Την περασμένη Κυριακή (31/3) πραγματοποιήθηκε σε αίθουσα του υπουργείου Παιδείας η «πρώτη συνάντηση των Προέδρων και Αναπληρωτών Προέδρων των (κακόφημων) Συμβουλίων των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της Χώρας». Την είδηση μας τη μεταφέρει σχετικό δελτίο Τύπου, από το οποίο προκύπτει ότι θα ακολουθήσουν από δω και μπρος και άλλες τέτοιου είδους «συναντήσεις».
Οι «συναντήσεις» αυτές, έχουν, ως φαίνεται, στόχο το συντονισμό των βημάτων των Συμβουλίων διοίκησης, ώστε να πάρει σάρκα και οστά με ταχύτερους ρυθμούς το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο. Γι’ αυτό και η «πρώτη συνάντηση» των Προέδρων των Συμβουλίων έγινε παρουσία του Αρβανιτόπουλου, ο οποίος διαβλέπει σ’ αυτούς έναν φίλα προσκείμενο συνομιλητή και πιστό συνεταίρο, σε αντίθεση με τη Σύνοδο των Πρυτάνεων, η οποία ως τώρα δεν ταυτίστηκε απόλυτα μαζί του και προκάλεσε με τη στάση της καθυστερήσεις στην εφαρμογή των νόμων Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου (ν. 4009/2011 και ν. 4076/2012 αντίστοιχα).
Μάλιστα, όπως μας προϊδεάζει το δελτίο Τύπου, το υπουργείο Παιδείας προσανατολίζεται στη θεσμοθέτηση αυτών των «συναντήσεων» για ευνόητους λόγους (τα αγαπημένα συνεταιράκια που λέγαμε). Συγκεκριμένα σ’ αυτό αναφέρεται το εξής χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«Ο Υπουργός Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος ο οποίος παρευρέθηκε στη συνάντηση διαπιστεύτηκε για την υποστήριξή του στον θεσμό και επιβεβαίωσε την επιθυμία του για απρόσκοπτη συνεργασία του Υπουργείου με όλα τα μέλη των Συμβουλίων…».
Τα θέματα που συζητήθηκαν στην «πρώτη συνάντηση», καθώς και η κατεύθυνση στην οποία αναζητείται η «λύση» και η προαγωγή τους, φανερώνουν ότι το συντονιστικό όργανο των Προέδρων των Συμβουλίων είναι το alter ego του υπουργείου Παιδείας στον ενταφιασμό του δημόσιου Πανεπιστήμιου και στη λειτουργία του από τούδε και στο εξής με όρους αγοράς.
Ιδού μερικά από αυτά:
♦ «Η αναγκαιότητα να παραμείνει ο νόμος σταθερός χωρίς παρεμβάσεις και να κριθεί ‘’εν λειτουργία’’ ούτως ώστε μετά εύλογο χρονικό διάστημα να αξιολογηθεί και τα τυχόν αδύνατα σημεία να διορθωθούν, τα δε θετικά να ενισχυθούν».
Οι Πρόεδροι των Συμβουλίων εκφράζουν την προσήλωσή τους στους νόμους 4009 και 4076 και τη σταθερή απόφαση να τους εφαρμόσουν «χωρίς παρεμβάσεις». Μήνυμα από τους ξενόφερτους Προέδρους των Συμβουλίων με αποδέκτες το φοιτητικό κίνημα, τους πανεπιστημιακούς που αντιδρούσαν στο νόμο, αλλά και το υπουργείο Παιδείας, το οποίο καλούν, στην ουσία, να μην υποκύψει σε οιαδήποτε πίεση.
♦ «Οι οργανισμοί και οι εσωτερικοί κανονισμοί λειτουργίας των ΑΕΙ».
Θυμίζουμε ότι σύμφωνα με το νόμο Διαμαντοπούλου, που πέταξε στα σκουπίδια κάθε έννοια «αυτοδιοίκητου», η ακαδημαϊκή, διοικητική και οικονομική λειτουργία, τα ειδικά προσόντα επιλογής και εξέλιξης των μελών του εκπαιδευτικού προσωπικού, τα καθήκοντα και οι υποχρεώσεις των φοιτητών (ό,τι έχει σχέση με τη φοίτηση), οι αρχές λειτουργίας των προγραμμάτων σπουδών και η έγκριση των προγραμμάτων διά βίου μάθησης και εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, η ίδρυση σχολής μεταπτυχιακών σπουδών, η έκταση και οι προϋποθέσεις χορήγησης «ανταποδοτικών υποτροφιών» στους φοιτητές, η διαδικασία κατάρτισης των προγραμματικών συμφωνιών με το κράτος, οι τρόποι κατάργησης κάθε έννοιας ασύλου (σεκιούριτι, κ.λπ.), καθώς και όλα τα θέματα εσωτερικής λειτουργίας του Ιδρύματος καθορίζονται από τον Οργανισμό και τον Εσωτερικό Κανονισμό, τους οποίους καταρτίζουν τα Συμβούλια διοίκησης.
♦ «Η διασφάλιση της ποιότητας και της ακαδημαϊκής αριστείας».
Οι Πρόεδροι επείγονται να εφαρμόσουν την αξιολόγηση των Ιδρυμάτων. Σύμφωνα με το νόμο Διαμαντοπούλου η αξιολόγηση συνδέεται με τη χρηματοδότηση. Η δημόσια χρηματοδότηση διακρίνεται σε δυο μέρη. Το πρώτο μέρος κατανέμεται στα Ιδρύματα με βάση τον αριθμό των «ενεργών φοιτητών» και συνίσταται στα τελείως απαραίτητα (κατά το γνωστό φως, νερό, τηλέφωνο), το δε δεύτερο μέρος τίθεται προφανώς υπό αίρεση, αφού αποδίδεται «με βάση τους δείκτες ποιότητας και επιτευγμάτων και σύμφωνα με το βαθμό επίτευξης των στόχων που έχουν συμφωνηθεί μεταξύ της πολιτείας και των ιδρυμάτων».
Οι περίφημοι αυτοί δείκτες ουδεμία σχέση έχουν με την προαγωγή αυτής καθαυτής της επιστήμης και την κατάκτησή της από τους φοιτητές, με την προαγωγή γενικά της βασικής έρευνας, που τα αποτελέσματά της μπορούν να φανούν στο μέλλον και αφορούν το γενικό καλό. Εχουν να κάνουν «με την αποτελεσματική λειτουργία και απόδοση των υπηρεσιών, σύμφωνα με τις διεθνείς πρακτικές, ιδίως εκείνες του Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης», με ποσοτικά δηλαδή κριτήρια επιβολής μιας ιδιότυπης δημοσιονομικής πειθαρχίας στα Ιδρύματα και με την διασύνδεση του Πανεπιστήμιου με τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, η οποία μπορεί να αποφέρει πρόσθετα έσοδα. Η κατηγοριοποίηση των Ιδρυμάτων, η υπογράμμιση και ανάδειξη των ταξικών διαφορών επιβεβαιώνονται και μέσα από τη δημιουργία Κέντρων Αριστείας, τα οποία απολαμβάνουν «πρόσθετη στήριξη» από το κράτος. Τα ΑΕΙ μπορούν επίσης να χρηματοδοτούνται από ιδιωτικούς φορείς της Ελλάδας και του εξωτερικού και τούτο αποτελεί στοιχείο θετικής αξιολόγησής τους.
♦ «Εκφράστηκε η αγωνία του συνόλου των μελών των Συμβουλίων για την μειωμένη χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων και συζητήθηκαν οι τρόποι ώστε να αναληφθούν πρωτοβουλίες και προσπάθειες για ανεύρεση πόρων».
Η οικονομική ασφυξία που έχει προκληθεί στα ΑΕΙ από την υποτυπώδη κρατική χρηματοδότηση δεν αποτελεί ψόγο για το κράτος από τους Προέδρους-μανατζαραίους των Συμβουλίων. Με μέγιστη ευκολία στρέφονται στη «λύση», που τους έχει υποδειχθεί εμμέσως από το κράτος: την αναζήτηση πόρων «από τρίτους», μέσω της μετατροπής των Πανεπιστημίων σε παραρτήματα των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, μέσω της επιβολής διδάκτρων στους φοιτητές, μέσω της ουσιαστικής κατάργησης κάθε μορφής «φοιτητικής μέριμνας» (σίτιση-στέγαση-συγγράμματα).
♦ «Να επιδιωχθεί με σύγχρονο επιστημονικό και αποτελεσματικό τρόπο η οικονομική διαχείριση και η αξιοποίηση των πόρων και περιουσιακών στοιχείων των ΑΕΙ, με έμφαση τη δημιουργία ΝΠΙΔ».
Το ακαδημαϊκό προσωπικό δεν κρίνεται κατάλληλο για τη διαχείριση της έρευνας και της περιουσίας των Ιδρυμάτων. Απαιτούνται άνθρωποι με προσόντα και νοοτροπία μάνατζερ. Προς τούτο, σύμφωνα με το νόμο Διαμαντοπούλου, σε κάθε Πανεπιστήμιο ιδρύεται ένα ΝΠΙΔ, που αναλαμβάνει τα παραπάνω. Οι Πρόεδροι των Ιδρυμάτων αναλαμβάνουν δράση επ’ αυτού.
♦ «Να ενθαρρυνθεί η δημιουργία σχολών μεταπτυχιακών προγραμμάτων (graduate schools) ανάλογα με το μέγεθος, τις ανάγκες και τον προσανατολισμό κάθε Πανεπιστημιακού Ιδρύματος».
Οι «σχολές μεταπτυχιακών προγραμμάτων» του νόμου Διαμαντοπούλου πιστοποιούν τη διαίρεση των σπουδών σε κύκλους, σύμφωνα με τη Διακήρυξη της Μπολόνια. Η ροή των φοιτητών προς τα πάνω, από τον προπτυχιακό κύκλο (σύμφωνα με τη Μπολόνια τριετής) στον μεταπτυχιακό περιορίζεται δραστικότατα και αφορά μόνο σε μια μικρή ελίτ («αρίστων», αλλά και «εχόντων και κατεχόντων» φοιτητών).
Η πρόθεση των Προέδρων των Συμβουλίων να ενεργοποιήσουν πάραυτα όλες τις πλευρές των νόμων 4009 και 4076, έχει τη στήριξη του υπουργού Παιδείας, ο οποίος συνέδεσε για μια ακόμη φορά τη μετατροπή του Πανεπιστήμιου σε ΑΕ με το τσουνάμι της συρρίκνωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, σε Τμήματα και εισακτέους («Με το ‘’Σχέδιο Αθηνά’’ ολοκληρώνεται ο πρώτος μεγάλος κύκλος των μεταρρυθμίσεων στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση στα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ. Ο Νόμος 4009, όπως τροποποιήθηκε με το Νόμο 4076, διαμόρφωσε το θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο καλείστε εσείς μαζί με τις Πρυτανικές Αρχές και τα Πανεπιστήμια, να αναδιαρθρώσετε την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, επ’ ωφελεία της νέας γενιάς των Ελλήνων και της Ελληνικής Κοινωνίας…»: Κ. Αρβανιτόπουλος).
Γιούλα Γκεσούλη
Εστάλη απο:“Κόντρα”
Αφήστε μια απάντηση