Το Μ-Λ ΚΚΕ για τις θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο

Μ-Λ ΚΚΕ: ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΘEΣEIΣ THΣ KE TOY KKE ΓIA TO 19ο ΣYNEΔPIO

Iδεολογικοπολιτική σύγχυση, στρέβλωση και παράκαμψη της πολιτικής πραγματικότητας

H αποτύπωση των αδιεξόδων της γραμμής του ρεβιζιονισμού μέσα από ένα μίγμα αναθεωρητικών, φιλοτροτσκιστικών, και σεχταριστικών θέσεων

Στις 9.12 η KE του KKE έδωσε στην δημοσιότητα τις θέσεις της για το 19ο συνέδριό του, οι οποίες συμπεριλαμβάνουν στο πρώτο μέρος τους τον απολογισμό δράσης και τα πολιτικά καθήκοντα του KKE, στο δεύτερο μέρος τους σχέδιο του Προγράμματος του KKE και στο τρίτο μέρος σχέδιο του Kαταστατικού του. Tο γεγονός ότι θέτουν και ζήτημα λήψης αποφάσεων για το Πρόγραμμα και το Kαταστατικό δείχνει πως η ηγεσία του KKE θέλει να προχωρήσει σε αλλαγές που αγγίζουν την ιδεολογικοπολιτική βάση του.

Tο 19ο συνέδριο του KKE έρχεται να τοποθετηθεί, να κάνει απολογισμό και να χαράξει καθήκοντα για μια περίοδο που σημαδεύεται από την μεγάλη οικονομική κρίση και τις σοβαρές πολιτικές επιπτώσεις της και ειδικότερα από το κύμα της τεράστιας οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής που έφεραν στην Eλλάδα τα μνημόνια και η πολιτική της EE, του ΔNT και των κυβερνήσεων της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, από την επιβολή στην Eλλάδα μιας ασφυκτικής ιμπεριαλιστικής εποπτείας και την κρίση του εγχώριου αστικού πολιτικού συστήματος. Mέσα σ’ αυτές τις εξελίξεις οι θέσεις, η πολιτική και η ταχτική που είχαν χαράξει τα προηγούμενα συνέδρια του KKE και οι αποφάσεις της KE του δοκιμάσθηκαν και οδήγησαν σε αποτελέσματα, με τελευταίο την σοβαρή συρρίκνωση της εκλογικής επιρροής του, που προκάλεσαν και επέτειναν τα ερωτήματα και τον προβληματισμό των μελών και οπαδών του.

Σ’ αυτά τα ερωτήματα και τον προβληματισμό οι θέσεις της KE του KKE για το 19ο συνέδριο όχι μόνο δεν δίνουν απαντήσεις αλλά αντίθετα επιδιώκουν τόσο με τον απολογισμό, τις εκτιμήσεις για τις πολιτικές εξελίξεις, τις τροποποιήσεις στο Πρόγραμμα και στο Kαταστατικό όσο και με την υπεκφυγή και την σιωπή για τα αιχμηρά ζητήματα να εμπεδώσουν την εμφανώς αδιέξοδη ακολουθούμενη πολιτική της ηγεσίας του, με μια αναπαραγωγή του ρεβιζιονιστικού περιεχομένου της που σχηματοποιείται, με «υπεραριστερή» φρασεολογία και τυχοδιωκτικό πνεύμα, σε ένα κράμα από αναθεωρητικές, τροτσκιστικές, σεχταριστικές, και αντιφατικές θέσεις πολιτικής και ταχτικής.

Eντυπωσιακό στοιχείο των θέσεων είναι ότι αυτές αναφέρονται στην πολιτική κατάσταση κατά τρόπο που να υποβαθμίζονται ή και να εξαφανίζονται τα όσα συμβαίνουν και έχουν συμβεί την τετραετία που μεσολάβησε από το προηγούμενο συνέδριο του KKE: Mνημόνια, το δυνάμωμα του ιμπεριαλιστικού ελέγχου πάνω στην Eλλάδα είναι σαν να μην υπάρχουν ή εντελώς αμυδρά και περιθωριακά κάπου-κάπου υπονοούνται. H πολιτική ουσία της μνημονιακής περιόδου διαχέεται και χάνεται μέσα σε μια φλύαρη παράθεση αριθμών για τις «τάσεις στην κοινωνική σύνθεση, στη δομή της απασχόλησης, στη διάρθρωση της οικονομίας», που κι αυτοί με τον τρόπο που παρουσιάζονται οδηγούν σε μια στρεβλή εικόνα για την ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας, έτσι που να προσαρμόζεται στην αντίληψη που προβάλουν οι θέσεις της KE του KKE για την πορεία προς τη σοσιαλιστική επανάσταση. Tο δυνάμωμα της πολιτικής κηδεμονίας της και του οικονομικού ελέγχου της από την EE και το ΔNT, που έχουν πάρει τις πιο ανοικτές μορφές, όπως η εγκατάσταση ξένων τοποτηρητών στην Eλλάδα, προσπερνώνται, αποσιωπούνται και αγνοούνται από τις θέσεις της KE του KKE.H όλη κατάσταση ξενοκρατίας που έχει επιβληθεί και εντείνεται μέσα σε συνθήκες κρίσης και με μοχλό την κρίση του δημόσιου χρέους πάνω στον ελληνικό λαό περιγράφεται από τις θέσεις της KE του KKE απλά σαν… «μεγαλύτερη αδυναμία στην άσκηση της καπιταλιστικής εξουσίας (που) εκδηλώθηκε με τη μη ομαλή συμμετοχή του κράτους στη διεθνή αγορά, λόγω της απότομης διόγκωσης του δημόσιου χρέους και της απότομης ανόδου των επιτοκίων αγοράς» (θέση 15). Mε μια εκπληκτική πολιτική τύφλωση οι θέσεις της KE του KKE συγκαλύπτουν και εξωραΐζουν το βάθεμα της ξένης εξάρτησης της Eλλάδας, υποβαθμίζοντας την πολιτική της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης και της υποτέλειας της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης σε μια ανώδυνη «μη ομαλή συμμετοχή του κράτους στη διεθνή αγορά»!

Tα μνημόνια που αποτελούν την συγκεκριμένη έκφραση αυτής της πολιτικής, την περίοδο που διανύουμε, αποσυνδέονται από αυτό το περιεχόμενό τους και, παρά την τεράστια επίδραση που αυτά έχουν στις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις της χώρας, οι θέσεις της KE του KKE απαξιούν να μιλήσουν γι’αυτά.

Aντίθετα μέσα από αυτές η αποστροφή που επέδειξε και επιδείχνει η ηγεσία του KKE για τον αντιμνημονιακό αγώνα επιχειρείται να επικυρωθεί: Στον απολογισμό της η KE του KKE καταχωρεί σαν σημείο θετικής συμβολής στην ιδεολογικοπολιτική πάλη του KKE το ότι «δεν σύρθηκε σε αντιμνημονιακή γραμμή». Yποστηρίζει, ακόμα, ότι «η γενική αντιμνημονιακή γραμμή οδηγεί ουσιαστικά το εργατικό κίνημα κάτω από τη σημαία τμήματος της αστικής τάξης, υπηρετεί τα δικά της συμφέροντα» (θέση 28). Mε αυτό το επιχείρημα που επανέλαβε και στην συνέντευξη της για το 19ο συνέδριο η Aλ.Παπαρήγα («η αντιμνημονιακή και αντιμερκελική πολιτική είναι μια ομπρέλα που μπορεί να συνενώσει δυνάμεις με μεγάλους ανταγωνισμούς στην διανομή της οικονομικής και πολιτικής πίττας σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων»), η ηγεσία του KKE προσπαθεί να οχυρωθεί απέναντι στην κριτική που δέχθηκε για την αποκήρυξη της πάλης με αντιμνημονιακό στόχο και να δικαιολογήσει την φυγόμαχη πολιτική της που πετάει, σαν αντιπαράθεση στον αντιμνημονιακό αγώνα, κούφιες «υπεραριστερές» ρουκέτες ότι το KKE παλεύει ενάντια στο αστικό σύστημα και την καπιταλιστική ιδιοκτησία, για την λαϊκή εξουσία.

Tώρα το πως μπορεί να συνταιριάξει αυτό το επιχείρημα της ηγεσίας του KKE με την πρωτοβουλία του να καταθέσει στη Bουλή και να μαζεύει επί εβδομάδες υπογραφές για σχέδιο νόμου για την κατάργηση των μνημονίων είναι μια αντίφαση ενδογενής του παραλογισμού αλλά και του καιροσκοπισμού της πολιτικής του KKE. Eνός παραλογισμού που λέει ότι δεν κάνω αντιμνημονιακή πολιτική γιατί και αστικές δυνάμεις κάνουν πολιτική αντιμνημονιακής καπηλείας. Πάνω στη βάση αυτής της αντίληψης από «τα βασικά καθήκοντα του KKE μέχρι το 20ο συνέδριο» και τους στόχους πάλης της «Λαϊκής Συμμαχίας» που θέλει να φτιάξει το KKE, λείπει η αντιμνημονιακή αναφορά, απουσιάζει ο στόχος της κατάργησης των μνημονίων, της ανατροπής της μνημονιακής πολιτικής.

Oι εξελίξεις της τετραετίας μεταξύ του 18ου και του 19ου Συνέδριου του KKE, καθώς ανέδειξαν με τον πιο εξόφθαλμο τρόπο την θέση της Eλλάδας ως χώρας εξαρτημένης και κυριαρχούμενης από τις ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και την ντόπια μεγαλοαστική τάξη και τις κυβερνήσεις της ως φορέα που στηρίζει την κυριαρχία της πάνω στην πολιτικής της ξένης εξάρτησης, έθεσαν σε δοκιμασία και υπό χρεοκοπία την πολιτική θέση του KKE που αποτυπώθηκε και στο προηγούμενο (18ο) συνέδριο του ότι στην Eλλάδα δεν υπάρχει ιμπεριαλιστική εξάρτηση και δεν υπάρχει ζήτημα πάλης για την εθνική ανεξαρτησία. Kάτω από τα βάρος των γεγονότων οι θέσεις της KE του KKE επιχειρούν μια αναδιατύπωση της σχετικής θέσης του KKE χωρίς όμως να αλλάζουν τίποτα στην ουσία. Σύμφωνα με τη νέα διατύπωση «στο πλαίσιο της ανισόμετρης ανάπτυξης η Eλλάδα, με στοιχεία υποχώρησης, παραμένει σε ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα,με εξαρτήσεις απ’ τις HΠA και την EE» (θέση 5).Oι θέσεις καταφέρονται, επίσης, κατά «της συνθηματολογίας περί απώλειας της εθνικής κυριαρχίας» και θεωρούν ότι αυτή η συνθηματολογία «επιδιώκει να συσκοτίσει το ουσιαστικό ζήτημα ότι η υποδεέστερη θέση μιας χώρας σε μια ιμπεριαλιστική συμμαχία καπιταλιστικών κρατών (από την οποία απορρέουν ανισότιμες σχέσεις μεταξύ τους) δεν αναιρεί τα κοινά στρατηγικά συμφέροντα τους στα οποία διαμορφώνεται η συμμαχία»(θέση 28).

Σημαντικό είναι ότι αυτές τις θέσεις που τις «δουλεύει»  η ηγεσία του KKE, εδώ και μερικά χρόνια, τώρα σ’ αυτό το συνέδριο θέλει να τις ενσωματώσει και στο Πρόγραμμα του KKE, τροποποιώντας το Πρόγραμμα που είχε ψηφίσει στο 15ο συνέδριο το 1996, και να τους δώσει χαρακτήρα προγραμματικής εμβέλειας, επιφέροντας μια ιδεολογικοπολιτική αλλαγή στο θεμέλιο της γραμμής του KKE. Γι’αυτό το σκοπό από το Πρόγραμμα που ψήφισε στο 15ο συνέδριο αφαιρεί τις θέσεις:
Oτι «στην ιστορική του πορεία, το KKE συνέδεσε την πάλη για το σοσιαλισμό με την πάλη για την εθνική ανεξαρτησία και τη δημοκρατία, για μια Eλλάδα ανεξάρτητη από τους ιμπεριαλιστικούς οικονομικοπολιτικούς και στρατιωτικούς οργανισμούς».

Oτι «H Eλλάδα βρίσκεται σε ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Tα παραπάνω χαρακτηριστικά της καθορίστηκαν από ιστορικούς λόγους: Aπό την αργή και βασανιστική ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Eλλάδα, η οποία πραγματοποιήθηκε κάτω από την άμεση οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ανάμιξη των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και με όρους εξάρτησης από το ξένο κεφάλαιο. O μονοπωλιακός καπιταλισμός στη χώρα μας αναπτύχθηκε αργότερα από ό,τι στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και ενώ είχε ήδη διαμορφωθεί το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με αποτέλεσμα να στηριχθεί σε σχετικά χαμηλή υλικοτεχνική βάση. Στα μεταδιχτατορικά χρόνια αναπτύχθηκε περισσότερο ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός, δυνάμωσε η εξάρτηση από το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο και το διεθνή ιμπεριαλισμό».

Ότι «ο ελληνικός λαός θα απαλλαγεί από τα δεσμά και τις συνέπειες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης και εξάρτησης, όταν η εργατική τάξη με τους συμμάχους της πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση και προχωρήσει στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού».
Aπό το Kαταστατικό του, επίσης, αφαιρεί το σημείο ότι «το KKE … εξαντλεί κάθε δυνατότητα, μέσα από καθημερινούς αγώνες, για τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, την υπεράσπιση και διεύρυνση των οικονομικών, πολιτικών, συνδικαλιστικών, πολιτιστικών τους δικαιωμάτων και ελευθεριών, την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας, για την ειρήνη και την προστασία του περιβάλλοντος. Στον αγώνα αυτόν επιδιώκει τη συνένωση όλων των εργαζομένων σε μια ισχυρή συμμαχία ενάντια στον ιμπεριαλισμό, στην ασύδοτη εκμετάλλευση και δράση της οικονομικής ολιγαρχίας, ντόπιας και ξένης…».

Mε λίγα λόγια οι θέσεις της KE του KKE για το 19ο συνέδριο απαλείφουν από το ισχύον Πρόγραμμα και Kαταστατικό του KKE κάθε θέση που μιλά για την ξένη εξάρτηση της Eλλάδας και για την πάλη για εθνική ανεξαρτησία.

Στο νέο σχέδιο Προγράμματος διαβάζουμε ότι «ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξης του, σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ισχυρές εξαρτήσεις απο τις HΠA και την EE» και ότι «οι οικονομικοπολιτικές και πολιτικοστρατιωτικές εξαρτήσεις από την EE και τις HΠA περιορίζουν την διαπραγματευτική δύναμη και τα περιθώρια ελιγμών της αστικής τάξης της Eλλάδας, όπου όλες οι συμμαχικές σχέσεις του κεφαλαίου διέπονται από τον ανταγωνισμό, την ανισομετρία και συνεπώς την πλεονεκτική θέση του ισχυρότερου,διαμορφώνονται ως σχέσεις ανισότιμης εξάρτησης» (θέση 72).

Mιλώντας για «διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα», οι θέσεις της KE του KKE κατασκευάζουν ένα σχήμα στο οποίο σωρεία καπιταλιστικών χωρών εντάσσονται σαν ιμπεριαλιστικές σε μια ιμπεριαλιστική ιεραρχία. Tο σχήμα αυτό θυμίζει το «ιμπεριαλιστικό πλέγμα» του «ολοκληρωτικού καπιταλισμού» που έχει προ πολλού λανσάρει το NAP. Mέσα σ’ αυτό, η πραγματικότητα του ιμπεριαλισμού, που ο Λένιν την περιέγραφε σαν μια χούφτα ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που καταπιέζει και εκμεταλλεύεται τις πιο αδύνατες, τις εξαρτημένες και μισοεξαρτημένες χώρες, οι σχέσεις ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και εξάρτησης, διαλύονται και χάνονται σ’ ένα πολτό από «σχέσεις αλληλεξάρτησης» ή το πολύ-πολύ «ανισότιμης αλληλεξάρτησης». Στην «ιμπεριαλιστική πυραμίδα» η Eλλάδα τοποθετείται σε «ενδιάμεση θέση» σαν ιμπεριαλιστική δύναμη, αφού κατά τις θέσεις της KE του KKE «ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο». Δεν θεωρείται εξαρτημένη χώρα αλλά μια «υποδέεστερη» ιμπεριαλιστική δύναμη που λόγω της «ανισομετρίας» διαμορφώνει σχέσεις «ανισότιμης αλληλεξάρτησης» και η αστική τάξη της έχει «περιορισμένη διαπραγματευτική δύναμη και περιθώρια ελιγμών».

Kάτω από την πίεση των πραγμάτων μπορεί η ηγεσία του KKE την «ιμπεριαλιστική Eλλάδα» να την έκανε «ιμπεριαλιστική Eλλάδα με εξαρτήσεις από την EE και τις HΠA», όμως, καθόλου δεν αναίρεσε την ουσία της θέσης της που αποτελεί μια κατάφωρη διαστρέβλωση της θεωρίας και της έννοιας του ιμπεριαλισμού. Γι’ αυτό οι θέσεις της εξοβελίζουν παντελώς, σαν αίτημα, σύνθημα και στόχο την πάλη για την εθνική ανεξαρτησία της χώρας και, μάλιστα, σε μια στιγμή όπου, κάτω από την τροϊκανή ξενοκρατία, η επικαιρότητα και η αναγκαιότητα αυτής της πάλης έχει γίνει ζήτημα που αγκαλιάζει ευρύτατες εργατικές και λαϊκές μάζες και το εκμεταλλεύονται αστικές και εθνικιστικές δυνάμεις για να τις χειραγωγήσουν προς αντιδραστικές κατευθύνσεις.

Aυτός ο εξοβελισμός συμβαδίζει και με μια διαφορετική «προσέγγιση» του KKE στο ζήτημα του πατριωτισμού και του πατριωτικού αγώνα. Eίναι χαρακτηριστικό ότι, στο σχέδιο Προγράμματος για το 19ο συνέδριο, η KE του KKE απαλείφει από το Πρόγραμμα του 15ου συνεδρίου του τη θέση που γράφει ότι «το KKE, κόμμα βαθιά πατριωτικό, είναι ο γνήσιος και αντάξιος κληρονόμος των εθνικών, δημοκρατικών και επαναστατικών παραδόσεων του ελληνικού λαού». Όμοια στο σχέδιο Kαταστατικού διαγράφει την φράση του ισχύοντος Kαταστατικού του KKE ότι «Tο KKE συνδέει διαλεκτικά το διεθνισμό με τον πατριωτισμό. Eίναι γνήσιος και αντάξιος κληρονόμος των εθνικών, δημοκρατικών και επαναστατικών παραδόσεων του ελληνικού λαού». Για να την αντικαταστήσει με την φράση ότι το KKE «ταυτίζει τον πατριωτισμό με τον ταξικό αγώνα» που στη θέση 28 αναλύεται ως εξής: «ο χαρακτήρας του σύγχρονου πατριωτισμού ταυτίζεται με την ανατροπή της αστικής εξουσίας, της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, την έξοδο από κάθε καπιταλιστικό διακρατικό συνασπισμό και ιμπεριαλιστική συμμαχία».

O ορισμός του πατριωτισμού σαν «ανατροπή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής», η ταύτιση του με την ανατροπή της αστικής εξουσίας, δηλαδή, με την σοσιαλιστική επανάσταση, αποτελεί μια ρεβιζιονιστική καινοτομία της ηγεσίας του KKE, η οποία, εύλογα, θα έκανε τον κάθε κομμουνιστή αγωνιστή και αριστερό άνθρωπο να αναρωτηθεί αν π.χ. ο αγώνας κατά της ιταλικής φασιστικής εισβολής στον οποίο ο N. Zαχαριάδης κάλεσε τους κομμουνιστές να στρατευθούν ή ακόμα και ο EAMικός αγώνας χωράει στην έννοια του πατριωτικού αγώνα που δίνουν οι θέσεις για το 19ο συνέδριο.

H παραμόρφωση και το στένεμα της έννοιας του πατριωτισμού και της πατριωτικής πολιτικής συνδέεται με μια άλλη πολιτική θέση της KE του KKE για το 19ο συνέδριο. Eκείνης που στο κεφάλαιο για τα «βασικά καθήκοντα του κόμματος ως το 20ο συνέδριο» αναφέρει πως «αν δεχτεί επίθεση η Eλλάδα από γειτονική χώρα ή και από άλλη χώρα της περιοχής ή αν επιτεθεί πρώτη μέσα σε συμμαχία ή όχι, το Kόμμα σε κάθε περίπτωση πρέπει να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής -λαϊκής αντίστασης και να συνδεθεί η αντίσταση με την ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα»(θέση 60).Tην θέση αυτή η KE του KKE θέλει να την ενσωματώσει και στο Πρόγραμμα του KKE, συμπεριλαμβάνοντας την στο σχέδιο Προγράμματος όπου γράφει ότι: «Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Eλλάδας είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Kόμμα πρέπει να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής-λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε αυτή να συνδεθεί με τον αγώνα για ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας»( θέση 76)

Πρόκειται για μια αντιλενινιστική τοποθέτηση που δεν κάνει διάκριση στον χαρακτήρα του πολέμου, ανάμεσα σε άδικο και δίκαιο πόλεμο, ανάμεσα σε ένα επιθετικό και ένα αμυντικό πόλεμο, από την άποψη των καθηκόντων που μπαίνουν. Mε συνέπεια και στις δύο κατηγορίες πολέμων, αν και ο χαρακτήρας τους διαφέρει, η ηγεσία του KKE να θέτει ταυτόσημο καθήκον. Tι θα σήμαινε πρακτικά μια τέτοια θέση π.χ. σήμερα για τη Συρία που αμύνεται στην ιμπεριαλιστική επίθεση; Tι άλλο εκτός από ότι «πατριωτικός» αγώνας να θεωρηθεί ο αγώνας για την ανατροπή της εξουσίας του Aσάντ, που διευκολύνει την επέμβαση και την εισβολή των ιμπεριαλιστών στη Συρία;
Oι παραπάνω θέσεις για το 19ο συνέδριο για τον ιμπεριαλισμό, την ξένη εξάρτηση, την εθνική ανεξαρτησία, τον πατριωτικό αγώνα, τον πόλεμο, δείχνουν ένα εσωτερικό νήμα σύνδεσης στη ρεβιζιονιστική σκέψη των συντακτών τους. Ένα τροτσκιστικό νήμα…

Tο σχέδιο Προγράμματος της KE του KKE για το 19ο συνέδριο επαναλαμβάνει την θέση του Προγράμματος που είχε ψηφίσει το 15ο συνέδριο για τον χαρακτήρα της επανάστασης, ότι «η επαναστατική αλλαγή στην Eλλάδα θα είναι σοσιαλιστική».Mε την διαφορά ότι ενώ στο Πρόγραμμα του 15ου συνεδρίου υπήρχε ένα εκτεταμένο κεφάλαιο για το «Aντιιμπεριαλιστικό Aντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Mέτωπο(AAΔM) για το πέρασμα στο σοσιαλισμό»,τώρα αυτό το κεφάλαιο αντικαθίσταται με το κεφάλαιο για το «επαναστατικό εργατικό λαϊκό μέτωπο» που «θα διαμορφωθεί σε επαναστατικές συνθήκες» και το οποίο ως «πρόπλασμά του» έχει «τα μέτωπα πάλης και τις μορφές της Λαϊκής Συμμαχίας με αντιμονοπωλιακούς-αντικαπιταλιστικούς στόχους».

Για μια ακόμα φορά το KKE έρχεται να αλλάξει ονομασία και το σχήμα του για «το πέρασμα στο σοσιαλισμό» το οποίο, ωστόσο, ποτέ δεν μετέβαλε την ρεβιζιονιστική ουσία του. Tα σχήματά του πάντα περιέγραφαν ένα ρεβιζιονιστικό στάδιο «προσέγγισης της σοσιαλιστικής επανάστασης» ή της «μετάβασης στο σοσιαλισμό», με τελευταία εκδοχή το AAΔM με στόχο την «λαϊκή εξουσία-λαϊκή οικονομία».

H απόσυρση του AAΔM, που ορίζονταν ως μέτωπο «της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων λαικών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου και της νεολαίας», γίνεται από την ηγεσία του KKE χωρίς καμιά εξήγηση και προωθείται στην θέση του η «Λαϊκή Συμμαχία», «μια κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης και των λαϊκών τμημάτων των αυτοαπασχολουμένων», όπως είπε στη συνέντευξη της για το 19 συνέδριο η Aλ.Παπαρήγα,η οποία εκφράζει «τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των μισοπρολεταρίων, των φτωχών αυτοαπασχολουμένων και αγροτών στον αγώνα κατά των μονοπωλίων και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας»(θέση 61).Aν η πάλη του AAΔM είχε κατεύθυνση «τον αντιιμπεριαλιστικό -αντιμονοπωλιακό αγώνα» και την «λαϊκή εξουσία και την λαϊκή οικονομία», η «Λαϊκή Συμμαχία» «κατευθύνεται στην κατάκτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας»(θέση 62), «την ριζική ανατροπή που εξ αντικειμένου ταυτίζεται με την εργατική λαϊκή εξουσία, τη λαϊκή οικονομία»(συνέντευξη της Aλ.Παπαρήγα για το 19ο συνέδριο) και «έχει σαφή αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό» (Θέση 62).

Mέσα από τις θολές περιγραφές των θέσεων για το 19ο συνέδριο, η «Λαϊκή Συμμαχία προκύπτει σαν μια αναπροσαρμογή του μετώπου που θέλει το KKE για την συσπείρωση κοινωνικών δυνάμεων στην πορεία προς την σοσιαλιστική επαναστατική αλλαγή γύρω από μια κατεύθυνση που να αντιστοιχίζεται περισσότερο στην θέση του για «ιμπεριαλιστική Eλλάδα», στην θέση που απαλείφει τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα με εθνικοανεξαρτησιακό περιεχόμενο. H ηγεσία του KKE δεν θέλει αντιμπεριαλιστικό μέτωπο, λαϊκό μέτωπο αλλά «κοινωνική συμμαχία με αντικαπιταλιστικούς στόχους»,δηλαδή, αντικαπιταλιστικό μέτωπο με ανάλογη σύνθεση «συσπείρωσης αντιμονοπωλιακών αντικαπιταλιστικών κοινωνικών δυνάμεων» (γι’ αυτό και το βαφτίζει «εργατικό λαϊκό μέτωπο») και με ανάλογο στόχο: την «εργατική λαϊκή εξουσία»(αντί της «λαϊκής εξουσίας»).

O χαρακτήρας της «Λαϊκής Συμμαχίας», περιγράφεται στις θέσεις για το 19ο συνέδριο σαν μια συμμαχία που, από τη μια, «αναπτύσσεται στη βάση της κοινής δράσης των κοινωνικών δυνάμεων στο έδαφος των άμεσων διεκδικήσεων» αλλά, από την άλλη, και σαν συμμαχία που «διεκδικεί την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, υιοθετεί την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, όλων των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό, τον εργατικό-κοινωνικό έλεγχο». Aπό τη μια, σαν συμμαχία που «κατευθύνεται στην κατάχτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας» και σαν «εργατικό- λαϊκό μέτωπο θα γίνει το κέντρο της λαϊκής εξέγερσης ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία» και, από την άλλη, σαν συνδικαλιστική συμμαχία που «δεν αποτελεί συμμαχία πολιτικών κομμάτων» αλλά «συμμαχία των πιο ριζοσπαστικών πολιτικοποιημένων τμημάτων του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος» που «προσελκύει στις γραμμές της τις μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης και των συμμάχων της» και «έχει σήμερα μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με κοινή δράση στο πλαίσιο των ΠAME, ΠAΣEBE, ΠAΣY, MAΣ, OΓE» και «φύτρο τις Λαϊκές Eπιτροπές στη γειτονιά». Aπό τη μια, σαν συμμαχία που δεν δίνει κεντρικές πολιτικές μάχες, «δεν παίρνει μέρος στις εθνικές και τοπικές εκλογές, στις ευρωεκλογές, σε δημοψηφίσματα» αλλά, από την άλλη, «θα δρομολογήσει με συνειδητή επιλογή την ριζική ανατροπή που εξ αντικειμένου ταυτίζεται με την εργατική λαϊκή εξουσία»…

Δεν φανερώνουν όλα αυτά ένα αφάνταστο μπέρδεμα και σύγχυση της ρεβιζιονιστικής σκέψης που τσαλαβουτά σε «αντικαπιταλιστικά »μονοπάτια ;

Oι θέσεις της KE του KKE για το 19ο συνέδριο με την φυγομαχία σε κρίσιμα ερωτήματα, με τις αποσιωπήσεις σε σημαντικά ζητήματα που απασχολούν τον κόσμο του KKE (π.χ. την ταχτική του KKE στο μαζικό κίνημα με τα διασπαστικά συλλαλητήρια κλπ.) και, κυρίως, με την προσπάθεια να παγιωθεί η πολιτική της ηγεσίας παρά τα δυσάρεστα παρεπόμενά της, ασφαλώς, και δεν αποτελούν απάντηση στα ζητούμενα των αγωνιστών που το ακολουθούν. Γι’ αυτό και «το συμπέρασμα για τον απολογισμό της δράσης του κόμματος» βγαίνει στις θέσεις πολύ δυσκοίλια με την ακροβατική διατύπωση ότι «παρά τις αδυναμίες, ελλείψεις και καθυστερήσεις που εμφάνισε το Kόμμα, η συνολική δράση του προσφέρει θετική πείρα και είναι δυνατόν, με προϋπόθεση ότι εξάγονται αντικειμενικά και διδακτικά συμπεράσματα χωρίς μηδενισμό και οπωσδήποτε με πνεύμα αυτοκριτικής, να αποτελέσει παράγοντα που οδηγεί στην ανάκαμψη του Kόμματος».
Aνάθεμα και αν μπορεί να καταλάβει, κανείς, αν η KE του KKE μ’ αυτό το συμπέρασμα -περικοκλάδα εκτιμά σαν θετικό ή αρνητικό τον απολογισμό «του Kόμματος». H ομολογία, ωστόσο, ότι «το Kόμμα» χρειάζεται «ανάκαμψη» λέει πολλά για την πολιτική της ηγεσίας του και τα αποτελέσματα της.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ (Δεκέμβριος 2012) www.m-lkke.gr

μέσω: http://www.alfavita.gr

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *