Από το RadicalDesire
Ο μικρός Μαρξ! Διασκεδαστικό παιχνίδι που οξύνει την αντίληψη για την διαλεκτική της ιστορίας ως ιλαροτραγωδίας! Βρείτε τις ομοιότητες ανάμεσα στο 1852 και το 2010, ταυτοποιήστε το εγχώριο αντίγραφο του αντίγραφου του Ναπολέοντα Βοναπάρτη και κερδίστε ένα ξεκαρδιστικό πραξικόπημα!
Karl Marx, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη (1852)
“Οι βοναπαρτικές εφημερίδες, σε κάθε κοινοβουλευτική θύελλα απειλούσαν μ’ ένα πραξικόπημα και όσο πλησίαζε η κρίση, τόσο δυνατότερος γινότανε ο τόνος της φωνής τους. Στα όργια, που έκανε κάθε νύχτα ο Βοναπάρτης με άνδρες και γυναίκες τυχοδιώκτες, κάθε φορά που ζύγωναν τα μεσάνυχτα και οι άφθονες σπονδές έλυναν τις γλώσσες και άναβαν τις φαντασίες, αποφασιζόταν το πραξικόπημα για την άλλη μέρα το πρωί. Έσερναν τα ξίφη, τσούγκριζαν τα ποτήρια, οι αντιπρόσωποι το έσκαζαν από τα παράθυρα, η αυτοκρατορική πορφύρα κάλυπτε τους ώμους του Βοναπάρτη, ώσπου το επόμενο πρωί έδιωχνε ξανά το φάντασμα και το κατάπληκτο Παρίσι μάθαινε από ελάχιστα επιφυλακτικές εστιάδες και ακριτόμυθους παλαδίνους, (σ. σ. Παλαδίνοι είναι οι 12 ήρωες στο μεσαιωνικό ποίημα του Ρολάνδου. Εδώ έχουν την έννοια των πιστών ιπποτών ή υπηρετών), τον κίνδυνο απ’ τον οποίο είχε ξεφύγει ακόμα μια φορά. Στους μήνες Σεπτέμβρη και Οκτώβρη οι φήμες για ένα πραξικόπημα κυνηγούσαν η μια την άλλη. Η σκια αποκτούσε χρώμα, σαν μια πολύχρωμη δαγκεροτυπία. Αν ξεφυλλίσουμε τις ευρωπαϊκές εφημερίδες του Σεπτέμβρη και του Οκτώβρη θα βρούμε λέξη προς λέξη πληροφορίες σαν τις ακόλουθες: «Το Παρίσι είναι γεμάτο από φήμες για ένα πραξικόπημα. Η πρωτεύουσα, λένε ότι θα γεμίσει τη νύχτα με στρατό και η αυγή θα φέρει διατάγματα για τη διάλυση της εθνοσυνέλευσης, για την κήρυξη του νομού του Σηκουάνα σε κατάσταση πολιορκίας, για την επαναφορά του γενικού εκλογικού δικαιώματος, καθώς και διάγγελμα στο λαό. Ο Βοναπάρτης λένε πώς ψάχνει να βρει υπουργούς για την εκτέλεση των παράνομων αυτών διαταγμάτων». Οι ανταποκρίσεις που αναγράφουν αυτές τις ειδήσεις τελειώνουν πάντοτε με τη μοιραία λέξη «αναβλήθηκε». Το πραξικόπημα ήταν πάντα η έμμονη ιδέα του Βοναπάρτη. Μ’ αυτή την ιδέα είχε ξαναπατήσει το γαλλικό έδαφος. Η ιδέα αυτή τον είχε κυριεύσει σε τέτοιο βαθμό, που την πρόδινε και τη φλυαρούσε ακατάπαυστα. Ήταν τόσο αδύνατος, που το ίδιο ακατάπαυτα την απαρνιότανε. Η σκιά του πραξικοπήματος είχε καταντήσει ένα φάντασμα τόσο οικείο στους παρισινούς, που όταν τέλος φανερώθηκε με σάρκα και οστά δε θέλανε να το πιστέψουν. Δεν ήταν λοιπόν ούτε η συνωμοτική επιφυλακτικότητα του αρχηγού της εταιρίας της 10 του Δεκέμβρη, ούτε ο απροσδόκητος αιφνιδιασμός της εθνοσυνέλευσης που έκαναν να πετύχει το πραξικόπημα. Αν πέτυχε, πέτυχε παρ’ όλη την αθυροστομία του πρώτου και εν γνώσει της δεύτερης, σαν αναγκαία αναπόφευκτη συνέπεια της προγενέστερης εξέλιξης.”
Karl Marx, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη (1852)
“Δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν τον εαυτό τους, πρέπει να εκπροσωπούνται. Ο εκπρόσωπός τους πρέπει την ίδια στιγμή να εμφανίζεται ως αφέντης τους, ως εξουσία επάνω τους, ως κάποια ατελεύτητη κυβερνητική ισχύς που τους προστατεύει από τις άλλες τάξεις και τους στέλνει τη βροχή και τη λιακάδα από ψηλά.”
Karl Marx, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη(1852)
(αναδημοσίευση αποσπασμάτων από το aliatas.blogspot.com)
Αφήστε μια απάντηση