Του Δημήτρη Κάβουρα
Ποια πρέπει να είναι, όμως, η γραμμή στο κίνημα του κλάδου σ’ ό,τι αφορά τους άνεργους, για να είναι νικηφόρα και να έχει αποτελέσματα;
Ο παγκόσμιος καπιταλισμός βρίσκεται σε παρατεταμένη και βαθιά κρίση η οποία διευρύνεται αγγίζοντας και χώρες που μέχρι τώρα ήταν εκτός κρίσης.
Η κρίση οξύνει στο έπακρο τις συγκρούσεις ανάμεσα στους καπιταλιστές και στα κράτη. Το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα είναι βαριά άρρωστο και δηλητηριάζει ολόκληρη την κοινωνία.
Τα αποτελέσματα της κρίσης είναι καταστροφικά για την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό. Εκατομμύρια εργαζόμενοι πετιούνται στο δρόμο, μένουν άνεργοι, οι ικανότητες και οι δεξιότητές τους αχρηστεύονται. Γι’ αυτούς που δουλεύουν καταργείται κάθε δικαίωμα, η εκμετάλλευση αυξάνει, οι εργασιακές συνθήκες επιστρέφουν στον 18ο αιώνα με τις ανάγκες στο ύψος του 21ου αιώνα.
Η εξέλιξη αυτή δεν είναι μοιραία! Η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας μπορεί να εξασφαλίσει, σήμερα, αξιοπρεπή διαβίωση για όλη την ανθρωπότητα με τρείς ώρες εργασία την ημέρα!
Εμπόδιο σε αυτή την προοπτική αποτελεί ο παρωχημένος τρόπος παραγωγής, ο καπιταλιστικός τρόπος και η εξουσία του κεφαλαίου. Η πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού αποτελεί άμεση αναγκαιότητα. Απέναντι στην προοπτική να εξαθλιωθεί πλήρως και να πεινάσει η εργατική τάξη, να αποδιοργανωθεί και να μην υπάρχει καν σαν τάξη καθεαυτή, ο μόνος δρόμος είναι: να απαντήσουμε αποφασιστικά μέσα από ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο στη βάση των προβλημάτων μας, ενάντια στον καπιταλισμό.
Σε αυτή την κατεύθυνση η εργατική τάξη του κλάδου πρέπει να παλέψει για την ανασυγκρότηση των σωματείων και την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος των εργαζομένων στις κατασκευές. Για ένα Συνδικάτο στο χώρο των κατασκευών που θα περιλαμβάνει στις γραμμές του όλους τους μισθωτούς του κλάδου ανεξάρτητα από ειδικότητα, ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα, θρησκεία, εθνικότητα, ανεξάρτητα από ιδεολογικές και πολιτικές πεποιθήσεις. Ένα συνδικάτο αυτοτελές και ανεξάρτητο από το κράτος και την εργοδοσία, την αστική αντίληψη και τα κόμματά της.
(Όλες οι σημαντικές καταχτήσεις στον κλάδο έγιναν στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ως αποτέλεσμα της ορμής που δημιούργησε η σωστή γραμμή της ενοποίησης των σωματείων -ειδικοτήτων σε ένα ενιαίο Συνδικάτο).
Τα σωματεία πρέπει να οικοδομήσουν επιτροπές ανέργων οι οποίες θα δρουν από κοινού με τους εργαζόμενους αλλά και αυτοτελώς, διεκδικώντας αιτήματα από τους Δήμους (π.χ., μηδενισμό φόρων και δημοτικών τελών, δωρεάν μετακίνηση), τον ΟΑΕΔ και το κράτος (επίδομα μέχρι να βρουν δουλειά), το ΙΚΑ (θεώρηση των βιβλιαρίων και παροχές υγείας), τις τράπεζες (διαγραφή ή ρύθμιση χρεών), τη ΔΕΗ (ενάντια στις διακοπές παροχής ρεύματος), από την εφορία και το κράτος ενάντια στη σκληρή φορολόγηση, κ.λπ.
Να υπάρξει διακλαδικός συντονισμός μεταξύ των επιτροπών των ανέργων και ενοποίηση των αγώνων και των διεκδικήσεων με το σύνολο του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, για να διασφαλιστεί η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση για τη διεκδίκηση των αιτημάτων μας: Το βασικό ζήτημα πάλης και διεκδίκησης είναι η πάλη με το σύνθημα: δουλειά για όλους με πλήρη δικαιώματα. Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να δούμε πιο συγκεκριμένα αιτήματα για τους άνεργους του κλάδου, οι οποίοι μαζί με τους υποαπασχολούμενους φτάνουν σε ποσοστό 80%!
Άμεση προστασία των ανέργων. Ταμείο ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις μέχρι να βρει δουλειά ο άνεργος, αύξηση του επιδόματος ανεργίας, πλήρης ασφαλιστική κάλυψη για όλο το διάστημα ανεργίας, υπολογισμός του χρόνου ανεργίας στον ασφαλιστικό χρόνο.
Απαγόρευση δια νόμου των απολύσεων και καταβολή όλου του μεροκάματου και του μισθού στην περίπτωση περάσματος του προσωπικού από την πλήρη στη μερική απασχόληση.
Όχι στο κλείσιμο των εργοταξίων, συνέχιση της λειτουργίας τους με κρατική διοίκηση και δεσμευτικό εργατικό έλεγχο. Κατάργηση του επιχειρηματικού και τραπεζικού απορρήτου, δήμευση της περιουσίας των καπιταλιστών που κηρύσσουν πτώχευση των επιχειρήσεών τους, ή σαμποτάρουν την παραγωγή.
Ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις. Όχι στην προσταγή των καπιταλιστών που απαιτούν πλήρη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και εξατομίκευση της διαπραγμάτευσης των όρων εργασίας. Αυξήσεις σε μεροκάματα, μισθούς και συντάξεις για την ικανοποίηση των αναγκών διαβίωσης.
Δωρεάν δημόσια και αναβαθμισμένη, υγεία-πρόνοια-παιδεία. Άμεση χρηματοδότηση των νοσοκομείων που σήμερα υπολειτουργούν.
Δημόσια, δωρεάν ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη, για την οποία να πληρώνουν οι καπιταλιστές και το κράτος.
Να μην κόβεται το ρεύμα και το νερό στους άνεργους, να σταματήσουν οι εξώσεις, να πάνε τα παιδιά των ανέργων στους παιδικούς σταθμούς, χωρίς τροφεία.
Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη! Να παγώσει κάθε πλειστηριασμός σε πρώτη κατοικία.
Η περιουσία του ΟΕΚ-ΟΕΕ να αποδοθεί στους εργαζόμενους και στους μαζικούς τους φορείς, διότι αυτοί την δημιούργησαν. Να καταργηθούν άμεσα οι εργατικές εισφορές υπέρ αυτών των οργανισμών, πράγμα που έγινε με τις εργοδοτικές εισφορές, και να προστεθούν στο μεροκάματο που καταβάλλεται στο χέρι.
Η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι και επαγγελματίες που καταστρέφονται και γίνονται εργάτες ή άνεργοι, η νεολαία, έχουν συμφέρον να παλέψουν για την άμεση ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά.
Στην πάλη της για τα άμεσα προβλήματα η εργατική τάξη πρέπει να ανεβάσει τον πήχη των διεκδικήσεών της στο ύψος που τον ανέβασε η ίδια η επίθεση των καπιταλιστών.
Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να υιοθετήσει αιτήματα και στόχους πολιτικούς, όπως είναι η διαγραφή του δημόσιου χρέους, εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία, και να διεκδικήσει αυτό που είναι σύμφωνο με τα συμφέροντά του.
Η διαγραφή του χρέους μπορεί να απελευθερώσει άμεσα πόρους για δημόσια έργα και επενδύσεις που θα ανοίξουν θέσεις εργασίας και σέρνει μαζί του και άλλα αιτήματα όπως η κρατικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο κ.λπ.
Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στο χώρο των κατασκευών, μέσα στην πάλη του για την ανασύνταξή του, μπορεί να διεκδικήσει και εντελώς συγκεκριμένα αιτήματα που μπορούν να δημιουργήσουν άμεσα, θέσεις εργασίας:
–Να συνεχιστεί από το κράτος η κατασκευή και ολοκλήρωση όλων των μεγάλων δρόμων που έχουν μπλοκάρει, ως Εθνικών Δημόσιων Αυτοκινητόδρομων, χωρίς διόδια (εκτός των μεταφορικών εταιριών) καθώς και των άλλων έργων.
-Να τηρηθούν όλες οι περιβαλλοντολογικές και άλλες μελέτες και προδιαγραφές. Να αποκατασταθούν από τις εταιρίες οι ζημιές που έγιναν σε ποτάμια, σε αγροτικούς και άλλους δρόμους.
-Να παίρνονται όλα τα απαραίτητα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, να υπάρχουν γιατροί εργασίας, να εφαρμόζονται οι Κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Στην περίπτωση που τα έργα αυτά εγκαταλειφθούν και αφεθούν να σαπίσουν, οι ευθύνες της κυβέρνησης και των αρμόδιων κρατικών φορέων θα είναι τεράστιες. Ευθύνες ηθικές, πολιτικές, ποινικές.
Η λύση στο πρόβλημα δεν βρίσκεται στην ιδιωτικοποίηση και στο ξεπούλημα των εθνικών οδών και των μεγάλων έργων, ούτε στη χρηματοδότηση των έργων από τα διόδια. Η λύση βρίσκεται στη δημιουργία Ενιαίου Δημόσιου κατασκευαστικού φορέα με εργατικό έλεγχο (με την έννοια ότι οι αποφάσεις των συνελεύσεων των εργατών θα είναι δεσμευτικές για τις διοικήσεις). Έτσι θα διασφαλιστούν και θα αυξηθούν οι θέσεις εργασίας. Έτσι θα σταματήσουν τα υπερκέρδη των εθνικών και διεθνών κατασκευαστικών ομίλων να τροφοδοτούν το Δημόσιο χρέος, το οποίο φορτώνεται στις πλάτες του λαού.
-Ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις. Άμεση κατάργηση της πιο αντεργατικής πράξης του 2ου Μνημονίου και της Πράξης Υπουργικού Συμβουλίου η οποία καταργεί τις ΣΣΕ και λεηλατεί την περιουσία του ΟΕΚ και της Εργατικής Εστίας, περιουσία που έγινε με τον ιδρώτα και το αίμα της εργατικής τάξης. Κατάργηση όλων των αντεργατικών διατάξεων και νόμων.
-Να υπογραφεί τώρα ΣΣΕ με αυξήσεις στα μεροκάματα και 7ωρο-35ωρο-5μερο. Επαναφορά της υποχρεωτικότητας της εφαρμογής των ΣΣΕ για όλους τους εργαζόμενους των κλάδων με παράλληλη κατάργηση του άρθρου 37 του Ν. 4024 του 2011. Εφαρμογή της μετενέργειας μέχρι την υπογραφή νέας ΣΣΕ χωρίς το σημερινό χρονικό περιορισμό.
Κατάργηση των μειώσεων που προβλέπει για το κατώτερο μεροκάματο ο εφαρμοστικός νόμος 4046, αύξηση των συντάξεων, μείωση στα χρόνια για σύνταξη.
Μέσα σε αυτή την πάλη για τα καθημερινά εργατικά προβλήματα, το προλεταριακό ρεύμα στο κίνημα θα ζυμώνει και θα προπαγανδίζει την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης που είναι το γκρέμισμα του καπιταλισμού και η οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας χωρίς φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, χωρίς πολέμους, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η πόρτα για την κοινωνία αυτή είναι η εργατική εξουσία, η δικτατορία του προλεταριάτου.
Οι στρατιές των ανέργων, από εφεδρικός στρατός της εργασίας, μπορούν να μετατραπούν σε στρατό της επανάστασης!
Η κοινωνική εξέλιξη βαδίζει αμετάκλητα προς την εργατική εξουσία, η οποία θα απαλλοτριώσει τους μεγάλους καπιταλιστές, θα πάρει στα χέρια της τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, θα επιβάλλει παντού τον εργατικό έλεγχο, θα οργανώσει την οικονομία στη βάση κεντρικού-δημοκρατικού σχεδιασμού.
Στα δημόσια έργα και την οικοδομή, η εργατική εξουσία θα απαλλοτριώσει τις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες και όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις δομικών υλικών, θα οργανώσει σε νέα βάση ολόκληρο το σύστημα μελέτης, εφαρμογής και υλοποίησης των έργων, των κατασκευών, των οικοδομών, αξιοποιώντας βέβαια στην κατεύθυνση αυτή όλους τους αρμόδιους και εμπλεκόμενους φορείς και επιστημονικά ιδρύματα. Όλοι οι υπεύθυνοι για τις μελέτες, εφαρμογές, κατασκευές θα είναι αιρετοί και ανά πάσα στιγμή ανακλητοί από τις συνελεύσεις των εργαζομένων στις κατασκευές και τα δημόσια έργα.
Τα συνδικάτα θα συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων, θα διατηρήσουν την αυτοτέλειά τους για να προστατεύουν τους εργάτες από το κράτος τους και φυσικά, να προασπίζουν τα συμφέροντα των εργατών για μεροκάματο, ωράριο-ασφάλιση, δωρεάν κατοικία, συγκοινωνία, παιδεία-υγεία-πρόνοια.
Το εργατικό κράτος θα καθιερώσει δια νόμου το 7ωρο-35ωρο-5ήμερο και θα εξετάσει περαιτέρω μείωση του ωραρίου για τις εργασίες που θα εξακολουθήσουν να είναι βαριές και ανθυγιεινές, θα φτιάξει ιατρεία εξοπλισμένα και στελεχωμένα στα μεγάλα έργα και τα εργοτάξια με εργατικό έλεγχο, αιρετούς και ανά πάσα στιγμή ανακλητούς προϊσταμένους, γιατρούς εργασίας και ελεγκτές των συνθηκών εργασίας και των μέτρων ασφαλείας. Θα πάρει όλα τα μέτρα και θα δημιουργήσει συνθήκες ασφαλούς εργασίας για τους εργαζόμενους εξαλείφοντας πλήρως τα θανατηφόρα και άλλα εργατικά ατυχήματα που μαστίζουν την εργατική τάξη στον καπιταλισμό και είναι απόρροια της αρχής «όλα για τα κέρδη των καπιταλιστών».
Θα αυξήσει τις συντάξεις, θα μειώσει τα χρόνια για τη σύνταξη στα 55 στα βαριά-ανθυγιεινά και στα 60 γενικά, στα 50 και 55 αντίστοιχα για τις γυναίκες. Με λίγα λόγια η εργατική εξουσία θα υλοποιήσει και θα διασφαλίσει τα αιτήματα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Η οξύτητα της κρίσης και της επίθεσης των καπιταλιστών, η προοπτική της γενικευμένης εξαθλίωσης και της λιμοκτονίας, η διαρκώς διογκούμενη ανεργία, επιβάλει μια άμεση πρόταση εξουσίας για έξοδο απ την παρούσα κρίση από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων.
Στην κατεύθυνση αυτή, η εργατική τάξη και η φτωχή αγροτιά, οι αυτοαπασχολούμενοι και επαγγελματίες που καταστρέφονται και γίνονται εργάτες, οι άνεργοι, έχουν συμφέρον να αναδείξουν μια δική τους κυβέρνηση η οποία θα καταργήσει τους αντεργατικούς νόμους και τα μνημόνια, θα διαγράψει το χρέος και μαζί και τα χρέη των εργατικών νοικοκυριών, θα κρατικοποιήσει χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο τις τράπεζες, τους οργανισμούς κοινής ωφέλειας και τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Θα αξιοποιήσει και θα αναπτύξει παραγωγικά σε όφελος του λαού τον πλούτο της χώρας –έξω από την ΕΕ και τους περιορισμούς της– θα δώσει δουλειά με δικαιώματα σε όλους, θα ικανοποιήσει τα αιτήματα του εργατικού και λαϊκού κινήματος, θα διαλύσει τις φασιστικές και ναζιστικές οργανώσεις. Μια τέτοια κυβέρνηση είναι η εργατική κυβέρνηση.
Σχετικά με την πολιτική συμμαχιών της εργατικής τάξης, πρέπει να πούμε πως τα παλιά και νέα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού στην πάλη τους θα πρέπει να βρουν στην εργατική τάξη τον πιο συνεπή υπερασπιστή των δικαιωμάτων τους. Και φυσικά η πάλη δεν μπορεί και δεν πρέπει να κατευθύνεται στην υπεράσπιση της μικροϊδιοκτησίας, αλλά του μικροϊδιοκτήτη. Η μικροϊδιοκτησία αποτελεί μόνιμο βραχνά και είναι η αιτία, καθώς συνθλίβεται από τη δράση του μεγάλου κεφαλαίου, για την αβεβαιότητα, την καταστροφή και την αθλιότητα, στην οποία πέφτουν σημαντικά τμήματα των στρωμάτων αυτών, θύματα της βίαιης προλεταριοποίησης τους, που είναι αποτέλεσμα των νόμων του καπιταλισμού, τους οποίους υπηρετούν με την πολιτική τους και υλοποιούν οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις.
Στόχος της υποστήριξης της πάλης των μεσαίων στρωμάτων πρέπει να είναι η ομαλή κοινωνική ένταξη τους στις γραμμές της εργατικής τάξης χωρίς στραπατσάρισμα της προσωπικότητας του μικροϊδιοκτήτη. Κάτι τέτοιο όμως θα είναι δυνατό, όταν καταργηθεί η ιδιωτική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η εξουσία περάσει στα χέρια της εργατικής τάξης. Η εργατική τάξη γι’ αυτό είναι υπέρ του να προωθούνται αιτήματα και διεκδικήσεις και να υλοποιούνται μέτρα που να απαλύνουν τη θέση αυτών των εργαζόμενων σήμερα (π.χ. συνεταιρισμοί). Παράλληλα και μέσα στην πάλη για τα ζητήματα του σήμερα πρέπει να πείθονται αυτά τα στρώματα ότι η θέση τους είναι στο πλευρό της εργατικής τάξης, ότι αντικειμενικά το συμφέρον τους είναι να ανατραπεί ο καπιταλισμός και να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός. Αυτή πρέπει να είναι η βάση της συμμαχίας. Κάθε άλλη βάση, π.χ. η υπεράσπιση της μικροϊδιοκτησίας, είναι βλαβερή τόσο για την εργατική τάξη, όσο και τα μικρομεσαία στρώματα.
Αφήστε μια απάντηση