοφρένειας, παραµένοντας στο κόµµα τους έως ότου κληθούν να αποχωρήσουν.
Ο Μητσοτάκης επαναφέρει ως εχθρό τον Τσίπρα όχι για να τον αντιµετωπίσει, αλλά για να µπορεί να τον µαστιγώνει παραδειγµατικά. Οι δηµοσκοπήσεις δείχνουν ότι κρατάει ως βασικό κορµό των ψηφοφόρων του τους κεντρώους που τόσο ποθεί ο Τσίπρας. Αρα η αντιπαράθεση µε τον Τσίπρα στεγανοποιεί το µοναδικό µετακινούµενο κοινό όσο ο αντίπαλός του ψάχνει την (ή κάποια) Ιθάκη του.
Αφήστε μια απάντηση