Για άλλη μια χρονιά ο πολιτικός κόσμος μετέχει σήμερα σύσσωμος στις εκδηλώσεις για την επέτειο της μεταπολίτευσης.
Από κοντά και τα ποικίλα μέσα ενημέρωσης. Μόνο που, όσο περνούν τα χρόνια, η επέτειος αυτή χάνει την αρχική της σημασία ως σημείου τομής μεταξύ του κοινοβουλευτικού συστήματος και της δικτατορικής διακυβέρνησης. Και η «αντιδικτατορική» ρητορεία των επίσημων λόγων μοιάζει όλο και πιο ψεύτικη, όσο συσκοτίζονται οι πραγματικές συνθήκες επιβολής του δικτατορικού καθεστώτος και όσο μεταμορφώνονται σε γνήσιους δημοκράτες οι πρωταγωνιστές και οι υποστηρικτές του.
Πριν από έναν ακριβώς μήνα συγκεντρώθηκαν στην αίθουσα εκδηλώσεων της ΕΣΗΕΑ ορισμένοι επιφανείς εκπρόσωποι των μέσων ενημέρωσης και της πολιτικής για να τιμήσουν τον δημοσιογράφο Βαγγέλη Παπαδόπουλο, με την ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου του «40 χρόνια ραδιόφωνο -τηλεόραση» («Ευβοϊκές Εκδόσεις Κίνητρο»). Στην παρουσίαση του βιβλίου μετείχαν με υμνητικά σχόλια για τον συγγραφέα και το έργο του γνωστοί τηλεοπτικοί αστέρες (Γιώργος Αυτιάς, Κώστας Χαρδαβέλλας, Βάσια Λόη), η αντιπρόεδρος της ΕΣΗΕΑ (Εννυ Μαγιάση) κι ένας καθηγητής Φιλοσοφίας (Κωνσταντίνος Νιάρχος). Το πάνελ συμπληρώθηκε με τα εξίσου υμνητικά μηνύματα του προέδρου της ΕΣΗΕΑ Πάνου Σόμπολου και του αντιπροέδρου της Νέας Δημοκρατίας Δημήτρη Αβραμόπουλου. Τα λόγια που χρησιμοποίησαν οι θαυμαστές του κ. Παπαδόπουλου ξεπερνούσαν κατά πολύ οποιοδήποτε μέτρο: «Ο Ευάγγελος Παπαδόπουλος υπήρξε εις όλη του τη ζωή, εις τα γραφόμενά του, τα δρώμενά του, τα λεγόμενά του υπερασπιστής της αληθείας», θα πει ο καθηγητής Φιλοσοφίας. Και ο κ. Αβραμόπουλος θα συμπληρώσει: «Η σημερινή μέρα είναι ξεχωριστή για την ελληνική δημοσιογραφία».
Η εκδήλωση αυτή δεν θα είχε καμιά διαφορά από τις δεκάδες παρόμοιες που συνοδεύουν τις εκδόσεις βιβλίων αν ο τιμώμενος δημοσιογράφος δεν ήταν ταυτόχρονα και ενεργό πολιτικό στέλεχος. Οπως είναι γνωστό, ο κ. Παπαδόπουλος είναι ηγετικό στέλεχος του ΛΑΟΣ, ορίστηκε από τον Γιώργο Καρατζαφέρη στη θέση του υποψήφιου υπερνομάρχη στις εκλογές του 2006, ενώ κατέβηκε ως υποψήφιος και στις βουλευτικές εκλογές. Επί χρόνια μετείχε στον προπαγανδιστικό μηχανισμό του κόμματος της Ακροδεξιάς και κατέχει σήμερα τη θέση του γενικού διευθυντή στο «θινκ τανκ» του κόμματος Καρατζαφέρη που φέρει το όνομα «Ιων Δραγούμης».
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν αναφέρθηκαν στην εκδήλωση. Και έπρεπε να είναι κανείς ιδιαίτερα προσεκτικός για να αντιληφθεί την παρουσία στο ακροατήριο βουλευτών του ΛΑΟΣ (Πολατίδης, Χρυσανθακόπουλος) και άλλων στελεχών του κόμματος (Μπαμίχας, Δαραβίγκας, Ντουκάκης), ανάμεσα σε εκπροσώπους του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ (Κρητικός, Σγουρός, Πασβαντίδης) και της Νέας Δημοκρατίας (Καλατζής, Καντερές).
Ακόμα πιο δύσκολο ήταν να φανταστεί κανείς ότι ο «καθηγητής Φιλοσοφίας» που υμνούσε τον Παπαδόπουλο ήταν κι αυτός συμμαχητής του, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΛΑΟΣ, και μόνιμος παρουσιαστής των βιβλίων της «σκέψης Καρατζαφέρη».
Αλλά δεν είναι μόνο η συγκάλυψη της πολιτικής ιδιότητας του συγγραφέα. Αλλωστε και οι δύο δημοσιογράφοι που τον παρουσίασαν δεν είναι πρωτάρηδες. Εχουν αναγορεύσει τους εκπροσώπους του «χώρου» σε συμπαρουσιαστές των εκπομπών τους: ο Αυτιάς τον Ψωμιάδη κι ο Χαρδαβέλλας τον Βελόπουλο. Αλλά ο κ. Παπαδόπουλος έχει συνδέσει την πολιτική του διαδρομή με δύο ακραίες ενέργειες που συνοδεύουν την πολιτικο-δημοσιογραφική του καριέρα.
– Εγραψε και εξέδωσε κατά τη διάρκεια της δικτατορίας έναν ύμνο για τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Είναι ο μοναδικός δημοσιογράφος που το διέπραξε.
– Τον Απρίλιο του 2002 ισχυρίστηκε από την εκπομπή του ότι ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος βρισκόταν «στους προθαλάμους χουντικών υπουργών» και ότι επιδίωξε να γίνει γενικός γραμματέας υπουργείου κατά τη δικτατορία Ιωαννίδη.
Οχι μόνο δεν διανοήθηκε κανείς να θυμηθεί τις δύο αυτές χαρακτηριστικές στιγμές της δημοσιογραφικής καριέρας του Παπαδόπουλου, αλλά όλοι μίλησαν για τη δημοκρατική του ευαισθησία, ενώ ο κ. Χαρδαβέλλας δεν δίστασε να πει ότι βρέθηκε με τον Παπαδόπουλο «σε δύσκολα πέτρινα χρόνια, τα χρόνια της χούντας» και ότι «η δημοσιογραφία χτυπήθηκε σκληρά από τη χούντα», αλλά από «αυτά τα σκοτεινά χρόνια βγήκε μια γενιά δημοσιογράφων που είναι υπόδειγμα μέχρι σήμερα». Αλλά τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον άνθρωπο που υμνούσε εκείνη την εποχή τον συνεπώνυμό του δικτάτορα;
Ας μη βιαστεί κανείς να πει ότι λόγοι ευγενείας υποχρέωσαν τους παρισταμένους να ξεχάσουν την ελαφρώς φιλοχουντική δραστηριότητα του τιμωμένου. Το βιβλίο, το οποίο υποτίθεται ότι παρουσίαζαν, περιλαμβάνει σε ξεχωριστά κεφάλαια και τις δύο αυτές υποθέσεις, δίνοντάς τους βέβαια το περιεχόμενο που θα ήθελε ο πρωταγωνιστής τους.
Για τον ύμνο στον δικτάτορα ο Παπαδόπουλος ισχυρίζεται ότι τον εμπνεύστηκε από μια βιογραφία του Τζον Κένεντι και υποστηρίζει ότι ο δικτάτορας δυσανασχέτησε από τον λιβανωτό. Αστεία πράγματα. Εκτενή χαρακτηριστικά αποσπάσματα μπορεί κανείς να διαβάσει στο βιβλίο του μέλους του «Ιού» Δημήτρη Ψαρρά «Το κρυφό χέρι του Καρατζαφέρη» (εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2010). Ο Παπαδόπουλος περιγράφει τον δικτάτορα ως «ιδεαλιστή, δημοκράτη, ψύχραιμο, έξυπνο, μεθοδικό, έμπιστο, σοβαρό, πιστό, ένθερμο, δυνατό, επίμονα». Εδώ το σάλιο τελείωσε.
Οσο για το επεισόδιο με τον Κωστή Στεφανόπουλο, για το οποίο δεν τον κάλυψε ούτε ο εργοδότης και πολιτικός του αρχηγός Γιώργος Καρατζαφέρης, ο Παπαδόπουλος ισχυριζόταν τότε ότι διαθέτει στοιχεία και ζητούσε να τον απαλλάξουν από το δημοσιογραφικό απόρρητο έτσι ώστε να αποκαλύψει την πηγή των πληροφοριών του.
Τώρα από το βιβλίο του μαθαίνουμε ότι η περιβόητη «αξιόπιστη» πηγή του δεν ήταν άλλος από τον υφυπουργό Τύπου επί δικτατορίας Ιωαννίδη, Δημήτριο Καρακώστα. Ο Καρακώστας έχει φιλοξενηθεί πολυάριθμες φορές σε εκπομπές του Παπαδόπουλου και έχουν μαζί αναπτύξει κάθε λογής πολιτικούς μύθους (περί Ανδρέα, Πάμπλο, Κάρλος, KGB) με κοινό παρονομαστή την «απομυθοποίηση» της μεταπολίτευσης και τον εξωραϊσμό της δικτατορίας. Τις εκπομπές αυτές έχει εκδώσει ο Καρακώστας σε ογκώδες βιβλίο («Τομή εις τα γεγονότα», Αθήνα 2004), όπου αναφέρει και πολλούς άλλους πολιτικούς ως υποψήφιους συνεργάτες του δικτάτορα Ιωαννίδη. Ο ισχυρισμός αυτός όχι μόνο σχετικοποιεί τη σκληρότητα των δικτατόρων (εφόσον τους εμφανίζει έτοιμους να συνεργαστούν με τους πολιτικούς) αλλά διασύρει και συλλήβδην τους πολιτικούς, τους οποίους παρουσιάζει ως ικέτες για μια θεσούλα επί χούντας.
Εκτός από τον Κωστή Στεφανόπουλο με τον ίδιο τρόπο διασύρθηκαν στις ίδιες εκπομπές και άλλοι συντηρητικοί πολιτικοί, και ανάμεσά τους ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης και ο Ξενοφών Ζολώτας, ενώ υποτίθεται ότι τη μεσολάβηση είχε αναλάβει επιτροπή με επικεφαλής τους αρχιβασανιστές της Ασφάλειας Μάλλιο και Μπάμπαλη, οι οποίοι πρότειναν ως γενικό γραμματέα του Καρακώστα τον Απόστολο Κακλαμάνη…
Ο Βαγγέλης Παπαδόπουλος είναι πάντως -όσο μπορεί- ειλικρινής. Στο βιβλίο του καταγράφει με κάθε ευκαιρία τα «καλά» της δικτατορίας, ειδικά απέναντι στους δημοσιογράφους. Βέβαια προκαλεί τον αναγνώστη όταν γράφει ότι από το 1999 ο Καρατζαφέρης τον ήθελε για υποψήφιο νομάρχη και βουλευτή: «Αντιστέκομαι και αρνούμαι. Τι δουλειά έχω εγώ με την πολιτική;» Ούτε λέξη για το γεγονός ότι στη συνέχεια κατέβηκε για υπερνομάρχης και βουλευτής.
Τη σχέση του με τον Καρατζαφέρη και την πολιτική του στράτευση την ομολογεί ο Παπαδόπουλος σε άλλο σημείο: «[Ο Καρατζαφέρης] πανέξυπνος όπως είναι, πήρε όλα τα στοιχεία από την εκπομπή, την ώρα, το στιλ, τη δημοσιογραφία και κυρίως τις γραμμές, τους στόχους, τις ιδέες μου. Αυτά που υποστηρίζει σήμερα βρίσκονται στη γέννησή τους στο δημοσιογραφικό λόγο των εκπομπών μου».
Αυτό ακριβώς λέμε κι εμείς. Χωρίς να εξετάζουμε ποιος ήταν η κότα και ποιος το αβγό στη σχέση των δύο στελεχών της σύγχρονης τηλεοπτικής Ακροδεξιάς.
Αφήστε μια απάντηση