Αρθρο του Πέτρου Γιώτη στην εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ
———————————————————————-
Απαραίτητη η επιμονή στο εθνικό ζήτημα έτσι όπως (επαν)εμφανίζεται στα Βαλκάνια, με τελευταίο «κρού-σμα» την «ανεξαρτητοποίηση» του Κοσσυφοπέδιου από τη Σερβία. Απαραίτητη, διότι δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο την κυρίαρχη προπαγάνδα, προσαρμοσμένη στις διάφορες παραλλαγές του «ορθόδοξου τόξου», αλλά και τις παραφυάδες της, ντυμένες με χρώματα από ροζ έως… βαθύ κόκκινο.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι απ’ όλες τις αριστερές τοποθετήσεις απουσιάζει εντελώς οποιαδήποτε αναφορά στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών. Λες και αυτή η διάσταση δεν υπάρχει στην εποχή μας. Αν δεν υπήρχε, όμως, θα έπρεπε να εξηγηθεί το γιατί. Επομένως, η παράλειψη αυτής της αναφοράς κάθε άλλο παρά αθώα είναι. Πίσω από την παράλειψη κρύβεται η αδυναμία μιας στοιχειώδους έστω μαρξιστικής προσέγγισης του προβλήματος.
Δίπλα σ’ αυτή την αρχειακή παράλειψη έχουμε μια άλλη «ντροπαλή» παράλειψη. Δε μας λένε τι ακριβώς υπερασπίζονται αρνούμενοι το δικαίωμα των Κοσοβάρων Αλβανών στην αυτοδιάθεση. Οι γενικότητες περί φιλίας των λαών και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα δεν απαντούν στο ερώτημα. Παραλείπουν, λοιπόν, να πουν πως στην πραγματικότητα υπερασπίζονται το σημερινό status quo. Δηλαδή, μια εθνότητα κρατημένη με τη βία στο πλαίσιο του μεγαλοσέρβικου εθνικιστικού κράτους, υπό την υψηλή προστασία της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας.
Ομως, αυτό που δημιουργήθηκε δεν είναι ένα ανεξάρτητο κράτος. Ούτε καν τυπικά ανεξάρτητο. Είναι ένα προτεκτοράτο. Δε θα πρέπει να το πάρουμε αυτό υπόψη μας; Ασφαλώς και πρέπει. Οχι όμως για να αρνηθούμε το δικαίωμα των Κοσοβάρων (και όποιας άλλης καταπιεζόμενης εθνότητας) στον κρατικό αποχωρισμό, αλλά για να κρίνουμε την ποιότητα αυτού του αποχωρισμού και ως πράξη να τον τοποθετήσουμε στο πλαίσιο της περιόδου που διανύουμε.
Ετσι κι αλλιώς, στην εποχή του ιμπεριαλισμού το εθνικό ζήτημα είναι τμήμα της προλεταριακής και όχι της αστικής επανάστασης. Πραγματική αυτοδιάθεση δε μπορεί να υπάρξει, διότι τα νέα κράτη που προκύπτουν πέφτουν, αργά ή γρήγορα, στα νύχια της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και οι εργαζόμενες τάξεις στο εσωτερικό τους υφίστανται διπλή καταπίεση. Τα τελευταία χρόνια στα Βαλκάνια, που ξαναέγιναν πυριτιδαποθήκη με το φούντωμα των εθνικών ανταγωνισμών, ζούμε και το φαινόμενο της δημιουργίας προτεκτοράτων, χωρίς καν την τυπική ανεξαρτησία των παλιών εθνικών κρατών. Το Κοσσυφοπέδιο είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, αλλά και η Μακεδονία δεν πάει πίσω.
Ο σεβασμός στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης κάθε έθνους πρέπει να είναι γραμμένος στην προμετωπίδα κάθε κομμουνιστικού προγράμματος. Ο αγώνας ενάντια σε κάθε μεγαλο-εθνικιστική παρέκκλιση πρέπει να είναι αναπόσπαστο στοιχείο της δράσης των κομμουνιστών. Το ίδιο και ο αγώνας ενάντια στην προτεκτορατοποίηση. Ομως, αυτές οι γενικές αρχές δεν αρκούν. Πρέπει να τις «γειώσουμε» περισσότερο στη σημερινή πραγματικότητα, να βρούμε το κύριο καθήκον της εποχής, πάντοτε στην προοπτική της προλεταριακής επανάστασης. Κι αυτό πρέπει να το κάνουμε εμείς, σε σύγκρουση με κάθε μεγαλοαστική και μικροαστική εθνικιστική παρέκκλιση.
Αφήστε μια απάντηση