ΟΙ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ, ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΕΜΕΙΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ;

Για τους μετανάστες το καπιταλιστικό σύστημα επιφύλαξε τη θέση του εξαθλιωμένου, ανασφάλιστου, ανειδίκευτου εργάτη που ενώ εκτόξευσε τα κέρδη των αφεντικών «ανταμείφθηκε» με πενιχρούς μισθούς, υπό την απειλή της απέλασης, της τρομοκρατίας και της βίας. Η αστική τάξη, το κράτος και τα ΜΜΕ τους μεταφέρουν τις ευθύνες τους για το συνεχώς αυξανόμενο ποσοστό ανεργίας, την καταστροφή των αυτοαπασχολούμενων, τα λουκέτα στις μικρές επιχειρήσεις και την ισοπέδωση εργασιακών δικαιωμάτων και συνθηκών στην εργατική τάξη, μέρος της οποίας είναι και οι μετανάστες.

Έγκλημα είναι να «ζεις» με μισθούς πείνας. Έγκλημα είναι να μη μπορείς να πληρώσεις το νοίκι σου ή να σου παίρνουν οι τράπεζες το σπίτι.  Έγκλημα είναι να μη μπορείς να πληρώσεις για φάρμακα και εξετάσεις. Έγκλημα είναι να ζεις μέσα στην ανασφάλεια δίχως όνειρα. Εγκληματίας δεν είναι αυτός που παλεύει για την επιβίωση του. Εγκληματίες είναι το κεφάλαιο και το κράτος του που κερδοσκοπούν σε βάρος των ζωών μας.

Χωράνε τόσο περισσότερο όσο πιο ξεκάθαρο είναι σε όλους μας ότι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της εργατικής τάξης, στην οποία ανήκουμε και εμείς, σύμμαχοι στον αγώνα μας και όχι αντίπαλοι.

Απειλή για τη δημόσια υγεία είναι η παντελής έλλειψη πρόνοιας, η συνεχόμενη υποβάθμιση της υγείας, οι ελλείψεις σε: γιατρούς, νοσηλευτές, υλικά αλλά και η αναγωγή των φαρμάκων σε είδος πολυτελείας. Τα θύματα αυτής της απαξίωσης είναι οι μετανάστες, οι άστεγοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και τελικά όλοι εμείς.

Ο όρος λαθραίοι αποκτά νόημα μόνο για όσους αντιλαμβάνονται την ανθρώπινη ζωή ως εμπόρευμα. Το καπιταλιστικό σύστημα στιγματίζει τους μετανάστες με τη σφραγίδα του λαθραίου αφενός για να τους εκμεταλλευτεί με τους χειρότερους όρους και αφετέρου για να τους ενοχοποιήσει και να τους ξεφορτωθεί σαν εμπόρευμα με ημερομηνία λήξης.

Σε περιόδους οικονομικής κρίσης το σύστημα εντείνει τις μεθόδους με τις οποίες χειραγωγεί και διαχωρίζει τις μάζες στρέφοντας αυτές εναντίον των εξαθλιωμένων μειονοτήτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η χιτλερική Γερμανία που δημιούργησε στρατόπεδα συγκέντρωσης στο όνομα της καθαρότητας ενάντια σε όσους χαλούσαν την εικόνα του συστήματος και σε όσους αντιτάχθηκαν σε αυτό. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν είναι κάτι καινούριο για τα ελληνικά δεδομένα. Τόσο στο παρελθόν στην Αμυγδαλέζα που επαναλειτουργεί (μέχρι στιγμής κρατούνται 200 άτομα), όσο και στην Παγανή και στον Έβρο, τα βασανιστήρια, οι βιασμοί και ο εξευτελισμός ήταν και είναι καθημερινό φαινόμενο. Η έκταση αυτών των περιστατικών και η δημόσια κατακραυγή ανάγκασε την Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή τον ίδιο τον εισηγητή του μέτρου να καταδικάσει επανειλημμένα τα αποτρόπαια περιστατικά προσπαθώντας να σώσει τα προσχήματα.