Μετά τις 15 Ιούνη, μετά τις εκλογές (!!!) ανακοινώνει το Υπ. Οικονομικών ότι θα στείλει τα έντυπα των νέων φορολογικών δηλώσεων για το 2012. Ποια ερωτήματα προκύπτουν, ποια συμπεράσματα συνάγονται:
1. Δεν χρειαζόμαστε λεφτά, λεφτά υπάρχουν.
2. Έχει διαλυθεί πλήρως ο φορολογικός/κρατικός μηχανισμός.
3. Μπροστά στην ανεπάρκεια του κράτους να λειτουργήσει τις υπηρεσίες του, αυτές παραδίδονται στις ιδιωτικές εταιρίες. (δεν έχει συμφωνηθεί τυχαία στο Μνημόνιο ΙΙ το κλείσιμο 200 εφοριών).
4. Ενδεχομένως τον Ιούνιο να έχουμε εξέλθει της ζώνης του ΕΥΡΩ οπότε πρέπει να τυπωθούν έντυπα με άλλη νομισματική/συναλλαγματική μονάδα.
5. Τα νέα φορολογικά μέτρα με τις προβλέψεις του Μνημόνιου ΙΙ πρόκειται να εκτοξεύσουν στα ύψη τα πρόσθετα φορολογικά βάρη και τα χαράτσια. Εάν αυτό συμβεί πριν τις ενδεχόμενες εκλογές όπου θα επιχειρηθεί η διάσωση του συστήματος εξουσίας, η εξέγερση του λαού που θα προηγηθεί αναμφισβήτητα, θα τινάξει σίγουρα αυτούς τους σχεδιασμούς στον αέρα (ένα από τα πιθανότερα ενδεχόμενα).
Επιλέγουν λοιπόν να καλλιεργήσουν την ψευδαίσθηση (και την συνακόλουθη αποδοχή) πρώτα μιας πρόσκαιρης ανάσας (αφού ήδη τρέχουν χαράτσια που δεν μπορεί ο κόσμος να πληρώσει) και μαζί την αυταπάτη της «αλλαγής» και την ψευδαίσθηση ότι μετά τις εκλογές μπορεί να μας προκύψει ο «σωτήρας» που θα μετατρέψει τους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς, που έχει εν τω μεταξύ συνυπογράψει, σε ευημερία για τους ψηφοφόρους/πελάτες.
Έτσι τα κόμματα της συγκυβέρνησης του μαύρου μετώπου με προεξάρχοντα τον «φέρελπι» Σαμαρά και τους διαδόχους του ΓΑΠ έχουν ξεκινήσει την προεκλογική τους εκστρατεία ψηφίζοντας εν τω μεταξύ στη δοτή βουλή τις επιταγές της εγχώριας και διεθνούς πλουτοκρατίας που θα αλυσοδέσουν τους εργαζόμενους και θα υποθηκεύσουν κυριολεκτικά τη ζωή τους για τα επόμενα 20-30 χρόνια.
Μετά, όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια της ανάπτυξης για το κεφάλαιο και της «ανάπτυξης» για τους εργαζόμενους, αφού προσέλθουν, οι εργαζόμενοι, στην κάλπη (ταμείο) επικυρώνοντας τη διαδικασία, ουδέν λάθος θα αναγνωρίζεται …(μετά την απομάκρυνση τους …από το ταμείο), και …βλέπουμε.
Είναι οι εργαζόμενοι όμως άμοιροι ευθυνών; Δεν εννοούμε βεβαίως για την «κρίση», αυτή δεν τους αφορά. Είναι άμοιροι ευθυνών όμως για τη συνεχιζόμενη ευπιστία τους (ενός ικανού μέρους της κοινωνίας ) στις υποσχέσεις, τις αοριστολογίες και τις κωλοτούμπες του σημερινού παραπαίοντος και μαζί ξεπουλημένου πολιτικού συστήματος; Μπορούν να εμπιστευτούν αυτούς που τα τελευταία τριάντα χρόνια εφάρμοσαν όλες τις πολιτικές λιτότητας, υποσχέθηκαν την «Ευρώπη των λαών», πλούτισαν από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τους πολεμικούς εξοπλισμούς, τις τράπεζες και την τοκογλυφία, τους ολυμπιακούς της αρπαχτής, τα δομημένα ομόλογα, το χρηματιστήριο, τα εκατοντάδες μικρά ή μεγάλα βατοπέδια, «κι εκεί που μας χρωστάγανε (από τα χρόνια της ανάπτυξης (τους) τώρα μας παίρνουν και το βόδι»;
«Αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς» λέει διαχρονικά ο ποιητής. Μέχρι σήμερα η ιστορία και οι κοινωνικοί αγώνες ποτέ δεν τον διέψευσαν.
Αφήστε μια απάντηση