«Ειλικρινά, δεν ξέρω ποιος θα νικήσει στις εκλογές. Είμαι βέβαιος, όμως, ποιος πρέπει να ηττηθεί: το κόμμα της δραχμής! Μιλάμε για μια ακροαριστερή και ακροδεξιά ιδεοληψία που θέλει την Ελλάδα έξω από την Ευρώπη διότι πιστεύει ότι έτσι θα την οδηγήσει ευκολότερα στον ολοκληρωτισμό – μαύρο ή κόκκινο, αδιάφορο… Μιλάμε για έναν πολιτικό, επιχειρηματικό και δημοσιογραφικό υπόκοσμο ο οποίος προσπαθεί να εκτροχιάσει τη χώρα για να σώσει το τομάρι του ή επειδή ελπίζει να φιγουράρει σε κάποιο καινούργιο “σύστημα εξουσίας” που θα προκύψει από την καταστροφή».
Ο Γ. Πρετεντέρης σε άρθρο του στα Νέα συγκεφαλαίωσε με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο την… προγραμματική αντιπαράθεση στην οποία το εκδοτικό κατεστημένο, με νύχια και με δόντια, επιδίδεται ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχουν απολέσει δα το ένστικτο της επιβίωσης τους. Στήνουν το «ευρωπαϊκό μέτωπο», με τα υλικά της γκεμπελικής διαστρέβλωσης και της συκοφάντησης.
Άραγε, πού ζούσε τόσον καιρό η «ιερή συμμαχία», που αυτοχρίστηκε θεματοφύλακας της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας; Στο έδαφος αυτής της γης, που υποτίθεται ασφυκτιά τούτη δω η χώρα κι ένας ολόκληρος λαός; Μήπως στο γυάλινο πύργο της καθεστωτικής ολιγαρχίας ή στα σκοτεινά έγκατα της διαφθοράς και της σήψης;
Δεν είναι, βέβαια, δυνατόν να πάθουμε όλοι μαζική παράκρουση και λοβοτομή. Δεν θα επιπλεύσει τόσο εύκολα στη δίνη της κοινωνικής αποσάθρωσης ο εσμός των καναλαρχών, του ΣΕΒ, των τραπεζιτών και το ετοιμόρροπο πολιτικό τους σύστημα. Έχουν μόνο ένα πληρωμένο συμβόλαιο να εκτελέσουν: να παραδώσουν το λαό εξαθλιωμένο, δεμένο χειροπόδαρα,και τη χώρα υποθηκευμένη στους χρηματοπιστωτικούς κολοσσούς και στην ασύδοτη εκμετάλλευση από τα πολυεθνικά μονοπώλια. Αλλά η κιβωτός τους μπάζει νερά και σαπίζει. Κι είναι ενδεικτικές των τριγμών στο μπλοκ της οικονομικής και της πολιτικής εξουσίας οι δηλώσεις του προέδρου του ΣΕΒ, εν είδει μανιφέστου: «Το πολιτικό σύστημα δεν διαθέτει ένα ολοκληρωμένο και ρεαλιστικό πρόγραμμα διαπραγμάτευσης και σιωπά στο κρίσιμο θέμα των διαρθρωτικών αλλαγών. Η κρίση που σάρωσε το παλιό μας επιστρατεύει: μια νέα επιχειρηματική τάξη καλείται σήμερα να χειραφετηθεί, ν’ αναλάβει τα ηνία του αναπτυξιακού μας μέλλοντος και να εγγυηθεί την ευρωπαϊκή προοπτική του τόπου». Συστράτευση με αγκάθια υπέρ ανάπτυξης και μεταρρυθμίσεων, πάντα…
Ποιος είναι, λοιπόν, ο υπόκοσμος; Έχει, προφανέστατα, πολιτικό πρόσωπο όλη αυτή η συμμορία. Δεν αξίζει καν να απαντήσει κανείς στον οχετό που εξαπολύουν. Το προσεχές δεκαπενθήμερο θα ξεσαλώσουν. Από την ανάσυρση της 17Ν, έως τις δήθεν αντιφάσεις, που πασχίζουν να ανακαλύψουν στο Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
«Κοίτα ποιος και γιατί μιλάει». Αυτό θα έφτανε ως απάντηση. Είναι όλοι όσοι παρέδωσαν μια χώρα ξέφραγο αμπέλι στη Siemens, όσοι έπαιξαν τη δημόσια περιουσία στα ζάρια με θεούς και δαίμονες, ιεράρχες και off shore. Αρκούν τα ονοματεπώνυμα των αξιωματικών και των… οπλιτών: Σαμαράς, Καραμανλής, Μπακογιάννη, Βενιζέλος, Ψωμιάδης, Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος, Τσοχατζόπουλος – και… Τσοχατζόπουλος…
Προφανώς οι Πρετεντέρηδες, που αφιονίζουν μανιακά τον κόσμο, περιφρονούν τέτοιες λεπτομέρειες, μπροστά στο «εθνικό» καθήκον. Η κατακλείδα του άρθρου του Γ.Π. είναι αποκαλυπτική: «Αν απομακρύνεται η Ευρώπη, να την αρπάζουμε με το ένα χέρι. Κι αν μας το κόψουν, με το άλλο. Κι όταν το κόψουν κι αυτό, να την αρπάζουμε με τα δόντια – έως ότου μας πάρουν και το κεφάλι! Προφανώς, δεν τρέφω καμία ψευδαίσθηση ούτε αυταπάτη. Την Κυριακή, 17 Ιουνίου, το ζητούμενο για το μέσο ψηφοφόρο δεν είναι ποιος θα νικήσει. Αλλά αν θα ηττηθεί το κόμμα της δραχμής. Και μετά εδώ είμαστε».
Ο υπόκοσμος προέβη σε δήλωση ψήφου! Όμως, η λαϊκή ορμή στις κάλπες της 6ης του Μάη βάφτισε τη δική της ψήφο σε όπλο του αγώνα, που δίνει δύο χρόνια τώρα ενάντια στον όλεθρο. Στους δρόμους και στις πλατείες έχει σπάσει ο φαύλος κύκλος της χειραγώγησης, της τρομοκρατίας, των εκβιασμών και της υποκλοπής της συναίνεσης. Δεν θα ανοίξει ο δρόμος σωτηρίας της χώρας αν δε φύγουν τα μνημόνια κι οι πολιτικοί υπηρέτες της τρόικας, οι συνεταίροι του Χριστοφοράκου και του Εφραίμ, οι έμποροι του φόβου. Το κυρίως έργο της κυβέρνησης της νικηφόρας κοινωνικής πλειοψηφίας, του ρεύματος της αλλαγής και της ανατροπής, θα είναι να έρθει ο λαός στο τιμόνι. Ώς τις 17 Ιούνη, αλλά κι από την επόμενη μέρα, έτσι ορίζεται το πεδίο και το περιεχόμενο της μάχης.
Πηγή: “Δρόμος της Αριστεράς”
Αφήστε μια απάντηση