Παύλος Σιδηρόπουλος. Ο τελευταίος ροκ ποιητής μιας ανυπότακτης γενιάς. Επέλεξε να “φύγει” σαν σήμερα το 1990 – Σε ηχητικό 5 ανέκδοτες ηχογραφήσεις του

6 Δεκέμβρη 1990 – η μέρα που σιώπησε μια φωνή που δεν χώρεσε ποτέ

Σαν σήμερα, στις 6 Δεκέμβρη 1990, έφυγε από τη ζωή ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Κι όμως, τριάντα και πλέον χρόνια μετά, η απουσία του δεν μοιάζει με κενό· μοιάζει με μόνιμο σημάδι χαραγμένο στη συνείδηση αυτής της χώρας. Γιατί ο Παύλος δεν ήταν απλώς ένας μουσικός. Ήταν μια ρωγμή μέσα στη σιωπή, μια φωνή που αρνήθηκε τον συμβιβασμό, ένας καλλιτέχνης που πλήρωσε την αλήθεια του μέχρι το τέλος.

Μεγαλωμένος σε μια Ελλάδα που άλλαζε βίαια, κινήθηκε σε κάθε σκοτεινή και φωτεινή της γωνιά: από τα υπόγεια των μπαρ, μέχρι τους θρύλους των Απροσάρμοστων και το αλλόκοτο αιώνιο βλέμμα των ποιητών. Η μουσική του –ροκ, μπλουζ, έντεχνο, όλα δεμένα με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια– δεν είχε ανάγκη από ταμπέλες. Ήταν η γλώσσα ενός ανθρώπου που έβλεπε τον κόσμο γυμνό και τον τραγουδούσε χωρίς φόβο.

Ο Σιδηρόπουλος δεν ήταν “είδωλο” με την εμπορική έννοια. Ήταν σύμβολο μιας γενιάς που δεν χωρούσε.
Το βλέμμα του, η σκηνική του παρουσία, ο τρόπος που έλεγε “αυτός ο κόσμος δεν είναι δικός μας”, όλα μαρτυρούσαν έναν άνθρωπο που πάλευε με τους δαίμονές του αλλά δεν πρόδωσε ποτέ τον εαυτό του. Τα τραγούδια του –«Νοσταλγός του Ροκ εν Ρολ», Φαντασία στην Εξουσία», «Κάποτε θα ‘ρθουν»– έγιναν καταφύγιο και κραυγή για όσους ζούσαν στις παρυφές, για όσους αρνούνταν να αποδεχτούν μια πραγματικότητα τόσο στενή, που έπνιγε.

Ο Παύλος έζησε τη ζωή του με τρόπο που δεν διαχωριζόταν από την τέχνη του. Πάθη, πληγές, έρωτες, εξαρτήσεις, όλα έγιναν μέρος ενός δρόμου που, όσο κι αν τον ρήμαζε, δεν τον έκανε ποτέ να σωπάσει. Αντί να “φτιασιδωθεί” για να χωρέσει στον καθωσπρεπισμό, προτίμησε να μείνει απροσάρμοστος – και το πλήρωσε.
Όμως αυτή ακριβώς η αμεσότητα, η άρνηση να κρυφτεί, τον έκανε να μείνει στη μνήμη ως ο πιο αυθεντικός ροκ ποιητής που γνώρισε η Ελλάδα.

Τριάντα και πλέον χρόνια μετά, ο Σιδηρόπουλος παραμένει ζωντανός. Όχι από νοσταλγία, αλλά γιατί κάθε γενιά που έρχεται συναντά στα τραγούδια του μια γυμνή αλήθεια.
Συναντά έναν άνθρωπο που πλήγωσε και πληγώθηκε, που εξέθεσε τις αδυναμίες του, που δεν δέχτηκε να γίνει προϊόν.
Συναντά την ανυπότακτη ψυχή πίσω από κάθε στίχο.

Οι νεότεροι καλλιτέχνες τον επικαλούνται προς τιμήν, όχι από μίμηση· όσοι μεγάλωσαν μαζί του τον κουβαλούν μέσα τους σαν μύθο που όμως δεν είναι ψέμα. Και όσοι τον ανακαλύπτουν σήμερα συναντούν έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να είχε γεννηθεί χθες – τόσο σύγχρονη είναι η σύγκρουσή του με τον κόσμο.

Η Ελλάδα του σήμερα, με όλες τις αντιφάσεις, τη βία και την οργή της, μοιάζει πολλές φορές με εκείνη που έζησε ο Παύλος. Ίσως γι’ αυτό τα τραγούδια του ακούγονται ακόμα ανατριχιαστικά επίκαιρα. Είναι η υπενθύμιση ότι μέσα στην πνιγηρή πραγματικότητα, υπάρχει πάντα χώρος για όσους δεν σκύβουν το κεφάλι.

Σαν σήμερα, λοιπόν, τον θυμόμαστε όχι σαν “ήρωα της ροκ”, αλλά σαν άνθρωπο.
Έναν άνθρωπο που –με όλα του τα λάθη και τις φωτιές– τόλμησε να πει την αλήθεια του μέχρι τέλους.

Και γι’ αυτό θα μείνει για πάντα εδώ.

Υποκλινόμενοι στην μνήμη του παραθέτουμε ένα σχετικά σπάνιο ηχητικό, με πέντε ανέκδοτες ηχογραφήσεις του Παύλου με την κιθάρα του.