Μιλώντας για τις εκλογές

Του Γ.Γ.

Φίλη αναγνώστρια  μου ζήτησε να τοποθετηθώ για τις «μυστικές δημοσκοπήσεις» και τις προβλέψεις των γραφείων στοιχημάτων που βλέπουν σωρηδόν την δημοσιότητα σε μπλοκ και ιστοσελίδες, σχετικά με το αποτέλεσμα των αυριανών βουλευτικών εκλογών.

Να το κάνω, λοιπόν, αλλά πριν προχωρήσω να τις διηγηθώ μια μικρή ιστορία που την έζησα από πρώτο χέρι.  Την Κυριακή των βουλευτικών εκλογών του 2000 όλα τα  exit polls, των τηλεοπτικών σταθμών που ανακοινώθηκαν στις 7 μ.μ. έφερναν την ΝΔ, πρώτο κόμμα.
Τότε πολιτευόταν με την Ν.Δ στον Πειραιά ο Πέτρος Μαντούβαλος. Μόλις, λοιπόν έγιναν γνωστά τα exit polls στο εκλογικό του κέντρο έγινε ένας χαμός. Δικυκλιστές μπάτσοι, πυρπολικά της αστυνομίας –απ’ αυτούς αντλεί μεγάλη εκλογική δύναμη ο Π. Μαντούβαλος- και ένα κομβόι με αυτοκίνητα που επέβαιναν ψηφοφόροι του, σχημάτισαν πομπή προς τα κεντρικά γραφεία της Ν.Δ αφού σύμφωνα με τον πολιτευτή της Ν.Δ θεωρούσε ότι αυτοδικαίως θα έπρεπε να καταλάβει την υπουργική καρέκλα στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης όταν σχημάτιζε κυβέρνηση η Ν.Δ.

Το τελικό αποτέλεσμα γνωστό. Στις εκλογές του 2000 κέρδισε το Πασοκ του Σημίτη και ο Μαντούβαλος μαζί με τους οπαδούς του έμειναν με τις ονειρώξεις τους.

Ανέφερα τα παραπάνω για να υπογραμμίσω ότι αφού τα exit polls που θεωρείται η πιο έγκυρη πρόβλεψη εκλογικών αποτελεσμάτων πέφτουν τόσο έξω στις εκτιμήσεις τους, σκεφτείτε τι γίνεται με τις λεγόμενες «μυστικές δημοσκοπήσεις». Αλλά αρκεί να θυμηθούμε και τις πρόσφατες εκλογές της 6 Μάη. Υπήρχε έστω και μια δημοσκόπηση που να έφερνε τον Σύριζα δεύτερο κόμμα;  Με αυτό το σκεπτικό δεν θα ήθελα να κάνω καμιά αναφορά στα σχετικά δημοσκοπικά ευρήματα που κατά την άποψη μου τα περισσότερα αποσκοπούν στην χειραγώγηση της λεγόμενης κοινής γνώμης και στην δημιουργία κλίματος ανάλογα τα συμφέροντα των κατασκευαστών τους.

Να ρθούμε τώρα στις αυριανές εκλογές. Η προσωπική μου άποψη για το αν πρέπει οι κομμουνιστές και οι επαναστάτες να συμμετέχουν στις σημερινές πολιτικές συνθήκες στις εκλογές, είναι όχι.  Γιατί ναι μεν και σύμφωνα με τον Λένιν πρέπει να αξιοποιείται κάθε δυνατότητα, συνεπώς και η συμμετοχή μας στις εκλογές για να πηγαίνει ένα βήμα μπροστά το ταξικό κίνημα, αλλά στις δεδομένες πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις είναι θέμα οπτικού πεδίου του καθένα μας αν όντως η συμμετοχή μας στις εκλογές  πηγαίνει το κίνημα μπροστά.

Οσο για τις προβλέψεις μου για το αποτέλεσμα των εκλογών –που δεν έχουν περισσότερη βαρύτητα απ’ όσο τα λεγόμενα μιας καφετζούς που «διαβάζει» το φλιτζάνι-  είναι διαμετρικά αντίθετες από τις απόψεις άλλων συντρόφων του μπλοκ μας που εκτιμούν άνετη επικράτηση του Σύριζα.
Η ανυπαρξία στην χώρα μας ελπιδοφόρου, μαζικού ταξικού εργατικού κινήματος, η μοιρολατρία που επικρατεί σε πλατιές λαϊκές μάζες, το μπαράζ τρομοκρατικών-εκβιαστικών διλλημάτων κάνουν την κοινωνία να συντηρητικοποιείται.

Η αίσθησή μου, λοιπόν είναι ότι αύριο η Ν.Δ. θα είναι πρώτο κόμμα, θα υπάρξει θεαματική άνοδος του Σύριζα, ενώ όλα τα υπόλοιπα κόμματα θα έχουν μείωση από το ποσοστό που πήραν στις εκλογές της 6ης Μάη.  Θα προσθέσω και κάτι ακόμα. Η όποια αστική κυβέρνηση σχηματιστεί την Δευτέρα  θα είναι βραχύβια και πολύ γρήγορα θα βουλιάξει στα αδιέξοδα που θα δημιουργήσει υπηρετώντας τυφλά τα συμφέροντα ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών εξαθλιώνοντας ακόμα περισσότερο τον ελληνικό λαό.  Δεν θα βουλιάξει, φυσικά, από μόνη της αλλά από τις λαϊκές αντιδράσεις που δεν αποκλείεται να πάρουν την μορφή της  τυφλής κοινωνικής έκρηξης.
Θέλω να πω δηλαδή ότι ακόμα και αν τα αποτελέσματα των αυριανών εκλογών δείξουν μια συντηρητικοποίηση του εκλογικού σώματος, αυτό θα είναι εντελώς προσωρινό. Το ενδεχόμενο το αστικό σύστημα να αιματοδοτηθεί –όπως παλιά- από τις εκλογές και να συνεχίσει απρόσκοπτα το έργο του έχει ελαχιστοποιηθεί.

Εξακολουθώ επίσης να επιμένω στις απόψεις μου, για τις εκλογές, όπως τις είχα διατυπώσει σε περασμένη ανάρτησή μου:

Ασχετα πάντως από όποια αποτελέσματα προκύψουν από τις επερχόμενες εκλογές δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι εκλογικοί συσχετισμοί δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία από κοινωνική-ταξική άποψη. Οπως έλεγε και ο Ενγελς «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες». Πόσο μάλλον σήμερα που όλοι διαπιστώνουμε ότι στην αυταρχική δικτατορία των αστών που βιώνουμε το κοινοβούλιο τους δεν έχει καμιά ουσιαστική εξουσία και απλώς παίζει διακοσμητικό ρόλο.

Απ’ την άλλη δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι επαναστάτες και οι κομμουνιστές, θα πρέπει να προσπαθήσουν να έχουν παρουσία ακόμα και στο στάβλο του αστικού κοινοβουλευτισμού, προκειμένου να βοηθήσουν την ανάπτυξη της ταξικής πάλης του προλεταριάτου όπως λένε οι θεωρητικοί του μαρξισμού-λενινισμού. Σε καμιά περίπτωση όμως αυτό δεν πρέπει να το αναγορεύουν σε ύψιστη μορφή πολιτικού αγώνα.

Η αστική τάξη μπορεί να προβληματίζεται, να ανησυχεί για τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν φοβάται. Το όποιο αποτέλεσμα θα βρει τρόπο να το καναλιζάρει και να ξεπεράσει το όποιο πρόσκαιρο εμπόδιο της δημιουργήσει. Αυτό που τρέμουν οι αστοί και οι κολαούζοι τους είναι να μην δυναμώσει ο αγώνας τάξης προς τάξη. Να μην αμφισβητηθεί δυναμικά η κυριαρχία της στα εργοστάσια, στις υπηρεσίες, στις διαδηλώσεις στις πλατείες. Και αυτός ο τρόμος είναι που καθορίζει το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» και των δολοφονικών ενεργειών που παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες από τους πραίτορες προστασίας του καθεστώτος, που λειτουργούν με εντολές των πολιτικών προϊσταμένων τους. 

Σίγουρα η καπιταλιστική οικονομική κρίση έχει φέρει τριγμούς στο αστικό σύστημα που θα κάνει τις μεθοδεύσεις του για να τους ξεπεράσει. Οσο η αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων για την βάρβαρη καπιταλιστική επέλαση δεν μετατρέπετε σε οργή και δυναμισμό που θα εκδηλωθεί στον στίβο των λαϊκών αγώνων, η αστική τάξη και η λακέδες της δεν έχουν λόγο να ανησυχούν. Ακόμα και τα πάνω-κάτω να έρθουν στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές.

Υπάρχει η άποψη και είναι συζητήσιμη ότι η εκλογική ενίσχυση των αριστερών κομμάτων θα ενισχύσει και τον κινηματικό αγώνα, και ότι η εκλογική περίοδος προσφέρετε για ζύμωση μέσα στις μάζες σε ταξική κατεύθυνση. Αυτό όμως είναι μια συζήτηση που θα την κάνουμε άλλη στιγμή.

Υ.Γ. Η πάγια θέση μου είναι ότι ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός θα γίνει μόνο επαναστατικά, αναπόφευκτα με ένοπλο αγώνα, επειδή αυτόν μας τον επιβάλλει ο κοινωνικός αντίπαλος όπως το έχει δείξει η ιστορία.