Του Μάκη Γεωργιάδη
Οι ραβδοσκόποι σταμάτησαν τις περιπλανήσεις τους. Οι οιωνοσκόποι σώπασαν και τα μελλούμενα έγιναν πια δουλειά κάποιων ειδικών. Τσαρλατάνων ή απατεώνων μηδενικής αξιοπιστίας αλλά υπερβολικής προβολής. Αν δεν έμαθες να διαβάζεις τα σημεία των καιρών πας χαμένος. Τα υπόγεια ρεύματα τρέχουν κάτω από τη γη που πατάς κι εσύ τα αναζητάς χιλιόμετρα μακριά. Δεν ακούς τους ήχους, το βουητό και τον παφλασμό των υδάτινων όγκων που κάπου εγκλωβίζονται και αφρίζουν απελπισμένα κι αλλού απελευθερώνονται και κελαρύζουν σαγηνευτικά. Δεν βλέπεις τα πουλιά που αποδημούν. Τη φορά των ανέμων. Αντί αυτών ανιχνεύεις τον έναστρο ουρανό που θαμπώνεται και κρύβεται πίσω από τα φώτα της πόλης. Είναι δύσκολος ο δρόμος. Ειδικά όταν δυσκολεύεσαι να διακρίνεις τα σημάδια του προσανατολισμού. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο η ελευθερία μετατρέπεται σε ψευδαίσθηση και χωρίς ξεκάθαρα χαραγμένη ρότα εύκολα μεταβάλλεσαι σε έρμαιο των φυσικών φαινομένων και των συμπληγάδων της ανισότητας.
Παρηκμασμένοι ρήτορες κηρύσσουν τη δουλοπρέπεια. Αγιοποιούν τη νομιμοφροσύνη μιας αδιαμαρτύρητης υποταγής. Όμοιοι λες ξεπεσμένοι πραματευτάδες. Πάντα πολυλογάδες και με χωρατά διακινούν ματζούνια κι ελιξίρια. Φτιασιδώνουν με ό, τι πιο κακόγουστο και φριχτά οπισθοδρομικό έναν κόσμο γερασμένο που αναπνέει την αυταπάτη της αιώνιας νεότητας ακόμη και την ώρα που ψυχορραγεί στο νεκροκρέβατο της Ιστορίας. Δύσκολος και πάλι ο δρόμος. Πώς να ιχνηλατήσεις τη νέα εποχή αν βρεθείς μπλεγμένος στο αδράχτι της μοιρολατρίας; Δύσκολο να ανακαλύπτεις τα σημάδια στην έρημο. Χωρίς ρότα και προσανατολισμό. Χωρίς γνώση και πίστη. Αναγκασμένος να μπαίνεις σε κύκλους χαραγμένους για να αναζητήσουν τη ματαιότητα της ύπαρξης. Αναγκασμένος διαρκώς να ξεστρατίζεις στις παρυφές μιας εναγώνιας εσωτερικής αναζήτησης που δυσκολεύεται να ανακαλύψει το βαθύτερο νόημα της ζωής. Υποκύπτοντας εκ νέου στη μοιρολατρία ή μια μεταφυσική μετάθεση των αγωνιών. Κινδυνεύεις να εγκλωβιστείς έτσι εύκολα και χωρίς αντιστάσεις σε ένα κόσμο που εκθειάζει και αποδέχεται επουράνιους θεούς και επίγειους αφεντάδες.
Διαβάτες ενός κόσμου που τρίζει και τρεκλίζει επικίνδυνα. Που δίνει εσφαλμένα την εντύπωση ότι βαδίζει μπρός ενώ στην πραγματικότητα κάνει ολοταχώς άλματα στο παρελθόν. Οι ραβδοσκόποι του χτες μοιάζουν με τους αιρετικούς του σήμερα. Αναζητούν το αμφισβήτησης. νερό εκεί που το υπόγειο ποτάμι σμίγει με τη φωτιά. Κάτω από τους πυρωμένους δρόμους της Εκεί όπου περπατάς αι τα πόδια καίγονται, αλλά που οι καρδιές χτυπούν με μια ακατανίκητη λαχτάρα για να βλαστήσει ακόμη και η έρημος. Πρέπει και σε αυτή την περίπτωση να υπερβεί κάποιος τις δυσκολίες της ιχνηλασίας των φλογισμένων βημάτων που κάποτε μπορεί και να τα σβήνει ο αέρας και οι τρομερές αμμοθύελλες. Όταν όμως ξαστερώνει με την ίδια πίστη οι ιχνηλάτες αιρετικοί ανακαλύπτουν το νήμα που τους δένει με την ορθότητα του προορισμού. Δεν έχουν κι άλλη επιλογή από το να περιφρονήσουν τις προβλέψεις και τις προτροπές των οιωνοσκόπων. Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. Αν τα σημάδια δε δείξουν ποτέ ευνοϊκά για τις μεγάλες πορείες, αυτές δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν. Μα κι αν ακόμη κάποτε δείξουν οι οιωνοί ευνοϊκοί, ίσως τότε να είναι πια αργά. Η εμπιστοσύνη είναι στον άνθρωπο. Σε αυτόν που χωρίς τα δεκανίκια κάθε είδους μπαίνει μπροστά και βαδίζει για την κατάκτηση της ελευθερίας. Σε μονοπάτι τραχύ και δύσκαμπτο. Με ολιγωρίες και πισωγυρίσματα, αλλά πάντα κοιτώντας μπροστά. Μπροστά χωρίς ταλαντεύσεις, μοιρολατρίες και μεμψιμοιρίες. Μπροστά με το βλέμμα καρφωμένο σε ένα κατακόκκινο μέλλον…
Μάκης Γεωργιάδης
IV – IX – 2012
Αφήστε μια απάντηση