Το είδαμε και αυτό.
Ο Αλέξης Τσίπρας έζησε δύο μέρες μισής διακυβέρνησης, καθώς κρατούσε τα χέρια του μια εντολή διακυβέρνησης.
Στόχος ήταν ο σχηματισμός ‘’κυβέρνησης της αριστεράς’’. Μπορούσε να σχηματιστεί; Όχι φυσικά. Και δεν σχηματίστηκε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε απόλυτη ελευθερία χειρισμών. Έθεσε τα θέματα όπως θεώρησε σωστό και δεν τον εμπόδισε κανένας. Το ΚΚΕ δήλωσε εξ αρχής σχεδόν αδιάφορο για την όλη διαδικασία. Σαν το παιδί που έχει θυμώσει και πεισμωμένα κάθεται στη γωνία δηλώνοντας ‘’κάνετε ζαβολιές, σε αυτό το παιχνίδι εγώ δεν παίζω’’… Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρότι με το εκλογικό της αποτέλεσμα θα έπρεπε να ήταν στην Βουλή με 4 βουλευτές, ελέω ληστρικού αντιδημοκρατικού εκλογικού νόμου, αποκλείστηκε και δεν είχε θέση στην συζήτηση.
Για να τα δούμε λοιπόν πρακτικά τα πράγματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για ένα πεντάπτυχο στόχων διαλόγου για σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης, το οποίο ξεκινά με μια περίτεχνη διατύπωση παρά με πολιτική θέση:
‘’αναγνώριση της ανάγκης ακύρωσης των μέτρων του μνημονίου και των επαίσχυντων νόμων που περικόπτουν περαιτέρω τους μισθούς και τις συντάξεις’’.
Τα πράγματα στη σκέψη του κόσμου είναι απλούστερα: Η καταγγέλλεις το μνημόνιο ή όχι. Και η ψήφος ήταν σαφής εντολή ανατροπής του. Ναι, πράγματι, ο κόσμος θεώρησε κάπως τραβηγμένη ή τουλάχιστον όχι του παρόντος, την θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι το ‘’όχι στο μνημόνιο’’ στην ουσία σημαίνει σύγκρουση με δανειστές-διαγραφή του χρέους, ρήξη με την ΕΕ-αποχώρηση από ευρωζώνη. Προτίμησε τον υποτίθεται ευκολότερο δρόμο του ΣΥΡΙΖΑ που έλεγε: ‘’ας έρθουμε στα πράγματα, ας βρεθούμε στη θέση να πούμε όχι στα μνημόνια και βλέπουμε’’.
Να όμως που υπήρχε ένας και μοναδικός δρόμος για αυτό: Η καταγγελία της Δανειακής Συνθήκης που περιέχει όλες τις δεσμεύσεις απέναντι στους δανειστές, την τρόικα και την ΕΕ. Και εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τόλμησε. Δεν το διατύπωσε καν, ούτε στα λόγια. Ο εύκολος δρόμος, ο μαγικός τρόπος να ξετυλιχτεί λίγο –λίγο το κουβάρι δεν υπήρξε. Η εντολή ανατροπής του μνημονίου ξεχάστηκε. Η σκέψη πέταξε στις επόμενες εκλογές.
Μήπως όμως ήταν απαραίτητη αυτή η στροφή για να φτιαχτεί η ‘’αριστερή κυβέρνηση’’; Με ποιόν να φτιαχτεί άραγε; Εντυπωσιάζει πραγματικά το γεγονός ότι τόσοι και τόσοι αριστεροί αγωνιστές και κομμουνιστές, βλέπουν μια και μόνο εικόνα από αυτές τις εκλογές και αυτή είναι ο …θρίαμβος της αριστεράς. Είχαμε αναμφισβήτητα ένα εκλογικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί όμως με τον καταποντισμό του κλασσικού δικομματισμού, είχαμε και τη θριαμβευτική είσοδο της Χρυσής Αυγής, τον εξαγνισμό του Καμμένου και άλλα τινά που έχουμε παρουσιάσει σε άλλο κείμενο (Ω, τι ωραία αναστάτωση!). Δεν υπάρχει καμία αριστερή πλειοψηφία στη Βουλή. Και δε θα φτιαχνόταν καμία αριστερή κυβέρνηση αν συμφωνούσε το ΚΚΕ ή αν βαφτίζαμε αριστερή την ΔΗΜΑΡ. Ένας μόνο τρόπος υπήρχε. Την ‘’αριστερή κυβέρνηση’’ να τη στηρίξουν το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ ή και παραπέρα. Κορόιδεψαν λίγο με αυτό, ειδικά το ΠΑΣΟΚ, παρενέβη και ο ΣΕΒ, αλλά ως εκεί. Ευτυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συνέχισε παραπέρα. Αποκαλυπτικός ο Π. Σκουρλέτης σε τηλεοπτική συζήτηση, σε ερώτηση ‘’γιατί δεν παραδίνετε την εντολή αμέσως, μιας και δεν έχετε πλειοψηφία για αριστερή κυβέρνηση και δεν δέχεστε στήριξη ή ψήφο ανοχής από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ;’’, απάντησε ‘’μα φωτίζουμε την ανάγκη για αριστερή κυβέρνηση’’…
Και εμείς αυτό το ζήτημα, προσπαθούμε να φωτίσουμε.
Πάμε παρακάτω.
Τι θα γινόταν όμως αν ο ΣΥΡΙΖΑ έθετε διαφορετικά το ζήτημα και μιλούσε ευθαρσώς για καταγγελία της Δανειακής Συνθήκης αλλά και της Νέας Δημοσιονομικής Συνθήκης της ΕΕ που είχε εγκρίνει η μνημονιακή Βουλή;
Ας υποθέσουμε μάλιστα ότι θα είχε τη στήριξη σε αυτό και του ΚΚΕ που θα αποφάσιζε να γίνει ενωτικό. Αλλά και τη βοήθεια μιας ΑΝΤΑΡΣΥΑ με κοινοβουλευτική παρουσία, που δεν θα επέμενε σε κάποια ρητή απαίτηση για διαγραφή του χρέους-έξοδο από ευρωζώνη, αλλά θα συμφωνούσε στο πρώτο βήμα σύγκρουσης… Τι θα γινόταν άραγε εκεί μέσα;
Θα ούρλιαζαν φυσικά τα μπουλντόγκ του πάλε ποτέ δικομματικού θιάσου ΠΑΣΟΚ, ΝΔ. Θα έκοβε την πλακίτσα ο πολύς Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ για αριστερή κυβέρνηση. Θα πάθαιναν κάποια σημαντική ζημιά οι μεγαλόσχημοι της ΕΕ και των χρηματιστηρίων. Θα γέλαγε το χειλάκι του κόσμου, θα φούσκωνε το μπόι του.
Φυσικά και πάλι δε θα φτιαχνόταν καμία αριστερή κυβέρνηση. Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει αντίρρηση σε αυτό.
Τι λείπει από την παραπάνω ωραία ασυννέφιαστη συζήτηση πικρόχολων διαπιστώσεων ή αισιόδοξων σεναρίων; Κάποια σημαντικά πράγματα.
Εν μέσω των αναλύσεων περί ‘’θριάμβου της αριστεράς’’ και της ‘’τέχνης της πολιτικής-πιρουέτας’’, περνιέται ‘’αβρόχοις ποσί’’, η αναγόρευση σε εθνικό δόγμα και πανανθρώπινη αξία η ‘’διαφύλαξη και σεβασμός του πλαισίου της ευρωζώνης και της ΕΕ’’. Διαφεύγει από πάμπολλους αυτή η λεπτομέρεια. Και καλά, δεν είναι πρόβλημα αυτό για τους εκπροσώπους του μαύρου μετώπου, τους ευγενείς της ΔΗΜΑΡ και την ανοιχτά φιλο-ΕΕ πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά είναι και πολλοί οι αριστεροί που σιωπούν μήπως και τυχόν κατηγορηθούν ότι δεν είναι στη μεριά των χαρούμενων, των νικητών, αλλά ΄΄μιζεριάζουν’’ ακόμη, με ιδεολογισμούς, σεχταρισμούς και άλλα παρωχημένα. Και ας συγκλονίζεται ολόκληρη η ΕΕ, ακόμη και στην πυρήνα της, στο φόντο της εφαρμογής της Νέας Δημοσιονομικής Συνθήκης της ΕΕ που απαιτεί ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, δηλαδή-σε συνθήκες φροροασυλίας του κεφαλαίου- μηδενισμό των δημόσιων κοινωνικών πολιτικών.
Το μήνυμα της λαϊκής ψήφου ήταν ‘’ανατροπή των μνημονίων τώρα’’. Η αριστερά που ανήκει περισσότερο στη μεριά της νίκης, ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, είχε όλο το πολιτικό και ηθικό δικαίωμα να πάρει και άλλες, πιο σημαντικές πρωτοβουλίες, κατοχυρώνοντας τη λαϊκή εντολή. Το ίδιο και το ΚΚΕ, έστω και στο πλαίσιο της άποψης τους περί ‘’εγγενούς συμβιβασμού’’ του ΣΥΡΙΖΑ με το σύστημα. Αλλά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πράγματι στην προεκλογική περίοδο επέμενε πως ‘’είμαστε τόσο κοντά και τόσο μακριά στην πραγματική ανατροπή, όσο κοντά ή μακριά είμαστε σε ένα οργανωμένο λαό, που καταφέρνει να συγκροτήσει ένα μέτωπο ανατροπής με νέα όργανα’’, όφειλε και οφείλει να επιμείνει στην ίδια κατεύθυνση.
Όλοι αυτοί μαζί, έπρεπε, να κάνουν το δεύτερο βήμα, της υλοποίησης της εντολής για την ανατροπή. Ας σκεφτούμε για παράδειγμα ένα κάλεσμα για πανεργατική απεργία με αιτήματα ‘’επιστροφή μισθών στα προ του 2009 επίπεδα, ανάκληση της κατάργησης των συμβάσεων’’. Ή μια εκ νέου μαζική, οργανωμένη, περιφρουρημένη κατάληψη του Συντάγματος και των πλατειών όλων των πόλεων, με αίτημα ‘’Αποφασίσαμε, το επιβάλλουμε. Το μνημόνιο σας,τους νόμους του και δρόμο.’’ Να δινόταν δηλαδή η ”εντολή” στο λαό…
Πέρασε αλήθεια καθόλου από το μυαλό μας από την αριστερά της ευφορίας ή της κατάθλιψης;
Φυσικά, μια κίνηση σε αυτή την κατεύθυνση, θα μας έφερνε αντιμέτωπους με άλλα πράγματα.
Στο Σύνταγμα, τα χημικά των ΜΑΤ θα μας θύμιζαν ότι την εξουσία και το πρόσταγμα την έχουν ο Παπαδήμος και ο Χοντρός και όχι μόνο…
Και στην εργασία του, ο καθένας, όταν δεν θα μπορούσε το ίδιο εύκολα να απεργήσει, όσο να δηλώσει ότι ψήφισε αντιμνημονιακά, θα συνειδητοποιούσε ότι δημοκρατία δεν είναι μόνο η ανυπαρξία της απλής αναλογικής αλλά και άλλα σοβαρότερα πράγματα.
Δυστυχώς τέτοιες πρωτοβουλίες δεν είχαμε. Περιμέναμε όλοι τις πιρουέτες της Βουλής. Σπαταλώντας το βήμα ανατροπής που έκανε ο λαός στις εκλογές με τον τρόπο που αυτός θεώρησε πρόσφορο.
Είναι απόπειρα τετραγωνισμού του κύκλου να επιχειρείς στη Βουλή να κάνεις αριστερή κυβέρνηση, εν μέσω δεξιάς πλειοψηφίας.
Είναι όμως ακόμη μεγαλύτερη χίμαιρα, να αναζητάς δεύτερο και βαθύτερο βήμα ανατροπής και να το κατανοείς ως αποτέλεσμα βελτιωμένης τακτικής (μάλλον τακτικισμού) χωρίς ανάπτυξη και όχι υποστολή των όπλων σου. Σε όλα τα επίπεδα. Σε ένα νέο γύρο κοινωνικών αγώνων, στους πολιτικούς στόχους ενάντια στην αστική τάξη και την ΕΕ, στον ιδεολογικό και αξιακό αγώνα υπέρ μιας απελευθερωτικής διεξόδου από την καπιταλιστική κρίση. Μακριά από λογικές εξασφαλισμένης επιτυχίας. Σε συμμαχία με τις διαθέσεις των εργαζομένων, σε ενότητα και αντιπαράθεση με τις δημιουργικές αυταπάτες του κόσμου που αγωνιά να ανασάνει εδώ και τώρα, πρέπει να θέσουμε τους αναγκαίους και φιλόδοξους στόχους, αναπνέοντας αισιόδοξα μέσα στην φουσκοθαλασσιά. Τώρα, ακριβώς είναι που η αντι-ΕΕ, αντι-συστημική επαναστατική αριστερά, πρέπει να αποδείξει την αξία της.
Αφήστε μια απάντηση