Για μια Οικονομία χωρίς Οικονομολόγους (παραφράζοντας μια γνωστή ατάκα που είχε άδοξη κατάληξη με τη γρήγορη διάψευσή της) και για το θρυλικό θέμα Ευρώπη
Όταν ένα σωματείο διεκδικεί κάτι από την εργοδοσία (με απεργίες ή άλλες μορφές πάλης) αυτό δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι τα μέλη του σωματείου πιστεύουν πως η εργοδοσία είναι «καλή» ή «κακή», ότι είναι φιλεργατική ή ότι μπορεί να μετατραπεί σε σοσιαλιστική εργοδοσία. Ίσως κάποιοι απεργοί πιστεύουν ότι θα «πείσουν» με επιχειρήματα τον εργοδότη, για το καλό του, να τους δώσει αύξηση πχ ή να μην κάνει απολύσεις. Άλλοι όμως εκτιμούν ότι η πίεση θα φέρει αποτελέσματα γιατί ο εργοδότης έχει ανάγκη τους εργάτες και δεν κάνει μόνος του τη δουλειά. Αυτοί ποντάρουν στην πίεση. Σίγουρα βέβαια μπορεί να τους απολύσει όλους και να πάρει άλλους. Τότε όλοι προσβλέπουν στην αλληλεγγύη των άλλων και όχι απλώς την αλληλεγγύη αλλά την κοινή πίεση, την συμπαράταξη σ’ αυτή τη διελκυστίνδα.
Σήμερα, λίγο πριν τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, πολλοί ειρωνεύονται και χλευάζουν την πλειονότητα των αριστερών αγωνιστών του Σύριζα οι οποίοι αγωνίζονται για την κατάργηση των μνημονίων, χρήματα για τα νοσοκομεία και τα ασφαλιστικά ταμεία, χρήματα για συντάξεις και μισθούς, χρήματα για σχολεία και φάρμακα, φτηνά και επαρκή τρόφιμα, φτηνές υπηρεσίες μεταφοράς και επικοινωνίας, όχι άλλη εξαθλίωση, όχι άλλη μετάγγιση «πόρων» από τους ανθρώπους προς τις τράπεζες και τους εργοδότες.
Έρχονται οι είρωνες και οι χλευαστές και λένε ότι αυτό σημαίνει έξοδο από το Ευρώ, καταστροφή της οικονομίας, ότι «δεν γίνεται ομελέτα χωρίς να σπάσουν αβγά» , ότι ο Σύριζα θέλει «Και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο», ότι «Ευρώ χωρίς Μνημόνιο είναι σύντομο ανέκδοτο» ότι ο Σύριζα λέει ψέματα γιατί η Ε.Ε δεν βελτιώνεται, δεν γίνεται φιλεργατική, δεν χωρά μεταρρυθμίσεις και τελικά «take it or leave it”, είναι παράλογο να ελπίζουμε ότι θα καταφέρουμε να κερδίσουμε αυτά που διεκδικούμε με δεδομένους τους νόμους της ΕΕ, τους θεσμούς της και την εξουσία της. Κι αφού θα μας διώξουν, καλύτερα να φύγουμε μόνοι μας.
Μπορεί να έχουν δίκιο και τελικά το «αφεντικό» να νικήσει, να μας απολύσει όλους. Μπορεί πράγματι κάποιοι από τους «διεκδικητές», -ορισμένοι απ’ όλους εμάς που διαδηλώνουμε στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης- να πιστεύουν ότι θα κερδίσουμε «πείθοντας» με λογικά επιχειρήματα το «αφεντικό» χωρίς μεγάλες συγκρούσεις, χωρίς μεγάλο κόπο.
Όμως επίσης πολλοί πιστεύουμε ότι αν διεκδικούμε το αδύνατο, αν είμαστε αποφασισμένοι και έχουμε κοινή δράση με άλλους «απεργούς» σε άλλα «υποκαταστήματα του αφεντικού» τότε οι συσχετισμοί μεταβάλλονται, οι νόμοι αλλάζουν, το αφεντικό δίνει κάτι για να μην καταστραφεί ολοσχερώς, αναγκάζεται να υποχωρήσει. Αρκεί να είμαστε αποφασισμένοι και να τα θέλουμε όλα, και αληθινά ανοιχτά σύνορα με άλλες ευρωπαϊκές χώρες αλλά και Νοσοκομεία, συντάξεις, μισθούς , φάρμακα, δουλειές.
Όπως και τα «αφεντικά» έτσι και οι θεσμοί του κράτους, οι κυβερνήσεις, οι τράπεζες, τα διατραπεζικά συστήματα, τα Χρηματοδοτικά Ταμεία, το ΔΝΤ δεν είναι θεοί. «Ανάγκας και θεοί πείθονται» , οι αυτοκράτορες και οι «ιμπεριαλιστές» αναγκάζονται ή καταργούνται. Τίποτα δεν πρέπει να αποκλείεται, είτε μεταρρύθμιση, είτε κατάρρευση, είτε ανατροπή. Τέτοιες συγκυρίες εμφανίζονται σπάνια στην ιστορία, κρίμα να τις χαραμίσουμε.
Και όσοι πιστεύουν ότι απαιτείται μεγαλύτερη πίεση, πιο ριζοσπαστικά αιτήματα, ανυποχώρητος αγώνας, και όσοι πιστεύουν ότι πρέπει να τίθεται ανοιχτά το θέμα της ανατροπής του καπιταλισμού χωρίς «ναι μεν αλλά» και ότι τα «αφεντικά» δεν πείθονται αλλά αναγκάζονται, ας προσπαθήσουν να κερδίσουν στην πράξη τους άλλους συντρόφους, όσους νομίζουν ότι με καλό διάλογο «θα πείσουν το αφεντικό» να αλλάξει. Αλλά κι αν δεν κερδίσουν τους άλλους συντρόφους τότε ας συνεργαστούν χωρίς υποχρεωτική ενότητα. Ισχύει και αντιστρόφως. Πάντως σίγουρα κανέναν δεν ωφελούν οι καταγγελίες για πιθανή προδοσία στο μέλλον και ότι είναι η «επιλογή του κεφαλαίου», όπως κάνει σήμερα το ΚΚΕ. Ας φανεί στην πράξη αν οι σύντροφοι που βγήκαν στο δρόμο για να διεκδικήσουν πίσω όσα τους άρπαξαν οι κεφαλαιοκράτες, είναι προδότες, αν είναι αφελείς ή αν είναι θύματα της συγκυρίας. Σίγουρα όμως τόσοι πολλοί δεν μπορεί να είναι όλοι προδότες.
Πάντως όλα εξαρτώνται από την έκβαση μιας διαμάχης μεταξύ αντίπαλων κοινωνικών ομάδων της κοινωνίας, αυτό που τα παλιά χρόνια ονομαζόταν «πάλη των τάξεων», πχ τραπεζίτες από τη μια εργαζόμενοι από την άλλη, ή αν δεν σας αρέσουν οι παλιές εκφράσεις πείτε το 99% εναντίον 1%, πείτε το «φτωχοί εναντίον πλουσίων», ας το πει ο καθένας όπως θέλει. Αυτή η κόντρα δεν είναι πάντα όλα ή τίποτα, συμβαίνουν και μεταρρυθμίσεις, υπάρχουν και συμβιβασμοί, δεν συμβαίνουν πάντα ανατροπές όσο και αν τις επιθυμούν και οι δύο αντίπαλοι.
Σ’ αυτή την κόντρα νιώθουμε πιο καλά με τους συντρόφους μας σε άλλα κράτη παρά με μερικούς από τους εγχώριους προσωρινούς συμμάχους μας.
Μα δεν είναι καλύτερα το δικό μας «υποκατάστημα» να αυτονομηθεί, να κάνουμε μόνοι μας τη δουλειά μας;
Όμως απ’ ότι φαίνεται τα μεμονωμένα μαγαζιά ή αποκτούν νέα αφεντικά (έστω ντόπια και όχι «ξένα») ή αναγκάζονται να συγχωνευτούν με άλλα. Και συχνά τα «μικρά αφεντικά», τα δικά μας, είναι «χειρότερα» από τα μεγάλα. Σήμερα δεν υπάρχουν «έθνη-αφεντικά» και «έθνη-καταπιεσμένα» αλλά μέσα στην ίδια μας τη χώρα υπάρχει ο εχθρός, δεν μπορούμε να νικήσουμε αν μείνουμε «μόνοι μας μαζί του».
Ας αναρωτηθούμε: δεν είναι προτιμότερο να ποντάρουμε στα μεγάλα γεγονότα και στις διεθνείς ανακατατάξεις και αν δεν τα καταφέρουμε τότε να αναζητήσουμε συμβιβασμούς επιστρέφοντας στο έθνος, τον προστατευτισμό και τις παλιές συνταγές. (Σ’ ένα επόμενο κείμενο θα ασχοληθούμε με τη διαμάχη «ελεύθερης αγοράς» και «προστατευτισμού» στην ιστορία και τη θέση των εργαζόμενων σ’ αυτή τη διαμάχη σήμερα και παλιότερα, καθώς και με την άποψη άλλων συντρόφων για τέτοια θέματα, πχ UNASUR στη Λατινική Αμερική.)
Με το κομπιουτεράκι στο χέρι, τα ευρώ, τα ευρωομόλογα, τα δάνεια, τα επιτόκια μόνο ηττοπάθεια και απελπισία θα κερδίσουμε γιατί απλώς παίζουμε σε ξένο γήπεδο.
Αφήστε μια απάντηση