Ο Τσίπρας διευκρινίζει: “Δεν θα γίνω Ζαχαριάδης”!

Γράφει ο kokkiniotis

Εκτός από τις ΗΠΑ, βρήκε και στον ΣΚΑΪ ανοιχτά αυτιά

Ο τέταρτος στην ιεραρχία κρατικός παράγοντας, μετά τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο της Βουλής, φοβούμαστε ότι …την ψώνισε!

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δήλωσε στην εκπομπή του Γ. Αυτιά μεταξύ πολλών άλλων που αφήνουμε ασχολίαστα:

«Κύριε Αυτιά, όραμά μου δεν είναι να δημιουργήσω ένα κόμμα νεκροταφείο … η εποχή μας δεν είναι η εποχή της μονολιθικότητας, ούτε εγώ θα είμαι σαν άλλος Ζαχαριάδης ένας ηγέτης της αριστεράς που θα εξοντώνω τις διαφορετικές απόψεις, αλλά θα είναι σαφές το δημοκρατικό πλαίσιο».

Δεν έχουμε την πρόθεση να υπεισέλθουμε στα εσωτερικά του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ούτε βεβαίως στον επικοινωνιακό πόλεμο που έχει εξαπολύσει η ΝΔ. Έτσι κι αλλιώς, η εποχή μας δεν απαιτεί ‘αντιπολίτευση’, το ζητούμενο και η μόνη διέξοδος για τον κόσμο της εργασίας που ισοπεδώνεται κυριολεκτικά από την πολιτική των τραπεζιτών, της κυβέρνησης, του ΔΝΤ, της ΕΕ και του κεφάλαιου είναι η αντίσταση.

Νομίζουμε όμως ότι η παραπάνω δήλωση την οποία απομονώσαμε (ολόκληρη η συζήτηση Αυτιά – Τσίπρα εδώ, παρουσιάζει ούτως ή άλλως γενικότερο πολιτικό ενδιαφέρον…), με μεγάλη δόση αμετροέπειας φανερώνει έλλειψη αυτογνωσίας και γενικότερης επαφής με την πραγματικότητα.

Στεκόμαστε σε επτά λέξεις από την όλη συζήτηση: «εγώ», «σαν άλλος Ζαχαριάδης», «ηγέτης της αριστεράς»… (στο 48.45΄της συζήτησης)

Την πρώτη από αυτές, την έχει ήδη κατοχυρώσει ο Βενιζέλος, όσο για τις άλλες, ας τον προσγειώσει κάποιος εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ.

Πέρα από την επιλογή να καταγγέλλεις σαν αντιδημοκρατικό τον Ζαχαριάδη συζητώντας με τον Αυτιά στο …άντρο της δημοκρατίας, τον ΣΚΑΪ, προκύπτουν ορισμένα ζητήματα κλίμακας και μεγεθών.

Θεωρούμε κάπως –πώς να το διατυπώσει κανείς κομψά- πρόωρη τη βεβαιότητα ότι η Ιστορία θα καταγράψει τον σημερινό πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στο κεφάλαιο «Ηγέτες της αριστεράς». Ένα κεφάλαιο που, αναμφισβήτητα, περιλαμβάνει βέβαια τον Νίκο Ζαχαριάδη, με όλα τα θετικά και αρνητικά που μπορεί κανείς να βρει στο έργο και τη δράση του. Σε παλαιότερη ανάρτησή μας έχουμε καταγράψει και εμείς δυο σκέψεις σχετικά.

Σε κάθε περίπτωση, οι ηγέτες της αριστεράς στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στη δύσκολη εκείνη περίοδο, αναδείχτηκαν στο σκληρό πεδίο της ταξικής σύγκρουσης, δεν αυτοαναγορεύονταν στην εκπομπή του Αυτιά. Και αν υποθέσουμε ότι πράγματι ο Νίκος Ζαχαριάδης,  που εν πάση περιπτώσει ήταν γραμματέας του ΚΚΕ και όχι επικεφαλής περιοδεύοντος θιάσου της κεντροαριστεράς ή της αλήστου μνήμης ‘δημοκρατικής παράταξης’, προσωποποιεί μόνος αυτός το απόλυτο κακό για την εσωκομματική δημοκρατία, πώς τότε εξηγείται ότι το πρόβλημα δεν λύθηκε με την (πολύ ‘δημοκρατική’…) ανατροπή και καταλασπολόγησή του αλλά αναπαράχθηκε διευρυμένο;

Δεν ‘εξοντώθηκε’ και η άποψη του Ζαχαριάδη –αλλά και χιλιάδων αγωνιστών του κομμουνιστικού κινήματος που γνώρισαν διώξεις- όταν άλλαξαν τα πράγματα και έγινε και αυτή ‘διαφορετική άποψη’;

Δεν ξέρουμε ποιος έβαλε στον Τσίπρα την ιδέα ότι κάθεται σε καρέκλα αντίστοιχη με κάποιου μακρινού ‘προκατόχου’ στον οποίο αρνείται να μοιάσει. Το σίγουρο πάντως είναι ότι οι παλιότεροι ηρωικοί και αδικαίωτοι αγώνες του λαού μας βρίσκουν τη διαδοχή και την όποια τους δικαίωση στους δρόμους της αντίστασης για την ανατροπή αυτού του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος και όχι στις επικοινωνιακές πιρουέτες και τους ακκισμούς νεαρών ηγετών της αντιπολίτευσης.

Αναρωτιόμαστε πώς θα σκέφτονται όσοι τον ανέβασαν στην καρέκλα που σήμερα κάθεται –και το καλάμι που όπως φαίνεται την συνοδεύει.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *