Περί ένοπλης μειοψηφικής βίας και μια πρώτη προσέγγιση στην προκήρυξη της Σέχτας Επαναστατών

Του Γ.Γ

Με αφορμή την προκήρυξη της «Σέχτας Επαναστατών», που δημοσιεύεται στα «ΝΕΑ» και την οποία θα σχολιάσουμε φυσικά, ας ανοίξουμε μια γενικότερη συζήτηση για τις οργανώσεις μειοψηφικής ένοπλης βίας, επικεντρώνοντας όμως στα όσα μας λέει η προκήρυξη που δημοσιεύετε σήμερα.

Αρχικά να πω ότι δεν είναι το καλύτερο μου να κάνω δημόσια κριτική σε άτομα που επέλεξαν συνειδητά να αντισταθούν ένοπλα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα –συζητήσιμος και ο τρόπος που το καταλαβαίνουν αυτό- γεγονός που μπορεί να έχει σαν συνέπεια να έχουν την κατάληξη του Τσουτσουβή ή του Λάμπρου Φούντα.

Ας ξεκινήσω απ’ τα βασικά. Σε σχετικό διάλογο που είχαμε σε άλλο ποστ έγραφα ότι : ασπάζομαι την εκτίμηση του Λένιν που λέει «Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη. Και οι μεμονωμένες τρομοκρατικές ενέργειες μπορούν και πρέπει να φέρουν όφελος μόνο όταν βρίσκονται σε στενή και άμεση σύνδεση με το μαζικό κίνημα».

Στην προκειμένη περίπτωση κάτι τέτοιο δεν φαίνετε –απ’ όσα λένε στις προκηρύξεις τους- να ενδιαφέρει την «Σέχτα Επαναστατών». Όχι μόνο δεν την απασχολεί καθόλου η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, αλλά μιλάει εντελώς απαξιωτικά και με έναν «περίεργο» ελιτισμό για τις εργατικές μάζες. Αυτοί αναζητούν την «φωτισμένη πρωτοπορία» Ο μπαρμπα Μαρξ έλεγε ότι δεν φτάνει να πάει η ιδέα προς το πραγματικό, πρέπει και το πραγματικό να πάει προς την ιδέα.
Τα μέλη όμως της Σέχτας Επαναστατών κάνουν άλλη πολιτική ανάλυση της σημερινής κατάστασης και παροτρύνουν: «Σύντροφοι οργανωθείτε, φτιάξτε ομάδες, συλλογικοποιήστε τις επιθυμίες σας, οπλιστείτε, διαβάστε, επικοινωνήστε, αρνηθείτε τους ρόλους και τις ηγεμονίες, καταργήστε τη δουλειά και περάστε στη στρατηγική του ένοπλου αγώνα».

Πριν προχωρήσω να σταθώ λίγο στο ποστ που ανέφερα προηγουμένως, όπου είχαμε μια συζήτηση «περί πρακτόρων και πρακτορολογίας» με συντρόφους αναγνώστες του μπλογκ, και στην οποία είχα υποσχεθεί ότι θα επανέλθω, πράγμα που δεν το έκανα.

Παραθέτω, λοιπόν ένα απόσπασμα περασμένης ανάρτησής μας θεωρώντας ότι ολοκληρώνω την τοποθέτηση μου στο σίριαλ της προβοκατορολογίας.

Η ένοπλη πάλη –ισχυρίζονται κάποιοι σύντροφοι- όταν δεν υπάρχουν επαναστατικές καταστάσεις είναι ξένη και εχθρική με την αριστερά. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με έλλειψη μαρξιστικής – λενινιστικής κατάρτισης αλλά δηλώσεις υποταγής στην αστική νομιμότητα. Πουθενά στην μαρξιστική – λενινιστική θεωρία δεν βλέπουμε ότι από θέση αρχής πρέπει να καταδικάσουμε την ατομική τρομοκρατία.

Αυτή που ο Λένιν στο βιβλίο του «Ο Παρτιζάνικος Πόλεμος» περιγράφει σαν: «την ένοπλη πάλη που διεξάγουν μεμονωμένα άτομα και μικρές ομάδες αποβλέποντας πρώτο, στην εξόντωση ορισμένων ατόμων, διοικητών και ανδρών της στρατιωτικής –αστυνομικής υπηρεσίας και δεύτερον, στην κατάσχεση χρημάτων τόσο της κυβέρνησης όσο και ιδιωτών για τον εξοπλισμό και για την προετοιμασία της εξέγερσης ή για την συντήρηση των προσώπων που διεξάγουν την πάλη για την οποία μιλάμε».

Οπως μας δείχνει η διεθνής εμπειρία οι οργανώσεις μειοψηφικής επαναστατικής βίας, οι οργανώσεις “ατομικής τρομοκρατίας”, όπως τις αποκαλούσε ο Λένιν, είναι σάρκα απ’ την σάρκα του αντικαπιταλιστικού κινήματος της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Και στην τελική μπαίνει ένα βασικό ερώτημα. Είναι ή όχι η βία η μαμή της Ιστορίας;

Είναι ή όχι η επαναστατική βία η κόκκινη γραμμή που χωρίζει επαναστάτες και ρεφορμιστές;

Αυτό είναι ένα ποιοτικό ζήτημα που έχει να κάνει με τη στρατηγική του κινήματος.
Το πότε και πώς ασκείται η βία, αν είναι επαναστατικά σκόπιμη στη μια ή την άλλη ιστορική συγκυρία, στο ένα ή το άλλο επεισόδιο της αέναης πάλης των τάξεων, είναι ζητήματα τακτικής.

Ζητήματα που μπορούμε και οφείλουμε να τα συζητάμε μέσα στο αντικαπιταλιστικό κίνημα χωρίς όμως ποτέ να σβήνουμε αυτή την κόκκινη διαχωριστική γραμμή.

Ολοι αυτοί που επιδίδονται σε μια άκρατη πρακτορολογία το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν τα διαπιστευτήρια τους στο κράτος και στην αστική νομιμότητα και απ’ την άλλη να σπείρουν σύγχυση σε μια μερίδα προβληματισμένου κόσμου αν το ένοπλο αποτελεί κομμάτι του κινήματος ή όχι.

Επανερχόμαστε τώρα στις προκηρύξεις «Σέχτας Επαναστατών». Την πρώτη την είχαμε σχολιάσει στο μπλογκ μας παραθέτοντας και τις απόψεις του Δημήτρη Κουφοντίνα για την ένοπλη πάλη.

Για να μην επαναλάβω γνωστές θέσεις που έχω εκφράσει στο μπλογκ μας γ’ αυτές τις οργανώσεις παραθέτω δυο αναρτήσεις που εκφράζουν ολοκληρωμένα το σκεπτικό μου (άλλοι σύντροφοι που γράφουν στο μπλογκ μπορεί να έχουν διαφορετική άποψη) γ’ αυτές τις οργανώσεις, Υπάρχουν εδώ και εδώ.

Πάμε τώρα στην τελευταία προκήρυξη που δημοσιεύεται σήμερα. Πιθανόν να διαβάσετε και να ακούσετε πολλές αναλύσεις. Οντως έχει ένα τρόπο και στυλ γραφής με πολύ «πιασάρικες» εντυπωσιακές ατάκες. (Επίσης θα έλεγα είναι πολύ πιο “πολιτική” από την προηγούμενη).

Από κει και πέρα όμως εκεί που πρέπει να σταθεί κανείς για να καταλάβει το προφίλ της οργάνωσης βρίσκεται σε δυο προτάσεις της: «Ο ένοπλος αγώνας δεν απολογείται και δεν προφασίζει την υποκρισία της ανθρώπινης ζωής. Η επανάσταση είναι πόλεμος για την οικοδόμηση ενός αυτόνομου υπαρξιακού κώδικα μακριά από την υποκρισία του σύγχρονου τρόπου ζωής». Επιβεβαιώνετε μέχρι κεραίας την εκτίμηση που έκανε η εφημερίδα «Κόντρα» γ’ αυτή την οργάνωση ήδη απ’ την προηγούμενη προκήρυξη τους.

Από κει και πέρα η προκήρυξη απευθύνεται στους «Παλιομαλάκες της αντιτρομοκρατικής» και δίνει στοιχεία ότι ο Γκιόλιας διέθετε μπάτσους σαν ασφάλεια, «2 Φιλιππινέζες-γορίλες», τους χαρακτηρίζει.
Αναφέρονται για τον βίο και πολιτεία του Γκιόλια επισημαίνοντας ιδιαίτερα τον ρόλο του σαν διαχειριστή του μπλογκ του τρωκτικού λέγοντας ότι: «Ο βασικός λόγος της επίσκεψης μας στο σπίτι του ήταν η κυρίαρχη θέση που κατείχε στην ηλεκτρονική μορφή της νέας δημοσιογραφίας….
Η ίδια η ανωνυμία εκμεταλλεύτηκε από συστημικούς δημοσιογράφους όπως ο Γκιόλιας, ο Παπαγιάννης κ.α σαν μέσο εκβιασμού και συκοφάντησης για την στήριξη συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων που τους χρηματοδοτούν».

Στην προκήρυξη τους αφήνουν ένα κενό για το πώς έπεισαν τον Γκιόλια να κατέβει από το σπίτι του: «Το τι ακριβώς ειπώθηκε στο θυροτηλέφωνο ώστε να εξασφαλίσουμε όχι μόνο ότι θα κατέβει, αλλά θα ρθει μόνος του χωρίς να συνοδεύεται από την σύζυγο του, είναι κάτι που δεν χρειάζεται να δημοσιοποιηθεί για αρκετούς λόγους.
Ηταν βασικό μας μέλημα να μην πάθει το παραμικρό η σύζυγος του και φυσικά το μικρό παιδί».

Επίσης αντιμετωπίζουν εντελώς απαξιωτικά τον δικηγόρο του Γκιόλια Μαρακάκη: «Εδώ όμως να προσθέσουμε πως η γνωστή τηλεπερσόνα Γιάννης Μαρακάκης, δικηγόρος του deal και του Γκιόλια, που βγαίνει στα τηλεπαράθυρα για να κλείσει καμιά δουλειά, να μην μας τα πρήζει με τις παπαριές του περί βιτρίνας της Σέχτας σε πληρωμένο συμβόλαιο θανάτου, γιατί θα του χαρακώσουμε το πρόσωπο, μιας και οι σφαίρες μας είναι πιο πολύτιμες από τέτοιους ηλιθίους».

Φωτογραφίζουν επίσης μια σειρά στόχους της οργάνωσης ενώ ξεκαθαρίζουν τα αυτονόητα:«Είναι άλλο πράγμα η οξεία κριτική που ασκούμε στην κοινωνική παρακμή κι άλλο η διαδικασία της στοχοποίησης. Οι στόχοι μας είναι πάντα σαφείς και τα όπλα μας σημαδεύουν συγκεκριμένα κεφάλια, για αυτό δεν ρισκάραμε να υπάρξει λάθος άνθρωπος χτυπημένος….

Η πρακτική των πολιτικών εκτελέσεων είναι ξεκάθαρη και συγκεκριμένη. Ποτέ δεν πρόκειται να εμπλακούν και να κινδυνέψουν από επίθεση μας άτομα του συγγενικού περιβάλλοντος ενός στόχου που δεν έχουν συμμετοχή στις επιλογές και τα βρόμικα συμφέροντα του, ακόμα και αν μας υποχρεώσει να ακυρώσουμε τον σχεδιασμό μας. Ενας αντάρτης πόλης δεν είναι ψυχρός εκτελεστής. Όταν επιλέξει να πυροβολήσει, δεν χτυπάει το πρόσωπο αυτό καθευατό, αλλά τις επιλογές του συγκεκριμένου ανθρώπου, το αξίωμα που κατέχει, τις αποφάσεις που έχει πάρει, τα συμφέροντα που εξυπηρετεί».

Αυτά από μια πρώτη ανάγνωση της προκήρυξης.

Υ.Γ Δυο προτάσεις από παρέμβαση του Δ. Κουφοντίνα κάτι που δεν φαίνετε να το αντιλαμβάνονται –με τα όσα γράφουν στην προκήρυξη τους- τα μέλη της Σέχτας Επαναστατών: « Η χώρα δεν βρίσκεται υπό ξένη κατοχή ώστε ο κάθε στρατιώτης του εχθρού να είναι και νόμιμος στόχος. Ούτε βρισκόμαστε σε φάση γενικευμένης επαναστατικής επίθεσης όπου ξεκαθαρίζουν οι ρόλοι».