συνέντευξη στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ (19/2/12)
-Ζούμε σε μια περίοδο όπου κυοφορείται νέο πολιτικό σκηνικό και πιθανότατα νέοι κοινωνικοί συσχετισμοί. Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση η αριστερά απαντά θολά» και μεμονωμένα –ο καθένας την άποψή του. Μπορεί να υπάρξει ένας κοινός παρανομαστής συνεργασίας; Ένα κοινό πολιτικό σχέδιο υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων; Ίσως και ένα εκλογικό μέτωπο από ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ ακόμα και αποχωρήσαντες από το «παλιό» ΠAΣOΚ.
Οι νέοι συσχετισμοί, κοινωνικοί και πολιτικοί, διαμορφώνονται από το νέο κύμα λαϊκού εργατικού ξεσηκωμού. Που είχε εξεγερτικά χαρακτηριστικά. Βαθύτερη πολιτικοποίηση απέναντι στο χρέος, την ΕΕ, τα επιχειρηματικά κέρδη κλπ. Σαφή τάση υπέρβασης του υποταγμένου συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Αυτός ο ξεσηκωμός είναι που προκάλεσε την πολιτική κρίση.
Οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Δεν φθείρονται, όπως παλιότερα, σε συγκυβερνήσεις, αθροίσματα δημοκρατικών δυνάμεων, εθνικές δημοκρατικές ενότητες.
Απέναντι στη νέα κατάσταση η ματιά της Αριστεράς εξακολουθεί συχνά να είναι θολή. Από τη μια η διαχειριστική λογική της διαπραγμάτευσης του χρέους, της αυταπάτης λύσεων με εκδημοκρατισμό της ΕΕ, χωρίς απεγκλωβισμό από αυτήν, της προσκόλλησης στον κοινοβουλευτικό δρόμο. Από την άλλη, η αναμονή λύσεων από μια ασαφή λαϊκή εξουσία, η άρνηση ανατρεπτικής κοινής δράσης στο κίνημα.
Ας δούμε τα πράγματα κατάματα. Προγραμματική αλλά και εκλογική ενότητα είναι αδύνατη. Ας αφήσουμε τις επικοινωνιακού χαρακτήρα εκκλήσεις για ενότητα σε μίνιμουμ, δηλαδή ρηχή, βάση για να φορτώνει ο ένας στον άλλο την ευθύνη. Ούτε είναι αποδεκτή οποιαδήποτε ενωτική πρόσκληση προς τη ΔΗΜΑΡ που αναλαμβάνει συνειδητά ρόλο αναχώματος στην αριστερή ριζοσπαστικοποίηση.
Εκεί που θα κριθούμε σήμερα, όλες οι μαχόμενες δυνάμεις του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων τάσεων είναι να σπάσει η λογική ‘’ή επιβάλλεται η δική μου αντίληψη ή δεν γίνεται τίποτα’’. Για να συντονιστούμε πολιτικά και να δράσουμε από κοινού σε ένα αγωνιστικό μέτωπο με στόχο την ανατροπή της επίθεσης της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου, της ΕΕ και των κεφαλαιοκρατών. Με σαφείς στόχους για Παύση πληρωμών τώρα- άμεση μονομερή διαγραφή του χρέους. Όχι στη Δανειακή σύμβαση. Έξοδο από ΕΕ-ευρώ. Απελευθέρωση από τα δεσμά των ‘αγορών’, του ΔΝΤ και των Τραπεζών. Πέρασμα στο δημόσιο, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό – κοινωνικό έλεγχο, όλων των τραπεζών, των ΔΕΚΟ, των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας. Άμεση επαναφορά της αγοραστικής ικανότητας των εργαζομένων. Απαγόρευση των απολύσεων, προστασία των ανέργων. Αποτίναξη του απολυταρχικού καθεστώτος που οικοδομεί το άθλιο πολιτικό προσωπικό της ντόπιας και διεθνούς ολιγαρχίας.
-Η συνεργασία αυτής της αριστεράς δεν θα απελευθερώσει την εκλογική έκφραση και την πολιτική ένταξη χιλιάδων πολιτών; Και μπορείς τόσο εύκολα να προσπερνάς την ιστορική δυνατότητα που παρουσιάζεται σήμερα;
Αυτό που θα απελευθερώσει τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία, την πολιτική ανατρεπτική δυναμική τους και, στη συνέχεια, την εκλογική (και όχι το αντίστροφο), είναι να εμπνεύσει η Αριστερά μια νέα αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία. Ότι ο συνειδητοποιημένος και οργανωμένος λαός, με πρωτοπόρα την εργατική τάξη και το ταξικά ανασυγκροτημένο κίνημά της, μπορεί να νικήσει. Να ανατρέψει τα μνημόνια και την αντεργατική επίθεση. Να ρίξει την κυβέρνηση Παπαδήμου τώρα.
Πώς; Με το δρόμο του αγωνιστικού εκβιασμού, τον «εξωκοινοβουλευτικό» δρόμο της εργατικής πάλης και της παλλαϊκής εξέγερσης.
Απαραίτητη προϋπόθεση, βέβαια, είναι να πάψει η Αριστερά να μασάει τα λόγια της. Ή να πετάει την μπάλα στην εξέδρα. Να ξεκαθαρίσει ότι το σάπιο πολιτικό σύστημα δεν διορθώνεται. Πρέπει να το τσακίσουμε. Πραγματική δημοκρατία θα έχουμε μόνο με το λαό να αποφασίζει και να παίρνει τη ζωή στα χέρια του, μέσα από το κίνημά του, τις συνελεύσεις και τους συλλογικούς αγώνες. Στο δρόμο αυτό μπορούμε να κατακτήσουμε τη λευτεριά από τα δεσμά του αντιδραστικού πλέγματος που υφαίνουν κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ – ΣΕΒ.
Η ανάγκη απάντησης στην καπιταλιστική κρίση δημιουργεί ιστορική πρόκληση, ιστορική δυνατότητα, ιστορική ευθύνη της Αριστεράς να διαμορφώσει επαναστατική στρατηγική και τακτική.
Οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς να δράσουν συντονισμένα για τη διαμόρφωση ανεξάρτητων οργάνων επιβολής της εργατικής και λαϊκής θέλησης. Για να είναι νικηφόρος ο αγώνας απαιτείται ανεξάρτητο κέντρο αγώνα τώρα. Που θα συμβάλλει στην κλιμάκωση του αγώνα πέρα και κόντρα στη λογική των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και της αστικοποιημένης γραφειοκρατίας,. Μέσα στα όργανα αυτά, με τη δημοκρατία του κινήματος, θα κρίνονται τα διαφορετικά προγράμματα, θα ηγεμονεύουν οι πραγματικά αριστερές, οι επαναστατικές τάσεις. Για να περάσει ο πλούτος και η εξουσία στα χέρια του εργαζόμενου λαού!
-Κάποιοι εκφράζουν «φόβους» ότι η δυναμική που θα δημιουργήσει τυχόν συνεργασία της αριστεράς θα προκαλέσει και μη διαχειρίσιμες καταστάσεις στις ηγεσίες των κομμάτων. Μπορεί να είναι λόγος αυτός για να αποκλείεται η συνεργασία;
Η δυναμική της Αριστεράς δεν αλλάζει με μια πιο «ενωτική» ή μια πιο «σκληρή» διαχείριση της σημερινής της κατάστασης. Πολύ δε περισσότερο με εμφύλιους ανταγωνισμούς.
Αντιμετωπίζουμε ήδη μια απόπειρα αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού σε αντιδραστική κατεύθυνση. Προωθείται η δημιουργία αναχωμάτων για την ενσωμάτωση της αντι-μνημονιακής τάσης, (ΔΗΜΑΡ, πατριωτική Δεξιά, ευρύτερα πατριωτικά ρεύματα κ.λπ.). Η ανασυγκρότηση της σοσιαλδημοκρατίας δεν μπορεί να στηριχτεί στο ΠΑΣΟΚ, γι αυτό προβάλλουν προκλητικά τη ΔΗΜΑΡ και αξιοποιούν τα «ανοίγματα» του ΣΥΡΙΖΑ στο «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ.
Αντιμετωπίζουμε, επίσης, την οικοδόμηση μιας διαρκούς κοινοβουλευτικής μνημονιακής χούντας, μιας χούντας ΕΕ – ΔΝΤ – κεφαλαίου. Με ουσιαστική κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας από το ευρω-ενωσιακό ‘’αποφασίζουμε και διατάσσουμε’’. Με κατάργηση δημοκρατικών δικαιωμάτων, ιδεολογική τρομοκρατία, αντικομουνισμό, προβοκάτσια και καταστολή από όλους τους μηχανισμούς του συστήματος.
Γι αυτό επιμένουμε στην ανάγκη να αλλάξει το τοπίο στην Αριστερά. Η σταθερή επιδίωξη μας για μια ισχυρή μετωπική αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά έχει και στρατηγική αλλά και άμεση πολιτική στόχευση την ανατρεπτική κοινή δράση.
Πρόταση στον κόσμο του κινήματος και της Αριστεράς για μια κοινή πορεία νίκης και ανατροπής
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με την πολιτική της εξόρμηση, διατυπώνει συγκεκριμένη πρόταση στον κόσμο του κινήματος και της Αριστεράς για μια κοινή πορεία νίκης και ανατροπής. Θα συζητήσουμε με τους αγωνιστές της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής. Θα απευθυνθούμε στη βάση και στις ηγεσίες. Θα εργαστούμε για να επιλέξουμε από κοινού το δρόμο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης. Το δρόμο της συμπόρευσης στο αναγκαίο αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής, με ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα. Στο μέτωπο αυτό μπορούν να εκφραστούν και οι ριζοσπαστικές διαθέσεις και αναζητήσεις της λαϊκής -εργατικής βάσης του ΠΑΣΟΚ και των άλλων αστικών κομμάτων.
Πολύ σωστός ο παραπάνω σύντροφος..
“Αυτό που θα απελευθερώσει τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία, την πολιτική ανατρεπτική δυναμική τους και, στη συνέχεια, την εκλογική (και όχι το αντίστροφο), είναι να εμπνεύσει η Αριστερά μια νέα αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία.”Δηλαδή πρώτα έρχεται η ανατρεπτική δυναμική και μετά οι εκλογές..?Εγώ είχα την εντύπωση ότι οι εκλογές βοηθούν (σ’έναν πολύ μικρό βαθμό) το πρώτο..Τελικά ισχύει αυτό που λέγεται για το ρεφορμισμό..”Άμα τον ξύσεις λιγάκι θα βγει το πραγματικό του πρόσωπο,αυτό του εκλογολάγνου..”
Τι πάει να πει “κόντρα σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ”?Μιλάμε για αντιπαράθεση ενάντια στον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό ή γενικώς για αντιπαράθεση ενάντια στις συγκεκριμένες μορφές συνδικαλιστικής οργάνωσης?Δηλαδή θέλουμε μια ΓΣΕΕ αγωνιστική,ταξική,που θα υπερασπίζεται τα πραγματικά συμφέροντα των εργατών ή κάτι άλλο “πέρα και κόντρα από τη λογική ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ”?Οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ,άλλα και κάθε ομοσπονδία ή συνδικάτο στα οποία δεν επικρατεί η αριστερά,αλλά ο υποταγμένος,κυβερνητικός και γραφειοκρατικός συνδικαλισμός (που είναι και το συνηθέστερο),είναι συνομοσπονδίες,ομοσπονδίες και συνδικάτα που έχουν από τη φύση τους ταξικό (ή μη) πρόσημο..?Λοιπόν,σύντροφοι,για να μη χάσουμε το κεφάλι μας:Με τα συνδικάτα κι όχι έξω από αυτά,δυστυχώς ή ευτυχώς είναι τα αναγκαία μέσα για την οργάνωση του εργατικού-λαϊκού κινήματος..Μέσα στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ,”πέρα και κόντρα” από τους Παναγόπουλους και τον κυβερνητικό-αστορεφορμιστικό συνδικαλισμό..Συνδικάτα ταξικά-όργανα πάλης των εργαζομένων..Οι συσχετισμοί αλλάζουν μέσα στις συνδικαλιστικές οργανώσεις,ποτέ έξω από αυτές (βλ. Ι.Β. Λένιν:Aριστερισμός,παιδική αρρώστια του κομμουνισμού-Οι επαναστάτες και τα αντιδραστικά συνδικάτα).Μην καταλήξουμε σαν το ΠΑΜΕ ρε παιδιά…
Τώρα για τα χρέη κλπ,ο παραπάνω σύντροφος με κάλυψε και με το παραπάνω.Μόνο ένα ερώτημα ρε συναγωνιστές απ’την ΑΝΤΑΡΣΥΑ:Σε ποιες βάσεις,με τι όρους θα χτιστεί αυτό το παλλαϊκό-πανεργατικό μέτωπο αντίστασης,που όλοι θέλουμε?Είναι δυνατόν σαν αριστερά να επιβάλλουμε τους δικούς μας όρους,τα δικά μας “θέλω” και “πρέπει” στο λαό και την εργατική τάξη?Δεν είναι δυνατόν μετά από 2 χρόνια αγώνων να αντιμετωπίζουμε το κίνημα σαν τσιφλίκι μας και να μην έχουμε βγάλει ούτε ένα συμπέρασμα για τη λαϊκή-εργατική πάλη και πως αυτή ξεδιπλώνεται πιο εύκολα..Όταν σου παίρνουν το ψωμί (βλ. μνημόνιο 1,μνημόνιο 2,επίθεση σε δικαιώματα και κατακτήσεις 100 χρόνων),εσύ κοιτάς πως θα πάρεις το ψωμί μαζί με φέτα,ελιές και τσίπουρο?Πάρε πρώτα πίσω το ψωμί…Οι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους μας τσακίζουν κεκτημένα ενός αιώνα.Λέγονται κεκτημένα γιατί κερδήθηκαν με αίμα και αγώνες πολλών δεκαετιών.Αυτοί μέσα σε δυο χρόνια πήραν αυτές τις κατακτήσεις και τις κάνανε κουρελόχαρτα.Εμείς δηλαδή θα τα ξαναπάρουμε πίσω μέσα σε τόσο μικρό διάστημα..Φοβάμαι ότι θέλουμε πολλή δουλειά ακόμη “για να γυρίσει ο ήλιος”..Το κίνημα δεν είναι ευθεία γραμμή ή παιχνίδι στα ζάρια -χάνεις ή κερδίζεις-.Πιστεύουμε πραγματικά στο μαζικό λαϊκό εξωκοινοβουλευτικό αγώνα?Έχουμε πίστη στις μάζες?Αν ναι,ας παλέψουμε η επόμενη απεργία ακόμα κι αν δεν είναι 48ωρη,αλλά 24ωρη,να είναι πραγματικά μαζική και μαχητική.Την επόμενη κινητοποίηση να μην την παρουσιάσουμε σαν τη “μητέρα όλων των μαχών”,αλλά να πούμε στον κόσμο πως αν δεν κατέβει στους δρόμους και δεν αγωνιστεί,την επόμενη φορά θα τον κάνουν βούτυρο στο ψωμί τους πολύ πιο γρήγορα και πολύ πιο εύκολα.Να προσπαθήσουμε να βρούμε διαύλους επικοινωνίας με το λαό που παλεύει κι αγωνίζεται.Να μην του πούμε ότι “μία είναι η λύση-επανάσταση”,αλλά να κοιτάξουμε να τον οργανώσουμε στα σωματεία του,να του πούμε να φτιάξει καινούρια εκεί που δεν υπάρχουν,να του πούμε να πάει στους συλλόγους και στις συνελεύσεις.Θα μου πείτε “όλα αυτά είναι αυτονόητα”.Επιστρέφω το ερώτημα:Είναι τελικά?Ας τα υλοποιήσουμε επιτέλους λοιπόν,να δούμε κιόλας πόσο θα βοηθήσουν στην πράξη αυτά τα “μικρά” για να φτάσουμε μια ώρα αρχύτερα πιο κοντά στην “υπόθεσή μας”..
Και κάτι άλλο:Γιατί ρε σύντροφοι είστε τόσο σίγουροι για το πρόγραμμά σας?Γιατί έχετε την πεποίθηση ότι το βασικό πρόβλημα του λαού και της αριστεράς είναι ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης και όχι τρόποι για να αντισταθεί?Έχει ξεπεράσει τα όριά του ο συνδικαλιστικός αγώνας?Δε νομίζω ρε παιδιά..Αν τα έχει ξεπεράσει τότε ο πολιτικός αγώνας θα είχε φτάσει σε πολύ ανώτερο επίπεδο..Δυστυχώς ο βαθμός πολιτικοποίησης και συνειδητότητας των λαϊκών μαζών είναι ακόμα χαμηλός.Και δυστυχώς η εργατική τάξη της χώρας μας δεν έχει αποκτήσει ακόμα ούτε ταξική συνείδηση,ούτε έχει συναίσθηση για το ποιος είναι ο ιστορικός της ρόλος..Κι εκεί έγκειται ο ρόλος της αριστεράς.Μιας αριστεράς που θα παλεύει για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος,για την ανασύσταση του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης..Μιας αριστεράς της εργατιάς και του λαού…Και συγγνώμη κιόλας,αλλά δε θα μου πει εμένα ο Χάγιος ποιο είναι το δίκιο μου σαν νεολαίος,ούτε στον πατέρα μου ποιο είναι το δίκιο του σαν εργαζόμενος..Η αριστερά (και ειδικά αυτή που αναφέρεται στο κομμουνιστικό κίνημα),ήταν πάντα δίπλα στο λαό και μπροστάρης στους αγώνες του,αλλά ποτέ δεν πήγαινε για να του επιβάλλει θέσεις και προγράμματα,ούτε είχε απαιτήσεις από αυτόν..Η αριστερά έχει έναν ιστορικό ρόλο και αυτός είναι να οδηγήσει τους λαούς όλου του κόσμου στην κοινωνική απελευθέρωση.Και σ’αυτή τη διαδικασία,αυτός που χρωστάει είναι η αριστερά στο λαό,ποτέ το αντίστροφο…
Και τέλος,νομίζω ότι μετά από δύο χρόνια αγώνων,το βασικό συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι όλα τα θιγόμενα στρώματα και τάξεις από την πολιτική της φτώχιας,της πείνας και της εξαθλίωσης μπορούν να συσπειρωθούν πάνω στη βάση της ανατροπής όλων των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων,των μνημονίων και συνολικά αυτής της χρεοκοπημένης και ξενόδουλης πολιτικής…Και για να γίνει αυτό πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο στο μυαλό μας ποιους έχουμε απέναντί μας…Και αυτός δεν είναι ούτε ο Παπαδήμος,ούτε η Βουλή,ούτε οι 300..Το πολιτικό προσωπικό φυσικά και έχει ευθύνες,αλλά άλλοι είναι οι βασικοί μας εχθροί:Από τη μία ο ξένος ιμπεριαλισμός(ΕΕ,ΔΝΤ,ΝΑΤΟ,Αμερικάνοι κλπ) και από την άλλη το στήριγμά του στη χώρα,δηλαδή η,εξαρτημένη από αυτόν,ντόπια ολιγαρχία..Με βάση τον παραπάνω στόχο,θεωρώ,ότι μπορούν να αναπτυχθούν (και έχουν αναπτυχθεί) οι πιο πλατιοί,ενωτικοί και μαζικοί αγώνες εργατιάς,λαού και νεολαίας..Και φυσικά να μάθουμε να συνδέουμε αυτά τα μικρά,με τα μεγάλα,με τους μακροπρόθεσμους στόχους του κινήματος..Γι’αυτό να συνεχίσουμε τώρα,με περισσότερη δύναμη και πείσμα να λέμε ότι το μέλλον αυτού του κόσμου και ειδικά αυτής της χώρας είναι ένα άλλο μέλλον απ’αυτό για το οποίο σήμερα προορίζουν τους λαούς.Είναι ένα μέλλον χωρίς ξενοδουλεία,χωρίς εξάρτηση και υποτέλεια,ένα μέλλον χωρίς ΕΕ,ΔΝΤ,ΝΑΤΟ,βάσεις.Το μέλλον μας είναι κόκκινο.Είναι ένα μέλλον με μια Ελλάδα δημοκρατική,ανεξάρτητη και σοσιαλιστική,με έναν λαό περήφανο και λεύτερο…