Ηταν μια έκπληξη πρώτου μεγέθους. Μιλάμε για τις τοποθετήσεις που κάνει ο πιο «σκληρός» κρατούμενος των Ελληνικών φυλακών. Ο Βασίλης Στεφανάκος. Ο τύπος που κατηγορείται με τον μισό ποινικό κώδικα (από υποθέσεις εκβιασμών στο χώρο της νύχτας, μέχρι για συμμετοχή στην πρώτη απόδραση Παλαιοκώστα-Ριζάι με ελικόπτερο απ’ τις φυλακές Κορυδαλλού) έχει διαδυκτιακή παρουσία και μάλιστα οι απόψεις του έχουν ενδιαφέρον.
Απ’ ότι λέει ο ίδιος σε Κυριακάτικη εφημερίδα γράφει κείμενα τα οποία υπαγορεύει σε φίλο του ο οποίος τα αναρτά στο μπλογκ που του δημιούργησε για λογαριασμό του.
Και ίσως οι απόψεις του δεν θα πρέπει να περάσουν εντελώς απαρατήρητες.
Για να πάρετε μια γεύση αναπαράγουμε τον σχολιασμό που κάνει για την σύνοδο της Κοπεγχάγης:
“Προσπαθώ να μη γίνομαι Κασσάνδρα, να μη σκέφτομαι συνέχεια αρνητικά. Αλλά θες το εγγύτερο περιβάλλον (φυλακή) θες το ευρύτερο της πατρίδας μας περιβάλλον με τα κοινωνικά συμπτώματα και άλλα, θες η παγκοσμιοποίηση, θες η επιτάχυνση του ρυθμού καταστροφής του πλανήτη… δεν είναι όλα δυσοίωνα;
Όσα εμβόλια αισιοδοξίας να κάνεις, δε βοηθάνε. Το μέγεθος των προβλημάτων τρομάζει, ίσως. Αλλά αυτό που απογοητεύει και απελπίζει είναι το προφίλ των ανθρώπων που έχουν αναλάβει να αντιμετωπίζουν αυτά τα θέματα.
Παρακολούθησα τη φιέστα της Κοπεγχάγης. Μαζεύτηκαν εκεί οι ηγέτες των χωρών να συζητήσουν και να πάρουν αποφάσεις. Έβαλαν, λοιπόν, τα ακουστικά και τα μικρόφωνα και μπροστά στις κάμερες βαρύγδουπες δηλώσεις και το ίδιο οι εκπρόσωποι διαφόρων φόρουμ.
Όμως, τι ελπίδες μπορεί να φέρει άραγε μια συζήτηση για την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων, όταν ακριβώς απ’ έξω ποδοπατούν και σέρνουν διαδηλωτές με τέτοιο τρόπο που δείχνει πλήρη περιφρόνηση στην ανθρώπινη υπόσταση;
Χωρίς κανείς από τους συνδιασκεπτόμενους να διαμαρτυρηθεί αποχωρώντας μέχρι να σταματήσουν να ποδοπατούν τους διαδηλωτές.
Τι ελπίδες μπορεί να έχει μία διάσκεψη αν δεν ακουστούν οι ελεύθερες φωνές; Έστω, συμβολικά. Πώς να πιστέψουμε ότι κάτι θα γίνει;
Δυστυχώς, πολύ φοβάμαι ότι πιο πολύ επιβάρυναν το περιβάλλον με τις εκατοντάδες έκτακτες πτήσεις των ιδιωτικών τους αεροπλάνων και τις πολυάριθμες συνοδείες με τις λιμουζίνες τους, παρά ωφέλησαν όλα αυτά τα… πανηγύρια.
Το κλειδί για όλα είναι αλλαγή νοοτροπίας.
Τι συμφωνία να υπάρξει ανάμεσα σε λαούς που πεθαίνουν από την πείνα με λαούς που πεθαίνουν από το φαΐ;
Τι ερμηνεία στο φαινόμενο του θερμοκηπίου να δώσουν τα εκατομμύρια των δυστυχισμένων της Αφρικής που πεθαίνουν από πείνα, από δίψα, από αρρώστιες…
Οι προβλέψεις των πενήντα ή εκατό χρόνων γι’ αυτούς σημαίνουν δέκα γενιές, αφού δέκα χρονών κάνουν παιδιά και στα είκοσι πεθαίνουν.
Εκεί, λοιπόν, στη διάσκεψη της Κοπεγχάγης πολύ λίγοι είχαν αγωνία για το κλίμα.
Οι μεν τύραννοι των πλούσιων χωρών αγωνιούσαν να μη θιγούν τα συμφέροντα των αφεντικών τους, του μεγάλου κεφαλαίου και να μη φθαρεί το εργαλείο της εξουσίας τους, δηλαδή, η δημοτικότητά τους. Οι άλλοι μικροί τυραννίσκοι αγωνιούν να αρπάξουν κανά φράγκο και να ανέβει το γόητρό τους… ομοτράπεζοι όντες με τους ισχυρούς του πλανήτη. Για να μη θυμηθούμε τη ρήση που ειπώθηκε από αρχαίους προγόνους μας ότι δηλαδή, όταν η εξουσία είναι άδικη καλείται τυραννία…
Προσπαθώ χρόνια να καταλάβω τι οδηγεί έναν άνθρωπο σε προσπάθεια υπερβολικής συσσώρευσης πλούτου και δεν εννοώ τους πλούσιους της γειτονιάς ή της συνοικίας μας ή και της πόλης μας. Εννοώ τους διεθνείς πάμπλουτους.
Συνειρμικά οδηγούνται οι σκέψεις μου σε μία εξήγηση: είναι άρρωστοι. Μία αρρώστια παντοδύναμη, την άπληστη εξουσία. Μια αρρώστια που υπερνικά και τα γονικά ένστικτα, διότι δε μπορεί να μην καταλαβαίνουν ότι το αποτέλεσμα θα είναι μια κοινωνία κόλαση, όπου θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους και όσους σωματοφύλακες να έχουν, θα είναι μια επίχρυση φυλακή η ζωή τους.
Δε μπορεί να μην καταλαβαίνουν ότι το οξυγόνο τελειώνει, όπως και το νερό τελειώνει. Ακόμη και γυάλινους θόλους να φτιάξουν, θα ζουν σε μια γυάλινη φυλακή τα παιδιά τους. Και αρκετά άλλα δεν μπορεί να μην καταλαβαίνουν, γιατί σπούδασαν και απόκτησαν πολλές γνώσεις στα καλύτερα σχολεία.
Μόνον που η ευρυμάθεια τους, ποτέ δε μεταλλάχθηκε σε σοφία. Απλά χρησιμοποιούν τη γνώση τους σαν εργαλείο κακού. Ε, δεν είναι παντοδύναμη αυτή η αρρώστια; (Με παρηγορεί λίγο η παρουσία της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτικών που αγαπούν το χρήμα πάνω από τη δόξα, αλλά ακόμα κι αυτήν την ελπίδα των διεφθαρμένων πολιτικών την κυνηγάνε οι αδιάφθοροι εξουσιαστές).
Δεν είναι, λοιπόν, εφικτός ο ακτιβισμός από τους εκπροσώπους του συστήματος. Και όσοι πράγματι έχουν αφιερώσει την ζωή τους και αγωνιούν για τα σοβαρά προβλήματα του πλανήτη, πρέπει να καταγγέλλουν βροντόφωνα αυτούς που κερδοσκοπούν εκμεταλλευόμενοι τις ευαισθησίες των πολιτών.
Βλέπουμε στην τηλεόραση τον Ρουβά με το αρκουδάκι των Goody’s, κάποια εμφιαλωμένα νερά, κάποια pumper να προσπαθούν να αυξήσουν τις πωλήσεις τους εκμεταλλευόμενοι τον ανθρώπινο πόνο.
Βλέπουμε την πρέσβειρα καλής θέλησης κυρία Βαρδινογιάννη και βλέπουμε την Motor oil που ρυπαίνει με καρκινογόνες ουσίες τη μισή Αττική και Κορινθία.
Επιτρέποντας, λοιπόν, αυτούς να σπεκουλάρουν, ενοχοποιούνται και ακυρώνονται πολλές φορές και υγιείς φωνές.
Ο μόνος τρόπος να αντισταθούμε είναι να απελευθερωθούμε από τις νοητικές και σωματικές εξαρτήσεις μας, διότι εκεί βασίζονται.
Αν το καλοσκεφτούμε, είναι πολύ αδύναμοι οι δυνάστες μας. Απλά κερδίζουν έδαφος γιατί εμείς είμαστε εξαρτημένοι. Η μόνη ελπίδα είναι μια νοοτροπία-σύνθεση, ελεύθερης και απ εξαρτημένης σκέψης.
Δε θεωρώ ιδιαίτερες τις σκέψεις μου. Πιστεύω ότι αυτά περνούν από το μυαλό του οποιουδήποτε έχει κοινό νου, απλά φαντάζουν αιρετικές σκέψεις, αν δεν τις μοιραστείς, ώστε να καταλάβεις ότι αφορούν και άλλους. Οφείλω να τονίσω ότι και πριν πάω στην φυλακή τα ήξερα και τα έβλεπα όλα αυτά. Όμως, δεν είχα την ανάγκη να τα μοιραστώ με άλλους.
Φυλακές Λάρισας
Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009
Υ.Γ., το τραγούδι το πρωτοάκουσα πριν από 32 χρόνια. Βρισκόμουν περίπου πεντακόσια χιλιόμετρα πάνω από την Κοπεγχάγη, στη Στοκχόλμη, και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Ερμηνεύει η Μ. Δημητριάδη, συνθέτει ο Θ. Μικρούτσικος και τους στίχους έχει γράψει ο Ναζίμ Χικμέτ.
Αφήστε μια απάντηση