Tου Παναγιώτη Σωτήρη, μέλους της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και υποψήφιου βουλευτή με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Το άνοιγμα της προεκλογικής εκστρατείας κάνει σαφή τα πολιτικά διλήμματα αυτών των εκλογών. Φάνηκε από τον ωμό εκβιασμό του απερχόμενου δοτού πρωθυπουργού Παπαδήμου ότι εάν δεν αποδεχτούμε την «εσωτερική υποτίμηση», τη μειωμένη λαϊκή κυριαρχία και τα Μνημόνια, τότε θα αναγκαστούμε να φύγουμε από το ευρώ, θα χρεοκοπήσουμε και αυτό «θα είναι η καταστροφή». Τα ίδια επαναλαμβάνουν με κάθε ευκαιρία και οι εκπρόσωποι της Τρόικας, «νουθετώντας» τον ελληνικό λαό να ψηφίσει τα «σωστά» κόμματα. Σωστά για ποιον;
Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να «μασήσει» σε τέτοιους ωμούς εκβιασμούς. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λέει ότι η Αριστερά πρέπει να σηκώσει το γάντι. Να πει ξεκάθαρα ότι υπάρχει άλλος δρόμος για την ελληνική κοινωνία. Κι αυτό σημαίνει συγκεκριμένα πράγματα:
Ο μόνος δρόμος για την αποφυγή της κοινωνικής καταστροφής είναι η άμεση παύση πληρωμών στο χρέος, η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ μαζί με την εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων και την επιβολή ελέγχων στην κίνηση των κεφαλαίων. Είναι ο μόνο τρόπος να σταματήσει ο φαύλος κύκλος της «εσωτερικής υποτίμησης». Η ρήξη με τον «ευρωπαϊκό δρόμο» είναι δεν είναι καταστροφή, αλλά η μόνη εγγύηση απέναντι στην κοινωνική ερήμωση των αλλεπάλληλων Μνημονίων.
Να αναμετρηθεί με την πρόκληση της παραγωγικής ανασυγκρότησης σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, έχοντας εμπιστοσύνη στη συλλογική παραγωγική δυνατότητα, επινοητικότητα και δημιουργικότητα της αγωνιζόμενης κοινωνίας. Τα εναλλακτικά δίκτυα διανομής, τα πειράματα αυτοδιαχείρισης, η συλλογική εμπειρία των αγωνιστών στα κινήματα δείχνουν ότι μπορούμε να βρούμε τρόπους για να έχουμε παραγωγή, διατροφική επάρκεια, λειτουργία δημόσιων υποδομών σε ρήξη με τη λογική της αγοράς και του κέρδους.
Να διεκδικήσει την εξουσία, όχι με όρους «διακυβέρνησης» και διαχείρισης του υπάρχοντος, αλλά ριζικού μετασχηματισμού, χωρίς να ξεχνάει ότι ακόμη και εάν καταλάβει την κυβερνητική εξουσία, το κομβικό είναι πάντοτε οι μορφές λαϊκής αυτοοργάνωσης, δημοκρατίας και αντι-εξουσίας από τα κάτω, ξεκινώντας από τις ίδιες τις τωρινές μορφές «δημοκρατίας του αγώνα» (Λαϊκές Συνελεύσεις, «Πλατείες» κ.λπ.).
Όμως η κοινοβουλευτική Αριστερά αποφεύγει να πάρει θέση σε αυτά τα διλήμματα. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, που αρνείται καταναγκαστικά κάθε ρήξη με την ΕΕ, ούτε το ΚΚΕ που θεωρεί οπορτουνισμό οποιαδήποτε άμεση διεκδίκηση, από την έξοδο από το ευρώ μέχρι τις… φτηνές πατάτες, παίρνουν θέση σε αυτά τα διλήμματα.
Την ώρα που η πολιτική κρίση βαθαίνει, που τα κόμματα του Μνημονίου αποτελούν μειοψηφία, που μεγάλο μέρος των λαϊκών τάξεων αναζητά ριζοσπαστική εναλλακτική λύση, η κοινοβουλευτική Αριστερά δεν συγκροτεί αντίπαλο δέος, δεν ανατρέπει την αποκαρδίωση και την συλλογική κατάθλιψη και αφήνει περιθώριο στις αστικές δυνάμεις να ανασυγκροτήσουν το μπλοκ τους. Γιατί, στην πολιτική, όπως και στη ζωή, δεν κερδίζει αυτός που κάνει κριτική αλλά αυτός που έχει να πει κάτι για το προς τα πού θα πάνε τα πράγματα. Παρά την κρίση του «υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού», βήμα-βήμα οι αστικές δυνάμεις χτίζουν τη δική τους «αφήγηση» γύρω από την Ελλάδα της φτηνής εργασίας, της επενδυτικής ασυδοσίας και της εξαγωγικής ανάκαμψης.
Ευτυχώς, όμως, η κοινωνία δείχνει να έχει ακόμη απόθεμα οργής και αγανάκτησης. Αυτό φάνηκε από όλες τις συγκλονιστικές στιγμές του λαϊκού ξεσηκωμού από το Μάη του 2010, στις «Πλατείες» , στις πανεργατικές έως το ξέσπασμα στις 12 Φλεβάρη. Σε αυτό το τοπίο περισσότερο παρά ποτέ είναι αναγκαία μια άλλη Αριστερά, της αγωνιστικής ενότητας, της αντικαπιταλιστικής αναζήτησης, της νικηφόρας ανατροπής.
Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ένα στόχο στρατευόμαστε, πριν κατά και μετά τις εκλογές: να ξαναγίνει η Αριστερά συνώνυμη με την αντίσταση και την ανατροπή. Με ενωτική και μετωπική λογική, με ενεργό συμμετοχή σε όλους τους μεγάλους αγώνες των τελευταίων ετών, με έμφαση στην αναγκαία δημοκρατική κουλτούρα διαλόγου και συλλογικότητας, με διάθεση να οικοδομήσουμε νικηφόρες αντιστάσεις αλλά και εργαστήρια νέων αντικαπιταλιστικών πολιτικών συνθέσεων που να υπερβαίνουν και να ανατρέπουν την τωρινή γεωμετρία της Αριστεράς, με αγωνία να μην προδώσουμε την ελπίδα του κόσμου που γυρνά την πλάτη του στο επίσημο πολιτικό σκηνικό.
Ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ γιατί για να αλλάξουμε την κοινωνία, πρέπει να αλλάξουμε και την Αριστερά!
Αφήστε μια απάντηση