Επιτέλους, με ποιον «διαπραγματεύεται» πραγματικά ο Λουκάς Παπαδήμος; Με τους διεθνείς πιστωτές η με τον ελληνικό λαό; Γιατί έχουμε κουραστεί όλη την ώρα να ακούμε από τα φερέφωνα του συστήματος να αναμασάνε βαρύγδουπες εκφράσεις για τη «μητέρα όλων των διαπραγματεύσεων», την «κρισιμότητα των επόμενων εβδομάδων», για τον «ευρωπαϊκό γολγοθά του Λ. Παπαδήμου», τη «δύσκολη μάχη» που δίνει υποτίθεται προσωπικά ο τραπεζίτης με τους καρχαρίες των τραπεζών και η οποία τάχα θα κρίνει το μέλλον ακόμα και των… δισέγγονών μας.
Αν ξεφυλλίσουμε και το πιο απλοϊκό εγχειρίδιο του τύπου Η τέχνη της διαπραγμάτευσης για πρωτάρηδες, από την πρώτη κιόλας σελίδα θα διαβάσουμε ότι ποτέ δεν πρέπει να ξεκινάς υιοθετώντας αμάσητα όλα τα εγχειρήματα της αντίπαλης πλευράς, ούτε να προσκυνάς τους πιστωτές δείχνοντας ότι βρίσκεσαι στο απόλυτο έλεός τους και σε καμία περίπτωση δεν πετάς ατάκες του τύπου «κινδυνεύουμε να μην έχουμε τίποτα, αν δεν βγάλουμε το σκασμό και δεν κάνουμε ακριβώς ό,τι μας λένε», σαν να μην μπορείς να κάνεις τη διάκριση ανάμεσα σε μια χώρα 11 εκατομμυρίων κατοίκων και μια καπιταλισπκή επιχείρηση.
Κάθε μέρα που περνάει επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο η πρόβλεψη ότι ο ρόλος της σκιώδους τραπεζικής χούντας που μας κυβερνάει, με βιτρίνα τον Λ. Παπαδήμο και κομπάρσους τα τρία κόμματα, δεν είναι σε καμία περίπτωση να πείσει τους ευρωπαίους εταίρους να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν τη χώρα, αλλά να πείσει τους Έλληνες να εντείνουν τη χρηματοδότηση των ευρωπαϊκών τραπεζών και των πιστωτών, ακόμα και με το κόστος της μελλοντικής απόλυτης εξαθλίωσής μας. Και όταν δεν μπορεί να τους πείσει με επιχειρήματα, έστω και πλαστά, καταφεύγει στην ωμή τρομοκράτηση.
«Θέλουν να κάνουν την Ελλάδα Μπαγκλαντές», τόνισε, αναφερόμενος στις προθέσεις της τρόικας όχι ο εκπρόσωπος κάποιας αριστερής οργάνωσης, αλλά ο εκσυγχρονιστής Γιάννης Πρετεντέρης. Πράγματι, όλα δείχνουν ότι η τρόικα σκοπεύει να μετατρέψει την Ελλάδα σε πειραματόζωο για την ευρωπαϊκή εφαρμογή του νεοαποικιοκρατικού μοντέλου ανάπτυξης που ήδη ισχύει στη ΝΑ Ασία. Και αυτό όχι από τη σκοπιά του βραχυπρόθεσμου κέρδους των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων, αλλά περισσότερο με τη λογική του παραδείγματος που θα αποτελέσει οδηγό για ανάλογες αλλαγές και στις υπόλοιπες «προβληματικές» χώρες, όπως άλλωστε έχει συμβεί μέχρι τώρα. Μετά τις «ασιατικές τίγρεις», το «ελληνικό γαϊδούρι» ή μουλάρι…
Σε μια χώρα όπου η φορολόγηση των μισθωτών είναι πάνω από το μέσο όρο της ευρωζώνης και η φορολόγηση των κερδών βρίσκεται πολύ πιο κάτω από το μισό του μέσου όρου της ευρωζώνης, η τρόικα απαιτείτο πάγωμα της μισθολογικής ωρίμανσης, την καρατόμηση του 13ου και του 14ου μισθού στον ιδιωπκό τομέα, νέα μείωση των συντάξεων και παράλληλα δραστική μείωση των ασφαλιστικών εργοδοτικών εισφορών. Παράλληλα, ανοίγει το ζήτημα της μείωσης του κατώτερου μισθού, παρά το γεγονός ότι είναι ο προτελευταίος στην ευρωζώνη.
Ο νεοκατοχικός πρωθυπουργός δείχνει να λειτουργεί περισσότερο σαν υπάλληλος της τρόικας και των διαπλεκόμενων συμφερόντων, ούτε καν σαν διορισμένος από τα τρία κόμματα. Στην πρόσφατη συνάντησή του με τους κοινωνικούς εταίρους, τόνισε όπ «πρέπει να δεχτούμε μια μείωση των εισοδημάτων βραχυπρόθεσμα στο βαθμό που είναι αναγκαία για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας». Σύμφωνα με τη λογική του Λ. Παπαδήμου, η δραματική μείωση των εισοδημάτων θα είναι «βραχυπρόθεσμη» με την ελπίδα μιας μελλοντικής «μεσοπρόθεσμης» αύξησης, χωρίς να ξεκαθαρίζει αν μιλάει για κύκλους πενταετιών ή δεκαετιών. Βραχυπρόθεσμη λύση σε ένα μακροπρόθεσμο πόλεμο όμως δεν αποτελεί η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων αλλά ο ίδιος. Εκφράσεις όπως «περιορισμένες θυσίες» για να αποτρέψουμε «την καταστροφή» ή να δώσουμε «λίγα» για να μην χάσουμε «τα πάντα» δείχνουν ότι οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους. Δεν αποκαλείς μια μείωση του βιοτικού επιπέδου συνολικού επιπέδου 40% λίγη, εκτός αν τη συγκρίνεις ποσοστικά σε βάση με τα δικά σου εισοδήματα, αν λέγεσαι Παπαδήμος, Μητσοτάκης ή Αλαφούζος.
Ο Λ. Παπαδήμος εξηγεί ότι «αυτά δεν συνιστούν εκβιασμό, ούτε ψευδή διλήμματα, ούτε επιχείρηση τρομοκράτησης της κοινής γνώμης, αλλά την πραγμαπκότητα χωρίς ωραιοποιήσεις». Με βάση την πραγματικότητα του Λ Παπαδήμου, το υπέρτατο αγαθό που πρέπε να προστατεύσουν τα συνδικάτα και οι εργοδοτικοί φορείς είναι αυτό της «κοινωνικής και εργασιακής ειρήνης που αποτελεί προϋπόθεση για επενδύσεις και δημιουργία θέσεων εργασίας». Ο ίδιος έθεσε το ζήτημα της ανταγωνιστικότητας ως το μείζον πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. «Δεν είναι μόνο το κόστος εργασίας καθοριστικός παράγοντας ανταγωνιστικότητας. Αλλά είναι και το κόστος εργασίας», πρόσθεσε με νόημα, δείχνοντας ότι το μεγάλο πεδίο μάχης το επόμενο διάστημα θα είναι ο ίδιος ο πυρήνας της ταξικής πάλης. Περιέργως, τα ίδια ακριβώς λόγια επανέλαβε και η Μ. Δαμανάκη μετά τη συνάντηση μαζί του.
Δεν είναι τυχαίο ούτε «λαϊκίστικο» το γεγονός ότι η λέξη – καραμέλα σήμερα στο twitte και στις καθημερινές συζητήσεις είναι οι «τραπεζοτσολιάδες»…
Πηγή: Δημήτρης Τζιαντζής “Πριν”
Αφήστε μια απάντηση