Μια έρευνα που έγινε στην Αμερική και τα συμπεράσματα της τα μάθαμε από χτεσινό δημοσίευμα του «Βήματος» μας λέει:
«Κακός σύμβουλος για τη μαθησιακή εξέλιξη των παιδιών στο νηπιαγωγείο και, αργότερα, στο δημοτικό σχολείο αποδεικνύονται τα “ελεύθερα παιχνίδια” στους παιδικούς σταθμούς, χωρίς αυστηρή επίβλεψη και σταθερή παρέμβαση των εκπαιδευτικών. Με δυο λόγια, αυστηρός παιδικός σταθμός σήμερα σημαίνει καλύτεροι μαθητές αύριο.
Αυτό δείχνει νέα πανεπιστημιακή έρευνα που δημοσιεύεται στο τεύχος Σεπτεμβρίου- Οκτωβρίου της επιστημονικής επιθεώρησης «Child Development» στις Ηνωμένες Πολιτείες».
Δεν χρειάζεται να είσαι εκπαιδευτικός ούτε να έχεις εντρυφήσει στην ψυχολογία για να καταλάβεις
την σκοπιμότητα αυτών των «ερευνών». Η τοποθέτηση, σ’ αυτό το θέμα του σημερινού «Ριζοσπάστη» τα λέει όλα. Την παραθέτουμε:
Ξέραμε ως τώρα πως το παιδί που δεν παίζει, δε μεγαλώνει ποτέ, δεν κοινωνικοποιείται έτσι που να αποκτά σημασία η λέξη ελευθερία. Τώρα θέλουν να μας μάθουν πως το παιδί που παίζει δε θα γίνει καλός άνθρωπος, δηλαδή δε θα γίνει ένας μονόχνοτος ανταγωνιστικός καλός μαθητής και αύριο ανταγωνιστικός καλός εργάτης.
Μέχρι τώρα ξέραμε πως οι τσακωμοί των παιδιών είναι ένδειξη υγείας και ψυχικής. Τώρα μαθαίνουμε πως όσο πιο φυτό είναι το παιδί τόσο καλύτερα.
Δεν αμφιβάλλουμε ότι αυτά τα συμπεράσματα βγαίνουν από κάποιες έρευνες. Ο καθένας μπορεί να στήσει μια έρευνα που να του φέρει τα αποτελέσματα που θέλει.
Το κύριο γι’ αυτούς τους ερευνητές είναι τα παιδιά να μαθαίνουν και να αισθάνονται ενοχή για τη βία, όταν θα ‘ρθει η ώρα να τους χρειαστεί, τότε που θα αρχίσουν να νιώθουν και μια άλλη έννοια: Το ταξικό μίσος, κάτω από την ταξική βία της εκμετάλλευσης της τάξης των μεγαλοεπιχειρηματιών, των καπιταλιστών, των μονοπωλίων, που μπορεί και να τα σκοτώνει στη δουλειά, (ατυχήματα τα λένε οι καθωσπρέπει κηφήνες του πλούτου), ή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Οσο πιο «φυτά», απ’ όσο πιο μικρά, τόσο πιο εύκολα θα ανοίγουν το στόμα με τους «αυτοδημιούργητους» τύπου Γουλανδρή (που – παρεμπιπτόντως – συνέχισε την παράδοση του Ωνάση. Ο οποίος έστησε, λέει, την εταιρεία του το 1943 (τότε δεν ήταν που η χώρα μας στέναζε κάτω από την μπότα του κατακτητή, τότε δεν ήταν που όλος ο κόσμος ήταν στον πόλεμο; ε, αυτός και η τάξη του τότε κάνανε λεφτά)).
Ισως η εκπαίδευση των παιδιών στη «μη βία» να είναι και προληπτικό μέτρο. Οσο πιο «φίτσουλες» όταν μεγαλώσουν, τόσο δε θα φτάσουν ποτέ να σκεφτούν πως για τα κακά της μοίρας τους δε φταίει η μοίρα αλλά οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής.
Τα πράγματα είναι λίγο πιο σοβαρά. Τα περιπαίζουμε από αδυναμία να αντιμετωπίσουμε τον αντίλογο του ηλίθιου. Που για να δικαιολογήσει το δικό του τάφο, που τον λογίζει για έπαυλη, είναι έτοιμος να σε κατακεραυνώσει διαβλέποντας σε σένα υποκίνηση σε αναρχοπαράξενες καταστάσεις. Αντε να ανοίξεις τώρα κουβέντα με τον οπαδό της νεκρικής ησυχίας, για την επόμενη μέρα, όταν οι εργάτες θα πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, τότε όπου τίποτα δε θα είναι όπως το γνωρίζει. Αντε να του πεις ότι ο νέος κόσμος δε θέλει κανέναν απ’ αυτούς τους νόμους και τους αστυνόμους, ότι ο νέος κόσμος θα χτίσει τη συνύπαρξή του σε εντελώς άλλη βάση κι ότι τα υλικά γι’ αυτήν την άλλη βάση τα μαζεύει από σήμερα ακριβώς για να μη βρεθεί αδύναμος αύριο.
Αφήστε μια απάντηση