Μπορεί ο Παπανδρέου, με το κλαψιάρικο ύφος και τους δραματικούς τόνους να δηλώνει ότι «βρισκόμαστε σήμερα σε κατάσταση πολέμου απέναντι στα αρνητικά σενάρια για την πατρίδα μας» και να δίνει τίτλους μόνο με το πρώτο μισό της φράσης του («βρισκόμαστε σε πόλεμο»), όμως το έργο το έχουμε ξαναδεί. Με άλλους πρωταγωνιστές, με διαφορετικές ατάκες, όμως το ίδιο έργο. Το έργο που ζητά «θυσίες» και υπόσχεται «καλύτερες μέρες», οι οποίες ποτέ δεν έρχονται.
Κάθε φορά που το σύστημα αντιμετωπίζει ζόρια, εξαιτίας της ληστρικής συμπεριφοράς της καπιταλιστικής ολιγαρχίας, οι κυβερνήσεις πέφτουν πάνω στο εργατικό εισόδημα και στις κοινωνικές δαπάνες, προκειμένου να επιτευχθεί –όπως λένε– «η σωτηρία της χώρας». Μόνο που αυτό δεν γίνεται, αφού το έργο επαναλαμβάνεται, πάντα με τον ίδιο σκοπό: τη «σωτηρία της χώρας». Με πρόσχημα τη «σωτηρία της κοινωνικής ασφάλισης» έχουν γίνει και όλες οι μεγάλες αντιασφαλιστικές ανατροπές. Το 1990, το 1992, το 2002, το 2008 και ξανά το 2010. Ας θυμηθούμε επί τροχάδην τις σημαντικότερες επαναλήψεις αυτού του έργου.
♦ Το 1985, η τότε κυβέρνηση Α. Παπανδρέου, που είχε πριν μερικούς μήνες κερδίσει τις εκλογές υποσχόμενη «καλύτερες μέρες», πάγωσε τους μισθούς και τις συντάξεις, με Πράξη Νομοθετικού Περειεχομένου που ισοδυναμούσε με δικτατορικό διάταγμα.
♦ Το 1990, η κυβέρνηση Μητσοτάκη εφάρμοσε το περιβόητο 0%+0%=14%, παγώνοντας τους μισθούς, ενώ ταυτόχρονα αύξησε την τιμή της βενζίνης κατά 50 δραχμές το λίτρο. Λίγο αργότερα έκανε και την πρώτη μεγάλη αντιασφαλιστική ανατροπή.
♦ Το 1994, η κυβέρνηση Α. Παπανδρέου, που είχε ξαναπάρει την εξουσία υποσχόμενη ότι θα εξαλείψει τις αδικίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη, διακήρυξε διά στόματος πρωθυπουργού το μνημειώδες «ή η χώρα θα καταπολεμήσει το χρέος ή το χρέος θα αφανίσει τη χώρα» και εφάρμοσε «μέτρα σοκ», όπως ονομάστηκαν.
♦ Το 1996, η κυβέρνηση Σημίτη ξεκίνησε τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», θεσμοθετώντας τις «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις.
♦ Το 2000, η ίδια κυβέρνηση, αφού στήριξε και κάλυψε τη μεγάλη ληστεία του χρηματιστήριου, εξήγγειλε το «δεύτερο κύμα του εκσυγχρονισμού», με στόχο την είσοδο στην ΟΝΕ. Μετά τον «εθνικό στόχο» της ΟΝΕ, που επιτεύχθηκε αφού χτυπήθηκαν άγρια τα εργατικά δικαιώματα, ήρθε ο «εθνικός στόχος» των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.
♦ Το 2004, η κυβέρνηση Καραμανλή, αφού έκανε την «απογραφή» και έβαλε τη χώρα στην «επιτήρηση», διακήρυξε την «ήπια προσαρμογή», για να φτάσει μετά στο πάγωμα μισθών και συντάξεων.
Εάν οι διακηρύξεις τους είχαν κόκκο έστω αλήθειας, η Ελλάδα θα ήταν σήμερα ένας καπιταλιστικός παράδεισος. Δεν είναι, όμως. Οι εργαζόμενοι υπέστησαν απανωτά πλήγματα και σήμερα δέχονται μια σαρωτική επίθεση, που όμοιά της δεν έχει ξαναϋπάρξει. Ολες τις προηγούμενες φορές οι επιθέσεις ήταν λιγότερο ή περισσότερο ήπιες.
«Για τη σωτηρία της πατρίδας», μας λένε τώρα. «Είναι η ώρα που όλες οι δημιουργικές δυνάμεις της χώρας, οι φτωχοί αλλά και οι πλούσιοι, να γίνουμε όλοι ένα και να παλέψουμε, ο καθένας με τη δύναμη και τις δυνατότητες που έχει, για την πατρίδα μας». Αυτή η φράση, υπό το φως του πρώτου και του δεύτερου «πακέτου» αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων και αυτών που θα ακολουθήσουν (ασφαλιστικό, εργασιακό, νέα φορομπηχτικά μέτρα), σε συνδυασμό με το ότι η πλουτοκρατία δεν έχει θιγεί ούτε κατ’ ελάχιστον, αποτελεί ύβριν για το σύνολο της εργαζόμενης κοινωνίας.
Οχι, κύριοι, δε θα βρεθούμε όλοι μαζί. Γιατί απλούστατα δεν έχουμε την ίδια πατρίδα. Αλλη είναι η πατρίδα των ανθρώπων της δουλειάς και άλλοι των καπιταλιστικών παράσιτων. Αλλωστε, και στο παρελθόν, ποτέ δεν ανταμώσαμε στο έδαφος της υπεράσπισης της πατρίδας. Οταν η χώρα βρέθηκε κάτω από τη ναζιφασιστική μπότα, οι πρόγονοί σας είτε έγιναν δωσίλογοι και συνεργάστηκαν με τους κατακτητές είτε μπήκαν στα εγγλέζικα καράβια και σπαταλούσαν τον κλεμμένο πλούτο στα πορνεία και τα καφέ-αμάν της Μέσης Ανατολής, ενώ οι δικοί μας πρόγονοι, πεινασμένοι και ρακένδυτοι, πρόσφεραν τον εαυτό τους παρανάλωμα στη φωτιά της Αντίστασης, δημιουργώντας την εποποιία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Την απάντηση θα την πάρετε και πάλι στους δρόμους του αγώνα. Η επιθετικότητα και η αλαζονεία σας αποτελούν καύσιμα στο καμίνι της ταξικής πάλης. Οχι μόνο για να υπερασπίσουμε σήμερα τη δουλειά μας και το ψωμί των παιδιών μας, αλλά και για να εξαφανίσουμε αύριο το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς.
Αφήστε μια απάντηση