Εκτός από την κυβέρνηση, η οποία έχει λαβωθεί βαρύτατα με τους χειρισμούς της στο σκάνδαλο Ζαχόπουλου, που κλείνει αισίως τους δυο μήνες, έκθετη μένει και η διαχρονική θεραπαινίδα της πολιτικής εξουσίας (σε όλες της τις εκφάνσεις), η Δικαιοσύνη. Το σημειώνουμε γιατί σύμφωνα με την κυριαρχούσα ιδεολογία η Δικαιοσύνη είναι μια ανεξάρτητη λειτουργία, η οποία δρα υπεράνω τάξεων, ασκεί έλεγχο σε κάθε παραβατική συμπεριφορά, ακόμα και όταν αυτή αφορά την πολιτική εξουσία, και αποτελεί το καταφύγιο της φτωχολογιάς έναντι κάθε αυθαιρεσίας των ισχυρών.
Τι να πρωτοπαραθέσει κανείς από τα κατορθώματα των ταγών της Θέμιδος αυτό το δίμηνο; Να θυμηθούμε τον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Εφετών που παρέλαβε το DVD από το μέγαρο Μαξίμου κι αντί να το στείλει για να συσχετιστεί με τη δικογραφία, φρόντισε να καθυστερήσει (με γελοία δικαιολογία), ώστε στο μεταξύ να προφυλακιστεί η Τσέκου; Να θυμηθούμε τον τρόπο που προφυλακίστηκε η πρώην ερωμένη του Ζαχόπουλου, με τον οποίο γελούν ακόμη και πρωτοετείς της Νομικής; Να θυμηθούμε τα σούρτα-φέρτα των στελεχών του Μαξίμου (Αγγέλου και Ανδριανού) που δούλευαν εν ψυχρώ τον ανακριτή, χωρίς αυτός να αντιδρά; Να θυμηθούμε το ότι απέφυγε και τη σκέψη ακόμη ότι πρέπει να κληθεί στην ανάκριση ο πολιτικός προϊστάμενος των ανωτέρω, δηλαδή ο Καραμανλής; Να θυμηθούμε την ανεκδιήγητη εισαγγελέα που έστειλε στο αρχείο την υπόθεση Κουκοδήμου-Κλαδά και ενώ ο Τριανταφυλλόπουλος είχε «πατήσει το κουμπί» και είχαν βγει όλα στο φως; ‘Η τον ακόμη πιο ανεκδιήγητο προϊστάμενό της, που ζήτησε κόπια της εκπομπής του τελευταίου, για να διαπιστώσει αν υπήρξε παράνομη καταγραφή συνομιλίας και όχι πρόταση συναλλαγής;
Πραγματικά, δεν έχει αρχή και τέλος το δικαστικό σκάνδαλο (και) σ’ αυτή την υπόθεση. Με την ίδια ευκολία που στέλνουν στη φυλακή δυστυχείς τοξικοεξαρτημένους (για τις πολιτικές δίκες ας μη μιλήσουμε καλύτερα) εκτελούν εντολές και διεκπεραιώνουν βολικά τις υποθέσεις που σχετίζονται με τους ισχυρούς του χρήματος και της πολιτικής. Αποδεικνύοντας έτσι πως η πολυδιαφημισμένη ανεξαρτησία τους είναι ένας κακοφτιαγμένος μύθος, ένα αδειανό πουκάμισο που ούτε σαν σκιάχτρο μπορεί να λειτουργήσει πλέον.
Αν δει κανείς διαχρονικά το δικαστικό μηχανισμό, θα διαπιστώσει πως πρόκειται για τον πιο σκληρό μηχανισμό καταστολής της αστικής εξουσίας. Αυτόν που κατευθύνει την αστυνομική καταστολή και βρίσκεται πιο κοντά στην πολιτική εξουσία. Αυτός ο μηχανισμός στήριξε το όργιο της δωσιλογικής βίας ενάντια στους αγωνιστές της Αντίστασης, στα χρόνια μετά την απελευθέρωση. Ο ίδιος ξεκλήρισε τον ανθό της ελληνικής νεολαίας στη διάρκεια και μετά την ήττα της επανάστασης του 1946-49, στελεχώνοντας τα έκτακτα στρατοδικεία και βγάζοντας σωρηδόν στημένες καταδικαστικές αποφάσεις. Ο ίδιος μηχανισμός υπηρέτησε πιστά τη χούντα των συνταγματαρχών. Στη μεταπολίτευση ήταν ο μόνος μηχανισμός του κράτους που δεν υπέστη αυτή έστω την προσχηματική και περιορισμένη «αποχουντοποίηση». Εκτοτε, υπηρετεί με τον ίδιο ζήλο και φανατισμό την κοινοβουλευτική δημοκρατία, καταστέλλοντας κάθε αγωνιστική εκδήλωση και καλύπτοντας κάθε σκάνδαλο.
Π.Γ.
Αφήστε μια απάντηση