Κείμενο από το Ανεξάρτητο Αγωνιστικό Ψηφοδέλτιο στο συνέδριο της ΟΙΥΕ
Το φετινό συνέδριο της ΟΙΥΕ δεν έχει καμία σχέση με τα προηγούμενα. Τα 3 χρόνια που μεσολάβησαν από το προηγούμενο συνέδριο σημαδεύτηκαν από τη μεγαλύτερη επίθεση που δέχθηκε η εργατική τάξη κι ο λαός μετά τον πόλεμο. Η επίθεση αυτή δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί αν συνεχίζονται οι αυταπάτες για τις αιτίες της κρίσης και τα θολά σχέδια από την πλευρά των εργαζομένων.
Η κρίση, που ξεκίνησε το 2008, είναι μια δομική κρίση του καπιταλισμού, από την οποία το σύστημα δεν έχει ανακάμψει παρά τις αντιδραστικές τομές που έχει επιχειρήσει. Απέναντι στις θεωρίες του καζινοκαπιταλισμού και της υπερβολικής χρηματιστικοποίησης της οικονομίας που μπορούσε να ξεπερασθεί μέσα από πολιτικές «ρύθμισης» ή αντινεοφιλελεύθερης διαχείρισης, είναι ολοφάνερο ότι οι δομικές κρίσεις θα επιχειρηθεί να ξεπερασθούν με συνολική επίθεση ενάντια στην εργασία και αντιδραστικές αλλαγές σε όλο το φάσμα της ζωής μας.
Η χώρα μας βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα γιατί αποτελούσε τον αδύναμο κρίκο στην διεθνή συγκυρία, συγχρόνως όμως επελέγη και σαν «πειραματόζωο» στην προσπάθεια επίλυσης σε αντιδραστική κατεύθυνση της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης. Το επίσημο πολιτικό σύστημα με κύριους εκφραστές το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ και με δεκανίκια το ΛΑΟΣ, τη ΔΗΜΑΡ, τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ανέλαβε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ξένων δανειστών και των εγχώριων εργοδοτών. Με αλλεπάλληλα Μνημόνια και νόμους οδηγεί στην κοινωνική καταβαράθρωση εκατομμύρια νεόπτωχους εργαζόμενους, ανέργους, καταστραμμένους μικροεπαγγελματίες. Η πολιτική τους αφορά μέτρα οικονομικών περικοπών, (μειώσεις μισθών και συντάξεων, κατάργηση δώρων, φορομπηξία και χαράτσια, μείωση αποζημίωσης κλπ) αλλά και αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις (κατάργηση συλλογικών διαπραγματεύσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ελεύθερες απολύσεις, τεράστια λεηλασία δημόσιου πλούτου μέσω ιδιωτικοποιήσεων, πλήρης εμπορευματοποίηση του δημόσιου χώρου και της υπαίθρου, εκχώρηση των υπηρεσιών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, της παιδείας και της υγείας στο κεφάλαιο).
Όλα τα “μέτρα σωτηρίας” που πάρθηκαν με πρόσχημα δήθεν το Χρέος αποδείχτηκαν καταστροφικά για εργαζόμενους, άνεργους, συνταξιούχους και μικρομεσαίους. Είναι μεγάλο στοίχημα για το εργατικό κίνημα να ανατρέψει την πολιτική που οδηγεί στην αποικιοποίηση της χώρας και μετατροπής της σε Ειδική Οικονομική Ζώνη, το ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας και την «κινεζοποίηση» των εργασιακών σχέσεων.
Η πολιτική αυτή δεν μπορεί να περάσει χωρίς τον πρωτοφανή παροξυσμό της κρατικής και παρακρατικής βίας, τρομοκρατίας και καταστολής που παίρνει πλέον απροκάλυπτα πολεμικά-στρατιωτικά χαρακτηριστικά. Η κυβερνητική – κρατική επίθεση που ζούμε το τελευταίο διάστημα αποτελεί προετοιμασία του συστήματος για την αντιμετώπιση των κοινωνικών αντιστάσεων και εξεγέρσεων του σήμερα και του αύριο, που εγκυμονεί η εποχή μας.
Απέναντι στην προαναφερόμενη επίθεση, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έδειξαν τη γύμνια τους και τη χρεωκοπία της αντίληψης τους. Γιατί η πολιτική του Κεφαλαίου δεν αφορούσε μια επιδείνωση του «εργασιακού συμβολαίου» αλλά την πλήρη ανατροπή του. Ακολούθησαν και συνεχίζουν την αδιέξοδη πολιτική του συμβιβασμού, και της υποταγής, που όλα αυτά τα χρόνια αποδυνάμωσε το συνδικαλιστικό κίνημα. Σε εποχές κρίσης χρεοκοπούν οριστικά τόσο οι πολιτικές ελεγχόμενου «συνδικαλιστικού εκβιασμού» όσο και η συνδιαχείριση. Μόνο μια συνολική εναντίωση εφ όλης της ύλης, μια τομή με το παρελθόν μπορεί να δώσει διέξοδο για τους εργαζόμενους.
Στους εργαζόμενους υπάρχει μεγάλη αγανάκτηση, όμως αυτή η αγανάκτηση με δυσκολία εκφράζεται σε αγωνιστική διέξοδο. Ένα αμείλικτο ερώτημα μπαίνει στα συνδικάτα: θα αποδεχθούμε εμείς οι εργαζόμενοι να πληρώσουμε την κρίση; Θα αποδεχθούμε την περιστολή των δικαιωμάτων μας, επιδή η “εθνική οικονομία” βρίσκεται σε κίνδυνο;
Μα για ποια “εθνική οικονομία” μάς μιλάνε; υπάρχει η οικονομία των αφεντικών και η οικονομία των εργατών. Τις προηγούμενες δεκαετίες, η οικονομία των αφεντικών πήγαινε μια χαρά. Η οικονομία των εργατών βρισκόταν σε διαρκή κρίση (ανεργία, εξευτελιστικοί μισθοί, ελαστικοποίηση, απάνθρωπα ωράρια, εντατικοποίηση, τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς κ.ο.κ.). Δεν υπάρχει εθνικό συμφέρον, είναι απάτη η έκκληση για τη “σωτηρία της πατρίδας”. Υπάρχει ταξικό συμφέρον. Πρέπει να σωθεί η εργατική τάξη.
ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ
ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΟΡΙΣΤΙΚΗ – ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ!
Τα εργατικά δικαιώματα, οι εργατικές ανάγκες είναι αδιαπραγμάτευτα. ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ (μικροί, μεγάλοι, ντόπιοι, πολυεθνικές). Το εργατικό κίνημα πρέπει να απαιτήσει: ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ, ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ, ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑΣ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ.
Αρνούμαστε τον μπαμπούλα του ΔΝΤ και τη θηλειά που περνάνε στο λαιμό μας στο όνομα του χρέους. Το χρέος το δημιούργησαν οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους και όχι οι εργαζόμενοι. Το χρέος έχει πληρωθεί διπλά και τριπλά, δεκαπλά (τοκοχρεολύσια).
• Ανατροπή της πολιτικής του διεθνούς και ντόπιου μαύρου μετώπου: ΕΕ – ΔΝΤ – ΣΕΒ και της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.
• Μη αναγνώριση, παύση πληρωμής και διαγραφή του Χρέους.
• Μονομερής κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων χωρίς διαπραγμάτευση με άμεση εκδίωξη της τρόικα από τη χώρα και άμεση ακύρωση ΟΛΩΝ, χωρίς εξαίρεση, των βάρβαρων μέτρων σε βάρος των εργαζομένων.
• Ριζική αναδιανομή του πλούτου υπέρ της εργασίας και σε βάρος των καπιταλιστών. Γενναίες αυξήσεις στους μισθούς για αξιοπρεπή ζωή με άμεση άρση όλων των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις που επιβλήθηκαν από το Γενάρη του 2010.
• Υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων.. Όχι στις ατομικές και στις ελαστικές συμβάσεις εργασίας . Απαγόρευση των απολύσεων.
• Να καταργηθούν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι. Να επιστραφούν άμεσα όλα τα ευρώ που κλάπηκαν από τα ασφαλιστικά ταμεία και οι κλέφτες να λογοδοτήσουν και να δικαστούν από το λαό.
• Να διαγραφούν άμεσα τα χρέη προς τις τράπεζες όλων των ανέργων και των φτωχών. Να καταργηθούν όλα τα χαράτσια. Φορολογία επιτέλους του κεφαλαίου και του πλούτου.
• Υπεράσπιση των Λαϊκών Ελευθεριών και Δικαιωμάτων της εποχής μας, ενάντια στη «σιδερένια φτέρνα» που θέλει να επιβάλλει η αστική εξουσία, ενάντια στην τρομοκρατία της ΕΕ, της κυβέρνησης και κράτους, της εργοδοσίας, και των φασιστών, της «ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ» και των άμεσων συνεργατών της στις δυνάμεις καταστολής (ΜΑΤ κ.λ.π.) και στις μαφίες του υποκόσμου. Διαρκές μέτωπο απέναντι στο φασισμό και τη Χ.Α..
• Δημιουργία μορφών ταξικής αλληλεγγύης για κάθε εργαζόμενο, συνταξιούχου κα άνεργου, όχι με τη λογική της φιλανθρωπίας, των Μ.Κ.Ο και την λογική της λεγόμενης κοινωνικής επιχειρηματικότητας.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν έχουν καμία σχέση με τις αγωνίες και τα ζόρια που τραβάει ο κόσμος της δουλειάς. Οι απολυμένοι, οι άνεργοι, οι ελαστικά απασχολούμενοι, οι “ μαύροι εργάτες”, οι μετανάστες, η γενιά των 500 ευρώ, οι εργαζόμενοι που εκβιάζονται για να διαλέξουν ανάμεσα στη Σκύλλα της απόλυσης ή τη Χάρυβδη της μείωσης του μισθού και της ελαστικής εργασίας, βλέπουν με απέχθεια και οργή τα παιχνιδάκια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, τις κομματικές – παραταξιακές εξαρτήσεις, το συνδικαλισμό των δημοσίων σχέσεων και την αναρρίχηση των συνδικαλιστάδων σε θέσεις εξουσίας και αξιώματα. Ποια εμπιστοσύνη μπορούν να έχουν οι εργαζόμενοι σε έναν τέτοιο συνδικαλισμό; Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, ο αστέρας αυτός των τηλεπαράθυρων, που δεν καταλαβαίνεις αν εκπροσωπεί τους εργαζόμενους ή τους βιομήχανους, είναι η πιο ακραία έκφραση της συνδικαλιστικής σαπίλας.
Η σημερινή βάρβαρη κυβερνητική επίθεση αναδεικνύει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο την ανάγκη υπέρβασης του κομματικού γραφειοκρατικού συντεχνιακού συνδικαλισμού, του συνδικαλισμού των διαδρόμων και της ανάθεσης, του παζαριού και του «να τα χω καλά με τον εργοδότη μου». Σε μια εποχή πλήρους ανυποληψίας του αστικού πολιτικού συστήματος και των κομμάτων που το εξέφρασαν, και καταβαράθρωσης των συνδικαλιστικών ηγεσιών στη συνείδηση των εργαζομένων, και ιδιαίτερα των νέων, ήρθε η ώρα να κάνουμε το βήμα για να ανατρέψουμε τον υποταγμένο συνδικαλισμό. Τη στιγμή που γκρεμίζονται τα πάντα, που η κυρίαρχη πολιτική χρησιμοποιεί ιδεολογική τρομοκρατία, εκβιασμούς «ή παίρνουμε τη δόση ή καταστρεφόμαστε», δεν υπάρχουν περιθώρια να εξαιρεθεί κανείς, να τη γλιτώσει, να καταφέρει έστω και την παραμικρή νίκη, να αποτρέψει ένα μέτρο μόνο. Χρειάζεται σύγκρουση με τη χούντα κυβέρνησης – Τρόικας – κεφαλαίου. Χρειάζεται ένα εργατικό κίνημα ανεξάρτητο, να εκφράσει τα εργατικά συμφέροντα και να θέσει κεντρικούς πολιτικούς στόχους κι όχι απλά τη μάχη για «ένα επίδομα», «κάτω τα χέρια από το χώρο μου» κλπ.
Εμείς πρεσβεύουμε έναν άλλου τύπου συνδικαλισμό. Παλεύουμε για την αναγέννηση των εργατικών συλλογικοτήτων, για τη δημοκρατία των Γενικών Συνελεύσεων, για το συνδικαλισμό των δρόμων και όχι των διαδρόμων, για την αγωνιστική ενότητα πέρα απο κομματικά και παραταξιακά κομπρεμί.
Με μια τέτοια λογική προωθούμε τον συντονισμό των πρωτοβάθμειων σωματείων. Αυτός ο διακλαδικός συντονισμός που εμφανίζετε σήμερα σε αρκετές πόλεις, ανοίγει μια ελπιδοφόρα προοπτική. Μπροστά στην πτωματική ακινησία της ΓΣΕΕ και την ντροπαλή αδράνεια της ΑΔΕΔΥ, ο μόνος δρόμος για να αντισταθούμε είναι να περάσει ο αγώνας στα χέρια της εργατικής βάσης.
Καλούμε κάθε εργατικό σωματείο και κάθε συνδικαλιστή που θέλει να τιμά την έννοια του εργατικού αγώνα, να στηρίξει το ρεύμα της ανεξάρτητης εργατικής δράσης και πάλης. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έχει τα προνόμια και τις καβάτζες της. Ο οδοστρωτήρας της αντεργατικής λαίλαπας θα περάσει πάνω από τις πλάτες των εργαζόμενων. Εμεί δεν έχουμε τίποτε άλλο, παρά την ενότητα και τη διάθεση του αγώνα.
Τα συνδικαλιστικά συνέδρια δεν μπορεί να είναι συνέδρια συνδικαλιστικής αφασίας και κομματικής περιχαράκωσης. Το συνέδριο της ΟΙΥΕ δεν μπορεί να είναι ένα συνδικαλιστικό νεκροταφείο με μια κάλπη στημένη στο πιο ψηλό βάθρο. Δεν μπορεί να η ΟΙΥΕ να συνεχίζει την πεπατημένη, σαν “μικρή ΓΣΕΕ” και στην ουρά της ΓΣΕΕ.
Οι υποταγμένες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, και αρκετές ομοσπονδίες, αυτοπροσδιορίζονται ως «κοινωνικοί εταίροι», δηλαδή συνεργάτες της εκάστοτε κυβέρνησης και της εργοδοσίας. Αποδέχονται την «εθνική οικονομία», ως κριτήριο και δεδομένο, κάνοντας διαπραγμάτευση εντός των ορίων της, αποδεχόμενοι πλήρως τις απαιτήσεις της τρόικας και του κεφαλαίου. Στο πλαίσιο αυτό έχουν μετατραπεί σε αυτόκλητοι «σωτήρες» των ΣΣΕ που οδηγούν σε μειώσεις μισθών, γεγονός που δυσχεραίνει άμεσα τους όρους επιβίωσης των εργαζόμενων, αλλά και τους απογοητεύει, και καλλιεργεί τάσεις υποταγής στις εργοδοτικές απαιτήσεις.
Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται πως αποτελούν σήμερα μέρος του προβλήματος και όχι όργανα προάσπισης των εργατικών συμφερόντων. Πως οι «κινητοποιήσεις» που εξαγγέλλουν αποτελούν ντουφεκιές και λειτουργούν ως βαλβίδα εκτόνωσης της εργατικής και λαϊκής οργής και υπονομεύουν τον αγώνα ενάντια στα μέτρα και την ανατροπή τους.
Σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα (ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα) συσπειρώνει ένα μικρό τμήμα εργαζόμενων, μακριά από την εργατική βάση. Η έντονη παραταξιοποίηση και η αντιμετώπιση των συνδικάτων ως μικρό αδελφό της κοινοβουλευτικής διαπάλης, δεν οδηγούν πουθενά, ούτε εμπνέουν τους εργαζόμενους. Είναι αναντίστοιχο, με την εποχή της συνολικής επίθεσης του κεφαλαίου, με την αναδιάρθρωση και τους όρους που διαμορφώνονται στην εργατική τάξη.
Γι αυτό πιστεύουμε πως η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος είναι κρίσιμη προϋπόθεση για να αναπτυχθούν νικηφόροι αγώνες για την ανατροπή της επίθεσης. Σήμερα χρειαζόμαστε ένα συνδικαλιστικό κίνημα που να συσπειρώσει το τεράστιο τμήμα της εργατικής τάξης που είναι ασυνδικάλιστο, τα νέα τμήματα εργαζομένων και μορφών εργασιακών σχέσεων. Να έχει δρόμους οργάνωσης των εκατομμύρια ανέργων. Να είναι αντίπαλος της εργοδοσίας, του κεφαλαίου, των πολιτικών του εκπροσώπων. Να θεωρεί σαν βασικό κριτήριο δράσης του τις εργατικές ανάγκες και δικαιώματα. Να έχει ανεξαρτησία από τις κυβερνήσεις, τα κόμματα του κεφαλαίου, τα κέντρα εξουσίας και το κράτος. Να βασίζεται στη δύναμη και την απόφαση των ίδιων των εργαζομένων, στη δημοκρατία του αγώνα και όχι στις κομματικές ντιρεκτίβες. Σε ένα τέτοιο συνδικαλιστικό κίνημα πιστεύουμε, σε μια τέτοια κατεύθυνση θέλουμε να συμβάλλουμε.
Αλλά και οι δυναμείς που συσπειρώνονται το ΠΑΜΕ συνεχίζουν την τακτική του σεχταρισμού, του απομονωτισμού και της κομματικοκεντρικής συσπείρωσης. Με την αντίληψη «πας μη ΠΑΜΕ βάρβαρος» αρνείται την κοινή δράση, ενώ η λογική “οι αγώνες δεν μπορούν να νικήσουν, οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν πολιτικά συμπεράσματα και να ψηφίσουν …”, δεν μπορεί να απελευθερώσει δυνάμεις από την επιρροή του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού, να συμβάλει στην ανάπτυξη νικηφόρων εργατικών αγώνων. Δεν αποτελεί μοντέλο για έναν άλλο συνδικαλισμό η λογική του ΠΑΜΕ που αναπαράγει στα σωματεία που ελέγχει τη γραφειοκρατικοποίηση, τον κομματισμό, το φραστικό βερμπαλισμό.
Το ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ δεν είναι μια κομματική παράταξη. Συσπειρώνει συνδικαλιστές από πρωτοβάθμια σωματεία, που μάχονται στους κλάδους και τις επιχειρήσεις κόντρα στην εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία, συνδικαλιστές που ανεξάρτητα από την πολιτική – ιδεολογική τοποθέτηση, ανήκουν πάνω απ’ όλα στην εργατική τάξη και μάχονται για τα συμφέροντά της.
Αγωνιζόμαστε για να ηττηθούν οι πολιτικές των εργοδοτών και του μαύρου μετώπου τρόικας και κυβέρνησης. Παλέυουμε για να ξαναγίνει ο συνδικαλισμός μια όμορφη λέξη. Καλούμε όλους τους συνέδρους σε κοινό αγώνα και συμπόρευση. Μας ενώνουν τα κοινά εργατικά συμφέροντα, δεν μπορεί να μας χωρίζουν οι κομματικές ταμπέλες.
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ
στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας
Μάρτιος 2013
Αφήστε μια απάντηση