Η εφημερίδα «Journal du Dimanche» δημοσίευσε έρευνα με τον τίτλο «Τα καφενεία βρίσκονται σε κίνδυνο», προσδιορίζοντας ότι πέρυσι 2.000 καφενεία έκλεισαν στην περιοχή Παρισιού και περιχώρων. «Δύο καφενεία κλείνουν κάθε ημέρα και ο λόγος είναι αφ’ ενός η απαγόρευση του καπνίσματος και αφ’ ετέρου οι δυσκολίες αναβάθμισης σε σχέση με τη ζήτηση υπηρεσιών», επισημαίνει. Πάντως, ο τουρισμός βρίσκεται στο φόρτε του και το Παρίσι έχει παραδοθεί στους τουρίστες. Ο καιρός όμως παραμένει άστατος, πότε με υψηλές θερμοκρασίες, πότε με πτώση του θερμομέτρου και καταιγίδες.
Σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, η τηλεόραση προσφέρει πλούσιο υλικό για στοχασμό. Σχεδόν όλες οι εκπομπές με συζητήσεις και αναλύσεις επικεντρώνονται κυρίως στην αντιπαράθεση ιδεών σχετικά με την «κρίση πολιτισμού», την «παρακμή του νεοφιλελευθερισμού που ηττήθηκε από την κρίση». Το πρόβλημα είναι ότι προσωπικότητες από όλο το πολιτικό κοινωνικό φάσμα, ειδικοί αναλυτές, οικονομολόγοι, στοχαστές και φιλόσοφοι, επισημαίνουν τις σοβαρές επιπτώσεις της κρίσης, τα δεινά του κόσμου και του πλανήτη, συμφωνούν ότι πρέπει να υπάρξει ριζική αλλαγή μοντέλου ζωής, αλλά κανείς ακόμα δεν είναι σε θέση να προτείνει αξιόπιστες λύσεις συλλογικής μεταμόρφωσης.
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=09/06/2010&s=geysh-apo-parisi&c=kosmos
Με πάρτι απαντούν στην κρίση
Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ του ΄40 αναβιώνει στο Λονδίνο, ως απάντηση στη σημερινή κρίση, καθώς τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν τα blitz πάρτι, εμπνευσμένα από την περίοδο που οι Γερμανοί βομβάρδιζαν τη βρετανική πρωτεύουσα. Στόχος των πάρτι αυτών, σύμφωνα με τους διοργανωτές, είναι να θυμίσουν στον κόσμο ότι «αφού τα καταφέραμε να επιβιώσουμε από τον πόλεμο, σίγουρα θα τα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε και αυτή την κρίση. Τότε αψηφήσαμε τα βομβαρδιστικά της Λούφτβαφε που έστελνε ο Χίτλερ, το περίφημο blitzkrieg. Σήμερα μπορούμε να αψηφήσουμε όλες τις απειλές».
Οι χώροι διακοσμούνται με αντικείμενα της εποχής του πολέμου, καθώς και τσουβάλια με άμμο, λάμπες πετρελαίου, δελτία για την αγορά προϊόντων και στρατιωτικά ράντζα- προκειμένου να αποδοθεί όσο το δυνατόν πιο πιστά το περιβάλλον ενός καταφυγίου. Η μουσική που ακούγεται είναι αποκλειστικά σουίνγκ.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4578644
αξίζει να γίνει και μια αναφορά στην ταινία Swing Kids (με τον νεαρό τότε Κρίστιαν Μπέιλ, σημερινό σούπερ σταρ στο Χόλυγουντ).
Η ταινία, χωρίς να είναι και κανά αριστούργημα, δείχνει αρκετά πετυχημένα ένα φαινόμενο στη ναζιστική Γερμανία, με το προοδευτικό κομμάτι της νεολαίας να ασχολείται…με οτιδήποτε άλλο εκτός του Χίτλερ. Μέχρι που βέβαια οι ναζί κόβουν -μεταξύ άλλων- τα πάρτυ όπου χόρευε η νεολαία σουίνγκ.
Αυτά συμβαίνουν όταν οι προοδευτικοί άνθρωποι δεν ασχολούνται με το πολιτικό επίπεδο, δίνοντας την ευκαιρία στην άλλη πλευρά να αλωνίζει ανευ αντιπάλου.
Και είναι εντυπωσιακό σήμερα να υπάρχει μεγάλη απόρριψη των κυρίαρχων πολιτικών που εφαρμόζει η άρχουσα τάξη, αλλά ο λαός να το δείχνει στην ηττοπάθεια, την παραίτηση, την αδιαφορία, κτλ,, θεωρώντας την ενασχόληση με την πολιτική ως κάτι…το κακό (!!! – πολύ βολικό πάντως αυτό για όσους θα ήθελαν ο λαός να μην ασχολείται με την πολιτική, ώστε να ασχολούνται μόνο αυτοί, χωρίς να υπάρχει αντίλογος από το λαό σε αυτά που κάνουν…).
Ο Κρίστιαν Μπέιλ, πηγαίνει καταναγκαστικά στη Χιτλερική νεολαία, λίγο μετά το κλείσιμο των χορών σουίνγκ από του ναζί – καλοί βέβαια και απαραίτητοι και οι χοροί και οι τέχνες, αλλά στο πολιτικό επίπεδο “3 λαλούν και 2 χορεύουν”…Η κατάληξη τραγική (και όχι μόνο για το χαρακτήρα του Μπέιλ στην ταινία βέβαια)
Αφήστε μια απάντηση