Θα μας τρελάνουν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ! Μετά το –επιεικώς- ‘φάουλ’ της συνάντησης Τσίπρα – Πέρες, δύο άρθρα της υπεύθυνης εξωτερικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ Ρένας Δούρου, στην ΑΥΓΗ και το ΕΘΝΟΣ, εκθειάζουν και αγιογραφούν τον σφαγέα του παλαιστινιακού λαού Σιμόν Πέρες. Είπαμε, «υπεύθυνη αντιπολίτευση», αλλά όχι κι έτσι…
Και έστω, να δεχτούμε ότι η επίσκεψη Τσίπρα στον ισραηλινό χασάπη ήταν ‘εθιμοτυπική’…
Ποια εθιμοτυπία όμως οδηγεί την υπεύθυνη εξωτερικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, να ‘ξεπλένει’ με δύο αλλεπάλληλα άρθρα της τον σφαγέα του παλαιστινιακού λαού;
Φοβόμαστε πως μάταια θα περιμένει ο Τάσος Κουράκης μια πειστική απάντηση στα δικαιολογημένα ερωτήματά του, η υπόθεση έχει βάθος.
Το πρόβλημα, δυστυχώς, δεν περιορίζεται στην απεμπόληση από την ‘υπεύθυνη αντιπολίτευση’ παγίων θέσεων της αριστεράς σταθερά στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού. Ούτε βέβαια στις ‘υψηλές επαφές’ για οικονομικά επωφελείς κρατικές δοσοληψίες. Η ευθυγράμμιση με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, κινδυνεύει να εμπλέξει τους λαούς της περιοχής, και τον σκληρά δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό, σε πολεμικά σενάρια στο αμέσως προσεχές μέλλον.
Δείτε τα δύο άρθρα της Ρένας Δούρου –οι υπογραμμίσεις δικές μας:
Η επίσκεψη Πέρες
Της Ρένας Δούρου, Έθνος, 9 Αυγούστου 2012
Το πλέγμα των σχέσεων Ελλάδας – Ισραήλ και η ελληνική πολιτική
Ολοκληρώνεται σήμερα η επίσημη επίσκεψη στη χώρα μας του ισραηλινού προέδρου, κατόχου του Νόμπελ Ειρήνης, Σιμόν Πέρες, στη διάρκεια της οποίας είχε συναντήσεις με την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία. Επισήμως, το «μενού» περιλάμβανε ενεργειακά, τουριστικά ζητήματα καθώς και θέματα γεωργίας και αξιοποίησης νέων τεχνολογιών – είναι άλλωστε γνωστό ότι το Ισραήλ έχει να επιδείξει σημαντικότατες προόδους στους δύο τελευταίους τομείς. Πέραν αυτών, η συγκεκριμένη επίσκεψη εγγράφεται σε μια κρίσιμη συγκυρία, με την οικονομική κρίση να δοκιμάζει σκληρά τη χώρα μας αλλά και με τις καταλυτικές εξελίξεις (Συρία) να ανατρέπουν δεδομένα δεκαετιών στη Μέση Ανατολή.
Σήμερα, οι σχέσεις των δύο χωρών βρίσκονται σε θετική τροχιά ωστόσο ο προσεκτικός αναλυτής οφείλει να αναρωτηθεί για το βάθος, το εύρος, τους ορίζοντες, τις προοπτικές των σχέσεων αυτών. Αν εδράζονται δηλαδή σε ανάλυση βάθους που λαμβάνει υπόψη της μακροπρόθεσμα δεδομένα ή αν πρόκειται για συγκυριακό πυροτέχνημα, όπως συχνά συμβαίνει.
Έτσι, μια ανάλυση στη βάση του αξιώματος ότι η χώρα μας έχει μόνο να κερδίσει από τη σύμπτωση των γεωστρατηγικών συμφερόντων και πολλά να χάσει αν ενεργεί δουλοπρεπώς, εξυπηρετώντας αλλότριες επιδιώξεις, οφείλει να διερευνήσει αν σήμερα διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις εκείνες που θα καταστήσουν συμφέρουσες τις σχέσεις μας με το Ισραήλ, στο πλαίσιο πάντα του διεθνούς δικαίου. Με άλλα λόγια, αν και κατά πόσο τίθενται οι βάσεις μιας πολύπλευρης και πολυεπίπεδης, αξιόπιστης, εξωτερικής πολιτικής, η οποία θα περιλαμβάνει και την πτυχή των σχέσεων αυτών, σε συνάρτηση, όπως προανέφερα, με την εξυπηρέτηση των ελληνικών συμφερόντων. Μια τέτοια προσέγγιση σημαίνει, για παράδειγμα, ότι η όποια σύγκλιση (για ενεργειακά, τουριστικά, επιστημονικά, κ.α. θέματα) με την ισραηλινή πλευρά, δεν γίνεται με την παραδοχή «ο εχθρός του εχθρού μου, φίλος μου», αναφορικά με την Τουρκία αλλά στη βάση ορισμένων σταθερών της Αθήνας όπως, π.χ., η ειρηνική επίλυση των διαφορών, η προώθηση των συμφερόντων της, στη βάση του διεθνούς δικαίου και των αποφάσεων του ΟΗΕ, η ισότιμη στρατιωτική συνεργασία για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων γεωπολιτικών αναγκών της χώρας, αποφεύγοντας τη στοχοποίηση άλλων κρατών (η Ελλάδα δεν έχει κανέναν λόγο, για παράδειγμα, να εμπλακεί υπό οιαδήποτε μορφή σε πόλεμο κατά του Ιράν), κ.α..
Κατά καιρούς, οι εκάστοτε ΥΠΕΞ αρέσκονται σε μεγαλεπήβολους (ενίοτε και πανάκριβους) σχεδιασμούς περί «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής με οικονομικές, αναπτυξιακές, ενεργειακές και άλλες, το ίδιο πομπώδεις, παραμέτρους, που εκτείνονται από τα Βαλκάνια ως την Κίνα, και που στην πράξη αποδεικνύονται απλά λόγια. Θα πρέπει λοιπόν κάποτε να αρχίσουμε από τα… στοιχειώδη: για παράδειγμα, η χώρα μας πρέπει να διατηρεί σχέσεις με το Ισραήλ, όπως και με όλες τις χώρες της ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Αν όμως οι σχέσεις αυτές είναι σε βάρος του Παλαιστινιακού ή οποιουδήποτε άλλου λαού, θα είναι άγονες και επικίνδυνες. «Σήμερα δεν έχουμε κοινούς εχθρούς αλλά κοινούς κινδύνους», τόνισε ο Σ. Πέρες. Πράγματι, κοινοί κίνδυνοι σήμερα είναι η αδιαλλαξία, η εμμονή στην στρατιωτική επίλυση των διαφορών, ο μη σεβασμός της αυτοδιάθεσης των λαών και των αποφάσεων του ΟΗΕ. Η κοινή αντιμετώπισή τους μπορεί να ανοίξει νέους ορίζοντες – τόσο στις σχέσεις με το Ισραήλ όσο και με τις άλλες χώρες της περιοχής.
Πηγή: http://www.renadourou.gr/index.php/2012/08/arthra-177/
Το Ισραήλ στην κόψη του ξυραφιού…
Της Ρένας Δούρου, Η Αυγή της Κυριακής, 12 Αυγούστου 2012
Η τριήμερη επίσκεψη, στις αρχές της εβδομάδας, του προέδρου του κράτους του Ισραήλ, Σιμόν Πέρες, ήλθε ως ανταπόδοση αντίστοιχης επίσκεψης πέρσι τον Ιούλιο του Προέδρου Παπούλια σε Ισραήλ και Παλαιστινιακά εδάφη. Το γεγονός ότι τούτη την περίοδο πρόεδρος του Ισραήλ είναι ένας από τους τελευταίους ιστορικούς ηγέτες της χώρας, ο άνθρωπος του οποίου η προσωπική ιστορία αποτελεί την ενσάρκωση των περιπετειών του εβραϊκού λαού στη διάρκεια του 20ού αιώνα (γεννήθηκε το 1923 στη Λευκορωσία και μετανάστευσε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 στην, υπό βρετανική Εντολή, Παλαιστίνη), προσέδωσε στην επίσκεψη μια ιδιαίτερη υπέρ-αξία. Όλα δείχνουν ότι ο άνθρωπος που διατέλεσε υπουργός σε κρίσιμα πόστα, που σήκωσε, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 το βάρος των διαπραγματεύσεων με τον Γιάσερ Αραφάτ και που συνέβαλε στο να μπουν οι σχέσεις Ισραήλ και Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ), στη βάση της αμοιβαίας αναγνώρισης, ανοίγοντας έτσι νέους ορίζοντες, δεν κοιτάζει πίσω. Ο 89χρονος Πέρες, που σε λίγες μέρες θα γιορτάσει τα γενέθλιά του, δεν αναμασά το παρελθόν αλλά φροντίζει να τονίζει στις παρεμβάσεις του ότι το μέλλον ανήκει στις νέες γενιές, επιμένοντας στην ανάγκη του εκσυγχρονισμού της εκπαίδευσης, ανταλλαγής τεχνογνωσίας, ανάπτυξης των νέων τεχνολογιών, που μπορούν να συμβάλλουν στη μεγιστοποίηση, για παράδειγμα, της γεωργικής εκμετάλλευσης.
Ωστόσο σήμερα, στη δύση του πολιτικού του βίου, ο Σιμόν Πέρες, που για χρόνια εξέφραζε την αριστερή εκδοχή της ισραηλινής πολιτικής σκηνής, αποτελεί πλέον μια… «παραφωνία», με την έννοια ότι τη στιγμή που το γειτονικό περιβάλλον του Ισραήλ αλλάζει καταλυτικά και με ραγδαίους ρυθμούς, η ίδια η χώρα συντηρητικοποιείται σε όλα τα επίπεδα: πολιτικό, κοινωνικό και κυριότερα, ηθικό.
Η συνέχεια εδώ:
Αφήστε μια απάντηση