Του Γιώργου Σαρρή
Tι τον φοβάσαι ετούτο τον καιρό
Χάρτινος είναι. Γρήγορα καίγεται.
Εύκολη στάχτη και προσάναμμα
Μια σπίθα ακόμα και θα δεις
Χειρονομούνε τα αποτρόπαια και βρίζουνε
Τα θυελλώδη γεγονότα όπως τα λένε
λυντσάρουν την αλήθεια
και γελάνε
Μ αυτό που από μέσα σ’ οδηγάει
δε μεταδίδεται αν δεν το πεις με πράξη
των φύλλων το ξεφύλλισμα
βρωμάει φθινόπωρο υγρό
βαλτόνερα της θεωρίας και μούχλα
Χειρονομούνε τα αποτρόπαια και βρίζουνε
τρομοκρατίες και σάπιες απειλές
Παραμονεύει ο παλιόκαιρος σε μια άκρη
Έχε το νου σου
Κάποτε πούμασταν παιδιά θυμάσαι;
Πάνω στην άμμο μια ομπρέλα ανοιχτή
και μεις χωμένοι από κάτω αγκαλιά
μες τη βροχή
ονειρευόμασταν ταξίδια στ’ άγρια κύματα
δίκαιες μάχες κι εξεγέρσεις ηρωικές
κοιτώντας πέρα στο μενεξεδένιο ορίζοντα
κατατροπώναμε θεριά
κι άγριες φυλές βαρβάρων εισβολέων
μονάχα μ’ ένα ξύλινο σπαθάκι
Τότε δεν ξέραμε αυτό τι πάει να πει
Να τρίζει η σκάλα σκουριασμένη μες τη θύελλα
και η ζωή σε μια κλωστή έτσι να κρέμεται
και συ ν’ αναρωτιέσαι ακόμη αν πρέπει
και να ντρέπεσαι…
Χειρονομούνε τα αποτρόπαια και βρίζουνε
μα εσύ δεκάρα μην τους δίνεις
Το δρόμο που έψαχνες αλήθεια
μόνο ανασαίνοντας ερείπια και χώμα θα τον βρεις.
Στης σύγκρουσης τον κουρνιαχτό
την ώρα εκείνη τη μοιραία
που μαρτυρία συνειδητά θα καταθέτεις
τα τείχη πως γκρεμίζονται μπροστά σου
καθώς σου έλαχε
Κι εκείνη τη φωνή, τη μακρινή, τη ραγισμένη
τη μυστική, τη μυθική, τη χιονισμένη
δεν την εξευμενίζεις με χαμόγελα έτσι εύκολα
ούτε με κόσμιες συμπεριφορές
Τι τον φοβάσαι ετούτο τον καιρό
Χάρτινος είναι. Γρήγορα καίγεται.
Εύκολη στάχτη και προσάναμμα
Αφήστε μια απάντηση