Του Θανάση Τσιριγώτη
Από όλα τα κομματικά επιτελεία, αστικά και αναθεωρητικά, ήχησαν οι σάλπιγγες! Εκλογές! Εκλογές για να εκφραστεί αυθεντικά ο λαός, όπως διακηρύσσει ο Τσίπρας, εκλογές για να ανέβουν λίγο τα ποσοστά του ΚΚΕ, μας λέει σ’ όλους τους τόνους η Παπαρήγα, εκλογές θέλει ο Σαμαράς, ο Κουβέλης και καθένας που βλέπει ή δημαγωγικά λέει πως πίσω από το παραβάν συντελείται το μέγα μυστήριο, κάτι σαν τη θυμέλη των αρχαίων θεάτρων ή σαν την «αγία Τράπεζα» του ιερού των χριστιανών. Το μαγικό χαρτάκι γίνεται όπλο, ξίφος ανίκητο, σφραγίδα αποδοκιμασίας ή επιδοκιμασίας, ιερό βοτάνι για να λυτρωθεί ο λαός από τα μαρτύρια της οικογένειας: Eυρωπαϊκή Ένωση – κυβέρνηση – τραπεζίτες. Ιδιαίτερα μάλιστα σαλπίζουν την εκλογική έφοδο όσοι μπλέκονται στα πόδια του κινήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ.
Την ίδια ώρα που τα αστορεφορμιστικά επιτελεία ξυστρίζουν τα εκλογικά τους άλογα, η τρόικα με την κυβέρνηση βάζουν κι άλλα καρφιά στο φέρετρο του λαού. Αλλά οι ηγεσίες των εκλογολάγνων μάς λένε να κρεμάσουμε τα παπούτσια μας όπως κάνουν οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές και να σκεφτούμε ψύχραιμα ποιους θα στείλουμε στο κοινοβουλευτικό μαντρί. Θάπρεπε να μηδενίζουμε το μεγαλύτερο πανεθνικό δημοσκοπικό γκάλοπ όπως είναι οι εκλογές; Θα πρέπει να σφυρίζουμε αδιάφορα μπροστά σ’ έναν αστικό θεσμό; Αναμφισβήτητα όχι! Αλλά θα πρέπει να του αποδίδουμε τον ανάλογο «σεβασμό». Με πολιτικό μέτρο και κυρίως μετρώντας τι φέρνει, τι αλλάζει, τι έρχεται.
Oι πραγματικοί αριστεροί κι οι κομμουνιστές ποτέ δεν ήταν ισοπεδωτικοί, μηδενιστές (νιχιλιστές), τιποτιστές. Αλλά και ποτέ δεν «τρελάθηκαν» από την ομορφιά της κάλπης, το βάθος των εκλογών και τους ορίζοντες της Βουλής. Πολύ δε περισσότερο από τις κρατικές επιχορηγήσεις και τα δοσίματα του συστήματος.
Oι ιμπεριαλιστικοί λύκοι, τα τραπεζικά τσιράκια τους, οι ντόπιοι πρόθυμοι, λίγη σκοτούρα έχουν από το αν θα αλλάξουν θέσεις στα εκλογικά έδρανα βουλευτές σαν κι αυτούς που είδαμε το προηγούμενο διάστημα. Από το αν οι πατέρες κι οι μητέρες του έθνους θα φορέσουν άλλο χρώμα στολή ή από το εάν τα ποσοστά της «αναθεωρητικής τρόικας» (Κουβέλης – Παπαρήγα – Τσίπρας) θα «τσιμπήσουν» λίγο παραπάνω. Η οικονομική και κοινωνική θέση των εργαζομένων δε θ’ αλλάξει και το μαγγανοπήγαδο -που μπορείς να το πεις μνημόνιο, κρίση, φτώχεια, ανεργία και θάνατο- θα είναι στη θέση του.
Άλλωστε είδαμε ή ακούσαμε από τους τριάντα βουλευτές των παραπάνω κομμάτων όταν μιλούν στη Βουλή «να τρέμουνε τα γυαλικά στα ράφια»; είδαμε ή ακούσαμε να μεταφέρεται στη Βουλή η οργή των δρόμων, ο θυμός των ανθρώπων, η έγνοια του βιοπαλαιστή;
Και πώς να το δούμε άλλωστε όταν τους «μπούκωσε» το αστικό κράτος με 12 εκ. ευρώ για το 2011, ενώ ετοιμάζονται να τσεπώσουν πολλαπλάσια για το 2012;
Oι εκλογές λοιπόν θα έρθουν. Τον Απρίλη ή αργότερα καταπώς θέλει το ΠΑΣOΚ και το ΛΑOΣ.
Το πραγματικό δίλημμα για τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία είναι πώς θα στρώσουν το δρόμο ως τις εκλογές με «πύρινα χαλιά». Με αγώνες, με απεργίες, με καταλήψεις, με αντίσταση, με οργή.
Όποιος θέλει να ξεσκονίσει το «εκλογικό του βιβλιάριο» ας το κάνει. Μόνο που πρέπει να ξέρει πως η αναγωγή και η ελπίδα του παραβάν που συνοδεύεται από την παραίτηση και την κούφια ελπίδα είναι η καλύτερη συνταγή της ήττας.
O δρόμος προς τη νίκη έχει, εκτός των άλλων, και μια σημαία. Καμία εκλογική αυταπάτη. Αγώνες τώρα.
Αναδημοσίευση από το ΛΑΙΚΟ ΔΡΟΜΟ www.m-lkke.gr
Αφήστε μια απάντηση