«Το αιφνιδιαστικό κλείσιμο του Κοινοβουλίου προκαλεί βαθύτερη θεσμική πληγή από εκείνη που διαχρονικά προκαλούν οι παραγραφές.
Φέρει την υπογραφή του πρώτου τη τάξει θεσμικού παράγοντα της Ελληνικής Δημοκρατίας, του Προέδρου της. Αυτός εκ του Συντάγματος δεν μπορούσε να αρνηθεί τη συνυπογραφή του κλεισίματος της Βουλής, αλλά το πρόβλημα είναι ότι ένας θεσμός που χαίρει γενικής εκτιμήσεως κινδυνεύει να μπει στις μυλόπετρες της λαϊκής δυσαρέσκειας και να απαξιωθεί.
Φέρει επίσης την υπογραφή του δεύτερου θεσμικού παράγοντα της Ελληνικής Δημοκρατίας, του προέδρου της Βουλής. Κι αυτός δεν μπορούσε παρά να ανακοινώσει στους έκπληκτους αρχηγούς των κομμάτων το κλείσιμο της Βουλής, αλλά ήδη απαξιώνεται στα μάτια των πολιτών αφού το πρωί ανακοίνωσε την ημερήσια διάταξη της επόμενης εβδομάδας και το βράδυ το κλείσιμο της Βουλής.
Εκθέτει την ίδια τη Βουλή, που από τη Δευτέρα θα είχε να ασχοληθεί με κατατεθειμένα νομοσχέδια των υπουργείων Ανάπτυξης, Τουρισμού κ.ά. και, αντί συζήτησης, οι βουλευτές βρήκαν χθες τις πόρτες του ναού της Δημοκρατίας κλειστές.
Κυρίως και σοβαρότερο: όταν μεθαύριο τα καλόπαιδα θα φωνάζουν (καίγοντας και σπάζοντας) «να καεί, να καεί, το μπ… η Βουλή», θα νομίζουν ότι έχουν κι επιχειρήματα».
Το παραπάνω απόσπασμα βρίσκετε σε άρθρο του Π. Mανδραβελη που δημοσιεύετε σήμερα στην «Καθημερινή.
Και ή ένσταση μας είναι μία. Όταν ο ίδιος ο αρθρογράφος αναγνωρίζει – «βαθύτερη θεσμική πληγή» την ονομάζει- ότι όσα συμβαίνουν στο αστικό Κοινοβούλιο τους δεν θα τα συναντήσουμε ούτε σε τριτοκοσμική χώρα γιατί τον πειράζει ο παραλληλισμός της Βουλής με μπουρδέλο;
Εκτός και αν θεωρεί ότι τα μπουρδέλα αδικούνται όταν τα ταυτίζουν με το Κοινοβούλιο.
Αφήστε μια απάντηση