Αρθρο της εφημερίδας “ΚΟΝΤΡΑ”Οι εργαζόμενοι στα αστικά συγκοινωνιακά μέσα σταθερής τροχιάς αποφάσισαν να σηκώσουν το κεφάλι και να υπερασπιστούν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Από την πρώτη στιγμή αντιμετώπισαν την ενορχηστρωμένη από τη συγκυβέρνηση προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ, που τους παρουσίαζε σαν υψηλόμισθους, οι οποίοι δεν έχουν θιγεί καθόλου από τις μειώσεις μισθών που έχουν υποστεί όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι.
Η αλήθεια είναι πως έχουν κι αυτοί υποστεί τεράστιες περικοπές και αμύνονται για να μην υποστούν και άλλες. Αλλά κι αν δεν είχαν υποστεί περικοπές μέχρι τώρα και πάλι θα έπρεπε να κάνουν το ίδιο. Μπας και μπει κάποια στιγμή ένας φραγμός στον κατήφορο.
Οταν η συκοφαντία και η λάσπη δεν απέδωσαν, επιστρατεύτηκε η διατεταγμένη Δικαιοσύνη. Οταν οι απεργοί την αγνόησαν και αυτή, όπως και τους διάφορους «διαιτητές», επιστρατεύθηκε η επιστράτευση. Με μια προσθήκη. Με την απειλή της σύλληψης και παραπομπής στο αυτόφωρο των «πρωταιτίων», δηλαδή των μελών του ΔΣ. Η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη πήρε κι αυτή την αποκρουστική πρωτιά, επαναφέροντάς μας σε άλλες, παλιότερες εποχές.
Ακολούθησε η νυχτερινή εισβολή των ΕΚΑΜ και των ΜΑΤ στο αμαξοστάσιο των Σεπολίων. Στις 4 τη νύχτα, κατά τα πρότυπα της χούντας. Μέσα στη νύχτα, επίσης, οι μπάτσοι γύριζαν σπίτι-σπίτι για να επιδώσουν τα φύλλα επιστράτευσης. Σαν στρατός κατοχής που ψάχνει αγωνιστές της αντίστασης.
Υπάρχουν κάποιες στιγμές στην εξέλιξη της πάλης των τάξεων που ένας αγώνας γίνεται εκ των πραγμάτων αναπόφευκτος. Είναι τέτοια η ιταμότητα και η επιθετικότητα του αντίπαλου, που δεν χωράει δεύτερη σκέψη.
Υπάρχουν κάποιες στιγμές στην εξέλιξη της πάλης των τάξεων που ένας αγώνας ξεχωρίζει, αποκτά κομβική σημασία, γίνεται σύμβολο για όλη την εργατική τάξη. Τέτοιος είναι ο αγώνας που βρίσκεται σε εξέλιξη στις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας.
Οι εργάτες του Μετρό και των υπόλοιπων ΜΜΜ δεν πρέπει ν’ αφεθούν μόνοι τους. Η παραλυτική παρέμβαση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας πρέπει να παραμεριστεί. Η κομματική πασαρέλα να αποτραπεί, γιατί εργάζεται για έναν ακόμη άδικο συμβιβασμό, όπως πολλές φορές στο παρελθόν.
Ο Σαμαράς εμφανίστηκε απειλητικός, ιταμός, προκλητικός, με ύφος χιλίων δικτατόρων. Την απάντηση δεν πρέπει να του τη δώσουν μόνο οι απεργοί των ΜΜΜ. Πρέπει να τη δώσει το σύνολο της εργατικής τάξης. Με έμπρακτη αλληλεγγύη, που θα κάνει σκόνη τη φασιστική θεωρία του «κοινωνικού αυτοματισμού».
Αυτή την ώρα, σύσσωμη η εργατική τάξη πρέπει να εγερθεί. Είναι ζήτημα τιμής για την ίδια την τάξη. Ακόμα και στις δυσμενέστερες συνθήκες, οι δυνάμεις πρέπει να συνενωθούν, χωρίς υστεροβουλίες και ατομικισμούς. Ο αγώνας πρέπει να δοθεί ως αγώνας τάξης ενάντια σε τάξη.
Αφήστε μια απάντηση