ζητάει λύση στο πρόβλημα τώρα» ή πως «είναι αρκετό να βγαίνει ο κόσμος στο δρόμο, να συμμετέχει με κάποιο τρόπο » ή πως είναι σημαντικό «που σηκώθηκε από τον καναπέ του».
καθαρίσει με τις οφειλές τους απέναντι στη ΔΕΗ. Δείτε όμως πόσο έξυπνα στήθηκε η παγίδα.
ανυποψίαστος ιδιοκτήτης να πληρώσει το ρεύμα και κατέθεσε 500 ευρώ στο ATM. To επόμενο δίμηνο, ήρθε ο επόμενος λογαριασμός. Άλλα 1000 ευρώ. Τα 500 για τη δεύτερη δόση του ειδικού τέλους και τα 500 για τη ΔΕΗ. Και πάλι ο ιδιοκτήτης πήγε στη ΔΕΗ και πλήρωσε 500 ευρώ νομίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο δεν θα χρωστάει τίποτα για το ρεύμα. Τι έκανε όμως η ΔΕΗ; Εισέπραξε τα χρήματα και
τα απέδωσε για να πληρώσει την πρώτη δόση του ειδικού τέλους ακινήτων. Έτσι, ο ιδιοκτήτης εμφανίζεται να χρωστάει τώρα και στο δημόσιο (τη 2η δόση των 500 ευρώ) αλλά και στη ΔΕΗ (τα υπόλοιπα 500 ευρώ για το ρεύμα).
διακήρυσσαν τότε η εξουσία και τα εκτελεστικά τους όργανα στα ΜΜΕ. Το αποτέλεσμα και πάλι το ίδιο. Αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν πολλά και όχι μόνο στη χώρα μας.
παντοπωλεία» των δήμων, τα δίκτυα αλληλεγγύης των χρηματοδοτούμενων από το κράτος ΜΚΟ και των διάφορων συλλόγων – κινήσεων φιλανθρωπικής ελεημοσύνης, που συσκοτίζουν τα αίτια, αδρανοποιούν τις διαθέσεις αντίστασης στις πολιτικές που εξαθλιώνουν την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, ακόμα κι αν έχουν τις καλύτερες προθέσεις;
Το ζήτημα δεν είναι απλά αν είσαι υπέρ ή κατά, αν θα στηρίξεις ή όχι τις «άμεσες λύσεις», ή να σταθείς εχθρικά στις «προτάσεις για άμεσες λύσεις». Δεν είναι υπόθεση δική μας να υποδείξουμε τις μορφές πάλης που θα υιοθετήσουν τα κινήματα γιατί πολύ απλά αν η κοινωνία, οι εργαζόμενοι, οι πολίτες επιλέξουν «τις προτάσεις για άμεσες λύσεις» θα το πράξουν χωρίς να μας ρωτήσουν. Το ζήτημα για τον καθένα μας είναι να εκτιμήσει σωστά αν κάτι βοηθάει στην ανάπτυξη του κινήματος πολιτικής ανυπακοής – απειθαρχίας και τελικά ποιες μορφές πάλης απ’ αυτές που υιοθετούν οι αγωνιζόμενοι δυναμώνουν τα κινήματα. Κι αυτό γιατί ένα ρωμαλέο, δυνατό μαχητικό κίνημα δεν χτίζεται σπέρνοντας
αυταπάτες, ούτε στο σαθρό έδαφος των ψευδαισθήσεων που καλλιεργούν οι μορφές πάλης που στην πράξη διαχρονικά αποδείχτηκαν αναποτελεσματικές. Χτίζεται πάνω στο σκληρό αδυσώπητο έδαφος της πραγματικότητας, έχοντας επίγνωση για τις τεράστιες δυσκολίες που καλείται να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει το κίνημα.
τελικά από τους εργάτες και τους εργαζόμενους «αποφασίζονται» και υλοποιούνται οι στόχοι.
Το κινημα της πατατας , βαζει πολλα ερωτηματα στο τραπεζι … το οτι δεχετε κρατικη βοηθεια , ειναι μονο για να το λασποσουν στο μελλον. Ομως για να ερθει η Εργατικη Δημοκρατια , πρεπει οι εργατες να ελεγξουν τα μεσα παραγωγης … αυτο δεν θα το καταφερουν με εκλογες , αλλα με αυτοδιαχειρηση. Το κινημα της πατατας , εχει δημιουργησει την αυτοδιαχειρηση και πανω απο ολα , ο τροπος οργανωσης του , εκοψε το κοστος παραγωγης ,ασχετα, με την κρατικη βοηθεια (που δεν ειναι τιποτα το ιδιαιτερο) παραμενουν φθηνοι σε σχεση με τις πολυεθνικες. Αντιστοιχα πρεπει και οι εργατες να κανουν το ιδιο. Χωρις τις αυτοδιαχειρησεις δεν θα υπαρξει μειωση του κοστους. Γι αυτο καλυτερα στο μπλογκ να αναφερθει το κερδος που θα βγαζουν οι εργατες αν πεταξουν τα αφεντικα τους απο τις επιχειρησεις. Ποσο αλλο να αναφερεται, τι θα γινοταν αν καναμε καταληψη στις τραπεζες !