Για ένα λαϊκό μέτωπο σωτηρίας

Του Ευτύχη Μπιτσάκη*

Από Θεού άρξασθε: Κρίση παγκόσμια, δομική. Ελληνική ιδιομορφία: η χώρα εκποιείται από τους πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης μας (κομπραδόρικης, υποτελειακής, εθνοπροδοτικής). (…) Ποια δύναμη μπορεί να οργανώσει και να καθοδηγήσει το κίνημα αντίστασης στο νέο καθεστώς υποτέλειας, με προοπτική τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας; Προφανώς: Η Αριστερά! Ποια Αριστερά; Το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες, διάσπαρτες αριστερές δυνάμεις.

Η καταστροφή προχωρεί με επιταχυνόμενους ρυθμούς. Στο άμεσο μέλλον θα υπάρξουν ξεσπάσματα των αγανακτισμένων. Θα μπορέσει η Αριστερά να συμβάλει στη μετατροπή του αυθόρμητου σε συνειδητή δράση με καθορισμένο στρατηγικά στόχο; Ποιος θα έπρεπε να είναι αυτός ο στόχος; Σήμερα η αστική τάξη μας, «από κοινού συμφέροντος με τους εκπροσώπους του ευρωπαϊκού-διεθνικού κεφαλαίου», έχει αποδεχτεί ένα νέο καθεστώς υποτέλειας: Εκποίηση της εθνικής ανεξαρτησίας, εκποίηση του δημόσιου πλούτου, αστική δημοκρατία που μεταλλάσσεται σε αυταρχική, εντολοδόχο ξένων δυνάμεων.

Νέο ΕΑΜ λοιπόν; Λέγεται και αυτό. Όμως, ας το ξαναπώ: κανείς Άρης δεν θα πάρει σήμερα το καριοφίλι του ν’ ανέβει στο Βελούχι. Τότε κυρίαρχο ήταν το εθνικό. Το ταξικό δευτερεύον, λειτούργησε στα πλαίσια του εθνικού. Σήμερα, κυρίαρχο είναι το ταξικό. Το εθνικό αναδύεται ως παράγωγη αντίθεση. Η άρση αυτής της αντίθεσης προϋποθέτει την άρση τηςκυρίαρχης. Σήμερα, σε σύγκρουση με τον αντιδραστικό εθνικισμό και τον αναδυόμενο νεοφασισμό, η Αριστερά οφείλει να προτάξει το σύνθημα για ένα νέο, διεθνικό πατριωτισμό.

«Θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά» τραγουδούσαμε πριν από 70 χρόνια ΕΠΟΝίτες και ΕΑΜίτες. Πανανθρώπινη λευτεριά σήμαινε τότε, έστω και αν δεν λέγονταν ρητά, το κοινό κομμουνιστικό μέλλον της ανθρωπότητας. Σήμερα, παρά τις ήττες και την καταστροφή, ο σοσιαλισμός παραμένει η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας. Σοσιαλισμός με το κομμουνιστικό κίνημα σε παρακμή; Ας θυμηθούμε όμως τη διαλεκτική της στρατηγικής και τακτικής: ευλυγισία στους άμεσους, επιτεύξιμους στόχους, ανένδοτη προσήλωση στον στρατηγικό. Που σημαίνει: συνεργασία, κοινή δράση, σε ένα, δύο, τρία άμεσα ζητήματα. Συνεργασία με δυνάμεις που θα μας εγκαταλείψουν στην πορεία. Συνεργασία με τους ρεφορμιστές και άλλες ασταθείς δυνάμεις, σε επιμέρους στόχους (Λένιν). Αλλά τότε οι συνεπείς επαναστατικές δυνάμεις δεν υπάρχει κίνδυνος να αφομοιωθούν, ειδικά σήμερα από τη σοσιαλδημοκρατία; Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός. Αλλά οι συνεπείς επαναστατικές δυνάμεις έχουν να επιλέξουν: Συμμαχία με τον εαυτό τους; ιδεολογική «καθαρότητα» , αναχωριτισμό ή, αν έχουν τα κότσια , αν έχουν αυτοπεποίθηση, να συμβάλουν κριτικά και πρακτικά στη ριζοσπαστικοποίηση του πολύμορφου, αναπτυσσόμενου κινήματος των μαζών: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

Ο άμεσος στόχος

Να περάσουμε λοιπόν στα του οίκου μας. Υπάρχει σήμερα επαναστατική κατάσταση στη χώρα; Οχι! Ποιος θα έπρεπε λοιπόν να είναι ο άμεσος στόχος; Μέτρα για να μην πεθάνουν τα θύματα της κρίσης. Αρνηση πληρωμής του χρέους. Εκδίωξη της τρόικας. Προοδευτική ανασυγκρότηση της οικονομίας; Αν αρκεστούμε σε αυτό το ελάχιστο, που και αυτό είναι δύσκολα επιτεύξιμο σήμερα, τότε πρόκειται για καθαρό ρεφορμισμό: όμως αυτός ο άμεσος, τακτικός στόχος, πρέπει να αποτελέσει «στιγμή» μιας ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας που μέσα από την επίτευξη ενδιάμεσων στόχων, θα οδηγεί στο σοσιαλισμό.

Ποιοι θα μπορούσαν σήμερα να είναι οι ενδιάμεσοι στόχοι;Ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα; Ένας από αυτούς: έξω από το ευρώ.Έξω από την Ε.Ε. Εδώ αρχίζουν οι διαφωνίες. Το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι υπέρ της εξόδου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ξεπέρασε τη νεκρή πλέον ιδεολογία του ευρωκομμουνισμού, είναι υπέρ της παραμονής στο ευρώ και στην Ε.Ε., με στόχο το μετασχηματισμό της σε «Ευρώπη των Λαών». Ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη θέση δεν έχει θεμελιωθεί συγκεκριμένα, επιστημονικά.

Μήπως λοιπόν το όλον ερώτημα τίθεται λανθασμένα; Στην εποχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, στην Ευρώπη του κεφαλαίου, η απάντηση της Αριστεράς πρέπει να είναι η επιστροφή στο έθνος-κράτος, με ό,τι νέους ανταγωνισμούς θα γεννούσε μια τέτοια επιστροφή στον 190 αιώνα; Ειδικά η ελληνική οικονομία θα είναι βιώσιμη κόβοντας τις οικονομικές σχέσεις και την τεχνολογική εξάρτηση από τις χώρες της Ευρώπης; Μήπως στόχος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς πρέπει να είναι οι ενωμένες σοσιαλιστικές δημοκρατίες της Ευρώπης; Στόχος που θα επιτευχθεί με το συντονισμό του ευρωπαϊκού εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Το ερώτημα φαίνεται ουτοπικό, επειδή προϋποθέτει την ανάπτυξη, τον συντονισμό, την κοινή δράση και τους κοινούς στόχους του εργατικού κινήματος των λαών της Ευρώπης. Το ερώτημα φαίνεται ουτοπικό. Αλλά αυτό που σήμερα είναι ουτοπία, μπορεί να αποτελέσει την πραγματικότητα του αύριο. Ας θυμηθούμε λοιπόν και τη διαλεκτική δυνατότητας και πραγματικότητας, τη διαλεκτική του δυνάμει και του ενεργεία που πρωτοδιατυπώθηκε από τον Αριστοτέλη, αναπτύχθηκε από τον Χέγκελ και εμπλουτίστηκε με υλιστικό περιεχόμενο από τον Μαρξισμό και τις σημερινές επιστήμες, φυσικές και κοινωνικές.

Λοιπόν: Κοινή δράση για άμεσους στόχους, κοινό μέτωπο σωτηρίας από ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ανένταχτους, κινήματα, τοπικές οργανώσεις, ως πρώτο βήμα για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας μας; Αλλά οι ριζοσπάστες δεν κινδυνεύουν να αφομοιωθούν από την αριστερίζουσα σοσιαλδημοκρατία; Τι λένε λοιπόν οι «αρμόδιοι»; Το ΚΚΕ θεωρεί κύριο εχθρό τον ΣΥΡΙΖΑ. Συμμαχώντας λοιπόν με τον εαυτό του, επιμένοντας ότι τίποτα καλό δεν θα υπάρξει για «τον λαό» στα πλαίσια του καπιταλισμού, συμμαχώντας με τον εαυτό του και μόνο, θα κάνει όπως ελπίζει, ένα άλμα από το κενό του σήμερα, στο κενό της αόριστης «λαϊκής εξουσίας». Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τη σειρά της, θέτει ως όρο συνεργασίας την έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε. Αρνείται τη συνεργασία στο όνομα του μεσοπρόθεσμου στόχου. Και παραπέρα. Στο χώρο αυτό κυριαρχεί η άποψη ότι μια τέτοια στνεργασία θα είχε ως συνέπεια να αφομοιωθούν επαναστατικές δυνάμεις, από τη σοσιαλδημοκρατία, ειδικά από τη δεξιόστροφη ηγεσία του ΣΥΝ.
Τόσο τρομερός είναι λοιπόν αυτός ο ΣΥΝ και ο Σύριζα και τόση λίγη εμπιστοσύνη έχουν οι οπαδοί της  ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις δυνάμεις τους και στη δύναμη των επιχειρημάτων τους; Τόσο πολύ αγνοούν τη δύναμη της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ; Τι είναι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ; Το άμεσο πρόγραμμα του είναι ρεφορμιστικό. Υπάρχει όμως ρεφορμισμός και ρεφορμισμός. Κατ’ αρχήν, στρατηγικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ, πολλάκις διατυπωμένος προφορικά και γραπτά είναι ο σοσιαλισμός: «σοσιαλισμός με δημοκρατία», πλεονασμός έστω ο δεύτερος όρος, σοσιαλισμός σχεδόν εξίσου αόριστος με τον σοσιαλισμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αλλά: ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια παγιωμένη κατάσταση; Ακόμα χειρότερα: βαδίζει προς την αγκαλιά της σοσιαλδημοκρατίας; Θα γίνει το νέο ΠΑΣΟΚ; Οι Κασσάνδρες ξεχνούν και στην περίπτωση αυτή τη διαλεκτική: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα πολυτασικό μόρφωμα. Πεδίο δυνατοτήτων. Υπάρχει η δεξιόστροφη τάση. Αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ενταγμένοι ή τον ψηφίζουν αγωνιστές της Αντίστασης, του εμφυλίου, της ΕΔΑ, των Λαμπράκηδων, του αντιδικτατορικού κινήματος, των μετέπειτα κοινωνικών αγώνων. Που θεμελιώνεται λοιπόν η άποψη της σύγχρονης Κασσάνδρας, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει το Νέο ΠΑΣΟΚ, η σημερινή σοσιαλδημοκρατία;

Το ΚΚΕ θεωρεί κύριο εχθρό τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορέσει ποτέ να θεραπευτεί από την κατα-στροφική ασθένεια του πλέγματος σεχταρισμού – οπορτουνισμού; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα ξεπεράσει την επαναστατική ρητορεία, και θα θελήσει να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις άλλες αριστερές δυνάμεις; Θα προσπαθήσει, με τις μικρές δυνάμεις της να συμβάλει δημιουργικά στην περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ; Θα θυμηθεί ότι ο ταξικός αγώνας δεν κρίνεται κυρίως από τις επιλογές των ηγεσιών, αλλά από την κίνηση των μαζών;

Ενιαίο επαναστατική διαδικασία, αλλά με ποιες δυνάμεις;

Λοιπόν: Ενιαία επαναστατική διαδικασία με στόχο το σοσιαλισμό. Με ποιες δυνάμεις; Ας δούμε τι έλεγε τότε ο Λένιν: «Μόνο με την πρωτοπορία δεν μπορούμε να νικήσουμε. Δεν θα ήταν απλώς ανοησία αλλά έγκλημα, να ρίξουμε μόνη την πρωτοπορία στην αποφασιστική μάχη, προτού όλη η τάξη, προτού οι πλατιές μάζες να έχουν πάρει θέση ή ανοικτής υποστήριξης ή ευμενούς ουδετερότητας» (Λένιν, Άπαντα, Σύγχρονη Εποχή, σ.-41, σ.-68). Η ηγεσία του ΚΚΕ ίσως έχει διαβάσει Λένιν. Αλλά, επί του παρόντος, πρέπει να τον θεωρεί οπορτουνιστή.

Οι δεινοί, πράγματι δεινοί ρήτορες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα ξέρουν τα κλασικά γράμματα. Όμως, επί του παρόντος, δεν τολμούν να βγουν από τον κόσμο των «καθαρών ιδεών»: της κατά Μαρξ, ιδεολογίας. Αλλά: το πρόβλημα είναι στενά πολιτικό και η πολιτική της Αριστεράς είναι απλά εμπειρισμός; Ας θυμηθούμε τον ασπάλακα του Μαρξ, που υπομονετικά σκάβει κάτω από την αστική κοινωνία, προετοιμάζοντας την επαναστατική ανατροπή. Και ας θυμηθούμε τον Γκράμσι και την έννοια της ηγεμονίας: «Το θεωρητικό και πρακτικό αξίωμα της ηγεμονίας, δηλαδή η δυνατότητα μιας τάξης να διευθύνει το σύνολο της κοινωνίας, την οργάνωση και την συναίνεση της ηγεμονίας της, αυτό που είναι το  περιεχόμενο της έννοιας της ηγεμονίας, έχει μια γνωσιοθεωρητική εμβέλεια». Για τον Ιταλό κομμουνιστή ηγέτη, η πολιτική συνδέται οργανικά με την φιλοσοφία: Θεμελιώνεται φιλοσοφικά, και αναδραστικά έχει μια φιλοσοφική εμβέλεια.

Αντίστοιχα, και κατά συνέπεια, στόχος του σοσιαλισμού δεν πρέπει να είναι απλώς η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η φτωχή αυτή, οικονομίστικη αντίληψη εφαρμόστηκε (στο βαθμό που εφαρμόστηκε) και απέτυχε. «Ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος». Το χριστιανικό αυτό αξίωμα, πρέπει να ισχύσει κατά μείζονα λόγο σε μια σοσιαλιστική κοινωνία, που δεν υπόσχεται την ευτυχία στο επέκεινα αλλά εδώ, στη μικρή γη, όπου όπως έλεγε ο νεαρός Μαρξ, «η ύλη άρχισε να σκέπτεται», να αποκτά συνείδηση του εαυτού της. Ο πρώην «υπαρκτός σοσιαλισμός», πρόσφερε στους πολίτες του «τα λίγα γραμμάρια ευτυχίας» (κατά πως λέει ο Ελύτης). Αλλά σοσιαλισμός σημαίνει ριζική αναμόρφωση της κοινωνίας.

Ο Μαρξισμός λοιπόν, εξ ορισμού, έχει μια βασική συνιστώσα: να συγκροτήσει μια ενδοκοσμική ηθική, ιστορική άρνηση του ηθικού κενού του καπιταλισμού. Και τώρα τι; Στις επόμενες εκλογές, που ίσως γίνουν σύντομα, θα κατορθώσει η Αριστερά μας να συγκροτήσει ένα μέτωπο σωτηρίας με θεμέλιο ορισμένα άμεσα αιτήματα; Θα ανοίξει, ταυτόχρονα ένα δημόσιο, ανοικτό διάλογο για τους μεσοπρόθεσμους στόχους και για τον σοσιαλισμό; Και θα θελήσει να θέσει ως βασικές αξίες του μέλλοντος τον πολιτισμό και μια νέα εγκόσμια ηθική, ελπίδα και κίνητρο για την κοινωνική δημιουργία;

Τέλος: Μια μελλοντική κυβέρνηση της Αριστεράς θα έχει να αντιμετωπίσει την επίθεση και το ψεύδος των μηχανισμών της αστικής τάξης. Θα αρχίσει λοιπόν η Αριστερά μας να προετοιμάζεται οργανωτικά, πολιτικά, ιδεολογικά και ηθικά, για την σύγκρουση που επίκειται;
* Ο Ευτύχης Μπιτσάκης είναι ομότιμος καθηγητής φιλοσοφίας. Το παραπάνω κείμενο συντάχθηκε με βάση την προφορική εισήγηση του συγγραφέα στο Resistance 1012 και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δρόμος της Αριστεράς” 14/7/2012

0 απαντήσεις στο “Για ένα λαϊκό μέτωπο σωτηρίας”

  1. Κύριε Καθηγητά,
    “υπαρκτός σοσιαλισμός” με την έννοια του επιστημονικού σοσιαλισμού δεν υπήρξε ποτέ! Σύμφωνα με τη θεωρία του Λένιν, ο σοσιαλισμός ως κοινωνικό στάδιο και όχι ως κοινωνικοπολιτικό κίνημα, είναι η α΄ φάση της μαρξικής κομμουνιστικής κοινωνίας. Και η α΄ φάση της μαρξικής κομμουνιστικής κοινωνίας είναι μια κοινωνία αταξική, ακρατική (χωρίς πολιτικό κράτος),με οικονομία κοινοκτημονική,μη εμπορευματκή και μη εκχρηματισμένη, με όλους τους ικανούς προς εργασία ανθρώπους να εργάζονται και να συμμετέχουν στη διανομή των παραγόμενων καταναλωτικών αγαθών ανάλογα με την εργασία τους, δηλ. ανάλογα με το χρόνο, την αποδοτικότητα και το βαθμό ειδίκευσης της εργασίας τους.
    Όμως, όλες οι πρώην και οι νυν χώρες του λεγόμενου ΄΄υπαρκτού σοσιαλισμού΄΄ είχαν κι έχουν τάξεις,πολιτικό κράτος, οικονομία μη κοινοκτημονική ούτε καν στο επίπεδο του κράτους (οι συνεταιρισμοί και οι μικρές ιδωτικές επιχειρήσεις δεν είναι κρατικές επιχειρήσεις), είχαν κι έχουν οικονομία εμπορευματική κι εκχρηματισμένη, με αποτέλεσμα στο επίπεδο της παγκόσμιας αγοράς ν’ ανταγωνίζονται η μία την άλλη. Κατά συνέπεια, το σταλινικό, χρουτσωφικό, μπρεζνιεφικό και γκορμπατσωφικό ιδεολόγημα του ”υπαρκτού σοσιαλισμού”, που το υπηρετήσατε και συνεχίζετε να το διαφημίζετε, δεν έχει σχέση με τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, αλλά είναι αντιγραφή της θεωρίας του Κάουτσκι για το σοσιαλισμό και αποτέλεσε και αποτελεί την ιδεολογική βάση της κυριαρχίας της αστικής προέλευσης σοβιετικής γραφειοκρατίας στην ΕΣΣΔ και της κυριαρχίας των πολιτικών και θεωρητικών υπαλλήλων της στο διεθνές εργατικό κίνημα.
    Η εμμονή,όμως, σε αυτό το ιδεολόγημα υπονομεύειτην ανάπτυξη του εργατικού επαναστατικού κινήματος, καθώς πια η ιστορική εξέλιξη και η ιστορική πραγματικότητα απέδειξε ότι η εγκαθίδρυση του ΄΄υπαρκτού σοσιαλισμού΄΄ είναι ένα μέσο να παταχθεί το επαναστατικό εργατικό κίνημα από την αστικής προέλευσης γραφειοκρατία του κράτους του και να μετατραπεί τελικά αυτή η κυρίαρχη γραφειοκρατία σε μια νεοαστική τάξη-ιδιαίτερα αφού συγκροτήσει μιαν αξιόλογη βιομηχανία με την εκμετάλλευση των αγροτών και των εργατών σε χώρες αρχικά οικονομικά μη αναπτυγμένες κι εξαρτημένες κι αργότερα γραφειοκρατικά εκφυλισμένες, όπως η τσαρική Ρωσία και η Κίνα.
    Φυσικά, ο Λένιν ήταν υπέρ της συνεργασίας και με τους ρεφορμιστές, αλλά στη βάση μεταβατικών αιτημάτων, αιτημάτων δηλ. που εν μέρει μπορούν να υλοποιηθούν στον καπιταλισμό και πλήρως στη δικτατορία του προλεταριάτου, χωρίς βέβαια ν’ αποδέχεται το σταμάτημα της ιδεολογικοπολιτικής πάλης με τους ρεφορμιστές επίδοξους ή πραγματικούς συνεργάτες του -με αποτέλεσμα να μπολσεβικοποιεί την εκλογική και την κομματική τους βάση . Έτσι π.χ. έκανε από τον Απρίλιο ως τον Οκτώβριο του 1917, όταν πρότεινε στους μενσεβίκους και στους σοσιαλεπαναστάτες ν’ αποδεχτούν τα αιτήματα της μεταβίβασης όλης της εξουσίας στα Σοβιέτ, της απόσυρσης από τον α΄Παγκόσμιο χωρίς προσαρτήσεις κι αποζημιώσεις, της άμεσης κρατικοποίσης της μεγάλης γαιοκτησίας και της διανομής της στους αγρότες, της βελτίωσης του επιπέδου ζωής και των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης με κρατικοποιήσεις μεγάλων επιχειρήσεων κλπ.
    Ένα ανάλογο πρόγραμμα, λοιπόν, απαιτείται και σήμερα να προταθεί προς αποδοχή στο ΣΥΡΙΖΑ, στο ΚΚΕ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στη λοιπή αριστερά: ανάδειξη μιας εργατικής κυβέρνησης η οποία θα προχωρήσει στη μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους σε συνδυασμό με την αποχώρηση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, (αφού η ιστορική πείρα και η μαρξική-λενινική θεωρία επιβεβαιώνουν δυστυχώς το γεγονός ότι η πολυπληθής σήμερα εργατική αριστοκρατία των ιμπεριαλιστικών χωρών, όπως η Γαλλία και η Γερμανία, για να βελτιώσει κι άλλο το βιοτικό της επίπεδο ποντάρει στην καπιταλιστική εκμετάλλευση των εξαρτημένων χωρών, όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία, και στην υποβάθμιση ιμπεριαλιστικών χωρών, όπως η Ιταλία, σε εξαρτημένες χώρες)΄ ανάδειξη μιας εργατικής κυβέρνησης η οποία θα προχωρήσει επίσης στη χωρίς αποζημίωση κρατικοποίηση όλων των τραπεζών κι όλων των μεγάλων επιχειρήσεων, στη διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών και στην κατάλληλη ρύθμιση των χρεών των μικροαστικών στρωμάτων, στη δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας και στην αποδημοσιοϋπαλληλοποίηση του κλήρου, στην κατάργηση του μισθοφορικού στρατού και στη δημιουργία ενός εθνικού στρατού που οι απολυμένοι του θα παίρνουν μαζί τους τον ατομικό τους οπλισμό΄ ανάδειξη μιας εργατικής κυβέρνησης η οποία τελικά θα προχωρήσει στην αντικατάσταση των εκλογικών τμημάτων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας από διαρκείς συνελεύσεις πολιτών οι οποίες θα συγκροτούνται στη βάση της αρχής της εργασίας, οι οποίες θα εκλέγουν με δεσμευτική κι όχι ελεύθερη εντολή τους αιρετούς, ανακλητούς κι αμειβόμενους με εργατικούς μισθούς βουλευτές και τους άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης, οι οποίες θα συμμετέχουν στην άσκηση της νομοθετικής εξουσίας με δικαίωμα προέγκρισης ή απόρριψης των προτεινόμενων νόμων της εθνικής αντιπροσωπείας, οι οποίες θα εκλέγουν και θα ελέγχουν σε συνεργασία με τους βουλευτές (που θα ασκούν και τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία) τους μη μόνιμους, τους αιρετούς, υπεύθυνους, ανακλητούς κι αμειβόμενους μ’ εργατικούς μισθούς υπαλλήλους της δημόσιας διοίκησης, της δικαιοσύνης, της αστυνομίας και της εκπαίδευσης.
    Δυστυχώς όμως, η πλειοψηφία των αριστερών οργανώσεων έχει μια πολιτική παιδεία φιλογραφειοκρατική και στα πλαίσια του αστικού μας συστήματος έχει αποδεχτεί και στηρίξει κι ευάγγελίζεται ιδιαίτερα μέσω του ΣΥΡΙΖΑ τη διατήρηση του αντιδραστικού κατά Μαρξ μικροαστικού σοσιαλισμού- εκείνου του σοσιαλισμού που εν μέρει και όχι πλήρως εγκαθίδρυσε το ΠΑΣΟΚ σε συνδυασμό με το συντηρητικό κατά Μαρξ σοσιαλισμό της Νέας Δημοκρατίας και συμβάλλοντας στην υποβάθμιση της ελληνικής μεγάλης βιομηχανίας και στην αναβάθμιση των ημιπαρασιτικών πια μικρομεσαίων στρωμάτων και των μικρομεσαίων καπιταλιστών μέσα από τις επιχορηγήσεις, τις επιδοτήσεις και τις μαζικές αργόμισθες και μιζαδόρικες δημοσιουπαλληλοποιήσεις που σε συνδυασμό με τη στήριξη των τραπεζών και των εφοπλιστών μας οδήγησαν στο τεράστιο δημόσιο χρέος, στην πρόσθετη νέα υποθήκευση της χώρας στους γαλλογερμανούς κι αμερικανούς ιμπεριαλιστές και στην εν μέρει παραχώρηση της στους Κινέζους και στους Ρώσους ιμπεριαλιστές.
    Γι’αυτό κι η πλειοψηφία της ελληνικής Αριστεράς, Υμών μη εξαιρουμένων κύριε Καθηγητά, αρνείστε την προβολή των πολιτειακών αιτημάτων του και με δική σας προσωπική ευθύνη αποσαρθρωμένου επιστημονικού σοσιαλισμού- του σοσιαλισμού που φιλοδοξείτε τελικά να ενταφιάσετε, υλοποιώντας την κοινωνική αποστολή που σας ανάθεσε η αστική και μικροαστική τάξη με τη συναίνεσή της στην ανάδειξή σας σε πανεπιστημιακό καθηγητή, ήδη από την εποχή που, ως στέλεχος του ΚΚΕ, ήσασταν οπαδός και προπαγανδιστής της αντικειμενικά ανύπαρκτης δυνατότητας πραγμάτωσης μιας αντιμονοπωλιακής επανάστασης σε συνεργασία της εργατικής τάξης όχι μόνο με τους προλεταριοποιημένους ή πτωχευμένους μικροαστούς αλλά και με τα λοιπά μεσαία στρώματα και με τη μη μονοπωλιακή αστική τάξη!
    Φουσέκης Χρήστος

  2. Εμείς λοιπόν που δήθεν θεωρούμε τον Λένιν “οπορτουνιστή”, παλεύουμε με βάση τα ακόλουθα λόγια του επαναστάτη ηγέτη:

    “Οι Ενωμένες Πολιτείες του κόσμου (και όχι της Ευρώπης) είναι η κρατική εκείνη μορφή ένωσης και ελευθερίας των εθνών, που εμείς τηη συνδέουμε με το σοσιαλισμό – ως τότε που η πλήρης νίκη του κομμουνισμού θα οδηγήσει στην οριστική εξαφάνιση κάθε κράτους, μαζί και του δημοκρατικού. Ωστόσο το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών του κόσμου, σαν αυτοτελές σύνθημα, είναι αμφίβολο αν θα ήταν σωστό, πρώτον γιατί συγχωνεύεται με τον σοσιαλισμό και, δεύτερο, γιατί θα μπορούσε να προκαλέσει την ΛΑΘΕΜΕΝΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΗ Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΜΟΝΗ ΧΩΡΑ, τη λαθεμένη ερμηνεία για τη στάση αυτής της χώρας απέναντι στις υπόλοιπες”.

    (απο το “Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης”)

    Και όσο για τα χιλιο-ειπωμένα περί “οικομίστικης αντίληψης” που επικράτησε στην Σοβιετική Ένωση και στις χώρες του σοσιαλισμού, να τι μας λέει ο άλλος μεγάλος επαναστάτης ηγέτης, ο Ι.Β. Στάλιν για το ζήτημα των καθηκόντων που βάζιε μπροστά της η σοσιαλιστική κοινωνία:

    “Είναι απαραίτητο, τρίτο, να πετύχουμε μια τέτοια πολιτιστική άνοδο της κοινωνίας, που θα εξασφάλιζε σ’ όλα τα μέλη της κοινωνίας ολόπλευρη ανάπτυξη των φυσικών και πνευματικών τους ικανοτήτων, για να έχουν τα μέλη της κοινωνίας τη δυνατότητα να μορφωθούν αρκετά, ώστε να γίνουν δραστήριοι παράγοντες της κοινωνικής ανάπτυξης, για να έχουν τη δυνατότητα να εκλέγουν ελεύθερα επάγγελμα και να μην είναι δεμένοι σ’ όλη τους την ζωή, εξαιτίας της υπάρχουσας κατανομής της εργασίας σε ένα οποιοδήποτε επάγγελμα…..γι’ αυτό χρειάζεται, πριν απ’ όλα, να περιοριστεί η εργάσιμη μέρα τουλάχιστο σε 6 και ύστερα σε 5 ώρες”.

    (από το “Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού”)

    Τόσο “οικονομιστής” αυτός ο Ι.Β!

Γράψτε απάντηση στο Γιώργος Ακύρωση απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *