Γράφει ο Συνεργάτης
Είκοσι μήνες μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής, ο πόλεμος στην Ουκρανία παραμένει ένα σφαγείο χωρίς τέλος, όπου τα συμφέροντα των ισχυρών βαφτίζονται “ελευθερία”, “πατρίδα” και “ασφάλεια”.
Οι τελευταίες εβδομάδες δείχνουν μια νέα, αιματηρή φάση της σύγκρουσης: η μάχη για την Ποκρόφσκ (Pokrovsk) στο Ντονμπάς έχει μετατραπεί σε ένα από τα πιο σκληρά μέτωπα του πολέμου.
Η κατάσταση στο μέτωπο
Οι ρωσικές δυνάμεις έχουν προωθηθεί βαθιά στα ανατολικά της πόλης, ελέγχοντας, σύμφωνα με τις πιο αξιόπιστες εκτιμήσεις, περίπου το 50–60 % της Ποκρόφσκ.
Οι ουκρανικές μονάδες συνεχίζουν να αντιστέκονται, κρατώντας κρίσιμες γραμμές ανεφοδιασμού και οδούς διαφυγής προς τα δυτικά.
Η μάχη έχει πάρει χαρακτήρα φθοράς, με ασταμάτητους βομβαρδισμούς, μάχες σώμα με σώμα και αεροπορικά πλήγματα που ισοπεδώνουν ολόκληρες συνοικίες.
Στο βορρά (Χάρκιβ και Σούμι) το μέτωπο παραμένει σχετικά σταθερό, ενώ στο νότο (Ζαπορίζια και Χερσώνα) συνεχίζονται μικρές αντεπιθέσεις χωρίς αποφασιστικά αποτελέσματα.
Το γενικό ισοζύγιο δυνάμεων παραμένει εύθραυστο αλλά με σαφή ρωσικό πλεονέκτημα: αριθμητικά, υλικοτεχνικά, και σε βάθος εφεδρειών.
Ο πόλεμος των αφεντικών
Όσο οι στρατιώτες σκοτώνονται στα χαρακώματα, οι μεγάλοι παίκτες μετρούν κέρδη και επιρροή.
Η Ρωσία επιδιώκει να κατοχυρώσει τον έλεγχο του Ντονμπάς και να επιβάλει τετελεσμένα.
Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ “υπερασπίζονται τη δημοκρατία” με όπλα, στρατιωτικούς συμβούλους και επενδύσεις πολεμικών εταιρειών.
Η Ε.Ε. βαθαίνει τη συμμετοχή της, μετατρέποντας ολόκληρη την ήπειρο σε οικονομικό και στρατιωτικό προγεφύρωμα.
Κανείς από αυτούς δεν πολεμά για “την ελευθερία του ουκρανικού λαού”.
Πολεμούν για αγορές, ενέργεια, γεωπολιτικά σύνορα.
Και – όπως πάντα – το τίμημα το πληρώνουν οι απλοί άνθρωποι:
νεκροί, πρόσφυγες, πείνα, φτώχεια, καταστολή.
Η Ουκρανία αιμορραγεί – η Ρωσία βουλιάζει – οι λαοί πληρώνουν
Οι απώλειες είναι τρομακτικές και από τις δύο πλευρές.
Η Ουκρανία αντιμετωπίζει σοβαρή έλλειψη έμψυχου δυναμικού, με κύματα επιστρατεύσεων που στέλνουν όλο και περισσότερους νέους στο μέτωπο.
Η Ρωσία, από την άλλη, πληρώνει το τίμημα ενός παρατεταμένου πολέμου που εξαντλεί πόρους και ανθρώπους, ενώ το αυταρχικό της καθεστώς εντείνει την καταστολή.
Κανένας από τους δύο λαούς δεν έχει να κερδίσει τίποτα από αυτή τη σφαγή.
Και οι δύο αποτελούν όμηρους των δικών τους ολιγαρχιών, των μεγάλων ενεργειακών και στρατιωτικών συμφερόντων.
Ο ιμπεριαλισμός δεν φέρνει ειρήνη
Όσοι σήμερα μιλούν για “ειρήνη με όρους ΝΑΤΟ” ή “νίκη της Ρωσίας απέναντι στη Δύση”, απλώς επιλέγουν στρατόπεδο μέσα στον ίδιο ιμπεριαλιστικό χάρτη.
Μα για τους λαούς, δεν υπάρχει “καλός ιμπεριαλισμός”.
Η ειρήνη δεν θα έρθει από καμία σύνοδο κορυφής ή διαπραγμάτευση στα γραφεία των ισχυρών.
Θα έρθει μόνο από τους ίδιους τους λαούς, όταν αρνηθούν να πολεμήσουν για ξένα συμφέροντα και να θυσιάζουν τα παιδιά τους στο όνομα ψεύτικων “πατρίδων”.
Η αλήθεια πίσω από τις σημαίες
Οι εικόνες από την Ποκρόφσκ, τη Χερσώνα, το Χάρκιβ θυμίζουν άλλες εποχές.
Πόλεις ισοπεδωμένες, άνθρωποι στα υπόγεια, στρατιωτικά κομβόι που περνούν πάνω από ερείπια.
Είναι ο ίδιος κόσμος που γέννησε τον Α΄ και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο: ένας κόσμος ανταγωνισμού, κερδών και εξουσίας.
Οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους.
Οι εργάτες της Μόσχας και του Κιέβου, της Αθήνας και του Βελιγραδίου, έχουν κοινό εχθρό:
το σύστημα που τους στέλνει να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον.
Αφήστε μια απάντηση