Καταστάσεις στις ζωές των ανθρώπων
Είναι εύκολο να χαθείς μέσα στη νύχτα. Εξίσου εύκολο και να της παραδοθείς. Αλίμονο, πάντα το δύσκολο είναι να αντισταθείς. Να αντισταθείς κυρίως στην πλάνη. Στο μακιγιάζ μιας ολόκληρης πολιτείας η οποία όμοια ανόρεχτη πόρνη έχει μια αγκαλιά για τον καθένα. Τη νύχτα οι σκιές στους τοίχους της πόλης είναι υπερμεγέθεις. Διαστέλλονται από τα φώτα όμοιες γίγαντες που ξεγλίστρησαν από κάποιες τσέπες για να βρουν ελεύθερο πεδίο δράσης με αμέτρητους Γκιούλιβερ του σκοταδιού έτοιμους σε δρόμους και σοκάκια να ζήσουν τις δικές τους περιπλανήσεις. Κοφτερή λεπίδα η σκιά της νύχτας μπορεί να σε κόψει. Να προδώσει η ίδια όσα νόμιζες ότι μπορείς με εχεμύθεια να κρύψεις. Είναι όμως παράλληλα και ο καλύτερος σύμμαχος των ονείρων. Μόνο που ελλοχεύει ο κίνδυνος να ταυτιστούν τα όνειρα με την πραγματικότητα. Να νομίζεις ότι ζεις και στην πραγματικότητα να μη ζεις. Να μην αισθάνεσαι. Να θάβεις στα έγκατά της οργή και θυμό. Κάποιες φορές πανικό αλλά και την ελπίδα με την προσδοκία ότι αυτά θα είναι τα υλικά που θα τροφοδοτήσουν τις φωτιές του μέλλοντος που θα τη φωτίσουν. Θα την κάνουν να αστράφτει σε έναν μεθυστικό χορό ανατροπής. Πόσο μοιάζουν οι νύχτες πια με τις μέρες. Η λειτουργίες της μιας και της άλλης. Μέχρι και οι σκιές μετακομίζουν, μόνο που τη μέρα συρρικνώνονται τόσο ώστε να χωρέσουν σε κυβερνητικά πόστα, οφίτσια, καρέκλες. Να μετατραπούν από πλανημένοι γίγαντες σε αδιάντροπους δυνάστες. Με τον διαβάτη που τον βρήκε το ξημέρωμα στο δρόμο να συνεχίζει να θάβει την οργή. Να εξασκείται στο φόβο και να παίρνει αγκαλιά την απελπισία.
Αν λέει κάπου ο ποιητής «τι νόημα έχει τ΄ όνειρο χωρίς μικρές νοθείες» ίσως έχει αξία η αντιστροφή του ερωτήματος. Στη νοθευμένη μας ζωή υπάρχει χώρος για τα όνειρα; Όταν οι κυρίαρχοι νοθεύουν τις πιο μαγικές λειτουργίες της νύχτας και της ίδιας της ζωής σπέρνοντας παντού εφιάλτες πώς αντιστέκεσαι; Τι κάνεις όταν οι καμουφλαρισμένες αυταπάτες αντικαθιστούν νυχθημερόν όχι μόνο τις λειτουργίες του μη συνειδητού, αλλά και την ίδια τη συνείδηση; Πώς απαντάς στον θανάσιμα σφιχτό εναγκαλισμό της πλάνης; Αυτής που θέλει τον καθένα να τον αλέσει αφού του αφαιρέσει πρώτα την ικανότητα να σκέφτεται και στη συνέχεια ακόμη και τη δυνατότητα να ονειροπολεί… Δεν είναι άραγε πραγματικότητα ότι κάπως έτσι τεράστιες πόλεις μοιάζουν μαγικές κάτω από τα φώτα της νύχτας; Τόσο αρρωστημένα θελκτικές που διακρίνονται ακόμη και από το διάστημα. Οι άλλες όψεις της αποκρουστικής αποκάλυψης που προκαλεί η μέρα με δρόμους ταχείας κυκλοφορίας και υψηλές ταχύτητες. Σε όλα. Τόσο που η ίδια η ζωή να είναι μια φευγαλέα ψευδαίσθηση χωρίς χρώμα, άρωμα, γεύση… Απονεκρωμένοι ιστοί για ανθρώπους με αποστειρωμένες σιωπές , αντίτιμο κερδών διατηρημένων στη φορμόλη….
Τις νύχτες οι συζητήσεις μας γίνονται πιο έντονες. Σε όλες τις εποχές ήταν πιο έντονες, ανάμεσα σε φλογισμένα μάτια καπνούς και αλκοόλ η νύχτα ποτέ δεν έχασε αυτό το κάτι μαγικό. Πάντα διατηρεί την ικανότητα να βγάζει από τα ντουλάπια και τα συρτάρια της νέα όνειρα. Πάντα κάτι νέο από αυτή τη μαγική ύλη θα έρθει να αντικαταστήσει αυτό που φθάρθηκε, τσαλακώθηκε, τσακίστηκε από τις συμπληγάδες της εκμετάλλευσης. Στην αέναη νοθεία της ίδιας της ζωής που οι κυρίαρχοι αδιάκοπα επιχειρούν η απάντηση είναι στις συζητήσεις μας και στα ανόθευτα όνειρά μας που εξυφαίνονται μέσα στα μαύρα της πέπλα. Έτοιμα από καιρό να ανάψουν τις φλόγες της ανατροπής, της απελευθέρωσης. Η καλύτερη απάντηση συμπυκνώνεται διαχρονικά στο σύνθημα εκείνο του Μάη. Τα όνειρά μας να γίνουν οι εφιάλτες τους. Μάλλον η ώρα αυτή πλησιάζει και είναι αλήθεια ότι οι φλόγες λάμπουν πάντα ωραία στο σκοτάδι…
Μάκης Γεωργιάδης
ΙΙ – ΙΙΙ – 2012
Αφήστε μια απάντηση