ΓΙΑ ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΕΦΑΛΙΚΟ ΦΟΡΟ, ΤΗΣ ΠΑΤΑΤΑΣ κ.λπ.

Με την επιβολή του κεφαλικού φόρου στα ακίνητα μέσω ΔΕΗ, εργαζόμενοι, συνδικάτα, κινήσεις και πρωτοβουλίες κάλεσαν σε πολιτική ανυπακοή και άρνηση πληρωμής του κεφαλικού φόρου με στόχο την κατάργησή του. Ταυτόχρονα εμφανίστηκαν πολιτευτές, δήμαρχοι και γενικά όλοι οι πολιτικοί παράγοντες της εξουσίας, οι θύτες δηλαδή που στήριξαν και στηρίζουν τις καταστροφικές πολιτικές των μνημονίων, «προτείνοντας» «προσφυγές στη δικαιοσύνη» με «προσφορά νομικής βοήθειας» κ.λπ.

Με άλλες αφετηρίες είδαμε και δυνάμεις οι οποίες ανεξάρτητα από προθέσεις και με επιχείρημα την «λύση τώρα», να έχουμε «πρόταση τώρα», να δίνουν οδηγίες για την «πληρωμή μέσω ΑΤΜ μόνο στο ρεύμα της ΔΕΗ» και άλλες «προτάσεις άμεσων λύσεων». Κι όλα αυτά γιατί «ο κόσμος
ζητάει λύση στο πρόβλημα τώρα» ή πως «είναι αρκετό να βγαίνει ο κόσμος στο δρόμο, να συμμετέχει με κάποιο τρόπο » ή πως είναι σημαντικό «που σηκώθηκε από τον καναπέ του».

Κάτι αντίστοιχο είναι και το πρόσφατο παράδειγμα και το αποτέλεσμα του κινήματος «δεν πληρώνω διόδια», που στηρίχτηκε στις νομικές ερμηνείες, στις δικαστικές προσφυγές και γενικά σε δικανικά επιχειρήματα, κι αυτό παρ’ ότι ήταν από τα μαζικότερα και μαχητικότερα στα τελευταία δυο χρόνια. Οι περισσότεροι από μας συμμετείχαμε, παρ’ ότι επισημαίναμε τον αναποτελεσματικό χαρακτήρα του. Πηγαίνοντας προς τα πίσω βρίσκουμε τα ίδια τελικά αποτελέσματα στο κίνημα ενάντια στα παρκόμετρα. Το «κίνημα της πατάτας» δεν είναι κάτι καινούργιο. Ένα πολύ πλατύτερο και πιο οργανωμένο κίνημα ενάντια στους μεσάζοντες στα αγροτικά προϊόντα, εμφανίστηκε στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ μετά το 1981. Με το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, με αρωγό το κράτος και τα ΜΜΕ δόθηκε η μεγάλη μάχη. Λίγο πολύ οικοδομούνταν ο σοσιαλισμός
διακήρυσσαν τότε η εξουσία και τα εκτελεστικά τους όργανα στα ΜΜΕ. Το αποτέλεσμα και πάλι το ίδιο. Αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν πολλά και όχι μόνο στη χώρα μας.

«Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», πολύ περισσότερο όταν αυτοί που αμαρτάνουν «συμπτωματικά» είναι συνεχώς οι ίδιες δυνάμεις. Μήπως πρέπει να προβληματιστούμε περισσότερο -όχι να σταθούμε αφ’ υψηλού και «εχθρικά»- για το «κίνημα της πατάτας», τα «κοινωνικά
παντοπωλεία» των δήμων, τα δίκτυα αλληλεγγύης των χρηματοδοτούμενων από το κράτος ΜΚΟ και των διάφορων συλλόγων – κινήσεων φιλανθρωπικής ελεημοσύνης, που συσκοτίζουν τα αίτια, αδρανοποιούν τις διαθέσεις αντίστασης στις πολιτικές που εξαθλιώνουν την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, ακόμα κι αν έχουν τις καλύτερες προθέσεις;

Το ζήτημα δεν είναι απλά αν είσαι υπέρ ή κατά, αν θα στηρίξεις ή όχι τις «άμεσες λύσεις», ή να σταθείς εχθρικά στις «προτάσεις για άμεσες λύσεις». Δεν είναι υπόθεση δική μας να υποδείξουμε τις μορφές πάλης που θα υιοθετήσουν τα κινήματα γιατί πολύ απλά αν η κοινωνία, οι εργαζόμενοι, οι πολίτες επιλέξουν «τις προτάσεις για άμεσες λύσεις» θα το πράξουν χωρίς να μας ρωτήσουν. Το ζήτημα για τον καθένα μας είναι να εκτιμήσει σωστά αν κάτι βοηθάει στην ανάπτυξη του κινήματος πολιτικής ανυπακοής – απειθαρχίας και τελικά ποιες μορφές πάλης απ’ αυτές που υιοθετούν οι αγωνιζόμενοι δυναμώνουν τα κινήματα. Κι αυτό γιατί ένα ρωμαλέο, δυνατό μαχητικό κίνημα δεν χτίζεται σπέρνοντας
αυταπάτες, ούτε στο σαθρό έδαφος των ψευδαισθήσεων που καλλιεργούν οι μορφές πάλης που στην πράξη διαχρονικά αποδείχτηκαν αναποτελεσματικές. Χτίζεται πάνω στο σκληρό αδυσώπητο έδαφος της πραγματικότητας, έχοντας επίγνωση για τις τεράστιες δυσκολίες που καλείται να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει το κίνημα.