Η εφαρμογή των δεσμεύσεων που απορρέουν από τη νέα δανειακή σύμβαση ολοκληρώνει την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, την περιθωριοποίηση τεράστιου μέρους της ελληνικής κοινωνίας και υποθηκεύει το μέλλον τουλάχιστον της επόμενης γενιάς. Οι ασύλληπτης βιαιότητας «ρυθμίσεις» στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα, το επερχόμενο νέο «τσεκούρι» στις συντάξεις και η σχεδιαζόμενη κατάργηση του εφάπαξ συνεχίζουν το ανηλεές σφυροκόπημα του ελληνικού πληθυσμού, και έπεται συνέχεια.
Στην Ελλάδα αρχίζουν πλέον να διαμορφώνονται δύο μεγάλες κοινωνικές ομάδες: οι άνεργοι και αυτοί που εργάζονται μεν, αλλά το εισόδημά τους δεν επαρκεί για την κάλυψη ούτε των βασικών τους αναγκών. Οι δημεύσεις ακίνητης περιουσίας λόγω της υπέρμετρης φορολόγησής της από το κράτος και της αδυναμίας αποπληρωμής των στεγαστικών δανείων λαμβάνουν ήδη τη μορφή χιονοστιβάδας. Η Ελλάδα μετατράπηκε σε τριτοκοσμική χώρα με συνοπτικές διαδικασίες.
Ο υποσιτισμός παιδιών και η αναζήτηση τροφής στα σκουπίδια ακόμα και από μέχρι πρότινος μεσοαστούς δεν επιτρέπει σε κανέναν πολιτικό, όσο πωρωμένος από την εξουσία και αποξενωμένος από την πραγματικότητα κι αν είναι, να ισχυρίζεται ότι «έσωσε τη χώρα».
Ότι η πολιτική του Μνημονίου έχει αποτύχει και κυριολεκτικά εκτέλεσε την ελληνική οικονομία και κοινωνία το παραδέχονται ακόμα κι αυτοί που επικαλούμενοι τον εκβιασμό των δανειστών υπερψήφισαν τα μέτρα. Κι όμως, συνεχίζουν να εφαρμόζουν το πρόγραμμα. Πρόκειται πλέον για έγκλημα εκ προμελέτης των ξένων με συνεργό την ανικανότητα ή και το δόλο κάποιων από το εγχώριο πολιτικό σύστημα.
Το ερώτημα είναι τι γίνεται από δω και πέρα. Τα μεγέθη προβλέπουν μόνα τους το μέλλον. Οι επίσημα καταγεγραμμένοι άνεργοι έχουν ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο και η τάση προβλέπεται να παραμείνει ανοδική. Οι «νεόπτωχοι» μετριούνται σε εκατομμύρια.
Η ύφεση είναι αβυσσαλέα. Κι ενώ συμβαίνουν αυτά, τον Ιούνιο ετοιμάζονται νέα μέτρα ύψους 11,5 δις ευρώ για τη διετία 2013-2014. Αυτή η παράνοια μόνο ένα πράγμα προοιωνίζεται: κοινωνική έκρηξη. Τα σημάδια είναι ήδη εμφανή εδώ και πολύ καιρό. Οι κυβερνώντες, όμως, επιμένουν είτε να τα αγνοούν είτε να τα υποβαθμίζουν. Κι όμως. Όταν η κυβέρνηση αναγκάζεται να κάνει σύσκεψη για να σχεδιάσει πώς θα παραστούν οι υπουργοί στις εκδηλώσεις για την εθνική επέτειο δίχως να υποστούν επιθέσεις και προπηλακισμούς από πολίτες, θα έπρεπε να καταλάβουν ότι το επόμενο στάδιο θα είναι να μην κινδυνεύουν μόνο στις δημόσιες εμφανίσεις τους, αλλά ενδεχομένως από γενική ανάφλεξη.
Ενας άνθρωπος που έχει χάσει την εργασία του και δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά του, ένας άστεγος που του έχει πάρει η τράπεζα το σπίτι και δεν έχει ένα κεραμίδι να βάλει την οικογένειά του από κάτω, ένας πεινασμένος που ψάχνει στα σκουπίδια για να φάει, ένας συνταξιούχος που δεν έχει να πληρώσει τα φάρμακά του και καταδικάζεται σε «ευθανασία» από το Μνημόνιο, όταν βλέπουν τους πολιτικούς να κουνούν το δάχτυλο και να τους λένε ότι αν δεν πάρουμε τα μέτρα θα πτωχεύσουμε, σκέφτονται τρόπους για να αντιδράσουν σε αυτό τον εμπαιγμό. Προφανώς περνούν πολλά πράγματα απ’ το μυαλό τους. Ετσι γίνεται όταν κάποιος βρίσκεται σε απόγνωση. Οσο προχωρά η εφαρμογή των μέτρων, όλο και περισσότεροι εξωθούνται σε αυτή την κατάσταση. Και σε όλους αυτούς αρχίζει να περνά το ίδιο πράγμα από το μυαλό. Αν σε αυτά προσθέσεις μία ανθρωποκτονία κάθε δύο ημέρες, δεκαοχτώ ληστείες το 24ωρο και έντεκα κλοπές ανά ώρα, είναι προφανές ότι η κατάσταση δεν είναι βιώσιμη. Είναι λάθος να περιμένει κάποιος ότι μια κοινωνία που κακοποιείται διαρκώς δεν θα αντιδράσει. Αν ξαφνικά ξεσπάσει κάτι βίαιο, ουδείς θα δικαιούται να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε ή ότι δεν το περίμενε…
Πηγή: Περιοδικό “Επίκαιρα”
Αφήστε μια απάντηση