Του Γ. Γ.
«Μια πλήρη αποστολή της τρόικας θα πάει στην Αθήνα –σ.σ. έρχεται την Δευτέρα- με στόχο να καταλήξει σε μια συμφωνία για τους όρους που θα πρέπει να αποτυπωθούν σε ένα επικαιροποιημένο μνημόνιο. Αυτό θα περιλαμβάνει μια συμφωνία για τα μέτρα και της προαπαιτούμενες δράσεις, που θα εφαρμοστούν πριν την εκταμίευση της επόμενης δόσης».
Ζ,Κ. Γιούνκερ Πρόεδρος Eurogroup
«Δεν είπα ότι θα υπάρχουν επαναδιαπραγματεύσεις του μνημονίου. Αυτό που είπα είναι ότι θα έχουμε μια ομάδα επί τόπου για να κάνουμε ανάλυση των γεγονότων και εισήγηση της κατάστασης και μετά θα αναφέρουμε πίσω στις αρχές πριν αποφασίσουμε ανάλογα με την αποφασιστικότητα που θα υπάρξει πως η Ελλάδα θα πετύχει τους στόχους της».
Κ. Λαγκαρντ, επικεφαλής ΔΝΤ
Διάβασα το πλαίσιο της προγραμματικής συμφωνίας των τριών πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση, όπως παρουσιάζεται από την ιστοσελίδα της εφημερίδα «Εθνος».
Εδώ να επισημάνω κάτι πριν κάνω αναφορά στην προγραμματική συμφωνία Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Ολοι οι αστοί αναλυτές εκτιμούν ότι αυτή η κυβέρνηση θα μακροημέρευση γιατί το πολιτικό σύστημα δεν έχει εναλλακτική λύση μπροστά στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Το ίδιο είπε και χτες ο Α. Σαμαράς κατά την πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου: «Συγκροτείτε κυβέρνηση με πλήρες αρμοδιότητες και χρονικό ορίζοντα όπως προβλέπει το Σύνταγμα». Εχω εντελώς διαφορετική άποψη. Τα πολιτικά δρώμενα δεν εξελίσσονται πάντοτε με τις επιθυμίες των αστικών επιτελείων και ο «παράγοντας λαός» μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω στους σχεδιασμούς του οικονομικού-πολιτικού κατεστημένου.
Η πρώτη παρατήρηση για την προγραμματική συμφωνία χρησιμοποιώντας τα λόγια του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά όταν είχε σχολιάσει το οικονομικό πρόγραμμα του Σύριζα: «έχει το ρεκόρ πως δεν έχει ούτε ένα νούμερο», «είναι μαθηματικά για κόμιξ». Από κει και πέρα έχουμε ένα ατελείωτο ευχολόγιο χωρίς οι κυβερνητικοί συνεταίροι να κάνουν την παραμικρή αναφορά πώς θα αντιδράσουν στο άκρως πιθανό ενδεχόμενο η τρόικα να μην αποδεχθεί τις αλλαγές που προτείνουν. Και είναι λογικό αυτό και καθόλου τυχαίο αφού τα αστικά κόμματα που απαρτίζουν την κυβέρνηση είναι θιασώτες της ΕΕ και του ευρώ.
Τι άλλο εκτός από δημαγωγοί και ψεύτες είναι οι συντάκτες της προγραμματικής συμφωνίας των κομμάτων που σχηματίζουν την κυβέρνηση όταν αναλαμβάνουν την κατηγορηματική δέσμευση ότι δεν θα γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο και ότι δεν θα υπάρξει περαιτέρω περικοπή μισθών και συντάξεων;
Σαμαράς και Βενιζέλος δεν έχουν δεσμευτεί με το 2ο Μνημόνιο, απέναντι στους δανειστές-τοκογλύφους του ελληνικού κράτους ότι στην διετία 2013-2014 θα πάρουν μέτρα για να εξοικονομηθούν 12 δισ; Από πού θα προκύψουν αυτά;
Η ίδια κασέτα που ακούμε δεκαετίες τώρα για «την περιστολή της σπατάλης και την στοχευμένη καταπολέμηση της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας» δεν πείθει κανέναν. Ακόμα και οι τροϊκανοί να δεχθούν να επιμηκυνθεί για δυο χρόνια το λεγόμενο διάστημα προσαρμογής αυτό το ιλιγγιώδες ποσό δεν βρίσκεται αν δεν τσεκουρωθούν κι άλλο μισθοί και συντάξεις, αν δεν υπάρξει και νέα φοροκαταιγίδα που θα πνίξει τα λαϊκά στρώματα.
Το γράφαμε και στην αρχή. Αν δεν εμφανιστεί στο προσκήνιο ο «παράγοντας λαός» η καταστροφή της Ελλάδας και του λαού της, που ξεκίνησε ο ΓΑΠ θα ολοκληρωθεί με την σφραγίδα Ν.Δ. ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ
Κι αυτό είναι μια πραγματικότητα που το ομολογούν ακόμα και αστοί δημοσιολόγοι όπως χτες η Ζέζα Ζήκου από τις στήλες της «Καθημερινής»:
«Ο Αντώνης Σαμαράς ορκίστηκε πρωθυπουργός σε μία από τις κρισιμότερες στιγμές στην ιστορία της χώρας…. Ομως, έχει ήδη διαρραγεί ο εθνικός ιστός, όχι απλά ο πολιτικός, ο οικονομικός και ο δημοσιονομικός. Κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν και για τίποτα. Είναι αλήθεια ότι ο κοινωνικός ιστός δοκιμάζεται σοβαρά από την καλπάζουσα ανεργία και τη βαθιά παρατεταμένη ύφεση. Οι πολίτες στενάζουν κάτω από δυσβάσταχτα βάρη, το άχθος ενός μηδαμινού γίγνεσθαι, αγωνιούν για το αύριο, πονούν για τη γενιά που πάει να χαθεί στη διευρυνόμενη δίνη. Παγωμένοι, απεύχονται το χειρότερο – μια πολυετή «κατοχή» χωρίς κήρυξη πολέμου.
Ολες οι στρατηγικές επιβίωσης καταρρέουν. Οι άνθρωποι δεν μπορούν πλέον να βρουν καταφύγιο πουθενά, ούτε στον ιδιωτικό τομέα ούτε στο κράτος. Η μεσαία τάξη καταστρέφεται. Η οικογένεια γίνεται όλο και πιο εύθραυστη και παίζει ολοένα και πιο δύσκολα τον προστατευτικό της ρόλο. Οταν εξαφανίζονται ταυτόχρονα όλα τα μέσα προστασίας που διαθέτει μια κοινωνία, αυτό δημιουργεί μεγάλο κίνδυνο κοινωνικής έκρηξης.
Oλοφάνερα το πολιτικό σύστημα στην Eλλάδα έχει προ πολλού καταρρεύσει, όμως μια συντηρητική, αρτηριοσκληρωτική άποψη επιμένει να δίνει αηδιαστικό “φιλί ζωής” σε ένα άψυχο πτώμα».
Αφήστε μια απάντηση