Mια εικόνα πού έρχεται από τα παλιά.Μια εικόνα πού επιστρέφει από στρατόπεδα θανάτου, από γενοκτονίες, από πεδία μάχης, από μαζικές εκτελέσεις, εμφυλίους, θαλάμους βασανιστηρίων, από χιλιάδες εξαφανίσεις, από βιώματα καθημερινής βίας και αναπνοής φόβου.
Το πρόσωπο του τρόμου, η κρυάδα του εφιάλτη.
Σαν κακόγουστο αστείο θα ακουγόταν η πιθανότητα να ξεχάσει ο άνθρωπος τι σημαίνει φασισμός στην πράξη. Ακόμη κι αν οι γενιές έχουν απομακρυνθεί χρονικά από ακραίες κοινωνικές συγκυρίες, ήμουν σίγουρη ότι η εγγραφή έχει περάσει στην φυλετική μνήμη.
Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι πού φωνάζουν για να ακουστούν, ασκούν βία για να επιβληθούν, προκαλούν για να τραβήξουν την προσοχή, εκδικούνται απαιτώντας επίδειξη μιλιταριστικού σεβασμού, χειροδικούν, τρομοκρατούν και απειλούν όσους θεωρούν πιό αδύναμους από αυτούς.
Ομάδες μάχης δίνει η ετυμολογική προσέγγιση του όρου.
Ραβδί και τσεκούρι η γραφική αναπαράσταση από την ιστορία.
Η ερήμωση της αξιοπρέπειας.
Η οπισθοχώρηση στη σπηλιά.
Η ηθική του πολέμου.
Ποιοί άνθρωποι μπορεί να φαντασιώνονται αυτήν την καθημερινότητα, να την διαβάσουν σε παραμύθι στα παιδιά τους;
Πως η κοινωνία πού ζούμε, η γειτονιά που διαλέξαμε, το χωριό μας, το σχολείο μας, γέννησαν τόση αρρώστια;
Η αμηχανία να απαντήσει μια σύγχρονη ‘δημοκρατία’ το πως έτεκε φασισμό, είναι η αμηχανία της μάνας. Γέννησε ένα εκτρωματικό ένστικτο επιβίωσης.
Ο φασισμός είναι βαριά κοινωνική ασθένεια που πρέπει να θεραπευτεί μέχρι πλήρους ιάσεως. Μια αρρώστια πού υποτροπιάζει ξανά ξανά, στα φυτώρια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, της ανταγωνιστικής οικονομίας και των καπιταλιστικών δομών ανάπτυξης. Ο φασισμός είναι αγκάθι πού πρέπει να βγεί από την ρίζα.
Γιατί θέλουμε ένα κόσμο διαφορετικό. Με τη δυναμική της συντροφικότητας, της δημιουργίας, με στήριγμα την ασφάλεια της αλληλεγγύης. Η αλληλεγγύη στη δουλειά, στο δρόμο, στην αγορά, στη γειτονιά, στο χωράφι, στο σχολείο.
Η αλληλεγγύη το φάρμακο, η συντροφικότητα η θεραπεία, μα το βίωμα κοινωνικής δικαιοσύνης είναι η υγεία.
Ειρήνη Νταουντάκη
Αφήστε μια απάντηση