Για τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό

Πρέπει να δώσουμε μια απάντηση σε ένα e-mail που πήραμε από μια συλλογικότητα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (που θέλει να γίνει κοινοβουλευτική, αλλιώς δεν θα είχε νόημα να παίρνει μέρος στις εκλογές) που μας ζητάει να προβάλουμε τις απόψεις της,

Εμείς δεν είμαστε ένα ενημερωτικό blog γενικά κι αόριστα. Είμαστε ένας ιστότοπος με γνώμη και άποψη.
Απαντήσαμε στην συγκεκριμένη συλλογικότητα ότι πολύ ευχαρίστως αν θέλει να ανοίξουμε έναν δημόσιο διάλογο για το αν εξυπηρετεί την ταξική πάλη, στην συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία η συμμετοχή στις εκλογές.

Σίγουρα οι επαναστάτες και οι κομμουνιστές, θα μπουν ακόμα και στο στάβλο του αστικού κοινοβουλευτισμού, προκειμένου να βοηθήσουν την ανάπτυξη της ταξικής πάλης του προλεταριάτου όπως λένε οι θεωρητικοί του μαρξισμού-λενινισμού.
Οπότε δεν μπαίνει θέμα αν πρέπει οι επαναστάτες, οι κομμουνιστές να απορρίπτουν a priori την κοινοβουλευτική πάλη, ακόμα και τη συμμετοχή στο κοινοβούλιο.
Γιατί όμως, θα πρέπει υποχρεωτικά να επιλέγουν κάθε φορά αυτή τη μορφή πάλης και μάλιστα να την αναγορεύουν σε ύψιστη μορφή πολιτικού αγώνα;

Για να θυμηθούμε και λίγο τον Μαρξ θα πρέπει να κάνουμε «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Επανερχόμαστε, λοιπόν, στο ερώτημα: η συμμετοχή στις εκλογές στις συγκεκριμένες συνθήκες συντελεί στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης;

Οι οπαδοί του κοινοβουλευτικού κρετινισμού δεν τολμούν να ισχυριστούν κάτι τέτοιο -βλέποντας όσο έχουν απαξιωθεί στα μάτια της εργαζόμενης κοινωνίας αυτοί οι “αντιπροσωπευτικοί δεσμοί” και περούν αλλού την μπάλα:
Μα ο κόσμος θα πάει να ψηφίσει, γιατί να μη του δώσουμε μια εναλλακτική λύση στις κάλπες; είναι το έσχατο επιχείρημα των οπαδών του… έξυπνου κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Ας το συζητήσουμε κι αυτό.

Πώς θα πάει ο κόσμος να ψηφίσει; Θα πάει με το κεφάλι ψηλά, με όρους κινήματος (ρεφορμιστικού έστω), διεκδικώντας, απαιτώντας, ελέγχοντας (στρεβλά έστω); Ή θα πάει ηττημένος, σπρωγμένος από τη δύναμη της συνήθειας, χωρίς κουράγιο, χωρίς ελπίδα, χωρίς διεκδικήσεις και απαιτήσεις, χωρίς φιλοδοξίες ελέγχου αυτών που θα ψηφίσει;

Ακόμα και οι αστοί αναλυτές υποστηρίζουν το δεύτερο, το οποίο άλλωστε αποτυπώνεται ανάγλυφα και διαχρονικά τα τελευταία χρόνια σε όλες τις δημοσκοπήσεις.

Συμμετέχοντας, λοιπόν, στην εκλογική φάρσα, υπ’ αυτές τις συνθήκες, το μόνο που κάνεις είναι να λαϊκίζεις με τον πιο χυδαίο τρόπο, να υποκλίνεσαι στην ήττα του κοινωνικού κινήματος, να προσφέρεις άλλοθι όχι μόνο στις δυνάμεις του συστήματος, αλλά και στον ηττημένο κόσμο της δουλειάς.
Άλλοθι για την αδράνεια του, άλλοθι για το χτύπημα της συλλογικής του συνείδησης και δράσης, άλλοθι για την εν γένει συμμετοχή του στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Οχι μόνο δεν αναπτύσσεις την ταξική πάλη, αλλά αντίθετα τη μπλοκάρεις.
Λειτουργείς ως το αριστερό άλλοθι ενός συστήματος που έχει ξεπεράσει σε αγριότητα κάθε προηγούμενο στα χρόνια μετά την πτώση της χούντας.

Κάθε απάντηση που θα πάρουμε πάνω στις δικές μας τοποθετήσεις από δυνάμεις της αριστεράς που συμμετέχουν στις ευρωεκλογές, φυσικά θα την δημοσιεύσουμε και θα ανοίξουμε διάλογο μαζί της.