«Θα δώσουμε την μάχη στους δρόμους και στην βουλή για να μην περάσει το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο», λένε όπου βρεθούν και σταθούν στελέχη της αντιπολίτευσης.
Αυτό που δεν μας λένε όμως με ποιες μορφές πάλης θα το κάνουν αυτό.
Πολύ δύσκολα μια κινητοποίηση μέσα στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Περισσότερο σαν αμορτισέρ λειτουργεί για να εκτονώνετε η αγανάκτηση των εργαζομένων.
Γιατί τώρα δεν προτρέπει κανείς τους εργαζόμενους της ΔΕΗ να κινητοποιηθούν ώστε να βυθιστεί η χώρα στο σκοτάδι αναγκάζοντας την κυβέρνηση να υποχωρήσει στην αντιλαϊκή λαίλαπα που προγραμματίζει;
Δεν καταλαβαίνουν ότι μια ήττα των απεργών της ΔΕΗ θα είναι ήττα για όλο το συνδικαλιστικό κίνημα; Δεν προβληματίζετε κανένας –ειδικά απ’ αυτούς που θέλουν να αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές και σοσιαλιστές- από τα αποτελέσματα που είχε η περασμένη απεργία των εκπαιδευτικών;
Οσο για «την μάχη που θα δώσουν στην βουλή», εδώ πια τι να πει κανείς.
Τι είναι η βουλή; Ένα απέραντο εκτροφείο σκανδάλων είναι. Μια τεράστια βιομηχανία ρυθμίσεων που ευνοούν τα καπιταλιστικά συμφέροντα. Πότε τα καπιταλιστικά συμφέροντα ως συνόλου και πότε τα συμφέροντα συγκεκριμένων ομάδων καπιταλιστών.
Αλλωστε, καθεμιά από τις μεγάλες καπιταλιστικές φαμίλιες έχει το δικό της «λόμπι» μέσα στη Βουλή. Με βουλευτές τουλάχιστον από τα δυο μεγάλα κόμματα (ενίοτε και από τα μικρότερα). Τους ταΐζουν καλά, φροντίζουν να τους χρηματοδοτούν τον προεκλογικό τους αγώνα, για να τους έχουν διαθέσιμους όταν τους χρειάζονται.
Ασπόνδυλα είναι, γυμνοσάλιακες είναι, σκουλήκια είναι, έμαθαν όμως να είναι καλοί παίκτες. Πρεζόνια της εξουσίας που ξέρουν να χειρίζονται τον εαυτό τους και τους γύρω τους.
Μακάρι κάθε εργαζόμενος, κάθε νέος να είχε τη δυνατότητα να πάει κάποιες φορές στη Βουλή. Να αράξει σε μια γωνιά και να κόβει κίνηση στο εντευκτήριο.
Εκεί θα δει όλους αυτούς τους ατσαλάκωτους κυρίους και κυρίες, με το πολλά βαρύ ύφος, να στέκονται σαν λακέδες δίπλα στα μεγαλοστελέχη των κομμάτων και να τα γλείφουν ασύστολα.
Μακάρι όλοι μας να είχαμε τη δυνατότητα να βρεθούμε σε μια δεξίωση στο κότερο του Κόκκαλη, των Αγγελοπουλαίων ή κάποιου άλλου από τους Κροίσους του ελληνικού κεφαλαίου, για να βλέπαμε πως το πολιτικό προσωπικό μετατρέπεται σε υπηρετικό προσωπικό.
Δεν χωράν αυταπάτες. Μόνο με δυναμικό αγώνα στο πεζοδρόμιο, στους χώρους δουλειάς, μπορεί να ελπίζει σε νικηφόρους αγώνες η εργατική τάξη.
(Το σκίτσο είναι του Στάθη στην Ελευθεροτυπία)
Αφήστε μια απάντηση