Η μέρα ξεκίνησε με επίσκεψη στην έδρα του Ερυθρού Σταυρού στη Γάζα. Κάθε Δευτέρα μαζεύονται εκεί οι οικογένειες των φυλακισμένων και αγνοούμενων Παλαιστίνιων και διαδηλώνουν. Εχουμε δει εκατοντάδες φορές αυτές τις εικόνες, αλλά, πιστέψτε με, είναι εντελώς διαφορετικό να τις ζεις από κοντά. Μιλάμε για ένα μίγμα θρήνου, οργής και απόγνωσης. Κραυγάζουν, θρηνούν, φωνάζουν συνθήματα κρατώντας τις φωτογραφίες των γιων, των συζύγων, των αδερφών τους. Ο συνοδός μας, ένα νεαρό μορφωμένο παλικάρι που μιλά καλά αγγλικά και είμαστε σίγουροι ότι παίζει και πολιτικό ρόλο εγκαταλείπει προς στιγμή τη δουλειά του και στέκεται μαζί με τους άλλους συγγενείς, κρατώντας το πορτρέτο ενός όμορφου άντρα που του μοιάζει. Πρέπει να είναι ή ο πατέρας του ή ο μεγαλύτερος αδερφός του.
Οι εικόνες είναι συγκλονιστικές. Τα μάτια μας γεμίζουν δάκρυα. Επειδή καπνίζω πίπα, οι περισσότεροι νομίζουν ότι είμαι ο καπετάνιος και θέλουν να μου μιλήσουν. «Κάπτεν, κάπτεν», ακούω συνέχεια γύρω μου. Οσο το άκουγα από την πιτσιρικαρία στους δρόμους γελούσα, τώρα όμως καταλαβαίνω ότι αυτές οι γυναίκες κάτι μου ζητούν. Βρίσκω έναν παλαιστίνιο φωτορεπόρτερ που μιλά αγγλικά και τον επιστρατεύω να μου κάνει το διερμηνέα. Ο άνδρας της ασφάλειας προσπαθεί να μου πει ευγενικά ότι πρέπει να φύγουμε, γιατί μέσα στο χαλασμό ξεκοπήκαμε από τους άλλους, αλλά για πρώτη φορά τον αγνοώ και του γνέφω ότι πρώτα πρέπει να μιλήσω μ’ αυτές τις γυναίκες.
Μία με αρπάζει από το χέρι (πράγμα απαγορευμένο για μουσουλμάνα, ενδεικτικό της φόρτισής της) και μου λέει πως έχει χάσει εδώ και δυο χρόνια το γιο της κι αν μπορώ να κάνω τίποτα για να τον βρει σε κάποια ισραηλινή φυλακή. Μια άλλη νεότερη μου δείχνει τη φωτογραφία του συζύγου της που είναι στη φυλακή και τη φωτογραφία του γιου τους. Ενα πιτσιρίκι γύρω στα 10-12 με κομμένα τα δυο χέρια από τον ώμο και το ένα πόδι από το γόνατο. Με παρακαλεί να τη βοηθήσω να βγάλει το παιδί στο εξωτερικό για θεραπεία. Ενας παπούς με σεβάσμια μορφή και το παραδοσιακό βεδουΐνικιο σαρίκι στο κεφάλι μου λέει ότι ο γιος του έχει ήδη 17 χρόνια στη φυλακή και αν μπορώ να τον βοηθήσω να τον δει. Με πιάνει απελπισία. Οι άνθρωποι αυτοί νομίζουν ότι άνθρωποι σαν εμάς, ερχόμενοι από τη Δύση, μπορούν να τους βοηθήσουν σε τέτοια πράγματα. Προσπαθώ να τους εξηγήσω με τα κακά αγγλικά μου και μέσω του διερμηνέα, ότι εμείς είμαστε απλοί άνθρωποι, όχι επαγγελματίες πολιτικοί και ότι δε μπορούμε να τους προσφέρουμε τέτοιου είδους βοήθεια, ειδικά όταν αυτή εξαρτάται από το Ισραήλ που πλέον μας έχει στη μαύρη λίστα.
Αισθάνομαι και γω απελπισία. Σαν να βρέθηκα ξαφνικά στο μέσο του χορού αρχαίας τραγωδίας κι έγινα μέλος του. Μια νεαρή δημοσιογράφος, ντυμένη με την παραδοσιακή μουσουλμανική ενδυμασία των γυναικών της Γάζας με πλησιάζει και μιλώντας πολύ καλά αγγλικά μου ζητά να κάνω μια δήλωση στην κάμερα. Τα ‘χω πάρει άγρια, επιστρατεύω όσα αγγλικά γνωρίζω και κάνω μια οργισμένη δήλωση, αφήνοντας στην άκρη τις τυπικότητες της αποστολής. Φαίνεται πως μιλώ με οργή, γιατί μέχρι να φτάσω στο πούλμαν, άλλα τέσσερα κανάλια μου ζητούν δήλωση, ενώ τουλάχιστον 20 γυναίκες με έχουν κυκλώσει, δείχνοντας στις κάμερες τις εικόνες των φυλακισμένων συγγενών τους. Εκείνο που μου κάνει εντύπωση είναι πως ο άνδρας της ασφάλειας, που συνήθως σπρώχνει με τα χέρια όσους με πλησιάζουν, δεν αγγίζει αυτές τις γυναίκες. Οι μανάδες και οι σύζυγοι των 11.000 φυλακισμένων αγωνιστών είναι ιερά πρόσωπα στην Παλαιστίνη. Οι δευτεριάτικες διαδηλώσεις τους είναι το μόνο μέρος που συναντιούνται όλες οι πολιτικές τάσεις.της Παλαιστίνης. Οπως μου λέει ένας Παλαιστίνιος που μιλά αγγλικά, αν κάποιες οργανώσεις δεν τις βλέπω, είναι εξαιτίας της πολιτικής κατάστασης, όμως υπάρχουν (προφανώς εννοεί τη Φάταχ).
Μετά απ’ αυτή τη συγκλονιστική εμπειρία, επιστροφή στα τυπικά. Είμαστε καλεσμένοι στο Παλαιστινιακό Νομοθετικό Συμβούλιο, τη Βουλή δηλαδή. Ενα μικρό άγημα από τρεις σημαιοφόρους και τρεις στρατιώτες αποδίδει τιμές. Ο προεδρεύων της Βουλής μας υποδέχεται στην είσοδο και μας χαιρετά εγκάρδια. Περνάμε στη μικρή αίθουσα συνεδριάσεων. Πίσω από το προεδρείο, δεξιά υπάρχει ένα μεγάλο πορτρέτο του Αραφάτ και αριστερά πορτρέτο του προέδρου της Βουλής, που έχει συλληφθεί. 40 είναι συνολικά οι απαχθέντες βουλευτές. Τα έδρανά τους παραμένουν κενά και μια φωτογραφία στο καθένα συμβολίζει την απουσία τους.
Ο προεδρεύων κάνει μια σχετικά μεγάλη ανάλυση της πολιτικής κατάστασης, μιλά για την παρέμβαση του Ισραήλ και των ΗΠΑ, επειδή δεν τους άρεσε η ελεύθερα και δημοκρατικά εκφρασμένη θέληση του Παλαιστινιακού λαού στις εκλογές. Αναφέρεται ακόμα στην αμερικάνικη παρέμβαση ενάντια στη συμφωνία μεταξύ Χαμάς και Φάταχ στη Σαουδική Αραβία και καλεί τους αδερφούς, όπως τους αποκαλεί, των δύο κομμάτων να τηρήσουν τη συμφωνία. Από την πλευρά της αποστολής μίλησαν ο Κουράκης (με την ιδιότητα του έλληνα βουλευτή), ο Λαρούντι και ο Πισσίας, ενώ πήραν το λόγο μια βουλευτίνα (τρεις ήταν συνολικά οι γυναίκες της παλαιστινιακής Βουλής στη Γάζα) και ένας βουλευτής, που μίλησαν με θερμά λόγια για την ιστορική σημασία αυτής της αποστολής. Ιδιαίτερη εντύπωση έκανε η ομιλία του Πισσία, που αναφέρθηκε στην τρισχιλιετή ιστορία της Μεσογείου, που ένωνε πάντα τους λαούς της περιοχής, μέχρι που το Ισραήλ αποφάσισε να μετατρέψει ένα κομμάτι αυτής της θάλασσας σε αποκλειστικά δικό του χώρο. Κάποια στιγμή που βγήκα έξω να καπνίσω, με ακολούθησε ένας από τους παλαιστίνιους βουλευτές (δεν τον ρώτησα ποιου κόμματος), για να μου πει πόσο σημαντική θεωρεί αυτή την αναφορά και να μου θυμίσει τους πολύ παλιούς δεσμούς φιλίας ανάμεσα στους Ελληνες και τους Αραβες. Μου θύμισε την έξοδο των Παλαιστίνιων μαχητών από το Λίβανο με ελληνικά πλοία και μου είπε πως θεωρούσε σίγουρο ότι ελληνικά πλοία θ έσπαγαν και τον αποκλεισμό της Γάζας. Η τελετή έκλεισε με την απονομή αναμνηστικών από την Παλαιστινιακή Βουλή σε όλα τα μέλη της αποστολής.
Ολα τα κανάλια ήταν και πάλι στο πόδι της αποστολής, ενώ οι παλαιστινιακές εφημερίδες έχουν πρωτοσέλιδο τα σκάφη μας και πολλές αναφορές στις εσωτερικές σελίδες. Ο συνοδός μας μου έδειξε με υπερηφάνεια μια έγχρωμη γελοιογραφία, που δείχνει το πλοίο Free Gaza να σπάει την αλυσίδα του αποκλεισμού. Η γυναίκα που το έκανε είναι η πιο διάσημη γελοιογράφος της Παλαιστίνης και είναι σύζυγος μάρτυρα. Αλλη γελοιογραφία δείχνει μια χιλιοτρυπημένη και αναποδογυρισμένη βάρκα. Είναι η βάρκα των Αράβων, που τόσα χρόνια κάνουν πως δε βλέπουν τον αποκλεισμό της Γάζας.
Το μεσημέρι μας πήγαν να δούμε κατεστραμμένα εργοστάσια σε μια περιοχή ανατολικά της Γάζας, λιγότερο από ένα χιλιόμετρο από τα σύνορα με το Ισραήλ.
Η περιοχή θύμιζε σεληνιακή τοπίο. Μεγάλα κτίρια είχαν γίνει συντρίμμια. Οι θεόρατες τρύπες από τις βόμβες και τις ρουκέτες των F-16 έχασκαν σαν κρατήρες ηφαιστείων. Δίπλα στα κατεστραμμένα εργοστάσια είδαμε άλλα κλεισμένα. Οι ιδιοκτήτες τους δε μπορούν να τα λειτουργήσουν, διότι δεν υπάρχουν πρώτες ύλες. Οι ιδιοκτήτες ενός εργοστάσιου παραγωγής καλωδίων, που απασχολούσε 32 εργάτες και γκρεμίστηκε με ΤΝΤ από τους Σιωνιστές, μας έκαναν το τραπέζι σ’ ένα κτίριο που χρησιμοποιούν τώρα ως χώρο παραγωγής με καμιά δεκαριά εργάτες. Φάγαμε μαζί με τους εργάτες που έδειχναν σαστισμένοι και δύσκολα άνοιγαν το στόμα τους, εν αντιθέσει με τους ομιλητικότατους βιοτέχνες.
Η ταξική αντίθεση ήταν εκεί φανερή, αν και καλυμμένη κάτω από την εθνική ενότητα. Το σήμα με την παλαιστινιακηή σημαία έλαμπε στο πέτο των σακακιών των ιδιοκτητών του εργοστάσιου. Είναι προφανές ότι τέτοιοι άνθρωποι, που δε συνεργάζονται με τους Ισραηλινούς, αποτελούν τη βάση της Χαμάς, μαζί με τις εκατοντάδες χιλιάδες της φτωχολογιάς, ιδιαίτερα στα στρατόπεδα των προσφύγων.
Το πέρασμα από τις εργατογειτονιές της Γάζας μάς έδειξε μια άλλη εικόνα, διαφορετική από αυτή των παραγκομαχαλάδων των στρατοπέδων προσφύγων. Εδώ φαίνεται φτώχεια, αλλά όχι εξαθλίωση. Αντί για παράγκες έχουμε πολυκατοικίες. Στα σχολεία βλέπεις παιδάκια ντυμένα όμορφα.
Ειδικά στα ισλαμικά σχολεία που ελέγχει η Χαμάς. Ομως, στους δρόμους περιφέρονται άλλα παιδιά, ντυμένα πολύ φτωχικά. Είναι η μαγιά της αντίστασης. Τα παιδιά που έμαθαν να ζουν ανάμεσα στους βομβαρδισμούς και τα ερείπια. Μόλις βλέπουν την πομπή με το λεωφορείο μας, σηκώνουν αμέσως τα χέρια με το σήμα της νίκης. Είναι η πιο χαρακτηριστική χειρονομία που βλέπει κανείς στη Γάζα. Ενας λαός ζει μέσα στη δυστυχία, ταυτόχρονα όμως πιστεύει στη νίκη. Αυτοί οι γαβριάδες που γυρίζουν στους δρόμους και ζητιανεύουν κάνα τσιγάρο είναι τα παιδιά της Ιντιφάντα, τα παιδιά της Αντίστασης.
Το βράδυ μου ζήτησαν συνέντευξη από ένα ανεξάρτητο ραδιόφωνο της Γάζας. Ζήτησα από τον Ντολφ να μου κάνει το διερμηνέα, για να μπορώ να εκφραστώ καλύτερα στα ελληνικά. Μαζί μου ήταν και δυο Αμερικανοί της αποστολής. Αποφάσισα να βάλω στην άκρη τα ανθρωπιστικοδημοκρατικά και να πάω κατευθείαν στην καρδιά του ζητήματος. Μίλησα για την παλαιστινιακή επανάσταση και τη σημασία της για τον παγκόσμιο αγώνα για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Η συνέντευξη κρ΄’ατησε περίπου μισή ώρα και σχεδόν τη μονοπώλησα, αφού στους αμεριικανούς φίλους έγινε μόνο μια τυπική ερώτηση.
H ελληνοπαλαιστινιακή παρέα μεγαλώνει. Προστίθενται ο Τζαμίλ, παιδίατρος, διευθυντής του νοσοκομείου της Μπετ Χανούν, και ο αδερφός του Σααντί, χημικός μηχανικός. Και οι δυο έχουν σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη.
Οπως είναι φυσικό να συμβεί σε μια ελληνοπαλαιστινιακή παρέα, σε λίγο καυγαδίζουμε φιλικά για την πολιτική. Για τη Χαμάς, το Λαϊκό Μέτωπο και τα εσωτερικά προβλήματα της Παλαιστίνης. Το πιο σημαντικό απ’ όλα, όμως, είναι οι διηγήσεις του Τζαμίλ για την 8πήμερη πολιορκία του νοσοκομείου του από τα ισραηλινά τανκς. Χειρουργούσαν ασθενείς χωρίς ρεύμα και χωρίς νερό. Μας μίλησε για την καταπράσινη Μπετ Χανούν, που πλέον δεν έχει δέντρα γύρω της, αλλά μοιάζει με μια συστάδα κτιρίων στο μέσο ενός ερημικού τοπίου. Για τον 74χρονο πατέρα του, που έχει ένα κτήμα 200 μέτρα από το ισραηλινό συρματόπλεγμα και επιμένει να φυτεύει δέντρα. Του τα ξεπατώνουν κι αυτός ξαναφυτεύει και θα εξακολουθήσει να φυτεύει δέντρα μέχρι να κλείσει τα μάτια του.
Η ανταπόκριση όπως και όλες οι άλλες προηγούμενες είναι απ’ την ιστοσελίδα της “ΚΟΝΤΡΑΣ”
Αφήστε μια απάντηση